Έχω την αίσθηση πως οι Έλληνες τον τελευταίο καιρό είναι επιρρεπείς στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες και όχι στις αυτοδιαψευδόμενες.

Πολλοί συμπολίτες μου έχουν πειστεί πως είμαστε μόνοι και ως μόνοι δεν έχουμε πολλές ελπίδες να υψώσουμε σύντομα το ανάστημά μας. Η συνθήκη της αυτοεκπληρούμενης προφητείας οδηγεί στο ερώτημα αν μας απομόνωσαν ή αν απομονωθήκαμε με τις δικές μας συλλογικές βουλές. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια δουλέψαμε σαν δούλοι χωρίς να δούμε κάποιο απτό θετικό αποτέλεσμα. Κουραστήκαμε και όλοι γνωρίζουμε πως οποιαδήποτε μορφή θανάτου είναι μια κάποια λύση. Ένα παυσίπονο διαρκείας. Όλοι οι δημιουργοί, οι επιχειρηματίες, οι έμποροι, οι άνθρωποι όλων των επαγγελμάτων έχουν αδρανήσει μπροστά στην έλευση της προοιωνιζόμενης τελευτής. Δεν καταλαβαίνουν πως με την αδρανοποίηση τους, την απώθηση των προσδοκιών και ονείρων τους στρώνουν το έδαφος για μια παλινωδία προς ό,τι μοιάζει ασφαλέστερο και άρα προς μια συνθηκολόγηση άνευ όρων. Απ’ την άλλη, η σκέψη του Grexit λειτουργεί με άλλους και συνάμα παρόμοιους τρόπους. Είναι ένας κατήφορος και απ’ τη στιγμή που έχει οριστεί ως

τέτοιος , ως κατήφορος δηλαδή, πρέπει να βιωθούν και οι συνέπειες της καθόδου του. Ονομάζουμε τους δανειστές εκβιαστές μέσα σ’ αυτή την κατάσταση και εκείνοι αντί να απαρνηθούν έναν τέτοιο ρόλο, από έπαρση και από μια μύχια , λανθάνουσα τάση μαζοχιστικού αυτοχαρακτηρισμού συμπεριφέρονται όλο και πιο τυραννικά στον πολύπαθο αναμφίλεκτα Έλληνα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο απ’ το να κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε τις ζοφερές προβλέψεις. Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός της φαινόμενης πραγματικότητας. Χωρίς πατριωτικές κορώνες οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ένα πλούσιο κράτος με πολλά λαμπρά μυαλά και πολλές δυνατότητες για να αξιοποιηθούν απ’ αυτά. Η λύση είναι πολύ πιο απλή απ’ την διενέργεια ενός δημοψηφίσματος. Πίστη στην αυταξία μας και συνεχής διάδραση με τις παραγωγικές δυνάμεις όλου του πολιτισμένου κόσμου. Η μοναξιά δεν είναι κατάληξη είναι επιλογή μας. Ας μην κωφεύουμε και ας είμαστε άγρυπνοι στο πως θα μπορέσουμε να δράσουμε θετικά ακόμη και μέσα σε ευρωπαϊκές φενάκες ή σε αντίξοες συνθήκες. Αδιάπτωτη όρεξη για δουλειά, δημιουργία και ζωή. Ενότητα και ανθρωπιστική βοήθεια για όλους όσους τα γεγονότα περιήγαγαν σε ασφυξία. Εδώ είμαστε. Όποιος ξέρεις κάτι παραπάνω, να μας το σφυρίξει κι εμάς…

