Η περιτονίτιδα είναι μια φλεγμονή και των δύο πετάλων του περιτοναίου (περίσπλαχνο και περίτονο). Το περιτόναιο , καλύπτει τα κύτος της κοιλίας και τα σπλάχνα .Έχει έκταση περίπου 6 τετραγωνικά μέτρα και προσβάλλεται συχνά από φλεγμονές.
Η περιτονίτιδα, ως μια φλεγμονή μπορεί να εμφανιστεί, στα παιδιά και στους ενήλικες όπως επίσης και στα δύο φύλα.
Τα αίτια της περιτονίτιδας μπορεί να είναι η διάτρηση της σκωληκοειδούς απόφυσης ,η διάτρηση του έλκους του στόμαχου ,η νέκρωσης και ρήξη του έντερου, η ρήξη της χοληδόχου κύστης, η παγκρεατίτιδα κ.α.
Πως εκδηλώνεται η νόσος - Συμπτώματα
Επειδή συνήθως η περιτονίτιδα είναι αποτέλεσμα μιας άλλης πάθησης, πριν την εγκατάσταση της, θα προϋπάρξουν τα συμπτώματα της γενεσιουργού αίτιας τα οποία μπορεί να είναι τα εξής:
-Πόνος συνεχής σε όλη την κοιλιά
-Έμετοι χολώδεις (κιτρινοπράσινο χρώμα)
-Ειλεός παραλυτικός (παράλυση του εντέρου)
-Πυρετός από 38,7°C και στην συνέχεια κατεβαίνει στο 36°C
-Ταχυπαλμία
-Νηματοειδής σφυγμός
-Ταχύπνοια
Διάγνωση της νόσου – Εξετάσεις
Η κλινική εξέταση και η καλή λήψη του ιστορικού είναι σημαντική για τη διάγνωση της νόσου. Εξετάσεις όπως μικροβιολογικές (αύξηση λευκών αιμοσφαιρίων άνω του 15.000-20.000 κ.ο.π) ακτινογραφίες, αξονική και μαγνητική τομογραφία βοηθούν στην τελική διάγνωση της νόσου.
Ποιες είναι οι πιθανές επιπλοκές
Η περιτονίτιδα είναι η ίδια μία σοβαρή επιπλοκή. Σε περαιτέρω επιβάρυνση της νόσου μπορεί ο ασθενής να μεταπέσει σε σηπτικό σοκ (καταπληξία).
Θεραπεία – Μέθοδοι αντιμετώπισης
Η θεραπεία της περιτονίτιδας αποσκοπεί στην θεραπεία της γενεσιουργού αίτιας. Η χειρουργική διάνοιξη της περιτοναϊκής κοιλότητας για παροχέτευση και καθαρισμό της, αποτελεί την βασικότερη θεραπευτική ενέργεια.
iatropedia.gr
Πυελονεφρίτιδα είναι η μόλυνση – φλεγμονή των νεφρών.
Σε γενικές γραμμές διακρίνεται στην οξεία πυελονεφρίτιδα και στην χρόνια πυελονεφρίτιδα.
Η οξεία πυελονεφρίτιδα χαρακτηρίζεται από οξεία φλεγμονή του νεφρού, που προκαλείται από την είσοδο μικροβίων δια μέσου της ουρήθρας και τις ουροδόχου κύστης προς τον ουρητήρα και το νεφρό.
Η χρόνια πυελονεφρίτιδα εμφανίζεται σε άτομα με άλλες συστηματικές νόσους (όπως φαρμακευτική νεφροπάθεια και απόφραξη λόγω λίθων) και μετά από υποτροπές των μολύνσεων, που οδηγούν στην δημιουργία ουλών οι οποίες με τη σειρά τους έχουν ως αποτέλεσμα την υπολειτουργία και ατροφία του νεφρού.
Αίτια - Πού οφείλεται η νόσος
Παράγοντες που πυροδοτούν την νόσο είναι συνήθως η εγκυμοσύνη, οι πέτρες στα νεφρά, οι χρόνιες παθήσεις του γαστρεντερικού και το τραύμα.
