Ο Μακρόν κέρδισε και τη δεύτερη θητεία του στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά το αποτέλεσμα δεν θυμίζει σε τίποτε την πρώτη του θριαμβευτική νίκη το 2017. Η επικράτησή του ήταν σχετικά άνετη, η Λεπέν έχασε χάρη στην εκ νέου συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων της Γαλλίας, ωστόσο η Άκρα Δεξιά κατέγραψε άλλη μια σημαντική άνοδο σε δεύτερο γύρο προεδρικών εκλογών.

Υπό τις δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνονται στην Ευρώπη αυτή την περίοδο η νίκη του Μακρόν είναι μια μεγάλη ανάσα (και για την Ελλάδα, σε ευρωπαϊκό και ελληνοτουρκικό επίπεδο), αφού τυχόν ήττα του θα μπορούσε να έχει τρομακτικά αρνητικές συνέπειες. Όμως τίποτε δεν ήταν πολύ εύκολο σε αυτή τη νίκη και τίποτε δεν θα είναι εύκολο κατά τη δεύτερη θητεία του Προέδρου της Γαλλίας.

Μάλιστα η κατάσταση σήμερα θα μπορούσε να είναι διαφορετική υπό κάποιες προϋποθέσεις. Δηλαδή εάν ο Μακρόν παρέμενε μέχρι τέλους μόνο αυτό που οι περισσότεροι έβλεπαν – όχι άδικα – σε αυτόν όχι μόνο το 2017, αλλά και κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του: ότι πρόκειται για έναν τεχνοκράτη χωρίς ιδιαίτερη επαφή με την κοινωνία.

Γύρισε το ματς
Η κατηγορία δεν ήταν άστοχη, αφού ο ίδιος έκανε αρκετά για να «κατοχυρώσει» τον χαρακτηρισμό του φίλου της παρισινής ελίτ, ο οποίος ελάχιστα καταλαβαίνει τα προβλήματα των ανθρώπων της περιφέρειας και των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Ωστόσο ο επανεκλεγείς Πρόεδρος της Γαλλίας κατάφερε να ισορροπήσει αυτό το μειονέκτημα

● προτάσσοντας τον στόχο για αναβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας στην Ευρώπη και τον κόσμο,

● αντιλαμβανόμενος τη σημασία του μεταναστευτικού, της επιρροής του Ισλάμ στις ευρωπαϊκές κοινωνίες (και στη γαλλική),

● αναδεικνύοντας στον δεύτερο γύρο όλα τα ηχηρά μειονεκτήματα της Λεπέν, με κορυφαίο τον αντιευρωπαϊσμό της,

● εξασφαλίζοντας την άμεση και έμμεση στήριξη όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων που βρέθηκαν μεν απέναντί του στον πρώτο γύρο, αλλά βρίσκονται σε τεράστια ιδεολογική απόσταση από την Άκρα Δεξιά.

Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί τυχερός για το ότι η Αριστερά υπό τον Μελανσόν, παρότι εισέπραξε κυρίως αντισυστημική ψήφο και φιλοδοξεί να διεκδικήσει την πρωθυπουργία, έκανε το δημοκρατικό της καθήκον και προτίμησε να συμβιβαστεί με το (κατ’ αυτήν) μικρότερο κακό αντί να το κάνει… Κούγκι.

Η ανεπαρκής Λεπέν
Αν ρίξουμε μια ματιά και στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, η κατάσταση θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί διαφορετικά εάν η Λεπέν:

● Ήταν περισσότερο διαβασμένη, λιγότερο φυγόπονη και δεν γινόταν εύκολη λεία στα χέρια του Μακρόν κατά τη διάρκεια του μεταξύ τους ντιμπέιτ.

● Ήταν περισσότερο συγκροτημένη και ικανή να διατυπώσει στοιχειωδώς λειτουργικές και τεκμηριωμένες προτάσεις για την οικονομία και τους φτωχότερους.

● Ήταν λιγότερο… φίλη του Πούτιν και είχε μεγαλύτερη ενημερότητα για τον διεθνή ρόλο της Γαλλίας και το πώς αυτός αντανακλά στα μάτια του μέσου Γάλλου.

