Eνα κείμενο, ότι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό στο διαδίκτυο. Αφιερωμένο στον κ. Φλαμπουράρη.

Στους Φλαμπουράρηδες, γιατί πολλοί είναι της άποψης πως «Βοηθήσαμε ο κόσμος να έχει τα στοιχειώδη και να μην ψάχνει τα σκουπίδια». Αυτοί μας περιβάλλουν. Τα ελληνικά κόμματα -και το πλήθος καιροσκόπων τους που φιλοδοξούν να αποκτήσουν ένα ψίχουλο εξουσίας και σε πλήρη αδυναμία να στηρίξουν την χώρα, εννοώ τους πολίτες της. Και μη φρίξετε εάν ένα δίδυμο Καμμένου-Λεβέντη συμπεριληφθεί στον βραχύ κατάλογο των πρωθυπουργήσιμων.

«Σε ‘σάς που τη χάρισα, χωρίς σκέψη, απλόχερα, μιλάω. Αλλά και σε μένα, που το έκανα – πρέπει να βρω τρόπο να το αλλάξω αυτό! Θέλω πίσω τη ζωή μου, θέλω να μη φοβάμαι, θέλω να μπορώ να ταξιδέψω, θέλω να μπορώ να αφήσω τα παιδιά μου να τρέξουν στο δρόμο, θέλω πίσω τα όνειρά μου! Θέλω να αφήσω το πληκτρολόγιο και να βγω έξω, να ουρλιάξω, αλλά δεν έχω το κουράγιο (πια). Θέλω να βγούμε όλοι στους δρόμους και να απαιτήσουμε αυτό που μας ανήκει: τη ζωή μας. Θέλω μια ώρα απόλυτης ανεμελιάς. Θέλω να μη βλέπω πτώματα, γιατί δεν θα υπάρχουν πτώματα να βλέπω. Θέλω τα παιδιά να μην κινδυνεύουν από τους ίδιους τους γονιούς. Θέλω τα παιδιά να μην πεθαίνουν παιδιά, να μεγαλώνουν, να προλαβαίνουν! Θέλω, όσα κιλά κι αν κουβαλάω στο σώμα μου, να αλαφρύνει η ψυχή μου. Το απαιτώ, το προσπαθώ, αλλά δεν με αφήνετε. Μάλλον εγώ σας έχω εκχωρήσει το δικαίωμα να το κάνετε, αλλά δεν αντέχω πια. Θέλω να έχω ασφάλεια, να αισθάνομαι σίγουρος όταν βγαίνω στο δρόμο ό,τι ώρα και να είναι. Θέλω να έχω τη δουλειά μου, και να είμαι κύριος στις υποχρεώσεις μου. Θέλω να πληρώνομαι από τη δουλειά μου. Θέλω να μπορώ να βοηθάω τους φίλους μου. Θέλω να μπορώ να χαίρομαι με τις χαρές των άλλων, ευτυχώς ακόμη το κατορθώνω, αυτό το έχω κατακτήσει, δεν το έχω παραχωρήσει ακόμη… Θέλω να μην υπάρχουν γείτονες που κρύβονται το βράδυ ψάχνοντας τα σκουπίδια, όχι μόνο γείτονες, να μην υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια γιατί δεν θα το έχουν ανάγκη! Θέλω να μπορώ να κλείνω τα μάτια μου και να βλέπω χρώματα και μουσικές και όχι εφιάλτες. Θέλω να μπορώ, με καταλαβαίνετε; Θέλω πίσω τη ζωή που σας  χάρισα – με την απραξία μου. Θέλω πίσω τη ζωή που μου κλέψατε – με την ανοχή μου!»

(Γιάννης Καφάτος)