Οταν πριν χρόνια συνομίλησα πρώτη φορά μαζί του, σκέφτηκα: «Μα γιατί δε γράφει όπως μιλάει;».

Στα πρώτα του βιβλία η γλώσσα του ήταν αρκετά στριφνή και κρυπτική για τα δικά μου γούστα. Δεν του το ‘πα ποτέ, αλλά μάλλον η απλότητα, με την έννοια που δίνει στον όρο ο Σεφέρης, ήταν και δικό του αίτημα. Γι’ αυτό με τα χρόνια τον βλέπω να εξελίσσεται βήμα – βήμα, βιβλίο – βιβλίο. Μετά τα αποκαλυπτικά «Ημερολόγιά» του, σειρά έχει τώρα ένα βιβλίο – κάλεσμα. «Θα μπεις σ’ έναν κόσμο», από την Οδό Πανός. Σα να λέει: εγώ ανοίχτηκα∙ ελάτε.

Έβγαλες ένα βιβλίο με υπότιτλο «ιστορίες». Εσύ, που έχεις μεγαλώσει σε βιβλιοπωλείο, πού θα το ‘βαζες; Σε ποιο ράφι;
Οι «ιστορίες», σαν όρος, έχουν το εύρος του όρου «πεζογράφημα», που έχει μέσα και πραγματολογικά και βιογραφικά και αυτοβιογραφικά στοιχεία, γραμμένα με λογοτεχνική γλώσσα. Θα το έβαζα λοιπόν στην κατηγορία πεζογραφία.

Τι σημαίνει ο τίτλος του; Είναι φράση από το βιβλίο;
Όχι. Εγώ πιστεύω λίγο στο σολιψισμό, δηλαδή ότι ο κόσμος υπάρχει εξαιτίας του υποκειμένου. Σ’ αυτό που βλέπω γύρω μου συμμετέχει περισσότερο η συνείδησή μου παρά αυτό που υπάρχει γύρω μου. Η φράση «Θα μπεις σ’ έναν κόσμο» φλερτάρει με το σολιψισμό. Εσύ βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά από μένα. Επομένως ο τίτλος λέει: «Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι στον κόσμο ενός ανθρώπου ο οποίος θέλει να σας μυήσει στη μαγεία του. Να σας δείξει ό,τι πιο μαγικό, ξεχωριστό και όμορφο διαθέτει μέσα του». Είναι ένα διαβατήριο, ένα κάλεσμα, ένα στοίχημα. Είναι ένα εισιτήριο. Λέω στον αναγνώστη «ξεκίνα το ταξίδι!».

Σ’ αυτό που βλέπω γύρω μου συμμετέχει περισσότερο η συνείδησή μου παρά αυτό που υπάρχει γύρω.

Όταν το διάβαζα μου ‘ρθε στο νου η «Ξεχασμένη Φρουρά» του Κουμανταρέα, όπου φιλοτεχνεί πορτρέτα ζωντανών και πεθαμένων. Τέτοια πορτρέτα φτιάχνεις κι εσύ, μπλέκοντας πρόσωπα ζωντανά και φανταστικά – όχι πεθαμένα πάντως. Πώς μπλέκεις μαζί φίλους σου, πρόσωπα διάσημα, μαζί με πλάσματα της φαντασίας σου;
Πρόσωπα που εσύ θεωρείς φανταστικά, δεν είναι ακριβώς φανταστικά. Υπάρχουν στη βάση πρόσωπα αληθινά, και την αλήθεια τους εγώ τη νοθεύω με μυθοπλαστικά στοιχεία. Άρα μπορεί να διαβαστεί σα μυθοπλασία από αυτόν που δεν ξέρει ποια διαδικασία ακολουθώ για να γράψω μια ιστορία ή για να φτιάξω ένα λογοτεχνικό πορτρέτο, αλλά στη βάση αυτής της μυθοπλασίας υπάρχει μια αληθινή περσόνα, ένα αληθινό πρόσωπο…

… που δεν το κατονομάζεις.
Εγώ μπορεί να δω ακόμα και το βλέμμα ενός αγνώστου και να μου είναι αρκετό. Να δω ένα βλέμμα και να κατέβω στην ψυχή του υποψήφιου ήρωά μου. Για να ξεκινήσω να γράφω πρέπει να υπάρχει κάτι αληθινό, γιατί μετά έχω την ανασφάλεια ότι οι ιστορίες μου δεν είναι αληθοφανείς. Και θέλω να ‘μαι αληθοφανής. Έχω γράψει και για πεθαμένους όμως. Αναφέρομαι πολύ σε φανταστικούς έρωτες με πεθαμένους διάσημους καλλιτέχνες, αναφέρομαι σε προγόνους δικούς μου, της οικογένειάς μου. Αλλά και οι ζωντανοί κάνουν ένα ταξίδι.

Δε χρειάζεται τόλμη να γράφεις για ζωντανούς; Μπορούν εύκολα να θιχτούν ή να κολακευτούν. Ο Γιώργος Χρονάς, η Ζυράννα Ζατέλη…
Από αυτούς έχω πάρει την άδεια!