Κι ενώ αρχικά είχα αποφασίσει πως δεν θέλω να ψηφίσω τη συμφωνία με τους δανειστές, είδα τη χώρα μου να πεθαίνει μέρα με τη μέρα στην πορεία της προς το δημοψήφισμα. Η γοητεία της ρήξης , ακριβώς αυτό, σας σέρνει σε ένα χορό που εγώ δεν θέλω να χορέψω. Είναι χορός θανάτου. Είναι μια ανθρωποκτόνα συλλογική ψύχωση. Με το ΝΑΙ μου δεν θα αλλάξω τη ζωή σας όσο εσείς θα καταστρέψετε τη δική μου. Με το ΟΧΙ σας θα χαθούμε όλοι. Γιατί δεν υπάρχει Ελλάδα μετά το ΌΧΙ. Και για να είμαι ειλικρινής δεν υπάρχει Ελλάδα από τότε που αποφασίστηκε βλακωδώς το δημοψήφισμα. Κυκλοφορείτε στους δρόμους καθόλου;;; Όλοι εδώ μέσα αντιδράτε υπακούοντας ακριβώς στις προσταγές αυτών των νέων γοητειών. Η γοητεία του αντί-, αρκεί να είστε κόντρα. Η Ευρώπη δεν είναι εκβιαστές. Η Ευρώπη είναι ένας στίβος. Αλλά τι άλλο είναι η ζωή και η ανθρώπινη ιστορία πέρα από μια διαρκή πάλη; Εσείς έχετε αναγάγει το ΟΧΙ σε σφραγίδα της απαρχής της Βασιλείας των ουρανών. Κάψτε τα όλα.

Πέρασε ακόμη μια μέρα απ’ το τέλος και της προηγούμενη παραγράφου. Κάποιες επιχειρήσεις είναι κλειστές γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα για να λειτουργήσουν. Παρατήρησα κάτι στα προφίλ διαφόρων φίλων στο Facebook. Δεν είναι τυχαίο ότι το "όχι" προσεγγίζεται με ποίηση, συνθήματα και φανφάρες και το "ναι" με επιχειρήματα. Είμαστε ενήλικες. Η ηλικία των τραγουδιών και της αίσθησης της παντοδυναμίας μιας ύπαρξης είναι η παιδική. Ο κόσμος είναι σκληρός, ας μην τον κάνουμε πιο σκληρό τρέφοντας ψευδαισθήσεις. Το φαντασιακό των Ελλήνων θολώνει τα νερά. Λογική και μόνο λογική. ΝΑΙ στη συμφωνία πριν είναι αργά για όλους. Και το εννοώ. Μπορούμε να δουλέψουμε σκληρά και να δείξουμε ο καθένας από το πόστο του πόσο τιμάμε την πατρίδα μας.

ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ
Ο φωτογράφος Γιάννης Παπαποστόλου με πήρε τηλέφωνο. Θα κυκλοφορήσουν απ’ τις εκδόσεις Οδός Πανός , φέτος τον Οκτώβρη, «τα Ημερολόγια μου». Μαζί με τον εκδότη μου Γιώργο Χρονά αποφασίσαμε το εξώφυλλο να τυπωθεί με μια φωτογραφία μου. Ο Γιάννης θα με φωτογραφίσει την ώρα που παραδομένος στην αναπόληση των εντός και εκτός εμπειριών μου θα απλώνω την μελάνη μου πάνω σ’ ένα από τα τετράδια που χρησιμοποιώ. Τα χρησιμοποιώ όταν αποζητώ το ταξίδι στις ημιαυτόματες καταγραφές των ερμηνειών μου για τη ζωή μου. Ζωή μου και ζωή σας. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με κάτι που αφορά μόνο εμένα. Ακόμη και στις πιο αυτοβιογραφικές μου σελίδες αλαργεύω σε τόπους της ψυχής κοινούς σε όλες τις ψυχές. Σημειώνω βιώματά μου και τα αναλύω γιατί ο συγχρωτισμός μου μ’ Εσάς με δίδαξε να τα φωτίζω. Αυτό το ημερολόγιο είναι το ημερολόγιο της σχέσης του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του. Δεν είναι το ημερολόγιο μου. Έβαλα τον αναγνώστη στο κέντρο του γιατί πάντα τους ανθρώπους αναζητώ. Εκεί είναι η αγάπη μου και η αγάπη στο πρόσωπο μου έρχεται από κείθε. Θα ήθελα πολύ να είχα έτοιμη τη φωτογραφία να σας την δείξω και να σας δείξω το πρόσωπο μου. Οι διαδικασίες της φωτογράφισης έχουν δρομολογηθεί και απλά περιμένω να βρω χρόνο να συναντηθώ με τον Γιάννη.

Πηγή: toportal.gr

Αν μείνετε Ευρώπη, εμένα να μην με λογαριάζετε για Ευρωπαίο. Μ’ αρέσει να βοηθάω ανθρώπους που δεν είναι αυτόνομοι. Να τους επιτρέπω να στηρίζονται πάνω μου. Να τους αφήνω να με κρατάνε πίσω. Η θέληση μου για δύναμη είναι ανύπαρκτη και η ελευθερία της βούλησής μου καθορίζεται από ιδέες χριστιανικές.