Δυσοίωνα συμπεράσματα
Το ότι η Μαρίν Λεπέν δεν είναι τίποτε από όλα αυτά συνετέλεσε τα μέγιστα στη νέα ήττα της. Όμως το εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί σε δύο πολύ απαισιόδοξα συμπεράσματα:

1. Παρά τα καταφανή μειονεκτήματά της, κατάφερε να μπει στον δεύτερο γύρο με 23,15% και να προσελκύσει όχι μόνο τις ψήφους του έτερου ακροδεξιού Ερίκ Ζεμούρ (7,07%), αλλά και ένα επιπλέον 12% περίπου.

Το στοιχείο αυτό μας δείχνει ότι η αντισυστημική ψήφος στη Γαλλία με κατεύθυνση την Άκρα Δεξιά όχι μόνο παγιώνεται, αλλά αυξάνεται. Από το 17,90% και τον αποκλεισμό της Μαρίν Λεπέν από τον δεύτερο γύρο το 2012 και από το 33,90% στον δεύτερο γύρο το 2017, βρισκόμαστε ήδη περί το 42%. Και ουδείς γνωρίζει αν αυτή η τάση μπορεί να ανακοπεί.

2. Ένας ακροδεξιός υποψήφιος με λίγο περισσότερη ευστροφία, συγκρότηση και επικοινωνιακή δυνατότητα από τη Λεπέν θα μπορούσε να επιτύχει όσα αυτή δεν κατάφερε σε τρεις συνεχόμενες αναμετρήσεις για τη γαλλική Προεδρία.

Δύσκολη πενταετία
Η γαλλική Άκρα Δεξιά έχει μπροστά της πέντε χρόνια μέχρι να ξαναδεί το μέλλον της και να διαμορφώσει μια πιο αποτελεσματική στρατηγική.

Δυστυχώς, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ενδείξεις, θα είναι μια ακόμη πενταετία δύσκολη και για τη Γαλλία και για την Ευρώπη. Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος, τον οποίο εγκαινίασε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, και οι οικονομικές του συνέπειες συνιστούν την πρώτη πράξη μιας νέας μεγάλης περιπέτειας.

Ήδη η Λεπέν, η οποία είχε αναγγείλει ότι θα αποχωρούσε σε περίπτωση ήττας, δηλώνει έτοιμη να αποτελέσει την αντιπολίτευση του Μακρόν. Είναι μόλις 53 ετών, μύρισε αίμα και ανέκρουσε πρύμναν.

Μάλιστα ο Ζεμούρ δήλωσε τη συμπαράταξή του με τη Λεπέν, άρα η Άκρα Δεξιά είναι αποφασισμένη να παίξει πολύ πιο σκληρά τα χαρτιά της επενδύοντας στη νέα φάση αβεβαιότητας…

Άλλωστε τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων παραμένουν οξύτατα και η αντιμετώπισή τους δεν είναι απλή υπόθεση. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας θα πρέπει να αλλάξει πάρα πολλά στην οικονομική και κοινωνική του συνταγή για να αποφύγει μια κοινωνική έκρηξη. Επιπλέον στις επόμενες προεδρικές εκλογές δεν θα υπάρχει Μακρόν, ο οποίος θα έχει εξαντλήσει το συνταγματικό περιθώριο των δύο θητειών.

Καθώς τα παραδοσιακά κόμματα της γαλλικής πολιτικής σκηνής έχουν καταρρεύσει, κανείς δεν μπορεί τώρα ούτε καν να φανταστεί τι είδους συσχετισμοί θα μπορούσαν να διαμορφωθούν στη Γαλλία την επόμενη πενταετία. Αρχής γενομένης από τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες αποτελούν ένα πολύ σκληρό κρας τεστ για τον Μακρόν και την προοπτική της διακυβέρνησής του.

Και, βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι την επόμενη περίοδο θα ξεπηδήσει από το δημοκρατικό στρατόπεδο ένας διάδοχος του Μακρόν ικανός να υπερασπιστεί τη Γαλλική Δημοκρατία και τους θεσμούς της από την ακροδεξιά απειλή…

Πηγή topontiki.gr

Σταύρος Χριστακόπουλος