Τα πρώτα αντιβιοτικά ανακαλύφθηκαν κατά τη δεκαετία του '40 και χρησιμοποιούνται ευρέως μέχρι και σήμερα για την αντιμετώπιση λοιμώξεων που οφείλονται σε βακτήρια.

Τα αντιβιοτικά έφεραν την επανάσταση στην Ιατρική και τη Φαρμακολογία, καθώς συμβάλλουν στην αντιμετώπιση ποικίλων λοιμώξεων, όπως η φυματίωση, ο στρεπτόκοκκος και η ουρολοίμωξη. Να σημειωθεί πως η αντιβίωση δρα μόνο ενάντια στα βακτήρια και δεν την παίρνουμε ποτέ για να αντιμετωπίσουμε μια λοίμωξη που οφείλεται σε ιό.

Όταν ο γιατρός χορηγεί συνταγή για αντιβίωση, επισημαίνει πως πρέπει να πάρουμε όλα τα χάπια, ακόμη κι αν μετά από μερικές ημέρες αισθανόμαστε καλύτερα. Τι θα συμβεί εάν σταματήσουμε την αντιβίωση πριν ολοκληρωθεί ο συνιστώμενος κύκλος θεραπείας;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Τα βακτήρια είναι μονοκύτταροι οργανισμοί. Ορισμένα είδη βακτηρίων ζουν φυσιολογικά στο ανθρώπινο σώμα –στη γαστρεντερική οδό, επάνω στο δέρμα, στη στοματική κοιλότητα και στα γεννητικά όργανα– χωρίς να προκαλούν επιπλοκές. Αρκετά από αυτά είναι μάλιστα απαραίτητα για να επιτελεστούν ζωτικές λειτουργίες, όπως η διάσπαση των τροφών.

Υπάρχουν όμως και παθογόνα βακτήρια που εισβάλλουν στον οργανισμό και προκαλούν ασθένειες. Σε αυτά τα βακτήρια στοχεύουν τα αντιβιοτικά. Ορισμένα από τα «κακά» βακτήρια μπορεί να καταφέρουν να επιβιώσουν στον οργανισμό μας μεταλλάσσοντας το DNA τους. Πρόκειται για τα λεγόμενα ανθεκτικά βακτήρια. Με κάθε δόση αντιβιοτικών που λαμβάνουμε, τόσο πιο πιθανό είναι να αναπτύξουν τα βακτήρια άμυνες απέναντι στο φάρμακο.

Οι ανθεκτικοί μικροοργανισμοί, τα λεγόμενα υπερμικρόβια (superbugs), αντιμετωπίζονται δύσκολα, καθώς τα αντιβιοτικά δεν μπορούν να τα εξοντώσουν.
Η αντιβίωση που χορηγεί ο γιατρός αποσκοπεί στην εξόντωση όλων των «κακών» βακτηρίων που υπάρχουν στον οργανισμό, ώστε να μην επιβιώσει κανένα από αυτά και επομένως κανένα να μην αναπτύξει αντοχή στα φάρμακα και εξελιχθεί σε υπερμικρόβιο.

Η γιατρός είναι αυτός που θα αποφασίσει τη δόση και τη διάρκεια της αγωγής με αντιβιοτικά, οπότε δεν πρέπει να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να διακόπτουμε την αγωγή όποτε αισθανθούμε καλύτερα. Η αντιβίωση πρέπει να κάνει τον κύκλο της, όπως συνηθίζουμε να λέμε, ώστε να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή έκβαση της υγείας μας τώρα και στο μέλλον.

onmed.gr

Από τους πιο «αυστηρούς» φορείς στην παροχή άδειας για την χρήση ανάλογων ισχυρισμών που αφορούν την υγεία (healthclaims), είναι ο Αμερικανικός Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA).

Το 2003, ο FDA ενέκρινε τον ακόλουθο ισχυρισμό για τους ξηρούς καρπούς: «Επιστημονικές ενδείξεις, αλλά όχι αποδείξεις, προτείνουν πως τρώγοντας 42,5 γρ. ξηρών καρπών (1 ½ χούφτα) καθημερινά, ως μέρος μιας δίαιτας χαμηλής σε κορεσμένο λίπος και χοληστερόλη, ίσως μειώνει το ενδεχόμενο εμφάνισης καρδιαγγειακών νοσημάτων».