Καλά, με το Χρονά είστε φίλοι. Η Ζυράννα πώς το πήρε; Κολακεύτηκε;
Πιο πολύ είμαι κολακευμένος εγώ που έχω δίπλα μου μια γυναίκα τέτοια, η οποία με εμπνέει να γράφω πραγματικά ωραία κομμάτια. Η Ζυράννα είναι η ισχυρότερη πηγή έμπνευσής μου, και όχι μόνο για κείμενα που αφορούν εκείνη. Με κάνει να πιστεύω σε πράγματα μαγικά, να πιστεύω σε εξελίξεις της ζωής πιο παράδοξες. Η Ζυράννα έχει κάτι το χαοτικό μέσα της, κάτι το σκοτεινό, κάτι το ανεξιχνίαστο, κι όλα αυτά με εμπνέουν για όλες τις ιστορίες, να τις κάνω πιο υποβλητικές. Είναι μάγισσα η Ζυράννα.

Όταν διάβασα το κείμενό σου γι’ αυτήν, αμέσως είπα: μα γιατί δεν της τα λέει κατ’ ευθείαν; Μα τώρα που μου είπες ότι της ζήτησες την άδεια για να το δημοσιεύσεις, γίνεται πιο γοητευτικό όλο αυτό.
Ό,τι και να ‘χω γράψει για τη Ζυράννα, ακόμα κι αδημοσίευτα κείμενα, της τα δίνω.

Στοιχεία της υπάρχουν και σε άλλους ήρωες, ε;
Κάποιος αναγνώστης μπορεί να την έχει αυτή την αίσθηση, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. Ψάχνω γύρω μου ή σε τυχαίες συναντήσεις, πρόσωπα που μου τη θυμίζουν. Γιατί με τη Ζυράννα έχω σχέση λατρείας. Πραγματικά, όταν δεν είναι δίπλα μου – που δεν είναι, τον περισσότερο καιρό – προσπαθώ να πάρω κάτι, έστω ένα βλεφάρισμα του ματιού, από κάποιον ή κάποια που μου θυμίζει με κάποιο τρόπο εκείνη. Τα πρόσωπα για τα οποία γράφω συμβαίνει να έχουν συγγενικά ψυχικά τοπία. Αυτό που είναι κοινό σε μένα και στη Ζυράννα ως λογοτέχνιδα είναι ο ρομαντισμός. Κατατάσσω τον εαυτό μου στους νεορομαντικούς, με λίγες δόσεις υπαρξισμού.

Μέσα στο βιβλίο υπάρχει κι ένα θεατρικό. Είναι αυτό που παίχτηκε πέρσι στο Vault;
Ναι, το «Ξένο αίμα». Είναι κι αυτό μια ιστορία λίγο γκόθικ, η οποία προέκυψε τυχαία από μια φιλική σχέση που είχα με μια γυναίκα στην Κω. Δηλαδή με μία άλλη Ζυράννα. Κανένας δε φτάνει στο πρωτότυπο σε μαγεία, εμπειρία ζωής και σοφία, αλλά πάντα ψάχνω να βρω κάτι τόσο δυνατό, γιατί όταν ζεις για πρώτη φορά τόση συγκίνηση μ’ έναν άνθρωπο και μετά σου λείπει, γιατί αυτός ο άνθρωπος δε μπορεί να ζει κοντά σου, τον ψάχνεις. Και όλο και κάτι βρίσκεις να έχει σχέση μ’ αυτόν.

Δεν έχω διαβάσει όλα τα έργα σου, αλλά για μένα το πιο συγκλονιστικό σου κείμενο είναι εκείνο που είχες γράψει στη «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας» για το θάνατο του πατέρα σου. Από εκείνο το κείμενο νομίζω ότι έχει ανοίξει καινούριος δρόμος στη γραφή σου.
Σκέψου ότι έχασα τον πατέρα μου! Οπότε οι συναισθηματικές διακυμάνσεις και το παιχνίδι μου με τις αναμνήσεις της κοινής μας ζωής είχαν φτάσει σε μια κορύφωση. Επομένως, κάνοντας τον απολογισμό αυτής της κοινής ζωής, βγήκαν πράγματα που νόμιζα ότι τα ‘χα ξεχάσει κιόλας, φωτίστηκαν, απελευθερώθηκαν προς τα έξω. Κι όταν λέω «πράγματα», δεν εννοώ μόνο θετικά. Μπορεί να ήταν και αρνητικά. Ήταν όσο πιο κοντά η ζωή στην αλήθεια της. Κι έτσι βγήκε ένα κείμενο τόσο αληθινό.

Εγώ ως αναγνώστης σ’ εκείνο το κείμενο διέκρινα δύο πράγματα: θρήνο και απελευθέρωση. Σ’ απελευθέρωσε και σα συγγραφέα. Αν δεν είχε συμβεί αυτό το γεγονός, ίσως δε θα ‘γραφες ούτε θα δημοσίευες τα «Ημερολόγια». Υπάρχει ένας Φώτης Θαλασσινός πριν και ένας μετά το 2010. Από εκείνη τη χρονιά γίνεσαι πιο εξομολογητικός, πιο αληθινός, άρα πιο καλός συγγραφέας.
Όσο ζούσε ο πατέρας μου, κατά κάποιον τρόπο φρόντιζα να μη δίνω τις εικόνες που φτιάχνω με λέξεις σε πλήρη εμφάνεια. Τις έκρυβα και λίγο γιατί το σοκ για κείνον και την ηθική του, που εγώ ήξερα καλύτερα από κάθε άλλον, θα ήταν μεγάλο. Εξάλλου συγκατοικούσα μαζί του κατά περιόδους. Συμβιβάστηκα λίγο. Έγραφα πάντα αυτά που ήθελα να γράφω, αλλά όντως, μέχρι να πεθάνει ο πατέρας μου, πρόσεχα το λόγο μου. Τις αλήθειες τις πιο γυμνές, και ιδίως αυτές που συνδέονται με τα στερεότυπα, τις έδινα πλαγίως. Όταν πέθανε, μου έφυγε αυτό το βάρος.

