Στις 26 Δεκεμβρίου του 1943 γεννιέται στην Κω ο Χρήστος Τσιβρινής γιος του Γιώργου Τσιβρινή και της Μαρίκας Χαδούλη γονείς τριών ακόμη παιδιών, του Στέφανου, του Περικλή και της Παρίτσας.

Από μικρή ηλικία ο Χρήστος ξεκινά να εργάζεται αρχικά σε φούρνο. Αργότερα όμως ο αείμνηστος Μιχάλης Τσιβρινής τον παίρνει μαζί του σαν παραγιό στο φημισμένο μέχρι σήμερα "ΑΡΙΣΤΟΝ" (που βρίσκεται στην πλατεία Καζούλη) και έκτοτε η ζωή του αλλάζει...

Φεύγει από το νησί για να υπηρετήσει την πατρίδα και πηγαίνει στη μακρινή Ξάνθη και το Σιδηρόκαστρο. Συνεχίζει ακάθεκτα στο στρατό να δημιουργεί γλυκά και πολλές νοστιμιές, χαρίζοντας ευχάριστες στιγμές στα φανταράκια που υπηρετούν μαζί του. Επιστρέφει στο νησί και συνεχίζει να δουλεύει αρκετά μαθαίνοντας την τέχνη της ζαχαροπλαστικής, με αποτέλεσμα να κάνει το πρώτο του βήμα, ανοίγοντας στην οδό Κανάρη το πρώτο του Ζαχαροπλαστείο με την ονομασία το "ΡΟΔΟΝ" ...(το σχήμα που είχαν τα μπακλαβαδάκια του θύμιζαν τριαντάφυλλα εξού και το όνομα Ρόδον)

Το 1968 παντρεύεται την Βασιλεία Χατζηστέργου και λίγα χρόνια μετά αποκτούν τρεις υπέροχες κόρες την Μαρία, την Ειρήνη και την Αλεξία, ενώ παράλληλα συνεχίζουν να εργάζονται στο "ΡΟΔΟΝ" . Την δεκαετία του '80 η επιχείρηση αλλάζει πόστο, αλλά παραμένει στην οδό Κανάρη, συνεχίζοντας να παράγει τους εκπληκτικούς λουκουμάδες, τα μπακλαβαδάκια, τις μπουγάτσες, τις τυρόπιτες με μέλι και πολλά ακόμη γλυκά του ταψιού.

Ο Χρήστος Τσιβρινής, άνθρωπος ανοιχτοχέρης και γλεντζές, σε κάθε γιορτή ή άλλο ευχάριστο γεγονός δεν άφηνε κανέναν παραπονούμενο. Eιδικά την ημέρα του Αγίου Δημητρίου έφτιαχνε κάθε χρόνο στις Χαϊχούτες, λουκουμάδες για όλο τον κόσμο, που πήγαινε να προσκυνήσει την χάρη του Αγίου. Του άρεσε η παρέα με τους φίλους του, λάτρευε την οικογένεια του και τις κόρες του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν πως τα κορίτσια έπρεπε να τυλίξουν αρκετές λαμαρίνες μπακλαβαδάκια για να κάνουν τις βόλτες τους, διαφορετικά θα έμεναν σπίτι! Τα πράγματα πήγαιναν αρκετά καλά για τον Χρήστο, την οικογένεια του και το "ΡΟΔΟΝ" και έτσι αποφασίζει ν' ανοίξει στην οδό Βασ. Γεωργίου ένα δεύτερο κατάστημα με το όνομα "Sweet Corner", όπου και λειτουργεί περίπου 10 χρόνια. Μερικά χρόνια αργότερα βγαίνει σε σύνταξη και ενώ πλέον ήρθε η ώρα της ξεκούρασης γι' αυτόν αλλά και της χαράς, αφού έχει τον χρόνο για να ασχοληθεί με τα αγαπημένα του εγγόνια σιγά, σιγά ξεκινούν δυστυχώς γι' αυτόν, τα προβλήματα υγείας...

Ο Χρήστος Τσιβρινής υπήρξε ένας καλός οικογενειάρχης και άνθρωπος που έκανε πάντα χιούμορ. Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια πριν το θάνατο του δεν μπορούσε να κάνει όλα αυτά που τον χαροποιούσαν μερικά χρόνια πριν, ήταν κάτι που τον στεναχωρούσε. Την επόμενη μέρα της Πρωτοχρονιάς του 2013,  ο Χρήστος φεύγει από τη ζωή, το "ΡΟΔΟΝ" του "μαραίνεται", αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο κενό, στην γυναίκα και τις κόρες του...

