Κλιμάκιο ψυχολογικής και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης των σεισμοπλήκτων κατοίκων της Κω στέλνει στο νησί η 2η Υγειονομική Περιφέρεια Πειραιώς-Αιγαίου, μετά από σχετικό αίτημα της διοίκησης του Γενικού Νοσοκομείου-Κέντρου Υγείας Κω.

Τα κλιμάκια Ψυχολόγων και Κοινωνικών Λειτουργών, προέρχονται από νοσοκομεία της 2ης ΥΠΕ και θα σταλούν ως εξής:

Από το ΨΝΑ θα μεταβεί κλιμάκιο τεσσάρων ατόμων για το χρονικό διάστημα από 09.08.2017 ως και 14.08.2017
Από το ΓΝΕ Θριάσιο θα μεταβεί κλιμάκιο με δύο Κοινωνικούς Λειτουργούς για χρονικό διάστημα 15 ημερών. Η πρώτη από 16/08 μέχρι 31/08 και η δεύτερη για ένα δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου.
Από το ΠΓΝ «Αττικόν» θα μεταβεί κλιμάκιο ψυχολόγων το Σεπτέμβριο.
«Η 2η Υγειονομική Περιφέρεια εκφράζει τις θερμές ευχαριστίες της στους ψυχολόγους και του Κοινωνικούς Λειτουργούς καθώς και στις Διοικήσεις των Νοσοκομείων για την άμεση θετική ανταπόκριση στο αίτημα της ΥΠΕ για παροχή επιστημονικής υποστήριξης στους πληγέντες συνανθρώπους μας», αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση.

Πηγή:www.dimokratiki.gr

Οι «κουκουβάγιες» προτιμούν να κινούνται με της... νύχτας τα μάτια, σε αντίθεση με τα «πρωινά πουλιά» που ξυπνούν νωρίς νωρίς και κοιμούνται και νωρίτερα τα βράδια.

Το ποιος είναι ο «χρονότυπός» μας, όπως λέγεται, δεν επηρεάζει μόνο το ωράριο της δουλειάς μας ή το πότε θα φάμε και θα γυμναστούμε αλλά και τη διάθεση και τη συμπεριφορά μας, δείχνει μια νέα αμερικανική μελέτη ερευνητών του Πανεπιστημίου Μπίγκαμτον.

Σύμφωνα με τα ευρήματα των ερευνητών, τα άτομα που κοιμούνται αργά (και ξυπνούν αργά) δυσκολεύονται περισσότερο να ελέγξουν τις εμμονές τους ή τις καταναγκαστικές συμπεριφορές τους σε σύγκριση με όσους κοιμούνται νωρίς.

Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα αυτό, οι ερευνητές παρακολούθησαν για μία εβδομάδα 20 άτομα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ), η οποία χαρακτηρίζεται από τις εμμονικές σκέψεις και τις επαναλαμβανόμενες καταναγκαστικές συμπεριφορές και 10 άτομα με πολύ ήπια συμπτώματα ΙΨΔ, που όμως δεν είχαν λάβει επίσημη διάγνωση για τη διαταραχή.

Ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να διατηρήσουν ένα «ημερολόγιο ύπνου» στο οποίο έγραφαν τις ώρες που κοιμούνται και ξυπνούν, καθώς και ένα «ημερολόγιο διάθεσης» στο οποίο αξιολογούσαν κατά πόσο ένιωθαν πως μπορούν να ελέγξουν τις αγχωτικές τους σκέψεις ή να καταπνίξουν την ανάγκη για καθημερινά «τελετουργικά» (π.χ. επίμονο πλύσιμο χεριών, επαναλαμβανόμενες πράξεις ή επανάληψη λέξεων και φράσεων, οργάνωση χώρου).