Τον είχες δηλαδή λίγο σαν κριτή στο μυαλό σου.
Ναι.

Διάβαζε τα βιβλία σου;
Τα διάβαζε.

Πριν εκδοθούν;
Μετά, φυσικά! Πριν, θα επενέβαινε στη διαδικασία της έκδοσης. Ήταν πάρα πολύ αυστηρός και συντηρητικός. Το 2007 που κυκλοφόρησε η «Λούπα», παρήγγειλε πενήντα αντίτυπα για το βιβλιοπωλείο του, κι όταν τη διάβασε, τα πήρε από τα ράφια και τα έκρυψε στο ντουλάπι, διότι οι περισσότερες ιστορίες ήταν γύρω από την ομοφυλοφιλία.

Το 2007 που κυκλοφόρησε η «Λούπα», παρήγγειλε πενήντα αντίτυπα για το βιβλιοπωλείο του, κι όταν τη διάβασε, τα πήρε από τα ράφια και τα έκρυψε στο ντουλάπι.

Θεωρείς ότι ο θάνατος των γονιών μας μάς απελευθερώνει; Λένε ότι ο άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος όταν χάσει τους γονείς του.
Πιστεύω ότι η αγάπη, για να χτιστεί, χρειάζεται δύο. Δε μπορώ να κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου. Ακόμα και τώρα, αυτά που γράφω, τα φιλτράρω λίγο. Γιατί σέβομαι την κοινωνία της οποίας είμαι μέλος, την κοινωνία όπου υπάρχω κι εγώ. Δε μπορώ να βγω να μιλήσω ανοιχτά για φαντασιώσεις και απωθημένα. Όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι που είναι σκιώδες, που έχει όλη τη σαβούρα των λογισμών μας. Είναι το μεγάλο χωνευτήρι, ο σκιώδης εαυτός, όπως θα ‘λεγε κι ο Γιουνγκ. Δεν υπάρχει σχέση αγάπης χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ναι, συμφωνώ ότι οι γονείς μας είναι οι πιο αυστηροί κριτές μας, επειδή, ειδικά στην Ελλάδα, θεωρούν ότι είμαστε προέκτασή τους, του εαυτού τους. Και πολύ λίγο έχουμε σχέση με το ρόλο «βιολογικός απόγονος». Γι’ αυτούς το να εμπλέκονται στις υποθέσεις μας είναι φυσικό. Ξέρω τα ελληνικά στερεότυπα και συμφωνώ μαζί σου ότι για να απελευθερωθούμε πρέπει να πεθάνουν και οι δύο γονείς μας.

Δε θα ήταν καλύτερο να τους σκοτώναμε μέσα μας και να συνέχιζαν να ζουν βιολογικά; Αυτή δεν είναι η ουσία της αγάπης; Ή πρέπει να μας σκοτώσουν κι αυτοί μέσα τους;
Αν τους αγαπάς, το να τους σκοτώσεις μέσα σου μου φαίνεται όχι βάρβαρο αλλά κάπως απόλυτο.

Τότε να σκοτώσεις τη δυναστική τους πλευρά.
Δεν είναι δύσκολο, αλλά για να σκοτώσεις τη δυναστική τους πλευρά, πρέπει να έχεις απελευθερωθεί απ’ αυτούς και στην πραγματική ζωή. Δηλαδή να έχεις φύγει απ’ το σπίτι, να έχεις χειραφετηθεί οικονομικά. Εγώ σου μιλάω για τον εαυτό μου. Είχα δυσκολίες, δε με βοήθησαν πάντοτε στις περιπτώσεις που ήθελα ν’ ανοίξω τα φτερά μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Εγώ τον χρειάζομαι ακόμα τον γονέα μου.

Δεδομένης της οικονομικής κατάστασης, με την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς, θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο σήμερα ένας νέος συγγραφέας, καλλιτέχνης, να χειραφετηθεί;
Μα το γεγονός ότι τα παιδιά γυρνάνε στα σπίτια τους λόγω της κρίσης και αναβιώνει η ελληνική οικογένεια σε ηλικίες που είναι σχεδόν ανεπίτρεπτο να υπάρχει αυτό το πρότυπο οικογένειας, σε ηλικία που είναι άσχημο να μένει κάποιος με τους γονείς του, πιστεύω ότι επιφέρει μια οπισθοχώρηση, μια συντηρητικοποίηση. Όταν εξαρτάσαι οικονομικά από κάποιον, μοιραία εξαρτάσαι και συναισθηματικά και ψυχολογικά και συνειδησιακά και η αντίληψή σου για τα πράγματα αλλάζει, και όλα αυτά φτιάχνουν ένα συντηρητικό πλαίσιο ζωής, που είναι κόντρα στην πρόοδο.