Ο υπεράνθρωπος μέσα μου είναι νεκρός. Θυσιάζω τον ατομικό μου μύθο στις γραφικές εναπομείνασες συλλογικότητες της κοινωνίας μου. Δεν γουστάρω την αναδυόμενη ράτσα των νεοφιλελεύθερων. Ελεύθεροι κατ’ όνομα. Στην πραγματικότητα ανδρείκελα και αυτόματα για να υπακούν και να χειραγωγούνται από τους μεταμοντέρνους φεουδάρχες. Δούλοι της καταναλωτικοποίησης του πνεύματος-της αισθητικής-της ηθικής. Η καταγραφή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ψήφιση νόμων για την προστασία των πλέον κατοχυρωμένων απ’ αυτά περιχαρακώνει τις πιο ιδιαίτερες ελευθέριες μου. Όπου δημιουργείται χάρτης, χάνεται η μαγεία της περιπλάνησης. Δεν προφητεύω. Ξέρω πολύ καλά πως έρχεται μια νέα κανονικότητα που θα χωρίζει τους ανθρώπους σε παραγωγικούς και αδύναμους, σε παραγωγικούς και ασθενείς. Σε παραγωγικούς και παρίες. Ο ανθρώπινος πόνος έχει κριθεί αμετάκλητα εξοβελιστέος. Ο Νίτσε πέρασε και πιο πολύ προέβλεψε καταστάσεις παρά διατύπωσε πράγματα δικά του. Οι νέοι αόρατοι στη γενεαλογία των μη κανονικών του Φουκώ θα είναι όσοι δεν θα μπορούν να εργαστούν. Και θα πονάνε και έπειτα θα πεθαίνουν χωρίς κανείς να νοιάζεται γι’ αυτούς τους χαμένους με το όνομα «υπάνθρωποι».

Οι καινούργιοι παρίες αισθάνονται ήδη πολύ άσχημα γιατί δεν τα κατάφεραν εντός της κοινωνίας. Κι ενώ ποτέ δεν έκρυψαν τις μοναδικές τους ικανότητες, οι άλλοι τους συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν καμμιά δεξιότητα. Τί νόημα έχει να μπορείς να γράφεις σε μια αυτοκρατορία υλιστικής ευδαιμονίας και μόνο! Πολλές αξίες, και σύμφωνα με τον ειρμό της σκέψης του Nuccio Ordine, έχουν περιπέσει σε αχρηστία. Είμαι καταθλιπτικός. Απ’ τα υπέροχα κατορθώματα μου δεν μου δίνουν χαρά παρά ελάχιστα. Δεν είμαι ασυγκίνητος επειδή είμαι καταθλιπτικός. Η κοινωνία απαιτεί από τα μέλη της άλλα πράγματα, ειδικά οι μικρές κοινωνίες. Ο καλλιτέχνης είναι νεκρός. Δεν είμαι για να ενδιαφέρονται για το έργο μου. Τους αρέσει να με οικτίρουν. Και ας σκαλίζουν τα κείμενα μου. Αργόσχολος! Δεν βλέπω πρόοδο. Μετωνυμικές διαδικασίες. Μόνο αυτό παρατηρώ. Κάποιοι αποχαρακτηρίζονται. Από εχθροί γίνονται φίλοι και κάποιοι άλλοι γίνονται εχθροί. Ο ψυχικά ασθενής είναι ο άνθρωπος που πονάει. Δεινοπαθεί. Έτσι σου λένε. Ο ψυχικά πάσχων είναι δυνάμει και εν ενεργεία επαναστάτης. Βλέπει τον κόσμο αλλιώς και ξέρει καλά να οραματίζεται ουτοπίες. Γι’ αυτό τον καταδιώκουν. Σου λένε πως η εμπλοκή μαζί του συνιστά ανασταλτικό παράγοντα για την προσωπική σου πρόοδο. Δεν είναι ανήμπορος αυτός που εσύ βάφτισες έτσι. Εσένα θέλουν αδρανή για να μην προκαλείς αναταράξεις στα κεκτημένα και τα σχέδια τους. Άσε εμένα να σε σώσω.

