«Ενας κοινός στρατός της Ε.Ε. θα έδειχνε στον κόσμο ότι δεν πρόκειται ποτέ πια να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε χώρες της Ε.Ε.».

«Ένας τέτοιος στρατός θα μας βοηθούσε, επίσης, να διαμορφώσουμε κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην Ευρώπη να αναλάβει ευθύνες στον κόσμο». «Ένας κοινός ευρωπαϊκός στρατός θα έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τη Ρωσία ότι είμαστε πολύ σοβαροί όσον αφορά την προάσπιση των ευρωπαϊκών μας αξιών (...) και θα δρούσε αξιόπιστα σε απειλές προς την ειρήνη σε μια χώρα-μέλος ή σε μια γειτονική χώρα».

Με αυτά τα τρία βασικά επιχειρήματα, όπως τα διατύπωσε στη συνέντευξή του στην κυριακάτικη γερμανική εφημερίδα Die Welt, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ επανέφερε στο τραπέζι μια πρόταση, η οποία είναι ουσιαστικά παλαιότερη ακόμη και από την... Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ιδρύθηκε το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης), όμως ποτέ δεν κατόρθωσε να ευοδωθεί.

Η αιτία είναι απλή: Κάποιες χώρες-μέλη αντιτάχθηκαν σθεναρά στην υλοποίησή της -άλλες φορές η Γαλλία και άλλες η Βρετανία- ενώ και οι Ηνωμένες Πολιτείες φρόντισαν να... αποθαρρύνουν όσους την προωθούσαν, διαμηνύοντας ότι το ΝΑΤΟ είναι υπερ-αρκετό προκειμένου να διασφαλίσει την «άμυνα» της Ευρώπης απέναντι στους έξωθεν κινδύνους.

«Κίνδυνοι»
Πρόκειται για «κινδύνους» οι οποίοι την εποχή του Ψυχρού Πολέμου ταυτίζονταν με την ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ μετά την Πτώση του Τείχους έχουν πάρει διαδοχικά τη μορφή του Μιλόσεβιτς, του Καντάφι, αλλά και των τζιχαντιστών. Εσχάτως δε, έχει επανέλθει στο προσκήνιο η Ρωσία του Πούτιν, η οποία έχει αποδείξει ότι σε στρατιωτικό επίπεδο, μπορεί να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει στις γειτονικές της χώρες. Σημαίνουν, άραγε, όλα αυτά ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν υπονοεί πως, έστω και στο απώτερο μέλλον, θα τολμούσε κάποιος ηγέτης ή θεσμός της Ε.Ε. να στείλει τον «κοινό ευρωπαϊκό στρατό» να πολεμήσει -για παράδειγμα- στο πλευρό των ουκρανικών κυβερνητικών δυνάμεων και κατά των αυτονομιστών και των Ρώσων υποστηρικτών τους; Ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι, ασφαλώς, εξαιρετικά παρακινδυνευμένο και μάλλον κινείται στη σφαίρα της φαντασίας.

Παρ' όλα αυτά, αξίζει να σημειώσουμε ότι η πρόταση Γιούνκερ χαιρετίστηκε κυρίως από τους Γερμανούς -από στελέχη τόσο του CDU όσο και του SPD- ενώ το Λονδίνο, για μια ακόμη φορά, έσπευσε να διαμηνύσει ότι «η θέση της Βρετανας είναι ξεκάθαρη, η άμυνα είναι μια εθνική υπόθεση και δεν αφορά την Ε.Ε.».

[Μια παλιά ιστορία...]
• 1952: Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, απορρίπτεται όμως στη γαλλική Βουλή.
• 1954: Ιδρύεται η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (WEU).
• 1996: Απόφαση για μετεξέλιξη της WEU σε Ευρωπαϊκή Ταυτότητα Ασφαλείας και Άμυνας (ESDI) εντός του ΝΑΤΟ.
• 1999: Το προηγούμενο «μόρφωμα» εντάσσεται οργανικά στην Ε.Ε., διατηρώντας στενούς δεσμούς με το ΝΑΤΟ.
• 2003: Ψηφίζεται η Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφαλείας και ορίζεται ύπατος αρμοστής ο Χαβιέρ Σολάνα -η εισβολή ΗΠΑ-Βρετανίας στο Ιράκ, όμως, διχάζει την Ε.Ε. και δεν επιτρέπει αυταπάτες.
• 2004: Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Αμυντική Υπηρεσία (EDA).
• 2009: Στη Συνθήκη της Λισαβόνας περιλαμβάνεται η Κοινή Πολιτική Ασφαλείας και Άμυνας (CSDP).