Εσύ έχεις ανοιχτεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια.
Κατάλαβα ότι μπορώ να πάψω να είμαι δεσμώτης των ηθικών αρχών των γονέων μου. Ο πατέρας μου μπορεί να πέθανε, όμως η σκιά του πέφτει ακόμα πάνω μου. Έχω χειραφετηθεί από τη χειριστική του συμπεριφορά και τις χειριστικές του ιδέες, οι οποίες όμως αναπνέουν ακόμα μέσα μου. Αυτό συνέβη με το βιολογικό θάνατο του πατέρα μου, αλλά θα μπορούσε να είχε συμβεί και πριν. Έχει να κάνει με την τακτοποίηση των πραγμάτων μέσα μου. Το ταξίδι ξεκίνησε και συνεχίζεται. Τώρα ζει η μητέρα μου. Δεν είναι κι αυτή ένας πόλος λογοκρισίας; Σαφέστατα είναι! Αλλά αυτή τη μητέρα, που με λογοκρίνει, την έχω σκοτώσει. Και είμαι πολύ ελεύθερος.

Πες μου για το θέμα της ψυχικής νόσου.
Αισθάνομαι πολλές φορές κουρασμένος, θλιμμένος, αισθάνομαι ότι δε μπορώ να κάνω πράγματα, επειδή κουβαλάω μέσα μου μια εμπειρία που κράτησε περίπου πέντε χρόνια, από τα 12 ως τα 17 μου, και με έβαζε κάθε μέρα στη διαδικασία να σκέφτομαι το θάνατο. Αυτή η εμπειρία κατέστρεψε την εφηβεία μου, γιατί δεν ενηλικιώθηκα όταν έπρεπε, αλλά πολύ αργότερα, κι αυτό το πράγμα σιγά σιγά απλώθηκε σε όλο μου τον ψυχισμό. Στην εφηβεία μου ήμουνα απόμακρος και κλεισμένος στον εαυτό μου και δεν ανέπτυξα τις κοινωνικές μου δεξιότητες. Κι όταν συναντώ έναν άνθρωπο πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν ξέρω πώς να τον χειριστώ, πώς να διαχειριστώ τη μεταξύ μας αλληλεπίδραση, ώστε να πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Μπορεί να θέλω να κρατήσω έναν άνθρωπο στον κύκλο των γνωριμιών μου αλλά δεν τα καταφέρνω διότι είναι κάτι που δεν το ‘μαθα όταν έπρεπε, και το να το μάθω τώρα που έχω ήδη κατασταλάξει σε κάποια πράγματα, είναι πιο δύσκολο. Όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει αισθάνεται πιο κουρασμένος να αλλάξει ριζικά τρόπο ζωής.

Μου ‘κανε πολύ κακή εντύπωση που ενώ εσύ μιλάς ανοιχτά για την κατάθλιψη, βρέθηκε ένας μπλόγκερ και, χωρίς να σε κατονομάσει αλλά φωτογραφίζοντάς σε, σε χαρακτήρισε ψυχασθενή.
Τέτοιες επιθέσεις έχω δεχτεί πολλές, και σε σάιτ που έχουν μπει συνεντεύξεις μου. Σχόλια κακόβουλων, που με λένε ψυχάκια, ανώμαλο, άρρωστο, όλα μαζί.

Πώς το αντιμετωπίζεις;
Στην αρχή πληγωνόμουν και μου ‘κανε κακό. Έκανε κακό σ’ αυτό που είπαμε «συγγραφική χειραφέτηση». Έκανα βήματα προς τα πίσω στη γραφή μου, να μην έχει τόσες αιχμές. Την έκανα πιο απλή, πιο λεία, να μην έχει εξάρσεις. Μετά όμως συνήθισα σ’ αυτό το μπούλινγκ και τώρα δε με πειράζει καθόλου. Έχω ανθρώπους που μ’ αγαπάνε, τους αγαπώ κι εγώ. Έχω σταθεροποιήσει την ψυχική μου διάθεση σε συναισθήματα πιο ήπια, απ’ το να νιώθω πνιγμένος στην κατάθλιψη. Τώρα νιώθω απλά ένας μελαγχολικός ποιητής.

Το ίντερνετ μας έχει απελευθερώσει σε πολλά θέματα, πληροφορίας, επικοινωνίας κ.λπ. Βλέπεις να φωλιάζει όμως εκεί ένα τέρας, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Η αξία ή απαξία ενός πράγματος έγκειται στη χρήση του. Κυρίως μ’ απασχολεί πώς επιδρά το ίντερνετ στους νέους, που είναι πιο επιρρεπείς σε κινδύνους που πλασάρονται μέσα από το διαδίκτυο σαν κάτι άλλο και που υιοθετούνται άκριτα. Εγώ είμαι αρκετά ώριμος ώστε να καταλαβαίνω τι είναι τι. Το διαδίκτυο τρέχει ιλιγγιωδώς προς το να γίνει χάος. Σ’ ένα χάος μοιραία γίνονται πράγματα που δε φιλτράρονται από πουθενά, βγαίνουν στο φως αφιλτράριστα. Κάποιος που δεν είναι έμπειρος μπορεί να πιστέψει πράγματα που είναι ανυπόστατα, να χτίσει συμπεριφορά πάνω σ’ αυτά, κι όταν βγει έξω, στην πραγματικότητα, να μην έχει και τόσο καλή επαφή. Υπάρχει μια συλλογική ψύχωση, η οποία είναι συνυφασμένη με τον καπιταλισμό, γι’ αυτό δε διώκεται, δε θεωρείται πάθηση.

Αυτό που με συγκλονίζει στους άστεγους είναι ότι μένουν για πολλές ώρες σιωπηλοί. Απ’ την άλλη μεριά, οι τρελοί παραληρούν, μιλάνε πολλές ώρες μόνοι τους, χωρίς να τους ακούει κανείς.

