Με τις υπ’ αρίθμ. 2551 -2252 και 2553/2020 αποφάσεις του Β’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, που δημοσιεύθηκαν την 9η Δεκεμβρίου 2020 και βρίσκονται στο στάδιο της θεώρησης και καθαρογραφής, απορρίφθηκαν, 3 αιτήσεις αναίρεσης της κοινοπραξίας με την επωνυμία «Κοινοπραξία Νοσοκομείου Ρόδου ΤΕΡΝΑ Α.Ε.-ΑΚΤΩΡ Α.Τ.Ε.-ΕΜΠΕΔΟΣ A.E.-J και ΑΒΑΞ Α.Ε. -ΙΨΕΜ GMHB»,

με την οποία αιτήθκε να αναιρεθούν αντίστοιχα ισάριθμες αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς (Ε’ Τριμελές-Μεταβατική Έδρα Ρόδου), που απέρριψαν αντίστοιχες εφέσεις της, κατά αντίστοιχων αποφάσεων του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου μετά από προσφυγές κατά εγγραφών στους βεβαιωτικούς καταλόγους ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ από τον Δήμο Ρόδου.
Πρόκειται για οφειλές ύψους 68.913, 42 ευρώ για το έτος 1998, 82.416,34 ευρώ για το έτος 1997 και 68.913,42 ευρώ για το έτος 1998.
Με τις προσφυγές ζητήθηκε όχι μόνο να γίνει διαγραφή από τους βεβαιωτικούς καταλόγους, σύμφωνα με τις αποφάσεις 4504-4505/2014 της Ολομέλειας του ΣτΕ, που έκριναν τον φόρο αντισυνταγματικό διότι δεν αποδείχθηκαν ικανές προπαρασκευαστικές πράξεις, που είχε υπόψη ο νομοθέτης για να επιβάλει τον φόρο μόνο στα Δωδεκάνησα, αλλά επιπλέον ζητείται να επιστραφούν τα παραπάνω καταβληθέντα ποσά!!
Όπως είναι γνωστό στη συνέχεια των παραπάνω αποφάσεων της Ολομέλειας του ΣτΕ και της άσκησης της παραπάνω προσφυγής, κατά μεν το δικαστικό μέρος η Κ/Ξ εταιρειών κατασκευής του Νοσοκομείου Ρόδου, η οποία με αναίρεση στο ΣτΕ πέτυχε την έκδοση των παραπάνω αποφάσεων, παραιτήθηκε άλλης αναίρεσης που επίσης άσκησε σύμφωνα με τα 1324/2015 πρακτικά του του ΣτΕ, με συνέπεια να μην καταστεί δυνατόν να επανακριθεί η υπόθεση στο ΣτΕ στη βάση προσκομιζομένων συμπληρωματικών στοιχείων προπαρασκευαστικών πράξεων, ενώ κατά το νομοθετικό μέρος, ο νομοθέτης (Βουλή) ως συμμόρφωση στις αποφάσεις του ΣτΕ, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 9 της Υποπαρ. Δ12 του άρθρου 2 του Ν. 4334/2015 (ΦΕΚ Α 94/14-8-2015) όπως συμπληρώθηκαν με τις διατάξεις του άρθρου 57 του Ν. 4483/2017 (ΦΕΚ Α 107/31-07-2017), αφενός μεν κατάργησε τη σχετική με τον ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.
διάταξη του άρθρου 60 του Ν. 2214/1994 (Α75) και αφετέρου ορίστηκε ότι καταβληθέντα ποσά δεν αναζητούνται και ότι βεβαιωμένες οφειλές από τον καταργούμενο φόρο και συναφείς κυρώσεις διαγράφονται, κατόπιν διαπιστωτικής απόφασης του οικείου δημοτικού συμβουλίου, όπως και έγινε με την απόφαση 594/4-8-2017 του δημοτικού συμβουλίου Ρόδου.
Πλην όμως δεν έχει κριθεί η ορθότητα του νομοθετήματος, με το οποίο παύεται η αναδρομική διεκδίκηση δημοτικού φόρου, που έχει καταβληθεί, κι αν μια τέτοια αίτηση ευδοκιμούσε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμπαρέσυρε σε έναν νέο κύκλο διεκδικήσεων επιτηδευματίες και θα οδηγούσε στην οικονομική κατάρρευση του Δήμου Ρόδου.
Σημειώνεται ότι με την υπ’ αρίθμ. 117/2020 απόφαση του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου απορρίφθηκε η αίτηση 4 εταιρειών και 3 επιτηδευματιών για την επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων δημοτικών φόρων (ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.) στο Δήμο Ρόδου κατά την τελευταία πενταετία (2010-2014).