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ
Παλιά έλεγαν ότι οι ημικρανίες χτυπάνε μόνο τους καλλιτέχνες. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει αν και πάρα πολλοί καλλιτέχνες υπέφεραν και υποφέρουν από ημικρανίες. Ο Λούις Κάρολ που έγραψε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων εικάζεται ότι είχε πολλές αύρες και γι’ αυτό η αντίληψη του για το χώρο στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι συγκεχυμένη. Αύρα είναι το πρόδρομο σύμπτωμα της ημικρανίας. Η αύρα οφείλεται στην επιβράδυνση της ανόδου του αίματος προς τον εγκέφαλο. Είναι ένα φαινόμενο που προκαλεί σύγχυση, εξωσωματικές εμπειρίες και μια ιδιάζουσα τοποθέτηση του πάσχοντα στον χώρο που τον περιβάλλει. Ο Ντε Κίρικο ζωγράφιζε τα παράξενα έργα του εμφανώς επηρεασμένος από οράματα χωροταξικής αλλοίωσης των δεδομένων. Στον Ντε Κίρικο ο χώρος μοιάζει να έχει ένα απροσμέτρητο βάθος. Σαν ο ορίζοντας του να ορίζεται απ’ την αρχιτεκτονική και όχι απ’ την αλήθεια. Ο Νίτσε , συφιλιδικός και βασανισμένος από κεφαλαλγίες όλων των τύπων, έγραψε με ποιητικό και προφητικό ύφος αρκετά απ’ τα έργα του. Οι σύγχρονοι επιστήμονες αποδίδουν πολλές «πτήσεις» της σκέψης και της όρασης, όπως τα πολύ γνωστά θρησκευτικά οράματα, σε κάποια ημικρανία. Θυμάμαι φέτος τον Μάιο την περίοδο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη να κάθομαι κάπου σε μια γλάστρα και να ‘χω αγνάντια μου ένα από τα γνωστά κτήρια της ιστορικής πλατείας. Όπως το έβλεπα νόμιζα ότι είχε καμπυλώσει επικίνδυνα προς το μέρος μου και ήταν έτοιμο να με πνίξει. Αναγκάστηκα να σηκωθώ και να πάω στο ξενοδοχείο μου να ηρεμήσω. Το κεφάλι μου είχε παγώσει και το αριστερό μου μάτι επέτασσε να μην το ανοίγω καθόλου. Εκείνη τη μέρα ζυγίζοντας ξανά την κατάσταση μου αποφάσισα πως τα μάτια μου δεν είναι όμοια με των άλλων.

Δεν ξέρω πώς ταξιδεύουν οι λέξεις μέσα στη σκέψη του Ζουράρι για να φτάσουν όταν εκφέρονται να μοιάζουν αληθοφανείς και να ψαχνόμαστε οι λεξιθήρες να τις εντοπίσουμε στα λεξικά. Ο Ζουράρις έχει πλασαριστεί σαν επαΐων. Όχι μόνο από δική του θέληση αλλά και από την αγορά.

Το διανοουμενίστικο κύρος του κατά την ταπεινή μου γνώμη βάλλεται όταν προσπαθεί να μπει στην ουσία των θεμάτων των προβληματισμών του. Δεν με καλύπτουν οι απαντήσεις και οι αργόσυρτες ανταπαντήσεις του.  Προτιμώ τις ευέλικτες τοποθετήσεις της Μαλβίνας Κάραλη παρά τις αρτηριοσκληρωτικές δικές του. Σαν αγορητής, όταν είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, για να μιλήσει δηλαδή, καταφεύγει στην ελαφράδα του εντυπωσιασμού και προσπαθεί μέσα απ’ τη χρήση αρχαιόπρεπων λέξεων να δημιουργήσει ένα αρραγές ρητορικό οικοδόμημα που καταστέλλει την ετοιμότητα του συνομιλητή του να τοποθετηθεί. Στις ζωντανές τηλεοπτικές συζητήσεις ο Ζουράρις φαίνεται πιο ανέτοιμος να έρθει σε επικοινωνιακή γειτνίαση με τον άλλον.  Είναι προφανές ότι στην πολιτική σκηνή χρησιμοποιείται η εριστική διαλεκτική και όχι η γλώσσα της αλήθειας.