Για την εμφάνιση της νόσου ενοχοποιούνται:
-Το Κολοβακτηρίδιο ( E. coli)
-Η κλεμψιέλα
-Η ψευδομονάδα
-Το εντεροβακτηρίδιο
Συμπτώματα - Πως εκδηλώνεται η νόσος
-Αίσθημα καύσου ή πόνου στην ούρηση
-Συχνοουρία
-Νυχτουρία
-Δυσκολία στην ούρηση (δυσουρία)
-Αίμα στα ούρα
-Δύσοσμα ούρα
-Πόνος και βάρος στην κοιλιά
-Πύον στα ούρα
-Πόνος στη βουβωνική χώρα
-Πυρετός
-Ρίγη
-Υπέρταση
-Ναυτία
-Έμετος
Διάγνωση της νόσου - Εξετάσεις
Συνήθως η διάγνωση προκύπτει από την αιφνίδια έναρξη των συμπτωμάτων
-Αιματολογικές εξετάσεις (Απαραίτητη είναι η γενική αίματος)
-Το υπερηχογράφημα συμβάλει στον αποκλεισμό της απόφραξης του νεφρού
-Σπάνια απαιτείται αξονική τομογραφία
Θεραπεία - Μέθοδοι αντιμετώπισης
Η φαρμακευτική αγωγή με αντιβίωση: αμινογλυκοσίδες, αμπικιλλίνη, κινολόνες για 10 ημέρες, είναι η θεραπεία εκλογής.
Στην χρόνια πυελονεφρίτιδα η θεραπεία είναι πολύ πιο πολύπλοκη. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να αρθεί ο βασικός επιβαρυντικός παράγοντας π.χ. η απόφραξη στους ενήλικες και η κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση στα παιδιά. Αμέσως μετά θα χρειασθεί μακροχρόνια χορήγηση αντιβιοτικών.
iatropedia.gr
Ένα φάρμακο εγκεκριμένο για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας, βελτίωσε σημαντικά την κατάσταση μικρής ομάδας πασχόντων από τελικού σταδίου νόσο του Πάρκινσον.
Το φάρμακο λέγεται νιλοτινίμπη (nilotinib) και οι 10 από τους 11 ασθενείς που το πήραν παρουσίασαν βελτίωση σε πολλές λειτουργίες τους, από την ικανότητα ομιλίας και τη σκέψη έως την κινητικότητα.
Επιπλέον, οδήγησε σε σημαντικές αλλαγές των επιπέδων ορισμένων τοξικών πρωτεϊνών στον εγκέφαλό τους, η παρουσία των οποίων σημαίνει επιδείνωση της νόσου.
Οι βελτιώσεις των ασθενών ήταν τόσο έντονες, ώστε αρκετοί δήλωσαν πως νιώθουν σαν να αναστήθηκαν.
Αν και τα αποτελέσματα αυτά μοιάζουν πάρα πολύ ελπιδοφόρα, η ερμηνεία τους πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη προσοχή, έσπευσαν να επισημάνουν οι ερευνητές.
Όπως εξήγησαν, η μελέτη τους είναι πάρα πολύ μικρή και δεν συγκρίθηκαν οι ασθενείς με άλλους που θα έπαιρναν ένα εικονικό φάρμακο, ώστε να βεβαιωθεί λ.χ. πως οι όποιες βελτιώσεις δεν οφείλονται στην αυθυποβολή (placebo effect).
Επιπλέον, το φάρμακο ως φαίνεται δρα μόνο για όσο καιρό το παίρνουν οι ασθενείς και οι γιατροί δεν γνωρίζουν ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες εκβάσεις των ασθενών από τυχόν παρατεταμένη θεραπεία.
Το μόνο που μπορεί θετικά να λεχθεί είναι ότι οι συγκεκριμένοι ασθενείς, οι οποίοι έλαβαν συγκεκριμένες δόσεις του φαρμάκου για ορισμένο χρονικό διάστημα, παρουσίασαν βελτίωση της κατάστασής τους. Το αν το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε άλλους ασθενείς, παραμένει ακόμα άγνωστο.
Η μελέτη
Η νέα μελέτη παρουσιάσθηκε στο ετήσιο συνέδριο της αμερικανικής Εταιρείας Νευροεπιστήμης (Neuroscience 2015), που διεξήχθη στο Σικάγο.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Πανεπιστημίου της Τζώρτζταουν, στην Ουάσινγκτον, ο δρ Τσαρμπέλ Μούζα, επίκουρος καθηγητής Νευρολογίας και διευθυντής του Εργαστηρίου Ανοιών & Παρκινσονισμού, είχε διεξάγει προ ετών έρευνες σε πειραματόζωα που είχαν δείξει ότι η νιλοτινίμπη μπορεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση νευρολογικών νόσων όπως το Πάρκινσον.