Μέσα στο χάος αυτό υπάρχει μια αναρχία με την κακή την έννοια. Παράδειγμα, αν κάποιος δημοσιογράφος σε ένα έντυπο σε διέβαλλε, θα μπορούσες να τον πας στα δικαστήρια για προσβολή προσωπικότητας, δυσφήμηση κ.λπ. Τώρα όμως, στο ίντερνετ, μένει ατιμώρητος. Κι ίσως κάνει και χειρότερα.
Ο χαρακτήρας και το στυλ ενός σάιτ ή ενός μπλογκ είναι στοιχεία εύκολα ανιχνεύσιμα από ανθρώπους της ηλικίας μας. Ο συγκεκριμένος μπλόγκερ, μ’ αυτή την επιθετική συμπεριφορά, αποσκορακίζεται, διώχνεται μακρυά και εξαφανίζεται. Ξέρεις τι δε μ’ αρέσει; Που όλα τα κακά του καπιταλισμού τα πήραμε μέσα στο ίντερνετ. Δεν επιβιώνει πάντα το αξιόλογο, αλλά το κραυγαλέο, το επιθετικό, το σκανδαλώδες. Δεν καταφέραμε να το κρατήσουμε έξω από το διαδίκτυο. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάθε μέρα με την αγωνία να έχουν ένα επίπεδο αναγνωρισιμότητας και αποδοχής υψηλό. Τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους. Το να ασχολούμαι κάθε μέρα μ’ αυτό, εμένα μου τρώει χρόνο από τις αληθινές συγκινήσεις.

Τελικά δεν έχω καταλάβει: Μένεις στην Αθήνα ή στην Κω;
Η βάση μου είναι στην Κω αλλά έρχομαι στην Αθήνα όποτε προκύπτουν δουλειές γύρω από την τέχνη μου, γύρω από τη συγγραφή, και τυχαίνει να ταξιδεύω τόσο συχνά στην Αθήνα που μπορώ να πω ότι μένω περισσότερο εδώ παρά στην Κω.

Αγαπημένα σου μέρη στην Αθήνα;
Στην Ομόνοια, να κάθομαι και να βλέπω τον κόσμο που περνάει, και ιδιαίτερα τα αγόρια. Και το Μοναστηράκι. Να σου πω τι συμβαίνει εκεί: Μαζεύονται άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις, μορφωμένοι, αμόρφωτοι, hipsters, παιδιά που κάνουν skateboard, άστεγοι, περιθωριακοί, τοξικομανείς, άνθρωποι που για τον κόσμο μας είναι τρελοί. Θα πάρω δυο κατηγορίες από αυτούς που σου ανέφερα, τους άστεγους και τους τρελούς. Αυτό που με συγκλονίζει στους άστεγους είναι ότι μένουν για πολλές ώρες σιωπηλοί. Όποτε πάω στο Μοναστηράκι, τους παρατηρώ και σκέφτομαι: Άραγε αυτοί οι άνθρωποι, όταν ανοίξουν το στόμα τους, τι σοφία θα ξεστομίσουν; Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν τόσα πράγματα να συμβαίνουν μπροστά τους και στέκουν αμίλητοι. Αν ανοίξουν το στόμα τους θα πούνε πάρα πολύ σοφά πράγματα. Κάθομαι, τους κοιτάζω, τους ψυχολογώ και πάω και τους μιλάω περιμένοντας ν’ ακούσω αυτό το μέχρι εκείνη τη στιγμή ανήκουστο σε μένα. Και δικαιώνομαι στη γνώμη που έχω για τη σιωπή τους. Απ’ την άλλη μεριά, οι τρελοί παραληρούν, μιλάνε πολλές ώρες μόνοι τους, χωρίς να τους ακούει κανείς. Εγώ έχω την περιέργεια να στήσω αυτί, ν’ ακούσω. Να ξέρεις ότι πάντα έχουν κάτι σπουδαίο να πουν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι άνθρωποι, αν τους ακούσει το κατάλληλο αυτί, έχουν πράγματα να πουν. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως. Για μένα δεν υπάρχει σπουδαίος και λιγότερο σπουδαίος άνθρωπος. Υπάρχει ο άνθρωπος. Και ποιον εαυτό θα διαλέξει ο καθένας δεν εξαρτάται μόνο από κείνον. Εξαρτάται κι από μένα. Έχω ακούσει πραγματικά λόγια μνημειώδη, κουβέντες που θυμάμαι. Είμαστε στο ίδιο ύψος όλοι οι άνθρωποι στη γη. Το μεγαλείο δεν είναι προνόμιο κάποιου υψηλού πνευματικού αναστήματος. Το μεγαλείο φωλιάζει στις ψυχές όλων.

Πες κάποιο ωραίο περιστατικό που σου συνέβη εκεί.
Μια φορά ήμουν πάρα πολύ άσχημα και είχα πάρει τους δρόμους. Έφτασα στο αγαπημένο μου Μοναστηράκι και κάθισα στο κράσπεδο του Everest. Κάθισα εκεί, κι ακούμπησα το κεφάλι μου στα χέρια μου. Ήμουν πάρα πολύ άσχημα, ήθελα να βάλω τα κλάματα, και με την άκρη του ματιού μου έπιασα έναν ρακένδυτο, ο οποίος περπατούσε ηδονιζόμενος μες στη ναρκωτική ουσία. Και περίμενα ότι θα ερχόταν να μου πει να του δώσω τίποτα ψιλά για να φάει. Πλησίασε μα δε μου ζήτησε βοήθεια, αντιθέτως με ρώτησε αν χρειάζομαι εγώ βοήθεια. Και με ρώτησε πολλές φορές, ώστε να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά. Και μετά έφυγε. Αν δε μπορεί ένας άνθρωπος να αναδείξει το φως του, ας τον βοηθήσουμε εμείς. Γιατί όλοι έχουμε και φωτεινές και σκοτεινές περιοχές στην ψυχική μας γεωγραφία.