Ο αβανταδόρικος λόγος εκείνου που αμφιβάλλει για το αίσθημα του δικαίου του δεν παύει να είναι και ναρκισσιστικός. Η αγωνία για κάτι που ίσως δεν έχουμε προκαλεί παραληρηματικές αντιδράσεις μεγαλείου και αυτιστικές μεθοδεύσεις δημιουργίας ενός κάποιου τύπου αλάθητου. Η άμυνα μας απέναντι στον φόβο του ανοίκειου αντί να μας παρωθεί σε πράξεις οικειοποίησης μας ενσταλάζει φθόνο γι’ αυτό που δεν γνωρίζουμε. Ο φθόνος αντιδρά μέσα από ψευδείς επινοήσεις. Είναι αδύναμος στην παραδοχή της ύπαρξης του.  Το τελευταίο χτύπημα του αναγνωρισμένου πνευματικού ανθρώπου ήταν με την «βορβορώδη ψωλεκτασία».  Για λίγο θέλησα να μάθω αν υπάρχει σαν όρος η Ψωλεκτασία.

Ψάχνοντας ή μάλλον αναδιφώντας (έτσι θα το έγραφε κι ο Ζουράρις) σε γραπτά κείμενα στο διαδίκτυο δεν κατάφερα παρά να κουραστώ.  Αποσύρθηκα στο κρεβάτι αποκαμωμένος μετά από ένα αστείο διάλογο στο Facebook με φίλους μου, ευφάνταστους οπαδούς της αργκό, για την υπόθεση η λέξη να ερμηνεύεται κάπου σε κάποιο λεξικό.  Βγήκαν τα μάτια μας στις οθόνες. Οι περισσότεροι συγκλίναμε στην γνώμη ότι ο άγνωστος όρος «ψωλεκτασία» ίσως ερμηνεύεται σαν επεκτατισμός ή σαν χώρος που συνάζονται δημόσιοι άντρες.  

Στις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα παρουσιάστηκε μια ιδιαίτερα δημιουργική λογοτεχνική ομάδα στην Κωνσταντινούπολη. Τα μέλη της ήταν συσπειρωμένα γύρω απ’ το πολίτικο περιοδικό λόγου και τέχνης Λόγος. Ανάμεσα τους ήταν ο ποιητής και μεταφραστής Λύσανδρος Πράσινος. Γεννήθηκε το 1888 και πέθανε το 1936. Εκτός από λογοτέχνης ήταν ζωγράφος και ασχολούταν ερασιτεχνικά με το πιάνο. Από το 1909 ξεκίνησε να μελετά και να μεταφράζει την Κόλαση του Δάντη. Η μετάφραση δουλεύτηκε τρεις φορές απ’ τον ρομαντικό ποιητή πριν αρχίσει να δημοσιεύεται το 1919 στο περιοδικό Λόγος και έγινε με τη χρήση ανομοιοκατάληκτου δεκαπεντασύλλαβου. Ο Αντώνης Γιαλούρης εκθειάζει (στο εν λόγω περιοδικό) την άοκνη αφοσίωση του Πράσινου για την παρουσίαση στους Έλληνες ενός εκ των σπουδαιότερων επών όλων των εποχών. Επισημαίνει ως ελάττωμα της προσπάθειας την αδυναμία του μεταφραστή να αποδώσει μεγαλειωδώς την υποβλητική ατμόσφαιρα του έργου. Ο Πράσινος μετά την Κόλαση καταπιάστηκε με το Καθαρτήριο της Θείας Κωμωδίας. Αυτοεξόριστος στο Παρίσι, μια μέρα του 1922, αποκαμωμένος απ’ τον ξεπεσμό , αφηρημένος σε δύστηνες και ασφυκτικές σκέψεις , έχασε απ’ τα χέρια του τα χειρόγραφα και μαζί το κουράγιο για μια νέα δύστοκη προσπάθεια αναδημιουργίας του χαμένου.