Υποστήριξαν, μεταξύ άλλων, στο πολυσέλιδο δικόγραφό τους, ότι υπέβαλαν στον Δήμο Ρόδου, αγνοώντας την αντισυνταγματικότητα και εν γένει την παρανομία του Δημοτικού Φόρου Δωδεκανήσου και κατ΄επέκταση το αχρεώστητο των καταβολών υπέρ αυτού Δηλώσεις Απόδοσης Δημοτικού Φόρου Δωδεκανήσου (ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.), συμφώνως προς τη διάταξη του άρθρου 60 του ν. 2214/1994 φορολογίας εισοδήματος, για τα οικονομικά έτη 2010, 2011, 2012, 2013 και 2014, βάσει των οποίων τους επιβλήθηκαν παράνομα οι αναλογούντες δημοτικοί φόροι και πρόστιμα συνολικού ύψους άνω των 150.000 ευρώ, τα οποία διεκδικούν τώρα από το Δήμο Ρόδου, επικαλούμενοι τις πρόσφατες αποφάσεις της Ολομέλειας του Σ.Τ.Ε. που έκριναν ότι η επιβολή του ένδικου φόρου, και μάλιστα πάγια, σε μόνους όσους ασκούν οικονομική δραστηριότητα στη Δωδεκάνησο υπέρ των Ο.Τ.Α. αυτής, αντίκειται στην αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου και είναι αντίθετη προς το Σύνταγμα και ως εκ τούτου ανίσχυρη.
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι παραπάνω επιχειρήσεις και οι επιτηδευματίες της Ρόδου αξιώνουν τους αχρεωστήτως καταβληθέντες δημοτικούς φόρους κατά την τελευταία πενταετία, παρά τις διατάξεις του άρθρου 140, του Ν. 4270/2014, του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας, τη της παραγράφου 2, του άρθρου 90 του Ν. 2362/1995 και του άρθρου 29 παρ. 5 του Ν. 3202/2003 που ορίζουν 3ετή παραγραφή για τα αχρεωστήτως καταβληθέντα ποσά στο Δημόσιο.
Συγκεκριμένα υποστηρίζουν ότι “ο οριζόμενος υπό των ανωτέρω νομοθετικών διατάξεων τριετής χρόνος παραγραφής, προσκρούει σαφώς στη διάταξη της παραγράφου 1, του άρθρου 4 του Συντάγματος (συνταγματική αρχή της ισότητος) και ως εκ τούτου ο νόμιμος χρόνος παραγραφής των αξιώσεων κατά των Ο.Τ.Α. εκτείνεται στην πενταετία, όπως ακριβώς ισχύει και για τις αντίστοιχες αξιώσεις του Δημοσίου και των Ο.Τ.Α. κατά ιδιωτών”.
Το δικαστήριο έκρινε ότι οι αξιώσεις τρία έτη πριν την αίτηση επιστροφής τους, στις 31-12-2014, ήτοι οι χρηματικές αξιώσεις επιστροφής καταβληθέντων ποσών μέχρι και τις 31-12-2011, έχουν υποπέσει στην τριετή παραγραφή του άρθρου 140 παρ. 2 του Ν, 4270/2014.
Επομένως, στο Δικαστήριο καταλείπεται η διερεύνηση της νομιμότητας της αρνήσεως επιστροφής των καταβληθέντων φόρων μόνο για τα έτη 2012, 2013 και 2014.
Έκρινε έτσι ότι ο νομοθέτης, καταργώντας το άρθρο 60 του Ν. 2214/1994, δεν παραβλέπει τις ευρύτερες δημοσιονομικές συνέπειες που θα υπάρξουν στον προϋπολογισμό των ΟΤΑ της Δωδεκανήσου ως προς την πιθανότητα αναδρομικής διεκδίκησης από κάθε φορολογούμενο πρόσωπο της επιστροφής των ήδη καταβληθέντων, οπότε ορίζει περαιτέρω ρητά ότι καταβληθέντα ποσά δεν αναζητούνται.
Συνεπώς, τα αιτηθέντα ποσά θα καθίσταντο πράγματι αχρεωστήτως εισπραχθέντα, εάν ήταν όντως παρανόμως καταβληθέντα.
Τονίζεται εξάλλου ότι η ενδεχόμενη επιστροφή αναδρομικώς του συνόλου των καταβληθέντων ποσών του ως άνω δημοτικού φόρου σε όσους, λόγω άσκησης οικονομικής δραστηριότητας στη συγκεκριμένη περιοχή, προέβησαν στην καταβολή αυτού, έστω και κατόπιν εφαρμογής των περί παραγραφής διατάξεων, ενέχει τον κίνδυνο να βλάψει ουσιωδώς την εκτέλεση του προϋπολογισμού του Δήμου και να δημιουργήσει σοβαρές δημοσιονομικές αβεβαιότητες, προκαλώντας ανατροπή των οικονομικών δεδομένων του.
Καθόσον δε τα κριτήρια της νομοθετικής διάταξης είναι γενικά και αντικειμενικά, καταλαμβάνοντας την απαλλαγή για το μέλλον όλων των υποκείμενων στο συγκεκριμένο φόρο, αυτή δεν αντίκειται στη συνταγματική αρχή της ισότητας.
Τις υποθέσεις χειρίστηκε επιτυχώς ο νομικός σύμβουλος του Δήμου Ρόδου κ. Θεόδωρος Παπαγεωργίου.