Να επισημάνουμε βέβαια ότι όταν μιλάμε για ξηρούς καρπούς και ευεργετικές ιδιότητες, αναφερόμαστε πάντα στα ανάλατα αμύγδαλα, φουντούκια, φιστίκια, καρύδια, κουκουνάρια και στα καρύδια τύπου pecan.

Μελέτη του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Jiang R et al. JournalAmericanMedicalAssociation 2002Nov 27; 288(20):2554-60), έδειξε ξεκάθαρα πως γυναίκες που κατανάλωναν 5 ή και περισσότερες μερίδες ξηρών καρπών εβδομαδιαίως (1 μερίδα = 1 χούφτα), είχαν 30% λιγότερες πιθανότητες για εμφάνιση διαβήτη τύπου 2, σε σχέση με εκείνες που έτρωγαν σπανίως ξηρούς καρπούς.

Η περιεκτικότητα των αμυγδάλων σε κορεσμένο λίπος είναι πολύ χαμηλή, ενώ δεν εμπεριέχουν καθόλου χοληστερόλη.
Μια χούφτα φουντούκια αποδίδουν 177 θερμίδες και δεν έχουν καθόλου χοληστερόλη.

Τα φιστίκια (αράπικα - Αιγίνης) είναι εξαιρετικές πηγές 2 βιταμινών του συμπλέγματος Β, της νιασίνης και του φυλλικού οξέος.
Μια χούφτα αράπικα φιστίκια αποδίδουν 160 θερμίδες, ενώ τα Αιγίνης ελάχιστες παραπάνω (167 θερμίδες ανά χούφτα).
Επιστημονικά στοιχεία (Anderson et al, 2001 J Nutr.0022-3166) υποδεικνύουν πως οι πολυφαινόλες των καρυδιών αναστέλλουν την οξείδωση της LDL χοληστερόλης, διαδικασίας που αποτελεί πρωταρχικό στάδιο της αθηροσκλήρωσης.

Τα κουκουνάρια, αποδίδουν 190 θερμίδες ανά χούφτα και εμπεριέχουν σημαντικά ποσά βιταμίνης Ε, βιταμίνης Κ και μαγνησίου.

Pecan είναι τα πιο θερμιδογόνα από τους ξηρούς καρπούς που εξετάζουμε, αποδίδοντας 195 θερμίδες ανά χούφτα. Το περιεχόμενο των pecans σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα είναι υψηλότατο και επιστημονικά στοιχεία (Morgan, W.A., B.J. Clayshulte, 2000. LDL χοληστερόλης.J Am Diet Assoc. 100(3):312-8) συνηγορούν στο ότι τα εν λόγω καρύδια μπορεί να συνεισφέρουν στη μείωση των επιπέδων της.
Αν και οι καρποί γνωστοί ως Brazilian nuts, δεν συμπεριλαμβάνονται στην κατηγορία που περιγράψαμε πιο πάνω, αξίζει να σημειωθεί πως μόλις ένα τεμάχιο Brazilian nut, προμηθεύει τον ανθρώπινο οργανισμό με 3πλάσια έως 4πλάσια ποσότητα σεληνίου σε σχέση με την ημερήσια συνιστώμενη!

Ελληνικό Ινστιτούτο Διατροφής

Αιματοκρίτης είναι το ποσοστό του συνολικού όγκου του αίματος, που αποτελείται από ερυθρά αιμοσφαίρια. Ένα τεστ αιματοκρίτη δείχνει αν έχετε πολύ λίγα ή πάρα πολλά ερυθρά αιμοσφαίρια, ενδείξεις που μπορεί να προκύψουν ως αποτέλεσμα ορισμένων ασθενειών.

Τα ερυθρά αιμοσφαίρια ή ερυθροκύτταρα, μεταφέρουν οξυγόνο σε όλο το σώμα σας.

Ένα τεστ αιματοκρίτη είναι μέρος μίας γενικής εξέτασης αίματος. Η αναλογία των ερυθρών αιμοσφαιρίων σε σύγκριση με όλα τα κύτταρα του αίματος μπορεί να βοηθήσει το γιατρό να κάνει διάγνωση μιας ασθένειας ή να παρακολουθήσει την πορεία ανταπόκρισης ενός ασθενούς σε μια θεραπεία.