Το 1922 είναι το θυμωμένο έτος του φευγιού του από την Πόλη στη Γαλλία. Ο Λύσανδρος παντρεύτηκε υπό την πίεση των πραγμάτων σε ηλικία είκοσι έξι ετών και δεν έμελλε να πάρει χαρά πάρα μόνο από τα δυο παιδιά του. Ο γιος του και η κόρη του εγκλιματίστηκαν γρήγορα στην πόλη του φωτός και εξελίχθηκαν σε γνωστούς καλλιτέχνες της εποχής της ωριμότητας τους. Ο Λύσανδρος δεν θεωρούσε τον ρομαντισμό ένα απλό λογοτεχνικό ρεύμα αλλά μια συνθήκη σύμφυτη με την ανθρώπινη ύπαρξη. Η οδύνη, η αδυναμία επίλυσης ανθρωποκεντρικών ζητημάτων, η ανημποριά κάποιου να βρει συνοδοιπόρους δεν ήταν απότοκα μιας εποχής. Ήταν αρχέγονα άχθη και βασανιστικά προσκόμματα της ζωής χωρίς ιστορική αρχή και χωρίς τέλος. Η καθημερινότητα του ποιητή στο Παρίσι ήταν αποκαρδιωτική. Δούλεψε σαν εργάτης και τα πτυχία του περιήλθαν σε αχρηστία. Δεν στερούταν οράματος αλλά αισθανόταν μια εγγενή αδυναμία που τον εμπόδιζε στην προσπάθεια του να βγει απ’ τον φαύλο κύκλο των αρνητικών σκέψεων. Όταν αρρώστησε δεν ήταν παρά από απόγνωση. Έστηνε μόνος του εμπόδια στα σχέδια του , χάνοντας πιθανόν ένα πιο ανθρώπινο μέλλον. Πέθανε από τις κακουχίες πικραμένος και κατατεθλιμμένος.

4 Ιουνίου 2015. Στη δημοσιότητα έδωσε η ΕΛΑΣ, στο πλαίσιο της διάταξης της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών, τις φωτογραφίες του 22χρονου, ο οποίος συνελήφθη στις 13 Μαΐου από τη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, σε περιοχή της Αττικής, κατηγορούμενος για πορνογραφία ανηλίκων και πορνογραφικές αναπαραστάσεις ανηλίκων. Στις φωτογραφίες που πήρε η ΕΛΑΣ ο νεαρός εμφανίζεται φοβισμένος με βλέμμα θολό, σκοτισμένο και σίγουρα ενοχικό. Ο ένοχος, κουρασμένος από τις ανακριτικές διαδικασίες, δεν θα μπορούσε παρά να μοιάζει με κάποιον εξαντλημένο ή διεστραμμένο. Ο παρατηρητής των φωτογραφιών ψάχνει να ανιχνεύσει τη διαστροφή και τη βρίσκει. Δεν είναι τυχαίο ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι φωτογραφίες της ΕΛΑΣ απεικονίζουν πρόσωπα με παρόμοια εξωτερικά χαρακτηριστικά. Δεν γίνεται ο ένοχος που έχει συλληφθεί να μην απαθανατίζεται σαν ένοχος.

Το πρόσωπο του ασχημαίνει, το σώμα του καμπουριάζει και τα μάτια του καθρεφτίζουν την καταισχύνη της ψυχής. Έχουμε εδώ την παλιννόστηση στην κοινωνία τού ανυπόστατου τρόμου των πολιτών απέναντι σε συμπολίτες τους με υποβλητική θωριά. Πριν πέντε χρόνια περίπου, στην Αθήνα, όταν κυκλοφορούσα με μούσι και μακριά ατημέλητα σαν άπλυτα μαλλιά αν ήθελα να ενημερωθώ από κάποιον περαστικό για κάτι συναντούσα τη σιωπή και τη βιασύνη του να φύγει μακριά μου. Στα πλαίσια της εποικοδόμησης της νεοφιλελεύθερης αυτονομίας ο καθένας οπλίζεται με τις απαιτούμενες γνώσεις για να ζήσει την κίβδηλη ευδαιμονία του. Πόσο μάλλον οι οπλισμένοι Έλληνες και έτοιμοι ακόμη και για να σχηματίσουν ψυχιατρικές πραγματογνωμοσύνες. Όλες αυτές οι δυναμικές συνυφαίνουν με μανία θεωρίες που απορρίφθηκαν στο παρελθόν ως αφελείς και αναποτελεσματικές. Μία απ’ αυτές είναι και η σχετική θεωρία του Λομπρόζο.