Αναλύοντας τα ημερολόγια, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η ώρα που είχε κοιμηθεί καθένας από τους συμμετέχοντες το προηγούμενο βράδυ μπορούσε να «προβλέψει» πώς θα ένιωθε και θα συμπεριφερόταν την επόμενη ημέρα. Κατά μέσο όρο, οι συμμετέχοντες έπεφταν για ύπνο στις 12.30 το βράδυ, για τις κακοδιάθετες «κουκουβάγιες» όμως παρατηρήθηκε σημαντική καθυστέρηση στην ώρα ύπνου, αφού συνήθιζαν να κοιμούνται γύρω στις 3 το πρωί.

Το ωράριο του ύπνου φαίνεται λοιπόν να παίζει σημαντικό ρόλο στον έλεγχο των παρορμήσεων, όπως αναφέρει η Τζέσικα Σούμπερτ, μία εκ των συντακτών της σχετικής μελέτης.

Το επόμενο βήμα των ερευνητών θα είναι να δοκιμάσουν αν η αλλαγή στο ωράριο του ύπνου μπορεί να βοηθήσει τα άτομα που εκδηλώνουν συμπτώματα ΙΨΔ να ελέγξουν σε μεγαλύτερο βαθμό τις εμμονές τους.

Τα νέα ευρήματα παρουσιάστηκαν κατά το 31ο συνέδριο των Επαγγελματικών Ενώσεων Ύπνου και δημοσιεύονται στην επιθεώρηση Sleep.

Πηγή: onmed.gr

Γράφει η ψυχολόγος, Msc Μαρία Καρίκη

Συχνά ευχόμαστε να είχαμε τη δύναμη να ξεχάσουμε στιγμές που μας πλήγωσαν και μας στιγμάτησαν. Δεν είναι μόνο τα γεγονότα καθαυτά που μας πονάνε, αλλά και όλα τα συναισθήματα που αναβιώνουμε κάθε φορά που τα θυμόμαστε. Μας κατακλύζουν τα αναρίθμητα «γιατί» και αναρωτιόμαστε αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διαφορετικά και να μας είχε οδηγήσει σε άλλο τέλος. Καθετί απρόβλεπτο και ξαφνικό που ανατρέπει τα πάντα γύρω σου (με την αρνητική έννοια) σου αφήνει πάντα ερωτηματικά…

Το παρελθόν έρχεται και ξαναέρχεται όταν δεν το έχουμε τακτοποιήσει μέσα μας. Άλλοτε μας κάνει να νοσταλγούμε τις καλές στιγμές, άλλοτε να θυμώνουμε με πράγματα που έχουν συμβεί ή δεν έχουν συμβεί κι άλλοτε μας βάζει σε μια θέση απολογισμού, αυτοκριτικής και προβληματισμού. Μερικές φορές πείθεις άθελά σου τον εαυτό σου ότι κάποιες καταστάσεις δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις, δεν μπορείς να ξεχάσεις, δεν μπορείς να τα δεις αλλιώς και να προχωρήσεις παρακάτω. Κι όμως, εκεί ακριβώς βρίσκεται η πρόκληση: να μπορείς να βλέπεις όλο και πιο καθαρά όσο περνάει ο χρόνος, να μαθαίνεις να συγχωρείς και να κλείνεις ένα ένα τα κεφάλαια μέσα σου που έχουν τελειώσει, ακόμα και αυτά που θεωρούσες άκρως σημαντικά.

Οι αναμνήσεις αποτελούνται από συμπεριφορές, λόγια, ψέματα κι αλήθειες που εκτυλίχθηκαν στην κάθε ιστορία. Άνθρωποι που σε απογοήτευσαν, άνθρωποι που σε πρόδωσαν κι άνθρωποι που απλά χάθηκαν μέσα στο βάθος του χρόνου. Είναι και εκείνοι, βέβαια, που ενώ δεν ήθελαν, έφυγαν από τη ζωή και η απώλειά τους έχει αφήσει ένα τεράστιο κενό μέσα σου. Συναισθήματα ανάκατα που προσπαθείς να τιθασεύσεις για να κρατήσεις τις ισορροπίες σου. Τα βιώματα πάντα μένουν, αλλά δεν είναι απαραίτητο να σε στοιχειώνουν. Όλα, αν τα σκεφτείς ως δίδαγμα, ως μέσο ωρίμανσης αντέχονται και μαθαίνεις να ζεις με αυτά… Μπορεί και να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο…