Πηγή:www.dimokratiki.gr

Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε ότι η συνταγματική δημόσιου σκοπού πρόβλεψη του κράτους να λαμβάνει μέριμνα για τη δημόσια υγεία επιτρέπει να διαγράφονται από τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία τα παιδιά, σε περίπτωση κατά την οποία οι γονείς αρνούνται να τα εμβολιάσουν.

Ειδικότερα, από δήμο της Ανατολικής Μακεδονίας διαγράφηκαν τέσσερα παιδιά από ισάριθμους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, καθώς παρά τις ειδοποιήσεις προς τους γονείς τους εκείνοι αρνήθηκαν να τα εμβολιάσουν για τις γνωστές παιδικές ασθένειες.

Ένας εκ των γονέων, η κόρη του οποίου διαγράφηκε από τον παιδικό σταθμό, προσέφυγε στο ΣτΕ ζητώντας να ακυρωθεί η από 14.1.2020 απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, ως αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Οι γονείς υποστήριξαν ότι το παιδί τους «τιμωρείται», επειδή δεν έχει δεχθεί κάποια εκ των πολλών εμβολίων και «τυγχάνει διαφορετικής μεταχείρισης από τα συνομήλικα παιδιά και συμμαθητές της, χωρίς να υφίσταται λόγος, ενώ περιορίζεται ουσιωδώς η συμμετοχή της στην κοινωνική ζωή εν γένει, καθώς ο παιδικός σταθμός αποτελεί σημείο κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης της προσωπικότητας των νηπίων και επιβάλλεται σε βάρος της ένα επαχθές μέτρο, το οποίο δεν είναι αναγκαίο, αφού το παιδί είναι υγιές, δεν συντρέχει περίπτωση πανδημίας και τα υπόλοιπα παιδιά που είναι εγγεγραμμένα στον παιδικό σταθμό έχουν λάβει τα προβλεπόμενα εμβόλια».

Το ΣτΕ (απόφαση 2387/2020) αναφέρει ότι στην κάρτα υγείας του νηπίου αναφερόταν ότι η ανήλικη ήταν «ανεμβολίαστη» και ότι έπρεπε να ολοκληρώσει την τέταρτη δόση εμβολιασμών για κοκκύτη, πολυομμετίδα, πνευμονιόκοκκο, κ.λπ., ενώ δεν έχει λάβει καμία δόση από τα εμβόλια μηνιγγιτιδόκοκκου, ιλαράς- παρωτίτιδας – ερυθράς, ανεμοβλογιάς, ηπατίτιδας Α΄ και ροταϊού.

Το ΣτΕ απέρριψε ως αβάσιμους όλους τους ισχυρισμούς των γονέων και έκρινε συνταγματική και νόμιμη την απόφαση του δήμου για διαγραφή της ανήλικης από τον παιδικό σταθμό, υπογραμμίζοντας ότι «θα αντέκειτο στην αρχή της ισότητας η αξίωση προσώπου να μην εμβολιαστεί, επικαλούμενο ότι δεν διατρέχει ατομικό κίνδυνο, εφόσον διαβιώνει σε ασφαλές περιβάλλον οφειλόμενο στο γεγονός ότι τα άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του έχουν εμβολιαστεί».

Πηγή : ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αποκλειστική ευθύνη των Δήμων είναι η συντήρηση αλλά και το κλάδεμα των δέντρων στους δρόμους και στα δημοτικά πάρκα. Αυτό είναι το «δια ταύτα» της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, με βάση την οποία επικυρώθηκε προηγούμενη απόφαση από Διοικητικό Εφετείο δικαιώνοντας την οικογένεια 57χρονου μικροπωλητή ο οποίος βρήκε το θάνατο όταν κατέπεσε στο κεφάλι του μεγάλο κλαδί, κατά τη διάρκεια υπαίθριας εκδήλωσης.