Ο Τσέζαρε Λομπρόζο ήταν εισηγητής της γραφικής εγκληματολογικής φυσιογνωμικής. Δεν ήταν μόνο αυτό και σίγουρα στο έργο που άφησε υπάρχουν και λαμπρές σελίδες για να εντρυφήσει κανείς. Η νομικός Μαίρη Μαρούλη γράφει ότι ο Λομπρόζο βασιζόμενος σε παρατηρήσεις του από την συμπεριφορά των ζώων, των αρχαίων λαών και των άγριων φυλών, απέδωσε το έγκλημα σε αταβισμό, δηλαδή σε επαναστροφή του ατόμου σε παλαιότερη άγρια κατάσταση. Οι επιστήμονες σήμερα έχουν θέσει στο περιθώριο τα συμπεράσματα αυτού του ανθρώπου. Οι στατιστικές έρευνες του δαιμόνιου Ιταλού γιατρού ήταν ελλειμματικές και ρατσιστικές. Προσπάθησε να φέρει σε συνάφεια τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός προσώπου με την ροπή στο έγκλημα. Δημιούργησε έναν εσμό δυνάμει εγκληματιών και προχώρησε στην περαιτέρω προσαύξηση της επικινδυνότητας του ήδη καταδικασμένου.

75 χρόνια πέρασαν από τη γέννηση της Κατερίνας Γώγου. Της Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων. Από πολύ μικρή γνώρισε τη σκληρότητα της ζωής στην συμπεριφορά του πατέρα της. Εξομολογείται πολλά για τη σχέση τους σε κείμενα και ποιήματα της. Είναι δύσκολο να γράψεις για κάποιον που δεν ξέρεις προσωπικά. Και πάντα παρακινδυνευμένο. Ο Ταρκόφσκι είχε πει πως το μεγαλύτερο όνειρο του ήταν να του δινόταν κάποτε κινηματογραφημένη η ζωή ενός ανθρώπου από τη γέννηση μέχρι και τον θάνατο του. Μόνον τότε ίσως να μπορούσε να φτιάξει μια βιογραφία λιγότερο ψεύτικη απ’ αυτές που δίνουν μέχρι τις μέρες μας οι καλλιτέχνες στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. 

Η βιογραφία είναι μια επινοημένη αλήθεια και ως εκ τούτου μια μυθιστορία. Δεν θα ενδώσω στον πειρασμό να ανασκαλεύσω τα στοιχεία της ζωής της Γώγου για να φτάσω σε κάποιο ενδεχόμενο πυρήνα τεκμηριωμένων συμπερασμάτων. Ο φενακισμός διαλύεται απ’ όσους έχουν γράψει γι’ αυτή με αγάπη. Η Κατερίνα είναι μετά θάνατο πρόσωπο αγαπώμενο από πολλούς και οι ζώντες σύντροφοι της ή οι μελετητές του έργου της όταν καταγίνονται και με τη ζωή της είναι για να υπερτονίσουν τις πλευρές της που λάτρεψαν. Η λατρεία είναι ένα συναίσθημα και ο επηρεασμός του στην αντίληψη μας δεν είναι αμελητέος. Περισσότερο βλέπουμε παρά νοούμε.

Η ποιήτρια μας άφησε ποιήματα που διαχρονικά αφυπνίζουν την ανθρώπινη συνείδηση. Η διαδρομή απ’ τον εφησυχασμό στην αμφισβήτηση και τη ρήξη περιγράφεται με ενάργεια στους στίχους τους. Το τίμημα που πληρώνει ο επαναστάτης είναι η διαρκής αίσθηση της ήττας. Κι αυτό η Κατερίνα το γνώριζε πολύ καλά. Οι πράξεις της υποκινούνταν από την προφητεία της πως θα πέθαινε μέσα σε κάποιον αγώνα της. Θυσία για τους σημερινούς απελεύθερους. Οι επιγενόμενοι της ποιήτριας πορευόμαστε με μια δράκα δικών της παρακαταθηκών. Μόνο αγάπη για τους νεκρούς που με φτωχά μέσα υποσχέθηκαν πως θα ‘ρθει ένας άλλος καλύτερος καιρός.

*Στη φωτογραφία εξωφύλλου ο Τσέζαρε Λομπρόζο.
**Στη φωτογραφία, ποίημα του Λύσανδρου Πράσινου.