Η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ βρίσκεται μπροστά σε πολύ σοβαρά διλήμματα στην εξωτερική της πολιτική, αλλά και στην παγκόσμια ασφάλεια, που απαιτούν μια μακράς εμβέλειας τακτική και διευρυμένη στρατιωτική προσέγγιση.

Γράφει ο Αθανάσιος Ε. Δρούγος*

Αν αρχίσουμε από την ευρύτερη Μέση Ανατολή – Βόρειο Αφρική, τα πλείστα μέτωπα είναι ανοικτά, μεταξύ των οποίων το Ιράκ, η Βόρεια Συρία, ο απαράδεκτος και ατελείωτος πόλεμος στην Υεμένη, η αντιπαράθεση του Ιράν με αραβικά κράτη και με το Ισραήλ λόγω του πυρηνικού και πυραυλικού προγράμματος της Τεχεράνης, η δράση πολλών αντάρτικων οργανώσεων και τρομοκρατικών ομάδων σε Σινά, Αραβική χερσόνησο, σιιτικές δυνάμεις στο Ιράκ, η επικρατούσα κατάσταση στη Λιβύη, τα διάφορα εξτρεμιστικά δίκτυα στο Σαχέλ, η εσωτερική κατάσταση στα βόρεια εδάφη της Αιθιοπίας, το χαοτικό τοπίο του Λιβάνου κ.ά. Αν προχωρήσουμε ευρύτερα γεωγραφικά, το μέτωπο αντιπαράθεσης Πακιστάν – Ινδίας για το Κασμίρ (και όχι μόνο) είναι ενεργό, εμπλουτισμένο με μερικές εκατοντάδες πυρηνικές βόμβες, τα κενά ασφαλείας πολλά στη Νότια Σινική Θάλασσα, η ασταθής και λίαν προβληματική κατάσταση στην Κορεατική χερσόνησο, η εξτρεμιστική ισλαμική δράση σε νησιά του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων κ.ά.

Η Ρωσία

Πολλές από τις διενέξεις έχουν να κάνουν με οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, ενώ η συμπεριφορά της Μόσχας στον παγκόσμιο χάρτη είναι εξόχως ύπουλη, προβληματική, προκλητική και αναθεωρητική. Πέραν όλων των ανωτέρω, θα πρόσθετα και τη σταδιακή επιδείνωση της κατάστασης (που θα φανεί μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα) στον Αρκτικό κύκλο. Η ρωσική πολιτική σε Ουκρανία, Γεωργία, Ανατολική Μεσόγειο και Νότιο Καύκασο είναι αποσταθεροποιητική, ενώ εύκολα μπορεί να προκληθεί θερμό επεισόδιο στη Μαύρη Θάλασσα ή στη Βαλτική ή στην Αζοφική ή στη Θάλασσα του Μπάρεντς ή στη Λιβύη.

1 Το ΝΑΤΟ ήταν και είναι η ισχυρότερη και πιο πλήρης συμμαχία του πλανήτη. Η πολιτική Μπάιντεν θα την ενισχύει ακόμα περισσότερο. Οι διάφορες θέσεις της Γαλλίας τα τελευταία χρόνια είναι επιεικώς αδύναμες, ανούσιες και, όπως και να έχουν τα πράγματα, το Παρίσι παρακαλούσε να επιστρέψει στη Συμμαχία ειδικά την περίοδο 2005-2009. Οχι το αντίθετο. Η Συμμαχία από το 1966 μέχρι το 2009 επιβίωσε χωρίς τη Γαλλία (απούσα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ) συμβατικά και αποτρεπτικά, ενώ με το έναν ή τον άλλον τρόπο το Παρίσι είχε προβλήματα. Τα αμερικανικά και βρετανικά αεροπλανοφόρα και πυρηνικά όπλα κάλυπταν και καλύπτουν τα άλλα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ.

Η Γαλλία αδυνατεί να προσφέρει ενισχυμένη αποτροπή και μια σύγκριση των πυρηνικών δογμάτων αποδεικνύει περίτρανα τα γαλλικά κενά. Το πυρηνικό της οπλοστάσιο δεν είναι πολύ μεγάλο και η ίδια «πάσχει από στρατιωτικό κομπλεξισμό». Οπου έχει εμπλακεί τα τελευταία χρόνια δεν έχει επιτύχει κάποια ουσιαστικά αποτελέσματα (Μάλι, Λιβύη, Συρία, Λίβανος, Σαχέλ κ.ά.). Η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει στο Παρίσι ότι το ΝΑΤΟ υπάρχει και πρωτοστατεί προς το 2030. Ούτε «εγκεφαλικά νεκρό» είναι ούτε έχει άμεση ανάγκη τη Γαλλία.

