Η δόση του ενός δισ. ευρώ, τελευταίο κομμάτι της απόφασης της 14ης Αυγούστου θα εκταμιευθεί, χωρίς άλλη συνεδρίαση του EWG, των εκπροσώπων δηλαδή των 18 υπουργείων Οικονομικών και δεν συντρέχουν προϋποθέσεις εμπλοκής,

παρά την καθυστέρηση στη δημοσίευση κάποιων αποφάσεων στον χώρο της υγείας. Κάθε άλλο το διοικητικό συμβούλιο του ESM θα συνεδριάσει λίαν συντόμως για την τελική εντολή εκταμίευση, ενδεχομένως σήμερα ή αύριο.

Με αυτή την εκταμίευση όμως, τα εύκολα του εμπροσθοβαρούς ελληνικού προγράμματος τελειώνουν και η κυβέρνηση θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα, αποτινάζοντας τους παραδοσιακούς δεσμούς της ελληνικής εξουσίας με τα συνδικαλιστικά συμφέροντα διαφόρων ομάδων πίεσης, όπως γράφουν οι εκθέσεις της DGECFIN από το 2010.

Η πρώτη αξιολόγηση του 3ου πια ελληνικού προγράμματος αναμένεται να είναι θρίλερ και από αυτή θα εξαρτηθεί η σταδιακή επιστροφή στις αγορές, το μέλλον του προγράμματος, η λύση για το χρέος και η επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς για το ΑΕΠ.

Στο τραπέζι υπάρχουν δύο λογικές, δύο διαδρομές και δύο τρόποι να γίνουν τα πράγματα. Στο συρτάρι υπάρχει και ένας τρίτος, αυτός της απόλυτης καταστροφής, αλλά δεν συντρέχει λόγος να εκτιμήσει κανείς τώρα, πως μπορεί να έχει πιθανότητες εκπλήρωσης.

Συγκεκριμένα οι “διαδρομές” είναι:

1. Έγκαιρη και πετυχημένη 1η αξιολόγηση, ρύθμιση προφίλ χρέους άπαξ, είσοδος ΔΝΤ με 7 δισ., πετυχημένη 2η αξιολόγηση, σταδιακή έξοδος στις αγορές το καλοκαίρι του 2016, προληπτικό πρόγραμμα, φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, πλήρης και αυτόνομος δανεισμός το 2018.

2. Αργόσυρτη και γεμάτη κόντρες 1η αξιολόγηση, ιδεολογικές κορόνες, διαρροές και πολιτική αναταραχή, ολοκλήρωση αξιολόγησης άνοιξη προς καλοκαίρι, καμία έκδοση ομολόγων, συμφωνία για νέα μέτρα εντός μνημονίου, ρύθμιση του προφίλ του χρέους σε δόσεις και μηδενική ανάπτυξη για χρόνια.

Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, η ανάπτυξη δεν καθυστερεί να έρθει λόγω των "περικοπών", αλλά λόγω των σφιχτών έως ανύπαρκτων πιστωτικών συνθηκών και του άθλιου επενδυτικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος.

Σε αντίθεση με το ό,τι περιμένουν διάφοροι, Ελλάδα και εταίροι συμφώνησαν ένα πρόγραμμα που δεν θα φέρει ποτέ ξανά ένα μεγάλο ΑΕΠ βασισμένο στην εσωτερική κατανάλωση που θα τροφοδοτούν υψηλά ελλείμματα - όπως συνέβαινε σε όλη την ιστορία της χώρας εντός ευρώ.

Συνεπώς η βιώσιμη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, η φορολόγηση των αγροτών, το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, οι μεταρρύθμιση στο δημόσιο και τα εργασιακά, της πρώτης αξιολόγησης, αποτελούν μόνο μια πρόγευση του τι πρέπει πραγματικά να γίνει για να δουλέψει η οικονομία.

Σύμφωνα με πηγές των Βρυξελλών, όλα αυτά δεν συνιστούν εξίσωση που πρόκειται να λυθεί εύκολα στα μέσα Φεβρουαρίου, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί.

Το θέμα του ΑΔΜΗΕ, δεν έκλεισε στα προαπαιτούμενα. Η τρόικα έκανε χάρη στην κυβέρνηση, δεχόμενη μια “νερωμένη λύση”, για να τελειώνει με κάποια άλλα θέματα. Η αγορά ενέργειας όμως πρέπει να ανοίξει και δυστυχώς ούτε η ΔΕΗ, ούτε και ο ΑΔΜΗΕ του σχεδιασμού της κυβέρνησης μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό - και φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρεται για ιδεολογικές διακηρύξεις για το ζήτημα, οι εκπρόσωποι των κρατών μελών του eurogroup ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει και ποιοι είναι οι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί συσχετισμοί.

Το πρόγραμμα του ΔΝΤ λήγει στις αρχές της άνοιξης και με την αξιολόγηση ανοικτή καμία εκταμίευση δεν θα μπορεί να πραγματοποιηθεί. Την ίδια ώρα οι αμφιβολίες για τις πολιτικές προθέσεις της κυβέρνησης σε σχέση με τα “θέματα φωτιά”, αυξάνουν την καχυποψία.

Πολύ σύντομα, αν η Αθήνα συνεχίσει την τακτική του ανταρτοπόλεμου, με τις διαρροές στον Τύπο περικοπών, ποσοστών και άλλων στοιχείων που αποδίδονται σε προτάσεις της Τρόικας, οι Βρυξέλλες θα αντιδράσουν, όπως έκαναν και τον Ιούνιο, όταν πριν το δημοψήφισμα ο Γιούνκερ αποκάλυψε πως τα μέτρα που ακούγονταν στην Αθήνα δεν ήταν δικής του εμπνεύσεως.

Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως για τις Βρυξέλλες, ο τρόπος που θα χειριστεί η κυβέρνηση τη διαπραγμάτευση για το ασφαλιστικό, θα κρίνει τις σχέσεις των δύο πλευρών για την επόμενη τριετία.

Οι Βρυξέλλες ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να γίνει. Για παράδειγμα οι συντάξεις των ταμείων που επιδοτούνται από τον προϋπολογισμό σε παράλογα ποσοστά να πάνε από τα 4500 και 5000 ευρώ στα 800 και 900 ευρώ - γιατί τόσα πληρώθηκαν και τόσα μπορούν να γίνονται. Είναι επίσης προφανής ο λόγος που οι Βρυξέλλες δεν θέλουν οριζόντιες περικοπές, διότι οι υψηλές συντάξεις δεν έχει νόημα να περικοπούν κατά ούτε κατά 15, ούτε κατά 30%.

Το διακύβευμα είναι πολιτικό και θα δείξει, λένε κύκλοι των τεχνοκρατών “ποια εδραιωμένα συμφέροντα και ποιες ομάδες πίεσης επηρεάζουν ακόμα την κυβέρνηση και τη μεταρρυθμιστική διαδικασία”. Αν αποδειχθεί κάτι τέτοιο, μετά από 6 χρόνια μνημονίων, οι εταίροι και οι Βρυξέλλες δεν πρόκειται να κάνουν τη ζωή κανενός ευκολότερη.

ΠΗΓΗ: real.gr