Ο κ. Βουλευτής- Υπουργός Αριστοτέλης Α. Παυλίδης, Υποψήφιος Δήμαρχος Κω,  μετέβη σήμερα στην Αθήνα , για να μετάσχει στην Διάσκεψη για θέματα της Μέσης Ανατολής- κυρίως Ελευθερία της θρησκείας- που οργάνωσε η πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης που προεδρεύει η κα Ντόρα Μπακογιάννη. Ο Α. Παυλίδης προσεκλείθη στην Διάσκεψη ως «Επίτιμο Μέλος» του Συμβουλίου της Ευρώπης όπου εθήτευσε ως μέλος της  Ελληνικής Αντιπροσωπείας και μάλιστα «Επικεφαλής» και ως Πρόεδρος της Επιτροπής για την Μέση Ανατολή. Κατά την εισήγηση σήμερα ο Α. Παυλίδης ανέφερε: «Το συμβούλιο της Ευρώπης έχει επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Μέση Ανατολή με την σύσταση Ειδικής Επιτροπής της οποίας διετέλεσα Πρόεδρος. Η Επιτροπή αυτή οργάνωνε ανά διετία τις «Συναντήσεις της Ρόδου» όπου μετείχαν Κοινοβουλευτικοί της Νοτίου Ανατολικής Μεσογείου(Μάλτα, Κύπρος, Αίγυπτος, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Συρία, Λίβανος, Τουρκία, Ελλάδα).

Oι συναντήσεις εκείνες συνέβαλαν ώστε να συντονιστούν δράσεις Κοινοβουλευτικές που στόχευαν στην αντιμετώπιση απόψεων μεταξύ των Κοινοβουλευτικών και κυρίως μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Παράλληλα το Συμβούλιο της Ευρώπης συνέστησε «ομάδα εργασίας»  υπό τον τίτλο «Χριστιανισμός και Ισλαμισμός» της οποίας όμως ο στόχος συναντήσεως των θρησκευτικών ηγετών των περί την  Μεσόγειο, Θρησκειών  δεν ολοκληρώθηκε λόγω του κατακερματισμού των ισλαμικών δογμάτων. Όλα τα παραπάνω  εξελίχθηκαν μέχρι το 2009.

Επίσης, μνημονεύω την έκθεση του συναδέλφου κ. Andreas Gross που αναφέρθηκε και σε θέματα θρησκειών στην περιοχή και διεπίστωσε τις πραγματικές καταστάσεις με επισκέψεις στη Ρόδο και την Κώ, που ασφαλώς και πάλι πρόθυμα θα φιλοξενήσουν τα αρμόδια Όργανα του Συμβουλίου της Ευρώπης .

Η μετά την «Αραβική Άνοιξη» κατάσταση στον αποκαλούμενο «Αραβικό κόσμο» δικαιολογεί πλήρως τη σημερινή πρωτοβουλία του Συμβουλίου της Ευρώπης την οποία στηρίζει και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατόπιν των ανωτέρω προτείνω την αναβίωση των προηγούμενων κινήσεων με τη μορφή «Μονίμου Οργάνου Παρακολουθήσεως της καταστάσεως στη Μέση Ανατολή και σχεδιασμού των απαραιτήτων δράσεων.»

Την πρόταση του κ. Παυλίδη στήριξαν μέλη της Διάσκεψης και ιδιαιτέρως ο Βρετανός Λόρδος Anderson, επικεφαλής της Επιτροπής Μέσης Ανατολής και Αραβικού Κόσμου.

Στην Διάσκεψη παρέστησαν πέραν των μελών της Επιτροπής ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας κος Θεόδωρος και θρησκευτικοί εκπρόσωποι .

Ο κος Παυλίδης μετά την λήξη της Διάσκεψης επέστρεψε το απόγευμα σήμερα 7 Μαΐου 2014 στη Κω, όπου με συνεργάτες του επισκέφθηκε την Καρδάμαινα όπου είχε συναντήσεις με Τουριστικούς Παράγοντες (Ξενοδόχοι, Ιδιοκτήτες Ενοικιαζόμενων Διαμερισμάτων κ.λπ.).

Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρετε σε αυτούς που τους αρέσουν οι μουσικές ταινίες και κάποια στιγμή σύντομα που θα κυκλοφορήσει επίσημα θα μπορέσουν να το δουν
Η Grace Trey είναι η ιδανική χριστιανή έφηβη αλλά ταυτόχρονα και μια τραγουδίστρια φαινόμενο. Όμως, στην τρυφερή ηλικία των δεκαοκτώ ετών, όταν η μουσική κερδίζει την ζωή της και την σπρώχνει στον «πραγματικό κόσμο» - η πίστη της, τίθεται σε δοκιμασία.
Είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία που αναφέρετε στο τραγούδι αλλά και στην σχέση μεταξύ πατέρα και κόρης.
Επίσης απεικονίζει τι θυσίες πρέπει να κάνεις για να ακολούθησης μια επαγγελματική θέση στο τραγούδι.

Ο Νίτσε έλεγε πως θα πίστευε σ΄ έναν θεό που ξέρει να χορεύει.

Η θρησκεία είναι κώδικας και η Εκκλησία θεσμός. Ο κώδικας βοηθάει να επικοινωνήσουμε με τον Θεό και ο θεσμός μας δείχνει το μέρος που συνήθως, συχνάζει. Kανονίζει τις συναντήσεις και, κυρίως, φροντίζει για την καλή σύνθεση της «παρέας» που τον υποδέχεται.

Κάθε θεσμός αποτελεί έναν αξιολογικό προσανατολισμό που παγιώνεται με τα χρόνια και εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη κοινωνική αναγκαιότητα. Δομείται, κυρίως, σε τρία επίπεδα: Στον πυρήνα, που είναι η κοινωνική ανάγκη δημιουργίας του, στον τρόπο λειτουργίας και στο πολιτισμικό πλαίσιο που διαμορφώνεται από τα χαρακτηριστικά της κάθε εποχής.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι λοιπόν ένας θεσμός που προέκυψε από την ανάγκη της ανατολικής πίστης, λειτούργησε ανά τους αιώνες με διάφορους τρόπους και προσαρμόστηκε στον πολιτισμό των Ελλήνων και άλλων λαών, όπως αυτός εξελισσόταν μέσα στον χρόνο. Το σημαντικότερο είναι πως υπήρξε το δομικό στοιχείο των ελληνικών κοινοτήτων, μέσα στις αυτοκρατορίες.

Δεν θα αναζητήσω σε ένα μικρό άρθρο, σκοτεινούς ρόλους ή ιστορικά λάθη στα οποία συμμετείχε. Θα επιμείνω στη σημερινή της θέση και στον ρόλο της μέσα στη σύγχρονη Ελλάδα.

Είναι δεδομένο ότι ο κόσμος άλλαξε πολιτισμικό πλαίσιο, τα τελευταία πενήντα χρόνια. Έτσι, προέκυψαν νέες ανάγκες και εντελώς πρωτόγνωρα δεδομένα για τον τρόπο λειτουργίας του κάθε θεσμού. Οι πιστοί δεν είναι πια οι ίδιοι. Διαφορετικά αντιλαμβάνονταν τον Θεό πριν από εκατό χρόνια, διαφορετικά σήμερα. Κι αυτό γιατί είναι άλλες οι δομές της κοινωνίας, ο ρόλος της παιδείας, η κουλτούρα του πολίτη, ο χρόνος απασχόλησης και οπωσδήποτε ο τρόπος σκέψης του κάθε ατόμου. Αφού οι άνθρωποι δεν είναι πια ίδιοι, δεν μπορεί και ο Θεός τους να είναι ίδιος.