Στην παρούσα μελέτη, η οποία είναι ουσιαστικά η πιλοτική δοκιμή σε ανθρώπους των προκλινικών ευρημάτων, συνεργάσθηκε με τον δρα Φερνάντο Πέιγκαν, αναπληρωτή καθηγητή Νευρολογίας και διευθυντή του Προγράμματος Κινητικών Διαταραχών στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Τζώρτζταουν.
Οι δύο επιστήμονες χορήγησαν τη νιλοτινίμπη σε 12 ασθενείς, οι 11 εκ των οποίων ολοκλήρωσαν τη μελέτη (διήρκησε έξι μήνες), έχοντας ως στόχο να εξετάσουν εάν το φάρμακο θα ήταν ασφαλές.
Οι δόσεις του φαρμάκου που χορηγήθηκαν είναι πολύ χαμηλότερες από εκείνες που δίνονται σε ασθενείς με λευχαιμία, είπαν οι δύο γιατροί στο συνέδριο.
Τα αποτελέσματα
Η νιλοτινίμπη απεδείχθη ασφαλής, ενώ επέφερε σε 10 από τους ασθενείς σημαντικές βελτιώσεις των συμπτωμάτων τους, τόσο των κινητικών (π.χ. ικανότητα βάδισης, ομιλίας) όσο και των μη κινητικών (π.χ. κένωση των εντέρων).
Υπήρξε μάλιστα ένας ασθενής ο οποίος ήταν καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα και ανέκτησε την ικανότητα της βάδισης, και τρεις οι οποίοι δεν μιλούσαν και μπόρεσαν να ξανακάνουν συζητήσεις με την οικογένειά τους.
«Οι μεγαλύτερες βελτιώσεις παρατηρήθηκαν στους ασθενείς που μόλις έμπαιναν στο τελικό στάδιο της νόσου, καθώς και σε όσους είχαν άνοια με σωμάτια λέβι (Lewy) η οποία συχνά περιγράφεται ως συνδυασμός των νόσων Πάρκινσον και Αλτσχάιμερ», διευκρίνισε ο δρ Πέιγκαν.
Ειδικές εξετάσεις έδειξαν ακόμα ότι σε πολλούς ασθενείς αυξήθηκε η παραγωγή της ουσίας ντοπαμίνη στον εγκέφαλο.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μειώσουν ή να διακόψουν εντελώς τα φάρμακα που έπαιρναν για το Πάρκινσον, δεδομένου ότι το χαρακτηριστικό γνώρισμά του είναι η απουσία ντοπαμίνης.
Βελτιώσεις παρατηρήθηκαν και σε ορισμένους βιολογικούς δείκτες της ασθένειας, που ανιχνεύονται με εξέταση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού (είναι το υγρό που περιέχεται στην σπονδυλική στήλη και τον εγκέφαλο).
Οι βιοδείκτες αυτοί είναι οι πρωτεΐνες άλφα-συνουκλεϊνη, αμυλοειδής βήτα-40/42 και ντοπαμίνη τα επίπεδα των οποίων μειώνονται όσο εξελίσσεται το Πάρκινσον, καθώς και οι πρωτεΐνες Tau και p-Tau τα επίπεδα των οποίων αυξάνονται όταν οι ασθενείς αρχίζουν να έχουν και άνοια.
Οι βελτιώσεις σε αυτούς τους βιοδείκτες «υποδηλώνουν αποβολή τοξικών πρωτεϊνών από τον εγκέφαλο και επομένως βελτίωση της εγκεφαλικής λειτουργίας», εξήγησε ο δρ Πέιγκαν.
Τα επόμενα βήματα
Και συνέχισε: «Αυτή η μελέτη αντιπροσωπεύει την πρώτη στα χρονικά ένδειξη ότι μία θεραπεία ίσως μπορεί να αντιστρέφει τη νοητική και κινητική φθορά στους ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον και άνοια με σωμάτια λέβι, αναλόγως βεβαίως και με το στάδιο των νοσημάτων αυτών.
»Έχει όμως ζωτική σημασία να διεξάγουμε μεγαλύτερες και πιο καλά σχεδιασμένες μελέτες, πριν αποφανθούμε για τον αληθινό αντίκτυπο του φαρμάκου».
