Είθισται η Κοινωνία ν’ αποδίδει την «ευθύνη» της όποιας ανεπίτρεπτης και αντικανονικής συμπεριφοράς των συνανθρώπων μας σε έλλειψη Παιδείας και Αγωγής.

Γράφει ο Γλαρός Ιωάννης, Μέλος του Τομέα Παιδείας της Ν.Δ

Σύμφωνα με την οπτική αυτή, η Σχολική Μονάδα θα έπρεπε να παράγει παντογνώστες και αδέκαστους (μελλοντικούς) πολίτες. Πέρα από τις εγκύκλιες γνώσεις του Αναλυτικού Προγράμματος, η Πολιτεία απαιτεί από τους Δασκάλους να διδάξουν, άνευ επιμόρφωσης, όλα τα γνωστικά αντικείμενα: Μαθηματικά, Φυσικές Επιστήμες, Αγωγή Υγείας, Κυκλοφοριακή και Περιβαλλοντολογική αγωγή, Αγάπη για την Πατρίδα, τη Δημοκρατία, τη Γνώση, την Ειρήνη και τη Δημοκρατία.

Σαφώς και το Δημόσιο Σχολείο έχει επωμιστεί με ιερή αποστολή: να προσφέρει στο μαθητή θεμελιακής σημασίας χαρακτηριστικά για την ανάπτυξη, καλλιέργεια και τέλος την εμβάθυνση της προσωπικότητάς του.

Βασικές γνώσεις, διδάγματα, πληροφορίες και δεξιότητες, που ο Δάσκαλος οφείλει να μεταλαμπαδεύσει στο Μαθητή, αποτελούν τη βασική αποστολή της Εκπαιδευτικής Διαδικασίας. Ο δε μαθητής οφείλει να τ’ αποθησαυρίσει. Άλλος επίσης ουσιώδης στόχος είναι η «ανατροφή» ήθους και πίστης σε Αρχές-Αξίες αιώνιες, αμετάβλητες, η αποκάλυψη της Αλήθειας και του Αιώνιου Φωτός.

Το ήθος αποτελεί το…«αλάτι» της Ζωής, το οποίο δεν θα δείχνει ανοχή στη σήψη της κοινωνίας.

Και μόνο μια ηθικώς καλλιεργημένη οντότητα, τόσο του Δασκάλου όσο και του μαθητή είναι ικανή να οπλιστεί με Φως, Δικαιοσύνη, Ανιδιοτέλεια, Αγάπη, Υπομονή, Ανοχή και Αμνησικακία.

Εξάλλου…«Ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.»

(Ν. Καζαντζάκης)