Και άλλοτε είχαμε ζητήσει την άδεια για να επισκεφτούμε το HOT SPOT του νησιού μας.

Το αίτημα μας χάνονταν μέσα στην πληθώρα των προβλημάτων και του καπνού της άρνησης μιας καλά δομημένης απόστασης μεταξύ ημών και ‘’αυτών’’. Υπάρχει όμως και η δική μας συμπλεγματική ενοχή: ‘’δεν μπορείς Μυλωνα η δημοτική αρχή να έχεις μια γραμμή και συ την δική σου!’’.

Την τελευταία μέρα της θητείας μας στο προεδρείο του δημοτικού συμβουλίου του νησιού μας θεωρήσαμε υποχρέωση μας να επισκεφτούμε τον χώρο. Έρχεται μια στιγμή που τα ασυμβίβαστο γίνεται συμβατό και οριακά η υποκειμενική μας επιλογή και στην συνέχεια η πράξη μας δεν μπορεί πια να θεωρηθεί ως εκδήλωση πολιτικής σκοπιμότητας. Απλά παίρνει τις πραγματικές της διαστάσεις του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης στον ‘’ξένο’’, στον ‘’ασθενή και οδοιπόρο’’ και γίνεται αναγκαία σαν θέμα αρχής.
Μετά από σχετική άδεια επισκεφτήκαμε σήμερα το HOT SPOT και είδαμε το με πολύ γοργούς ρυθμούς υπό κατασκευή γειτονικό προαναχωρησιακό, ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α.
--- Ο ανηφορικός διάδρομος εισόδου στο κέντρο με την διπλή περίφραξη προϊδεάζει τις εσωτερικές συνθήκες φιλοξενίας ή μάλλον κράτησης. Συρματοπλέγματα και μπετόν, αστυνόμευση και έλεγχος, χώρος πολύ σφικτά οργανωμένος, πυκνή τοποθέτηση κτισμάτων, όλα στριμωγμένα, κλειστοί ορίζοντες. Ψηλοί και πολλαπλοί φράκτες, αγκαθωτά σύρματα, μικρά κινητά σπιτάκια με λευκά πάνελ αλουμινίου που τυφλώνουν κάτω από τον δυνατό ήλιο. Στενοί διάδρομοι, κτήρια πολλών υπηρεσιών, διαχωρισμένες γειτονιές μεταναστών με πρόσθετους φράκτες και μικρές- μικρές ομάδες αδύναμων και λιπόσαρκων ανθρώπων που σηματοδοτούν ταλαιπωρημένες ψυχές που πάνε από παγκάκι σε παγκάκι και από πεζούλι σε πεζούλι. Μας πλησιάζει μια ανθρώπινη φιγούρα που λες και έρχεται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του 1945 και μας λέει ‘’κουράστηκα, θέλω να γυρίσω!’’ Πιο πέρα μικρά παιδιά ντυμένα με καθαρά πολύχρωμα ρούχα μας πλησιάζουν τρέχοντας: ‘’καλημέρα! Τι κάνεις;’’! Πόσο θα ήθελα να του απαντήσω στην γλώσσα του: ‘’ καλά είμαι! Σε ευχαριστώ!’’ Η συνοδός μας, έμπειρη και ικανή, ξέρει από παιδική ψυχολογία τους απαντά στην γλώσσα τους και τα χαϊδεύει στο κεφάλι. Μας χαμογελούν και φεύγουν. Γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί. Έπρεπε να την γνωρίζουμε. Έπρεπε να την στηρίζουμε. Πρέπει να την στηρίξουμε. Η άρνηση δεν μας βοηθά.
---Ενημερωθήκαμε για τις υπηρεσίες που προσφέρει, την κατάσταση που επικρατεί, τους κανονισμούς, την διαχείριση, τα προγράμματα, τους στόχους, τα προβλήματα και τις προοπτικές. Ξεναγηθήκαμε στον χώρο, μιλήσαμε με συνανθρώπους μας και περπατήσαμε στις καγκελόφραχτες γειτονιές των προσφύγων και των μεταναστών. Το όλο το πλέγμα των υπηρεσιών, των δράσεων και της φιλοξενίας του χώρου αποπνέει ''ψυχρό'' επαγγελματισμό και οργάνωση. Η γενική μας εικόνα είναι ότι το κέντρο HOT SPOT προσφέρει αυτά που η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε για τον έλεγχο του μεταναστευτικού κύματος από τα νησιά μας. Ο συνδυασμός του με το ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α. ουσιαστικά ολοκληρώνει αυτό που επιβάλλει η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας.

Ναι! Γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί. Έπρεπε να την γνωρίζουμε. Έπρεπε να την στηρίζουμε. Πρέπει να την στηρίξουμε. Η άρνηση δεν μας βοηθά.
--- Γυρίζοντας κατά τύχη διάβασα την προσωπική αφήγηση του Β. Βαντσέττι που αφηγείται την δραματική πορεία της μετανάστευσης του από τον φτωχικό νότο της Ιταλίας στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα, ψάχνοντας για μια θέση στο ήλιο (‘’Νicola Sacco e Bartolomeo Vanzetti’’ ). Η αφήγηση τέλειωνε με τις φράσεις: ‘’Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος’’.
Πόσο αλήθεια έχουν αλλάξει τα πράγματα για τους φτωχούς του κόσμου μας σήμερα;

Ν. Μυλωνάς