Η "τέχνη" του στα γλυκά δεν ξεχάστηκε, αφού η αγαπημένη του σύζυγος μέχρι σήμερα δημιουργεί τα υπέροχα γλυκά του, ερασιτεχνικά βέβαια, αλλά πάντα το ίδιο γευστικά όπως παλιά...
Πολλά έχουν να θυμούνται από τον Χρήστο τον "καλό πατέρα", όπως μας αποκάλυψε η μικρότερη κόρη Αλέξια...επαναλαμβάνοντας σε όλη την διάρκεια της μικρής μας ιστορίας, την φράση ...ήταν καλός πατέρας!

Στο βιβλίο του Γιώργου Πίττα "Τα Καφενεία της Ελλάδας" παρουσιάζεται και το παραδοσιακό καφενείο της Κω "ΑΡΙΣΤΟΝ" ή Τσιβρινής που βρίσκεται εκεί από το 1952! Πιο συγκεκριμένα ο συγγραφέας του βιβλίου αναφέρει...

Κως Καφενείο - Ζαχαροπλαστείο "Άριστον"
Στην κεντρική πλατεία της πόλης της Κω διατηρείται ακόμα ένα είδος καφενείου-ζαχαροπλαστείου - σπάνιο πλέον στην εποχή μας. Ο ιδρυτής του, Μιχάλης Τσιβρινής, πρόσφυγας από τη Σμύρνη, αξιοποιώντας τη ζαχαροπλαστική του τέχνη, έστησε το 1952 το Άριστον. Το 1977 τον διαδέχθηκε ο γιος του Κωνσταντίνος και από το 2002 το παρέλαβε ο Νίκος Καλυμιοναρής, που διετέλεσε παραγιός και των δύο!

Ο Κ. Νίκος αφηγείται...."Από μικρό παιδάκι δώδεκα χρονών δούλευα μαζί με τον κυρ Μιχάλη. Βλέπεις τον αριθμό του τηλεφώνου; 58! Από τους πρώτους αριθμούς της πόλης! Τα γλυκά που φτιάχνω εδώ είναι ίδια με αυτά που έκαμε ο κυρ Μιχάλης. Τυρόπιτες με μέλι, ατομικές μπουγάτσες με ζάχαρη, κανέλλα ή μέλι, γαλακτομπούρεκο, κοπεγχάγη και κώτικους μπακλαβάδες με αμύγδαλα. Τα τελευταία είναι περιζήτητα και στο εξωτερικό. Τις προάλλες έστειλα εκατοντάδες στο Πατριαρχείο αλλά και στην Αμερική και την Αυστραλία."

Πράγματι από το πρωί στις 08.00, το καφενείο, με 4-5 τραπέζια όλα κι όλα με καμιά δεκαπενταριά παλιές ξύλινες καρέκλες -τύπου Βιέννης- γεμίζει περαστικούς που πίνουν το καφεδάκι τους κι απολαμβάνουν το γλυκό τους. Μέχρι το μεσημέρι θα έχουν εξαφανιστεί όλα τα γλυκά, και έτσι στις 12.00 το κατάστημα κλείνει. Ο κυρ Νίκος συνεχίζει..."

Ότι γλυκό βλέπεις εδώ φτιάχνεται απο τα χέρια μου. Δεν μπαίνει ίχνος βιομηχανοποιημένου ή κατεψυγμένου. Όλο το απόγευμα ζυμώνω και ετοιμάζω τις κρέμες και χαράματα έρχομαι και τα βάζω στο φούρνο." 

Ο κυρ Νίκος κλείνει σαράντα χρόνια στις επάλξεις, νιώθει πολύ ικανοποιημένος που την ποιότητα και τον αγώνα του έχουν εκτιμήσει όχι μόνο οι συμπολίτες του αλλά και πολλοί έλληνες και ξένοι επισκέπτες . Η μεγαλύτερη πάντως χαρά του είναι ότι ο γιός του θα συνεχίσει τη δουλειά του. Η φήμη του καφενείου αλλά και η τέχνη του δεν θα πάνε στράφι.

Αξίζει να σημειωθεί πως στο ίδιο βιβλίο παρουσιάζονται ακόμη τρία καφενεία της Κω, το "Καφενείον Ν. Τριανταφύλλου" στην Κέφαλο το "Καφενείο η φτωχή καλύβα" στο Λαγούδι και το ανακαινισμένο "Καφενείο Καζίνο" στον Ασώματο.