2 Η Γαλλία επί Τραμπ είδε πως μπορεί να καταστεί επικυρίαρχος στη Μεσόγειο γιατί ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ επιδίωκε να υποβαθμίσει ή και να εξαλείψει το NATO. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αμερικανοί το 2008 αντέδρασαν στο να είναι Γάλλος ναύαρχος ο επικεφαλής του νατοϊκού στρατηγείου στη Νάπολη και επέμεναν να είναι αποκλειστικά Αμερικανός, οπότε έδωσαν το Στρατηγείο Μετεξέλιξης στο Νόρφολκ της Βιρτζίνια σε Γάλλο πτέραρχο. Το είχαν εκ των προτέρων μελετήσει -μου έλεγαν διαδοχικοί Αμερικανοί ναύαρχοι- γιατί η Γαλλία επί χρόνια σκόπευε και σκοπεύει να δημιουργήσει ένα «δικό της μεσογειακό ΝΑΤΟ με την παρουσία αραβικών κρατών υπό δική της διοίκηση», γι’ αυτό και δεν ήταν θετική στις διαδοχικές μεσογειακές πρωτοβουλίες του ΝΑΤΟ. Ομως, η νέα κυβέρνηση Μπάιντεν «κόβει τα όποια εναπομείναντα φτερά του Παρισιού». Η πρόταση του γ.γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ για «ΝΑΤΟ 2030» στέλνει την κατάλληλη ώρα τα κατάλληλα μηνύματα.

3 Δεν χρειάζεται κάποιο υποκατάστατο του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο. Το ΝΑΤΟ έχει δοκιμαστεί. Μέσω του Μεσογειακού Διαλόγου του 1994 και της Πρωτοβουλίας της Κωνσταντινούπολης του 2004, η Συμμαχία έχει άμεση σχέση με όλα τα αραβικά και βορειοαφρικανικά κράτη πλην Λιβύης, ενώ συνδέεται με ειλικρινή και πολυδιάστατο διάλογο και σχέσεις με την Ινδία, αλλά και με το «δύστροπο» Πακιστάν. Και, τέλος πάντων, δεν είναι λογικό κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ να ενεργούν με τέτοιον τρόπο με αραβικά κράτη που κυβερνώνται από δικτατορικά καθεστώτα, που δεν σέβονται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες και ανηλεώς βομβαρδίζουν αμάχους όπως στην Υεμένη.

Η νέα κυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ προετοιμάζεται για σημαντικές αλλαγές σε αρκετά κράτη της Αραβικής χερσονήσου και όχι μόνο. Και, τέλος πάντων, αν δεχθούμε επίθεση εμείς από κάποια χώρα, δεν μπορεί κάποιος λογικός να αναμένει αεροναυτική υποστήριξη από το Ριάντ, το Αμπού Ντάμπι ή και το Κάιρο. Αυτές οι χώρες δεν μπορούν να υποστηρίξουν την άμυνά τους, συνεπώς είναι φύσει αδύνατον να παρέχουν υποστήριξη σε εμάς. Μόνο το Ισραήλ μπορεί αλλά έχει πολλούς ορατούς και αόρατους-υβριδικούς εχθρούς να αντιμετωπίσει απ’ όλες τις γεωγραφικές γωνίες.

4 Ασφαλώς μπορείς να προχωρήσεις σε εξοπλισμούς από οποιαδήποτε δυτική χώρα, αλλά δεν μπορείς να αφήσεις την ασφάλειά σου σε αδύναμους φίλους και συμμάχους. Οι ΗΠΑ, προφανώς και η Ελλάδα, θα πρέπει να ενισχύσουν τη διμερή στρατιωτική συνεργασία τους σε όλα τα μήκη και πλάτη επαφών. Είναι σημαντικό π.χ. να υποστηριχθεί από τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ η σύσταση ενός «Σχεδίου Μανχάταν για αντιπυραυλική άμυνα», ενώ η Ελλάδα καλείται να προσεγγίσει και να προσαρμοστεί στα επιμέρους σχέδια και στις κατευθυντήριες τάσεις του «ΝΑΤΟ 2030».https://eleftherostypos.gr/ellinotourkika/698649-i-ellada-sti-grammi-tou-nato-2030-pos-allazoun-ta-dedomena-me-tin-eklogi-mpainten/