Υπάρχουν, ωστόσο, και άτομα που «κολλάνε» σε συγκεκριμένα γεγονότα του παρελθόντος και τα επαναλαμβάνουν συνεχώς. Βασανίζουν τον εαυτό τους, γιατί δεν μπορούν να ξεχάσουν, δεν μπορούν να συνεχίσουν όπως πριν. Και «δηλητηριάζουν» την υπόλοιπη ζωή τους με τα κατάλοιπα και τα απωθημένα των συναισθημάτων μιας παλαιότερης περιόδου. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται προσοχή και επίγνωση, γιατί κινδυνεύει κανείς να εγκλωβιστεί μέσα σε μια μοιρολατρική νοοτροπία και να «βουλιάζει» όλο και περισσότερο μέσα σε αυτή.

Οι αναμνήσεις αποτελούν μέρος της προσωπικής μας διαδρομής και παρακαταθήκης. Δεν χρειάζεται, επομένως, ούτε να τις δαιμονοποιούμε και να τις αφορίζουμε, αλλά ούτε και να τις εξωραϊζουμε. Επίσης, δεν χρειάζεται να ζούμε μόνο μέσα από αυτές. Οι αναμνήσεις αποκτούν ένα υγιές νόημα και σχοπό όταν έχουν κάτι να μας διδάξουν κάθε φορά που ανατρέχουμε σε αυτές. Όταν μέσα από αυτές μπορούμε να αποφύγουμε λάθη που έχουμε ξανακάνει κι όταν μας χρησιμεύουν για να μάθουμε να εκτιμάμε. Δεν είναι εύκολο το φορτίο των αναμνήσεων. Κάποιες φορές μας φαίνεται ασήκωτο, ενώ άλλες φορές είμαστε ευγνώμονες για αυτό, γιατί μας έκανε τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα.

Ό,τι μας πονάει από το παρελθόν δεν είναι απαραίτητο να το κουβαλάμε ως βάρος. Μόνο αν συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους μπορούμε να πάμε παρακάτω. Μόνο αν αποδεχτούμε το γεγονός ότι κάποιες φορές μέσα στη ζωή τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλουμε μπορούμε να απαλλαχθούμε από ό,τι μας κατατρέχει. Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται… Σημασία ίσως δεν έχει να μείνουν για «πάντα» μαζί σου, αλλά τι σου αφήνουν όσο είναι δίπλα σου. Γιατί δεν μπορεί… όλο και κάποιες καλές στιγμές σου πρόσφεραν… Δεν γίνεται όλα να είναι ένα λάθος… Ακόμα και από τους πιο ακατάλληλους και αταίριαστους με σένα ανθρώπους κάτι «καλό» μπορεί να πάρεις… Ίσως μάλιστα από αυτούς να μπορείς να διδαχθείς και περισσότερα…

rodiaki.gr

Όσες περισσότερες ώρες περνάει κανείς στο Facebook και στα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσο πιθανότερο είναι στο τέλος να νιώσει κοινωνικά απομονωμένος.

Αυτό υποστηρίζει μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, σύμφωνα με την οποία το αίσθημα κοινωνικής απομόνωσης σχετίζεται τόσο με τον συνολικό χρόνο που περνά κανείς online όσο και με τη συχνότητα με την οποία κανείς επισκέπτεται τα social media. Με άλλα λόγια, το Facebook κάθε άλλο παρά πανάκεια αποτελεί για τη μοναξιά.

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Πίτσμπεργκ, με επικεφαλής τον καθηγητή Μπράιαν Πρίμακ, διευθυντή του Κέντρου Ερευνών για τα Μέσα, την Τεχνολογία και την Υγεία, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό προληπτικής ιατρικής American Journal of Preventive Medicine, ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 1.800 άτομα ηλικίας 19 έως 32 ετών.