Τι έκανε η Εκκλησία, ενώ όλα αυτά μεταβάλλονταν με ταχείς ρυθμούς; Απολύτως τίποτα. Σχεδόν πουθενά δεν πήρε την πρωτοβουλία να εκσυγχρονιστεί, να προσαρμόσει δηλαδή το πλαίσιο λειτουργίας του θεσμού στο πολιτισμικό πλαίσιο. Κι αν οι γονείς έπαψαν να εμπιστεύονται τα άρρωστα παιδιά τους στα μοναστήρια, δεν είναι επειδή το ζήτησε η Εκκλησία αλλά επειδή διαδόθηκε περισσότερο η αξία της επιστημονικής γνώσης. Επίσης, η Εκκλησία ποτέ δεν χαλάρωσε την επιβολή των δογμάτων, αγνοώντας επιδεικτικά την τάση απελευθέρωσης στον σύγχρονο κόσμο. Τέλος, δεν αντιστάθηκε στην πολιτιστική βαρβαρότητα που κατέκλυσε την ελληνική κοινωνία, αντιπροτείνοντας μια άλλη, ανώτερη κατεύθυνση, από σοβαρούς ανθρώπους.

Ως τώρα, ο θεσμός τείνει να γίνει αναχρονιστικός. Συντηρείται από την ισχύ του σε άλλες εποχές και προσπαθεί να κρατηθεί, μέσω του εναγκαλισμού του με την κρατική εξουσία και την εθνική ιδεολογία. Χρησιμοποιεί ως «μαγιά», μια κρίσιμη μάζα φοβισμένων πιστών, επεκτείνοντας την επιρροή της και στους υπόλοιπους, οι οποίοι αισθάνονται φυσιολογικά την ανάγκη επικοινωνίας με τον Θεό και τη σύνδεση με τις παραδόσεις. Αντί, λοιπόν, να εντάξει στους κόλπους της περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους που θα μιλήσουν ελεύθερα και θα δώσουν σύγχρονες προοπτικές στη χριστιανική ηθική, το ιερατείο επιμένει να χρησιμοποιεί την αυθεντία του δόγματος, προτείνοντας ως πρότυπα τον λαϊκισμό και τις επικλήσεις στην αοριστία.

Το βέβαιο είναι ότι οι μεγάλες μάζες πάντοτε θα ψάχνουν τον Θεό και θα αναζητούν προσανατολιστικούς κώδικες. Και, αναπόφευκτα, θα έχουν ανάγκη και τον αντίστοιχο θεσμό της Εκκλησίας. Γι΄ αυτό είναι απαραίτητος ο εκσυγχρονισμός της. Πώς θα συμβεί; Με τον διαχωρισμό της από το κράτος, με τον συγχρωτισμό της με τη σύγχρονη παιδεία και, κυρίως, με την αναγωγή της στο γνήσιο και αυθεντικό λαϊκό στοιχείο. Ακόμα και για τους ορθολογιστές, η αισθητική της λαϊκής λατρείας που τρέφει τη συλλογικότητα και στηρίζει τις κοινοτικές ταυτότητες, είναι απολύτως σεβαστή. Όχι όμως η αλαζονεία και η αυθάδεια του ιερατείου.

Προσωπικά, θα ήθελα να φανταστώ μια χριστιανική παράδοση, βγαλμένη μέσα από την ποίηση του Ελύτη. Μια θρησκεία που, θέλοντας και μη, αποτελεί πολιτιστικό στοιχείο της νεοελληνικής συνείδησης.

Φοβάμαι όμως, πως, στο μέλλον, δύσκολα θα αποφύγουμε τη σύγκρουση με το σκοτεινό πρόσωπο του φαντασιακού. Γιατί όσο το πολιτικό σύστημα και η κοσμική παιδεία δοκιμάζονται στον συγκεντρωτισμό, τόσο θα μεγαλώνει η έπαρση του ιερατείου για χειραγώγηση των μαζών.