Ο πρόεδρος του Σ.Δ.Κ.Δ. Άρης Φάκαρος σε μία συνέντευξη... καρδιάς μιλάει για όλους και για όλα!

Για τη θέση ως πρόεδρος του συνδέσμου, για τα λάθη του, το επίπεδο των διαιτητών και τη διαιτησία στα Δωδεκάνησα!
Είναι από τους ανθρώπους που δεν κρύβονται ποτέ πίσω από το δάχτυλο τους…

Ειλικρινής και ευθύς δεν διστάζει να παραδεχθεί ότι έχει κάνει λάθη και μίλησε «Στο Κόκκινο Ρόδου (103.7) για όλους και για όλα σε μία συνέντευξη που θα συζητηθεί. Είναι ο πρόεδρος του Συνδέσμου Διαιτητών Καλαθοσφαίρισης Δωδεκανήσου Άρης Φάκαρος, ο οποίος μας τα είπε όλα. Αναλυτικά…

Για τη θέση του ως πρόεδρος στον Σ.Δ.Κ.Δ.: «Είναι μία θέση με πολλές υποχρεώσεις και πρέπει να κρατήσεις ισορροπίες μέσα στο σύνδεσμο, διότι αποτελείται από πολλές προσωπικότητες και διαφορετικούς χαρακτήρες. Είναι ακριβώς όπως και σε μία ομάδα. Η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει να κουράζομαι και θεωρώ ότι θα είναι η τελευταία μου θητεία από τη θέση του προέδρου».
Για ποιο λόγο θα πρέπει να ασχοληθεί κάποιος με τη διαιτησία: «Με μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε, θέλουμε να φέρουμε στο χώρο της διαιτησίας ως επί το πλείστον αθλητές του μπάσκετ από 15 ετών και πάνω. Όσο πιο νέοι τόσο πιο καλά και το κυριότερο να έχουν παίξει μπάσκετ. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για να φτάσει ένας διαιτητής σε τοπ επίπεδο. Κατά τη γνώμη αν κάποιος δεν έχει παίξει μπάσκετ δεν μπορεί να φτάσει σε υψηλότατο επίπεδο».
Για την ενασχόληση του με τη διαιτησία: «Δεν με παρακίνησε κανείς. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά το 1987 που έγινε η έκρηξη του μπάσκετ, πάντα μου άρεσε να βλέπω και να ασχολούμαι. Μου έκαναν εντύπωση οι κινήσεις των διαιτητών, τα σήματα τους και η διαχείριση ενός αγώνα. Ήθελα να γίνω διαιτητής, μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Καθυστέρησα να ασχοληθώ και πήγα το 1999 στη σχολή με καθηγητή τον αείμνηστο Γιώργο Ακάσογλου. Ήταν ένα όνειρο, το οποίο πέτυχα. Από το 2004 είμαι και αξιολογημένος. Δεν αποτελεί όνειρο για μένα να παίξω στην Α1. Το όνειρο μου το έχω εκπληρώσει, αφού στο επίπεδο που έχω φτάσει νιώθω ικανοποιημένος και σφυρίζω γιατί το αγαπάω.
Η διαιτησία είναι αρρώστια, είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας το οποίο το κάνουμε και πολλές φορές βάζουμε χρήματα από τη τσέπη μας. Μας γεμίζει αν και είναι βίτσιο. Ο διαιτητής κάνει καλά αυτό το λειτούργημα μόνο αν το αγαπάει. Μπορεί να γίνουν πολλά λάθη σ’ ένα παιχνίδι και να έχουν δίκιο αυτοί που σε βρίζουν από την κερκίδα. Υπάρχουν στιγμές που δεν υπάρχει καλός συγχρονισμός και γίνονται λάθη. Λάθη έχω κάνει και θα συνεχίσω να κάνω. Προσπαθούμε τα λάθη που θα κάνουμε να μην χαλάσουν τη ροή του αγώνα και να μην γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της μίας ομάδας και στο τέλος να κερδίσει πάντα καλύτερος. Έχω κάνει λάθη και δεν κοιμήθηκα το βράδυ. Έχω ζητήσει προσωπικά συγγνώμη για λάθος που έχω κάνει. Στο τοπικό υπάρχει το καλό και το κακό να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Είμαι ειλικρινής άνθρωπος, αν πραγματικά θεωρώ ότι έχω αδικήσει έναν παίκτη, θα του ζητήσω συγγνώμη. Πιστεύω ότι στην καριέρα μου δεν έχω κάνει τόσο σοβαρά λάθη ώστε να κρίνω για παράδειγμα ένα πρωτάθλημα».
Για το «μέντορα» του: «Ο διαιτητής ο οποίος με ώθησε και μου χάρισε τα πρώτα βήματα έστω και με άκομψο τρόπο και με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο να προχωρήσω είναι ο Γιώργος Ξανθός».
Για τους διαιτητές που θαυμάζει: «Όταν ήμουν νεότερος υπήρχαν ιερά τέρατα στη διαιτησία. Υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι διαιτητές και προσπαθούμε να πάρουμε απ’ όλους τα καλύτερα τους στοιχεία. Τον καλύτερο διαιτητή αν τον βάλεις μόνο του μέσα σ’ ένα παιχνίδι μπορεί να μην αποδώσει καλά».
