Γράφει η ψυχολόγος, Msc Μαρία Καρίκη

Συχνά ευχόμαστε να είχαμε τη δύναμη να ξεχάσουμε στιγμές που μας πλήγωσαν και μας στιγμάτησαν. Δεν είναι μόνο τα γεγονότα καθαυτά που μας πονάνε, αλλά και όλα τα συναισθήματα που αναβιώνουμε κάθε φορά που τα θυμόμαστε. Μας κατακλύζουν τα αναρίθμητα «γιατί» και αναρωτιόμαστε αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διαφορετικά και να μας είχε οδηγήσει σε άλλο τέλος. Καθετί απρόβλεπτο και ξαφνικό που ανατρέπει τα πάντα γύρω σου (με την αρνητική έννοια) σου αφήνει πάντα ερωτηματικά…

Το παρελθόν έρχεται και ξαναέρχεται όταν δεν το έχουμε τακτοποιήσει μέσα μας. Άλλοτε μας κάνει να νοσταλγούμε τις καλές στιγμές, άλλοτε να θυμώνουμε με πράγματα που έχουν συμβεί ή δεν έχουν συμβεί κι άλλοτε μας βάζει σε μια θέση απολογισμού, αυτοκριτικής και προβληματισμού. Μερικές φορές πείθεις άθελά σου τον εαυτό σου ότι κάποιες καταστάσεις δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις, δεν μπορείς να ξεχάσεις, δεν μπορείς να τα δεις αλλιώς και να προχωρήσεις παρακάτω. Κι όμως, εκεί ακριβώς βρίσκεται η πρόκληση: να μπορείς να βλέπεις όλο και πιο καθαρά όσο περνάει ο χρόνος, να μαθαίνεις να συγχωρείς και να κλείνεις ένα ένα τα κεφάλαια μέσα σου που έχουν τελειώσει, ακόμα και αυτά που θεωρούσες άκρως σημαντικά.

Οι αναμνήσεις αποτελούνται από συμπεριφορές, λόγια, ψέματα κι αλήθειες που εκτυλίχθηκαν στην κάθε ιστορία. Άνθρωποι που σε απογοήτευσαν, άνθρωποι που σε πρόδωσαν κι άνθρωποι που απλά χάθηκαν μέσα στο βάθος του χρόνου. Είναι και εκείνοι, βέβαια, που ενώ δεν ήθελαν, έφυγαν από τη ζωή και η απώλειά τους έχει αφήσει ένα τεράστιο κενό μέσα σου. Συναισθήματα ανάκατα που προσπαθείς να τιθασεύσεις για να κρατήσεις τις ισορροπίες σου. Τα βιώματα πάντα μένουν, αλλά δεν είναι απαραίτητο να σε στοιχειώνουν. Όλα, αν τα σκεφτείς ως δίδαγμα, ως μέσο ωρίμανσης αντέχονται και μαθαίνεις να ζεις με αυτά… Μπορεί και να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο…

Υπάρχουν, ωστόσο, και άτομα που «κολλάνε» σε συγκεκριμένα γεγονότα του παρελθόντος και τα επαναλαμβάνουν συνεχώς. Βασανίζουν τον εαυτό τους, γιατί δεν μπορούν να ξεχάσουν, δεν μπορούν να συνεχίσουν όπως πριν. Και «δηλητηριάζουν» την υπόλοιπη ζωή τους με τα κατάλοιπα και τα απωθημένα των συναισθημάτων μιας παλαιότερης περιόδου. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται προσοχή και επίγνωση, γιατί κινδυνεύει κανείς να εγκλωβιστεί μέσα σε μια μοιρολατρική νοοτροπία και να «βουλιάζει» όλο και περισσότερο μέσα σε αυτή.

Οι αναμνήσεις αποτελούν μέρος της προσωπικής μας διαδρομής και παρακαταθήκης. Δεν χρειάζεται, επομένως, ούτε να τις δαιμονοποιούμε και να τις αφορίζουμε, αλλά ούτε και να τις εξωραϊζουμε. Επίσης, δεν χρειάζεται να ζούμε μόνο μέσα από αυτές. Οι αναμνήσεις αποκτούν ένα υγιές νόημα και σχοπό όταν έχουν κάτι να μας διδάξουν κάθε φορά που ανατρέχουμε σε αυτές. Όταν μέσα από αυτές μπορούμε να αποφύγουμε λάθη που έχουμε ξανακάνει κι όταν μας χρησιμεύουν για να μάθουμε να εκτιμάμε. Δεν είναι εύκολο το φορτίο των αναμνήσεων. Κάποιες φορές μας φαίνεται ασήκωτο, ενώ άλλες φορές είμαστε ευγνώμονες για αυτό, γιατί μας έκανε τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα.

Ό,τι μας πονάει από το παρελθόν δεν είναι απαραίτητο να το κουβαλάμε ως βάρος. Μόνο αν συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους μπορούμε να πάμε παρακάτω. Μόνο αν αποδεχτούμε το γεγονός ότι κάποιες φορές μέσα στη ζωή τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλουμε μπορούμε να απαλλαχθούμε από ό,τι μας κατατρέχει. Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται… Σημασία ίσως δεν έχει να μείνουν για «πάντα» μαζί σου, αλλά τι σου αφήνουν όσο είναι δίπλα σου. Γιατί δεν μπορεί… όλο και κάποιες καλές στιγμές σου πρόσφεραν… Δεν γίνεται όλα να είναι ένα λάθος… Ακόμα και από τους πιο ακατάλληλους και αταίριαστους με σένα ανθρώπους κάτι «καλό» μπορεί να πάρεις… Ίσως μάλιστα από αυτούς να μπορείς να διδαχθείς και περισσότερα…

rodiaki.gr