Μέσω ερωτηματολογίων, διερευνήθηκε ο χρόνος που οι χρήστες αφιέρωναν σε δημοφιλή μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως Facebook, YouTube, Twitter, Google Plus, Instagram, Snapchat, Reddit, Tumblr, Pinterest, Vine και LinkedIn. Στη συνέχεια, μέσω ενός ψυχολογικού τεστ, αξιολογήθηκε ο βαθμός κοινωνικής απομόνωσης που ένιωθε κάθε χρήστης.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι περνούσαν πάνω από δύο ώρες τη μέρα στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα είχαν διπλάσιες πιθανότητες να νιώθουν κοινωνική απομόνωση, σε σχέση με όσους δεν έμεναν στα ίδια δίκτυα για πάνω από μισή ώρα καθημερινά.

Επίσης, όσοι επισκέπτονταν τις διάφορες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης πάνω από 58 φορές την εβδομάδα (τουλάχιστον οκτώ φορές τη μέρα κατά μέσο όρο), είχαν τριπλάσιες πιθανότητες να νιώθουν κοινωνικά απομονωμένοι, σε σχέση με όσους έκαναν λιγότερες από εννέα επισκέψεις την εβδομάδα.

«Δεν γνωρίζουμε με σιγουριά ποιο έρχεται πρώτο: η χρήση των κοινωνικών μέσων ή το αίσθημα κοινωνικής απομόνωσης. Είναι πιθανό ορισμένοι νέοι ενήλικες που ήδη νιώθουν κοινωνική απομόνωση να στρέφονται στα κοινωνικά μέσα. Ή, αντίστροφα, μπορεί η αυξημένη χρήση των κοινωνικών μέσων με κάποιο τρόπο να οδηγεί κάποιον να νιώθει απομονωμένος από τον κόσμο. Μπορεί ακόμη να πρόκειται για έναν συνδυασμό και των δύο. Όμως ακόμη και αν η κοινωνική απομόνωση ήρθε πρώτη, δεν φαίνεται το πρόβλημά της να λύθηκε, παρά τις τόσες ώρες ενασχόλησης με τα κοινωνικά μέσα» δήλωσε η βασική ερευνήτρια Ελίζαμπεθ Μίλερ, καθηγήτρια παιδιατρικής και επικεφαλής του Τμήματος Εφηβικής Ιατρικής του Νοσοκομείου Παίδων του Πίσμπεργκ.

«Μολονότι φαίνεται πως τα κοινωνικά μέσα παρέχουν τις ευκαιρίες για να γεμίσουν το κοινωνικό κενό της σύγχρονης ζωής και να μας φέρουν πιο κοντά, τελικά, όπως δείχνει η νέα μελέτη, μάλλον αυτή δεν είναι λύση που οι άνθρωποι προσδοκούν» πρόσθεσε ο Πρίμακ.

Διάφορες είναι οι πιθανές εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Μπορεί η χρήση των κοινωνικών μέσων να αντικαθιστά τις πιο αυθεντικές και πρόσωπο-με-πρόσωπο εμπειρίες ή μπορεί κάποιος να ζηλεύει που βλέπει στα social media γεγονότα στα οποία ο ίδιος δεν συμμετείχε ή δεν προσκλήθηκε. Ένα ανάλογο αίσθημα γεννά επίσης η σύγκριση με τα άκρως εξιδανικευμένα προφίλ αρκετών χρηστών, πράγμα που κάνει τους άλλους να νιώθουν ότι ζουν μια μίζερη ζωή.

govastileto.gr

Θέλουμε να σηκώσετε το χέρι αν είστε γυναίκα και έχετε ακούσει έστω και μία φορά στην ζωή σας την ερώτηση «Έχεις περίοδο;» όταν η διάθεσή σας δεν ήταν και στα καλύτερά της. Υποθέτουμε ότι έχει συμβεί στις περισσότερες.. Είναι προσβλητικό, καθώς οι απόψεις και τα αισθήματά σας υποβαθμίζονται και συνδέονται μονάχα με την βιολογία σας.