Ένας χαμηλότερος από το φυσιολογικό αιματοκρίτης μπορεί να υποδεικνύει:

-Ανεπαρκής παροχή υγιών ερυθρών αιμοσφαιρίων (αναιμία)

-Μεγάλος αριθμός λευκών αιμοσφαιρίων λόγω κάποιας μακράς διάρκειας ασθένειας, λοίμωξης, λευχαιμίας, λεμφώματος ή άλλων διαταραχών των λευκών αιμοσφαιρίων

-Ανεπάρκεια σε βασικές βιταμίνες ή μέταλλα

-Πρόσφατη απώλεια αίματος

Από την άλλη πλευρά ο υψηλός αιματοκρίτης μπορεί να υποδεικνύει:

-Αφυδάτωση

-Μια διαταραχή, όπως η αληθής πολυκυτταραιμία, που προκαλεί το σώμα σας να παράγει υπερβολικά μεγάλο αριθμό ερυθρών αιμοσφαιρίων

-Πνευμονική ή καρδιακή νόσο. Εάν το σώμα έχει χαμηλά επίπεδα οξυγόνου, θα παράγει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η ποσότητα του οξυγόνου στο αίμα.

http://www.mayoclinic.org/

Δύο ποτήρια χυμός κράνμπερι την ημέρα μπορεί να μειώνουν τον κίνδυνο εκδηλώσεως εμφράγματος, εγκεφαλικού και διαβήτη, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Η μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of Nutrition», διεξήχθη σε 56 άνδρες και γυναίκες, μέσης ηλικίας 50 ετών, και έδειξε ότι ο χυμός σχετίζεται με μείωση της αρτηριακής πιέσεως, της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης, των τριγλυκεριδίων και του σακχάρου.

Η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη είναι μία ουσία που δείχνει τα επίπεδα της φλεγμονής στο σώμα, ενώ τόσο αυτή όσο και οι υπόλοιποι δείκτες έχουν σημασία για την καρδιαγγειακή και την μεταβολική υγεία.

Στην πραγματικότητα, οι ερευνητές λένε πως όσο χειρότεροι (υψηλότεροι) είναι οι δείκτες αυτοί σε έναν άνθρωπο, τόσο πιθανότερο είναι να εκδηλώσει αργότερα στη ζωή του κάποιο πρόβλημα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η στεφανιαία νόσος και το εγκεφαλικό επεισόδιο.

Στόχος της μελέτης, που διεξήχθη από επιστήμονες του Αμερικανικού Υπουργείου Γεωργίας (USDA), ήταν να εξεταστεί κατά πόσον τα κράνμπερι, τα οποία είναι πλούσια στις αντιοξειδωτικέςπολυφαινόλες, μπορούν να διαφυλάξουν την υγεία του οργανισμού.

Έτσι, ζήτησαν από 30 γυναίκες και 26 άντρες να πίνουν δύο φορές την ημέρα είτε 240 γραμμάρια χυμό κράνμπερι λίγων θερμίδων είτε 240 γραμμάρια από έναν χυμό με παρόμοιο χρώμα και γεύση που όμως δεν περιείχε πολυφαινόλες.

Η κατανάλωση των χυμών γινόταν επί οκτώ εβδομάδες.

Κατά την έναρξη και στο τέλος της μελέτης, οι επιστήμονες υπέβαλλαν σε εξετάσεις τους εθελοντές τους, διαπιστώνοντας πως όσοι έπιναν τον χυμό κράνμπερι παρουσίασαν βελτίωση σε όλους τους προαναφερθέντες δείκτες.

Μάλιστα η βελτίωση αυτή ήταν τόσο σημαντική, ώστε μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να μειώσει κατά 10% τον κίνδυνο καρδιοπάθειας και κατά 15% τον κίνδυνο εγκεφαλικού - ένα όφελος εφάμιλλο με αυτό που επιτυγχάνεται κ.χ. όταν κάποιος κάνει ειδική δίαιτα για να ρίξει την πίεσή του.

Οι πολυφαινόλες είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό που υπάρχει σε πολλά φρούτα, όπως τα μήλα, τα μούρα, στα σταφύλια και τα κεράσια. Ωστόσο τα κράνμπερι έχουν ιδιαιτέρως υψηλή περιεκτικότητα σε αυτές.