Για τους νέους υποψήφιους διαιτητές: «Υπάρχουν αθλητές στα μικρά τμήματα που οι προπονητές και γονείς βλέπουν ότι δεν έχουν τα προσόντα και το ταλέντο για να μπορέσουν να προοδεύσουν. Προκειμένου να τους κρατήσουμε στο χώρο, καλό θα είναι να τους παροτρύνουμε με τον τρόπο μας να ασχοληθούν με το μπάσκετ από άλλο πόστο. Η διαιτησία είναι πολύ κοντά στον παίκτη και ο κάθε διαιτητής ζει έντονα το παιχνίδι. Αν ξεκινήσεις σε μικρή ηλικία, μπορείς να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο και η διαιτησία μπορεί να σου δώσει πλήρη επαγγελματική αποκατάσταση».
Για το επίπεδο της διαιτησίας στα Δωδεκάνησα: «Τα τελευταία 10 χρόνια θεωρώ ότι έχει γίνει μία τεράστια προσπάθεια και σε σχέση με παλαιότερα χρόνια η διαιτησία είναι πιο ομοιογενής στα Δωδεκάνησα. Υπάρχει πρόοδος και είναι σε καλύτερο επίπεδο. Πάντα υπάρχουν διαιτητές με το δικό τους τρόπο σκέψης και ιδίως οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν να αλλάξουν κάποια πράγματα. Πλέον η Κ.Ε.Δ. της Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. ορίζει νέους διαιτητές και δίνει κίνητρα στα νέα παιδιά».
Για τους διαιτητές μας στις εθνικές κατηγορίες: «Πολλοί σταμάτησαν από τις εθνικές κατηγορίες, διότι αφενός δεν έπαιζαν και αφετέρου έβαζαν και χρήματα από τη τσέπη τους».
Για την κρίση και στη διαιτησία: «Η κοινωνική κρίση έχει επηρεάσει τον αθλητισμό μέχρι το μεδούλι. Είναι φυσιολογικό όταν γίνονται περικοπές, να μην υπάρχουν χρήματα στην Ομοσπονδία. Οφείλονται και χρήματα στις Ομοσπονδίες. Άρα όλοι οι από κάτω έχουν πρόβλημα. Ακολουθούμε την πολιτική και ανθρωπιστική κρίση».
Για τον Σ.Δ.Κ.Δ. «Ο Σύνδεσμος ιδρύθηκε το 1981 από το Δημήτρη Κουνελλέ και κάποιους συναδέλφους. Δεν είναι μόνο η δουλειά του προέδρου στον Σ.Δ.Κ.Δ., αλλά η συνολική δουλειά. Όταν θέλει να φαίνεται ένας, μόνο προβλήματα υπάρχουν. Η λειτουργία του Σ.Δ.Κ.Δ. βασίζεται σε 7μελές Δ.Σ. Είναι λογικό να μην μπορούν να προσφέρουν όλοι το ίδιο και στις επόμενες εκλογές θα είναι 5μελές, για να μην υπάρχουν αδρανή μέλη. Είναι δύσκολο να είσαι πρόεδρος. Όλοι θεωρούν ότι είναι οι καλύτεροι και θέλουν να παίξουν. Πρέπει να κρατήσεις τις ισορροπίες. Δεν υπάρχουν οι πολλές οικονομικές απολαβές και υπάρχουν ταξίδια και ταλαιπωρία. Φεύγουν εύκολα οι διαιτητές και γι’ αυτό πρέπει να κρατάω ισορροπίες από τον λιγότερο ικανό διαιτητή μέχρι και τον καλύτερο».
Για τα μελλοντικά σχέδια του συνδέσμου: «Θέλουμε να κλείσουμε τις χορηγίες μας για τα επόμενα χρόνια. Στόχος μας είναι η συνεχής επιμόρφωση των διαιτητών και κυρίως η επάνδρωση με νέους διαιτητές. Θα κάνουμε νέα σχολή και ήδη έχουμε συμμετοχές από νεαρά παιδιά. Θεωρώ ότι θα βγουν νέοι διαιτητές».
Για τη δική του παρουσία και τα πιθανά λάθη του: «Δεν έκανα πράγματα που ήθελα να… κάνω. Η θέση μου ως πρόεδρος έτυχε να είναι σε δύσκολες συγκυρίες για το μπάσκετ και δεν το λέω αυτό για να χρυσώσω το χάπι. Δεν θεωρώ ότι ήταν επιτυχημένη η πορεία μου, έκανα αρκετά λάθη. Μπορεί να έχω αδικήσει συναδέλφους και τους ζητώ συγγνώμη. Θα πρέπει όμως όλοι να κάνουν την αυτοκριτική τους. Ο Σ.Δ.Κ.Δ. δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Ο σκοπός είναι να βελτιωνόμαστε και να προοδεύσουμε. Μεμονωμένα δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο, αλλά σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ., ανεβάσαμε το επίπεδο της διαιτησίας και ήρθαν νέα παιδιά στο σύνδεσμο. Κάτι που κατάφερα ήταν να γίνει καλύτερο και πιο οικογενειακό το κλίμα στους διαιτητές. Πάντα θα υπάρχουν κόντρες και γκρίνιες. Αυτό γίνεται σε όλους τους συνδέσμους της Ελλάδας. Ο Σ.Δ.Κ.Δ. είναι ότι πιο εύκολο για να κατηγορήσει κάποιος και να ρίξει εκεί τις ευθύνες. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Η διαιτησία είναι ένας ιδιαίτερος χώρος. Όταν θες να γίνεις πρωταγωνιστής, κάνεις κακό. Πρέπει να βαδίζεις στο όριο. Η διαχωριστική γραμμή από το να γίνεις πρωταγωνιστής σ’ ένα παιχνίδι και το να είσαι αφανής πρωταγωνιστής είναι λεπτή»