Το ΣτΕ, ανοίγει το δρόμο για την καταβολή αποζημίωσης από Δήμο της Ανατολικής Μακεδονίας στη σύζυγο και τα δύο παιδιά του άτυχου μικροπωλητή η οποία ανέρχεται σε 164.280 ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα ότι στο επιδικαζόμενο ποσό προστίθενται μάλιστα και οι νόμιμοι τόκοι από την ημέρα κατάθεσης της αγωγής.

Συγκεκριμένα το Διοικητικό Εφετείο Κομοτηνής έκρινε ότι η αποκοπή του κλαδιού, που πλήρωσε με τη ζωή του ο μικροπωλητής , δεν οφειλόταν σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες (ισχυροί άνεμοι), όπως ισχυρίστηκε ο Δήμος, αλλά «αποκλειστικά στην παράλειψη των αρμοδίων οργάνων του να προβούν στην συντήρηση του χώρου» του πάρκου που υπήρχε το επίμαχο δένδρο και «την λήψη των απαραίτητων μέτρων για την αποτροπή ενδεχόμενης πτώσης του δένδρου, ιδίως σε περίπτωση δυσμενών καιρικών συνθηκών».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια υπόθεση απασχόλησε και την ποινική δικαιοσύνη, με απόφαση της οποίας έχουν καταδικαστεί οι υπεύθυνοι του δήμου.

Πηγή : in.gr

Για λόγους που σχετίζονται με το δημόσιο συμφέρον και πρωτίστως με την προστασία της δημόσιας υγείας, το ανώτατο δικαστήριο, το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε τα αιτήματα που υπέβαλαν το κόμμα ΜΕΡΑ25, σωματεία για τα δικαιώματα του ανθρώπου και απλοί πολίτες, ζητώντας την ακύρωση της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων ενόψει της επετείου της 17 Νοεμβρίου.

Το ανώτατο δικαστήριο με τη διαδικασία της προσωρινής διαταγής, όπως του είχε ζητηθεί από τους αιτούντες, οδηγήθηκε σε απόρριψη και επί της ουσίας σε νομιμοποίηση των απαγορευτικών μέτρων, τα οποία έχουν προκαλέσει πολιτική αντιπαράθεση, ενώ συνταγματολόγοι, νομικοί επιστήμονες και σύσσωμος ο δικηγορικός κόσμος (με απόφαση της Συντονιστικής Επιτροπής των Δικηγορικών Συλλόγων όλης της χώρας) έχουν ταχθεί υπέρ της συνταγματικότητας της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων.
Το θέμα των απαγορεύσεων, προσέλαβε διαστάσεις με την ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που τάχθηκε υπέρ της αντισυνταγματικότητας και ζήτησε την ανάκληση της απαγορευτικής διαταγής του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, αντιδρώντας στο γενικό της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων σε όλη τη χώρα και από τις 15 ως και τις 18 του μηνός.

Δύο μέλη όμως της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Δημήτριος Φούκας και Ελευθερία Κώνστα με ξεχωριστή ανακοίνωση τους έκαναν λόγο «για καταρράκωση της Ενώσεως Δικαστών και για εκτροπή από το ρόλο της» ενώ σημείωσαν πως με την ανακοίνωση της πλειοψηψίας «η Ενωση μετέχει στην πολιτική διαμάχη και μάλιστα με ρόλο ηγετικό».

Υπέρ της συνταγματικότητας των μέτρων της Ελληνικής Αστυνομίας τάχθηκαν επίσης με δηλώσεις τους καθηγητές του συνταγματικού δικαίου, μεταξύ των οποίων, Ευάγγελος Βενιζέλος και οι ομότιμοι Νίκος Αλιβιζάτος και Αντώνης Μανιτάκης και άλλοι, που τοποθετήθηκαν υπέρ της νομιμότητας και συνταγματικότητας των απαγορεύσεων για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας.

Πηγή: kathimerini.gr

Το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε ως αβάσιμη την αίτηση του Πανελλήνιου Σωματείου Καταστημάτων και Καταναλωτών Εστίασης και Διασκέδασης, με την οποία ζητούσε να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική η από 15.11.2019 Κοινή Υπουργική Απόφαση, με την οποία απαγορεύθηκε το κάπνισμα στους χώρους καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος (εστιατόρια, ταβέρνες, κέντρα διασκέδασης, μπαρ, κλπ) και προβλέφθηκαν πρόστιμα για τους παραβάτες.

Οι σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν ότι το μέτρο της απαγόρευσης του καπνίσματος στους χώρους υγειονομικού ενδιαφέροντος και η επιβολή προστίμου δεν αντίκειται στα άρθρα του Συντάγματος που αφορούν, μεταξύ άλλων, στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και προσωπικής ελευθερίας αλλά και την αρχή της αναλογικότητας.