Μια ελπίδα μόνο υπάρχει για το μέλλον της Εκκλησίας. Να αναδειχθούν από μέσα, γενναίοι άνθρωποι, ρεαλιστές και ελεύθεροι και να ταρακουνήσουν το σαθρό οικοδόμημα. Άραγε, αυτός ο παπάς που τόλμησε να ορθώσει ανάστημα εναντίον του Καλαβρύτων, θα είναι ο μοναδικός;

Ως τότε, καλό είναι να πληθαίνουν οι «αιρετικές» φωνές στον δημόσιο λόγο. Γιατί, είναι χρέος της συνείδησης να αντιστέκεται σε όλες αυτές τις μικρές και μεγάλες «δικτατορίες» που βασανίζουν την ελληνική κοινωνία και την κρατάνε δέσμια των συμπλεγμάτων της. Κι ας καταλάβουν κάποιοι ότι, όπως  μιλάμε για το κακό σχολείο και το κακό κοινοβούλιο, ακριβώς για τον ίδιο λόγο, δικαιούμαστε να μιλάμε και για την ανεπάρκεια της Εκκλησίας.

Θα είναι καλύτερο για όλους μας, να μάθει, επιτέλους, στον Θεό να «χορεύει»…

Του Ανδρέα Ζαμπούκα, protagon.gr

Ο φωτογράφος Hossein Fatemi πήρε την κάμερα του και μπήκε μέσα στα σπίτια νέων Ιρανών.

Το "Ιρανικό Ταξίδι" - "An Iranian Journey" είναι η προσπάθεια του φωτορεπόρτερ να αναδείξει όπως λέει, μια πλευρά της πατρίδας του που δεν επισημαίνεται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης.

"Η αθέατη ζωή της χώρας μου, αναπτύσσεται πίσω από τις κλειστές πόρτες", λέει ο Fatemi. Οι Ιρανοί φωτογραφίζονται καπνίζοντας, πίνοντας, παίζοντας μπιλιάρδο, ζώντας σαν "Ευρωπαίοι".

"Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης να πηγαίνει κόντρα σε κάθε τι απαγορευμένο", σημειώνει ο φωτορεπόρτερ. Πολλοί αρνήθηκαν να φωτογραφηθούν, άλλοι ακύρωσαν την τελευταία στιγμή το ραντεβού που είχαν κλείσει μαζί του, αλλά εν τέλει, εκείνος κατάφερε να πάρει το αποτέλεσμα που είχε σχεδιάσει στο μυαλό του.

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της χώρας Ροχανί είχε δηλώσει πάντως τον Ιούλιο, κάνοντας ένα προοδευτικό άνοιγμα: "Κατά την άποψή μου πολλές γυναίκες στην κοινωνία μας που δεν σέβονται τους νόμους ντυσίματος είναι ενάρετες. Πρέπει να δίνουμε έμφαση στην αρετή και όχι απλώς στην εξωτερική εμφάνιση".

Υπενθυμίζεται ότι όπως σε κάθε μουσουλμανική χώρα, έτσι και στο Ιράν δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση των γυναικών χωρίς τη συγκατάθεση τους, ή των ανδρών τους. Απαγορεύεται επίσης οι άντρες να χαιρετούν μια γυναίκα με χειραψία.

Σύμφωνα με την UNESCO, το Ιράν διαθέτει παγκοσμίως την υψηλότερη αναλογία φοιτητριών/φοιτητών. Τον περασμένο χρόνο, οι γυναίκες αποτελούσαν το 60% των συνολικών φοιτητών που πέτυχαν στις πανεπιστημιακές εξετάσεις και μάλιστα διακρίθηκαν σε επιστήμες που  παραδοσιακά θεωρούνται ανδροκρατούμενες, όπως η μηχανολογία.

Τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες της χώρας διαδηλώνουν και διεκδικούν το δικαίωμα να παίρνουν διαζύγιο, να εργάζονται, να αποκτούν την επιμέλεια των παιδιών τους, καθώς και το δικαίωμα να ταξιδεύουν χωρίς να συνοδεύονται από έναν άνδρα. Σήμερα, μια γυναίκα μπορεί να πάρει διαζύγιο ή να ταξιδέψει, μόνο εάν ο πατέρας ή ο σύζυγός το επιτρέψει.

Μετά από πιέσεις ακτιβιστικών οργανώσεων, η ιρανική κυβέρνηση έδωσε δικαίωμα ψήφου σε όλες τις γυναίκες άνω των 16 ετών, όπως ισχύει και για τους άνδρες.

Δείτε ένα διαφορετικό φωτορεπορτάζ για την "αθέατη" πλευρά του Ιράν, μακριά από τον θρησκευτικό φανατισμό (Pics)

Πηγή: news247.gr

Το κορίτσι φαινόμενο του 2012 με το εκρηκτικό αλμπουμ "Born To Die" αποκαλύπτεται!

Η Elizabeth Grant (Lizzy), η γνωστή μας Lana del Rey γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου του 1986 στο Lake Plaicid της Νέας Υόρκης από τον Rob Grant και την Pat Grant. Έχει δυο αδερφια.

Όλα στη ζωή της έβαιναν καλώς μέχρι που στα 15 της ήρθε αντιμέτωπη με το πρόβλημα του αλκοολισμού, για το οποίο ο πατέρας της την στέλνει σε ειδικό σχολείο απεξάρτησης.

Στα 18 της θα σπουδάσει ένα αντικείμενο σχετικό με φιλοσοφία και τη θρησκεία καθως η ίδια θα δηλώσει αργότερα "I was interested in God and how technology could bring us closer to finding out where we came from and why."

Η Del Rey από μικρή ηλικία τραγουδούσε στην εκκλησιαστική χορωδία και είχε ενθουσιαστεί με το τραγούδι. Αλλά όταν ο θείος της την μαθαίνει κιθάρα, εκείνη εκπλήσεται λέγοντας πως αυτό της αρέσει να κάνει, γεγονός που έκανε σε διάφορα club στο Brooklyn.

Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να εδραιωθεί στη μουσική σκηνή με διάφορα τραγούδια και album, η Lizzy αποφάσισε οτι θα έπρεπε να κάνει κάτι ώστε να γίνει πιο δημοφολής. Εμπνεύστηκε το όνομα Lana Del Rey για την καριέρα της, το οποίο όταν αναλύεται γίνεται πιο κατανοητό: Lana για να θυμίζει άλλες εποχές (Lana Turner) και το Del Rey εξαιτίας της αγαπημένης της μάρκας αυτοκινήτων Ford Del Rey.

Και κάπως έτσι ανεβάζει στο YouTube τα βίντεο απο το Video Games K' Blue Jeans, τα οποία ήταν ερασιτεχνικά. Αυτό ήταν μονο η αρχή. Born to Die. Συμβολαία με μεγάλες δισκογραφικές, Νο1 αλμπουμ, επιτυχία, ο καλύτερος δίσκος του 2012.

Το ήδη επιτυχημένο Born to die επανακυκλοφορεί (The Paradise Edition), μια διπλή έκδοση στην οποία περιλαμβάνεται ο αυθεντικός δίσκος αλλα και 8 νέα τραγούδια μεταξύ των οποίων τα Ride, Cola, Blue Velvet (διασκευή για την H&M).

Μετά ακολουθεί το Young and Beautiful, τραγούδι για την επιτυχημένη ταινία "Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ".

Επειτα δισκογραφική σιωπή.

Σε μια πρόσφατη συνεντευξή της όμως αποκάλυψε οτι κάτι νέο με τίτλο "Ultraviolence" μπορεί και να φανεί μεσα στο 2014. Εμείς δεν μπορούμε παρα να περιμένουμε το νέο δισκογραφικό εγχείρημα της και ελπίζουμε να τύχει αποδοχής όπως και το πρώτο άλμπουμ.

Πηγή: musicheaven.gr