Για τη συνεργασία του Σ.Δ.Κ.Δ. με την Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. και τον Σ.Κ.Κ.Δ.: «Η συνεργασία μας με την Τ.Ε. Ε.Ο.Κ. είναι περισσότερο από άριστη. Από την αρχή της θητείας μου έχουμε άριστη σχέση με την κ. Μπαφίτη. Μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Το ίδιο και με τους κριτές, έχουμε άριστες σχέσεις. Συνεργαζόμαστε άψογα με τον κ. Κατσικανταή και τα μέλη του».
Για τις ιδιαιτερότητες τις διαιτησίας: «Η διαιτησία είναι… ομάδα. Έτσι και οι διαιτητές αποτελούν ένα σύνολο. Αν λειτουργήσεις μεμονωμένα, με ατομικές ενέργειες, χωρίς προετοιμασία αθλητική και πνευματική, δεν μπορείς να κάνεις καλή διαιτησία».

«Θαύμα ανικανότητας» χαρακτήρισε τη συμφωνία Τσίπρα για την τελευταία αξιολόγηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επισημαίνοντας ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δέχθηκε «ένα τέταρτο πρόγραμμα χωρίς την απαραίτητη χρηματοδότηση».
«Το αποτέλεσμα της συμφωνίας του κ. Τσίπρα στην τελευταία αξιολόγηση είναι κάτι που δεν έχει συμβεί ξανά. Η ελληνική Κυβέρνηση δέχθηκε δημοσιονομικά μέτρα για δύο έτη, το 2019 και το 2020, μετά τη λήξη του υπάρχοντος προγράμματος. Και μάλιστα, χωρίς να πάρει η Ελλάδα χρήματα» τόνισε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera.
Ερωτηθείς για το εάν τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές έχουν λογική καθώς και το εάν δεν αποτελεί διεθνούς επιπέδου σκάνδαλο το γεγονός ότι οι δανειστές ζητούν τόσα πολλά από μια χώρα, που ήδη έχει μειώσει το χρέος της κατά 15% του ΑΠΕ και παράλληλα το ΑΕΠ έχει καταρρεύσει κατά 29%, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τονίζει ότι «τώρα, πλέον, η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική σκοτώνει την αναπτυξιακή προοπτική της ελληνικής οικονομίας».
Ωστόσο επισημαίνει ότι «η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν έχουμε μέχρι τώρα αναλάβει πλήρως την ιδιοκτησία της μεταρρυθμιστικής ατζέντας, ώστε να πείσουμε τους εταίρους μας ότι πραγματικά θέλουμε να πάμε μπροστά».
«Είναι ένας διαρκής αγώνας αξιοπιστίας. Και από τις δύο πλευρές. Διότι και οι Ευρωπαίοι δεν εμπιστεύονται ότι η Ελλάδα θα υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις και στο τέλος ζητούν περισσότερη λιτότητα από όση είναι αναγκαία» συμπληρώνει ο πρόεδρος της ΝΔ.

Παράλληλα «καρφώνει» την κυβέρνηση μιλώντας για λαϊκιστές που εξελέγησαν για πρώτη φορά σε χώρα της Ευρώπης αναλύοντας τη λογική τους που είναι ίδια «είτε προέρχονται από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά». «Προτείνουν εξαιρετικά απλές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Πάντοτε ρίχνουν το φταίξιμο σε κάποιον άλλο. Επιχειρούν επίκληση στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Είναι από τη φύση τους ευρωσκεπτικιστές. Και πάντα τείνουν να είναι εσωστρεφείς και καθόλου εξωστρεφείς. Και συνήθως, δεν έχουν ιδέα τι θα κάνουν όταν πάρουν την εξουσία. Δεν έχουν σχέδιο και εμπειρία διακυβέρνησης. Η Ελλάδα πλήρωσε ένα πολύ ακριβό τίμημα από την άνοδο στην εξουσία μιας λαϊκίστικης Κυβέρνησης» προσθέτει με νόημα.

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επανέρχεται τέλος στο αίτημα τους για διεξαγωγή εκλογών εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι έχουν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες στην Ελλάδα και οι πολίτες αναζητούν την αλήθεια και όχι απλά εύκολες λύσεις.
Περιγράφοντας, δε, το σχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ λέει ότι «είμαστε διατεθειμένοι να ανταλλάξουμε ένα πιο ευέλικτο Κράτος για λιγότερους φόρους. Είμαστε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Πιστεύουμε στην επιχειρηματικότητα. Και σήμερα στην Ελλάδα, υπάρχει μια σιωπηλή πλειοψηφία που στηρίζει τη μεταρρυθμιστική μας ατζέντα».

imerisia.gr