Και, σίγουρα, ένα από τα συμπτώματα της περιόδου μπορεί να είναι τα ξαφνικά σκαμπανεβάσματα της διάθεσης. Αλλά τις περισσότερες φορές, οι ορμόνες δεν παίζουν κανέναν ρόλο. Υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την διάθεση, και ήρθε η ώρα να τους αναλύσουμε.

Το στρες
Όλοι μας βιώνουμε στρες, και όλοι έχουμε τους δικούς μας τρόπους να το διαχειριζόμαστε. Και, δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να το διαχειριστούν αρκετά καλά, ή έχουν να ισορροπήσουν τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα (ξανά, μια μικρή υπόκλιση στις γυναίκες και τους δεκαπέντε διαφορετικούς ρόλους που υποχρεώνονται να αναλάβουν), που στο τέλος το στρες νικάει.

Η κατάθλιψη
Η θλίψη και η υποτονικότητα δεν είναι τα μοναδικά συμπτώματα της κατάθλιψης. Ορισμένοι ασθενείς εμφανίζουν οργή, ή αυξημένο στρες. Συνεπώς, αν αντιμετωπίζετε απότομες αλλαγές στην διάθεση, ίσως πρέπει να τσεκάρετε την πιθανότητα κατάθλιψης.

Η διπολική διαταραχή
Η ασθένεια που έχει τις διακυμάνσεις της διάθεσης ως το πρωταρχικό της σύμπτωμα, τις περισσότερες φορές δεν θα διαγνωστεί αμέσως, καθώς οι περισσότεροι ασθενείς αναζητούν βοήθεια κατά την διάρκεια καταθλιπτικών επεισοδίων, και όχι των μανιακών ή υπομανιακών.

Η έλλειψη ύπνου
Ο ύπνος είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μας. Η απόδειξη; Η έλλειψη ύπνου μπορεί να αυξήσει το στρες κατακόρυφα, να οδηγήσει σε υπερφαγία και παχυσαρκία, να ανεβάσει τον κίνδυνο για πολλές παθήσεις, και να επηρεάσει την διάθεσή μας με πολύ άσχημο τρόπο.

Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά
Η χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών προκαλεί αισθήματα ευφορίας. Και, όπως ξέρουμε όλοι που έχουμε πιεί μερικά ποτήρια παραπάνω, αυτά τα αισθήματα ακολουθούνται από ένα comedown όχι και τόσο ευχάριστο. Και, φυσικά, η μακροχρόνια χρήση έχει επιπτώσεις πολύ χειρότερες από τις διακυμάνσεις της διάθεσης.

Η καφεΐνη και η ζάχαρη
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα με δυο κούπες καφέ την ημέρα. Όχι όλοι, όμως. Όποιο κι αν είναι το όριο ανοχής σας, η υπερβολική καφεΐνη οδηγεί σε υπερβολική διέγερση, κάνοντάς μας νευρικούς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την ζάχαρη, η οποία μας δίνει μια μικρή και ξαφνική έκρηξη ενέργειας, για να μας ρίξει ακόμα πιο χαμηλά αργότερα.

Η περίοδος
Ναι, το είπαμε και πριν. Είναι ένα από τα συμπτώματα, και μπορεί να εμφανιστεί μέχρι και δύο εβδομάδες νωρίτερα.

Η εμμηνόπαυση
Κατά την εμμηνόπαυση, τα επίπεδα οιστρογόνων αρχίζουν και πέφτουν, και μαζί με αυτά και η διάθεση. Δεν είναι καθόλου σπάνιο, συνεπώς, να δούμε μια γυναίκα να βιώνει διακυμάνσεις στην περίοδο αυτή.
Πηγή: iatronet.gr