Σημειώνεται πως όταν οι ασθενείς σταμάτησαν τη λήψη νιλοτινίμπης, η νοητική και κινητική ικανότητά τους παρουσίασε εκ νέου φθίνουσα πορεία, παρότι ξανάρχισαν να παίρνουν τα αντιπαρκινσονικά φάρμακά τους.
Επειδή, όμως, υπάρχει και παρατεινόμενη φάση της μελέτης, τώρα λαμβάνουν πάλι νιλοτινίμπη και οι ερευνητές συνεχίζουν την παρακολούθησή τους.
Επιπλέον, προγραμματίζουν από το νέο έτος νέες, μεγαλύτερες μελέτες στις οποίες θα συμπεριλάβουν πάσχοντες και από άλλες παρεμφερείς νόσους, συμπεριλαμβανομένης της νόσου Αλτσχάιμερ.
Πηγή: tanea.gr
Ερυθηματώδης λύκος: ο εχθρός με τη μορφή πεταλούδας
Εξανθήματα, φωτοευαισθησία, τριχόπτωση είναι μόνο μερικά από τα συμπτώματα που προκαλεί το αυτοάνοσο νόσημα στο δέρμα. Η δερματολόγος δρ Αμαλία Τσιατούρα εξηγεί τι μπορούμε να κάνουμε.
Με αφορμή την αποκάλυψη της 23χρονης star Σελένα Γκόμεζ ότι πάσχει από το αυτοάνοσο νόσημα, τις τελευταίες μέρες υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον για τον ερυθηματώδη λύκο και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μετά από χρόνια στους πνεύμονες, την καρδιά, τον εγκέφαλο, τα νεφρά, την σπονδυλική στήλη, αλλά και το δέρμα.
Ο ερυθηματώδης λύκος εμφανίζεται περισσότερο σε γυναίκες ηλικίας 15-44. Ο οργανισμός επιτίθεται στον ίδιο του τον εαυτό μέσω αυτοαντισωμάτων που προσβάλλουν υγιείς ιστούς, χωρίς η αιτία να έχει διευκρινιστεί. Τα αρχικά συμπτώματα περιλαμβάνουν πυρετό, πόνο στις αρθρώσεις, εξάνθημα, αναιμία, έλκη στο στόμα, φωτοευαισθησία κ.ά.
Όπως εξηγεί η δερματολόγος Δρ Αμαλία Τσιατούρα, επιστημονική διευθύντρια της κλινικής Cosmetic Derma Medicine «ορισμένοι άνθρωποι εκδηλώνουν συμπτώματα μόνο στο δέρμα. Επειδή αυτά διαφέρουν ανάλογα με το είδος του ερυθηματώδη λύκου, απαιτείται η συμβολή έμπειρου δερματολόγου».
Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν εξάνθημα στο πρόσωπο με τη μορφή πεταλούδας, επίπεδες ή επηρμένες βλατίδες και οίδημα, λέπτυνση των τριχών της κεφαλής, ουλωτική αλωπεκία κ.ά. Σε αυτές τις περιπτώσεις παρατηρείται και φωτοευαισθησία γι’ αυτό απαιτείται πολύ καλή ηλιοπροστασία όλο το χρόνο. Σε άλλες περιπτώσεις το ερύθημα και οι βλατίδες εντοπίζονται στα άκρα και τον κορμό (υποξύς δερματικός ερυθηματώδης λύκος), ενώ μερικές φορές η νόσος οδηγεί σε ουλωτική αλωπεκία στο τριχωτό της κεφαλής, συνοδεύεται από κνησμό και βλάβες που μοιάζουν με έρπη. Ο δερματικός ερυθηματώδης λύκος είναι συνήθως εντοπισμένος και δεν υπάρχουν εκδηλώσεις από άλλα όργανα.
Όπως αναφέρει η Δρ Τσιατούρα, η διάγνωση γίνεται με τρεις τρόπους: κλινική εξέταση, λήψη ιστοτεμαχίου για βιοψία από τις βλάβες, ανοσοφθορισμό και αιματολογική εξέταση για συγκεκριμένα αντισώματα που σχετίζονται με τον ερυθηματώδη λύκο.
Τέλος, όσον αφορά τη θεραπεία, αυτή διαφέρει ανάλογα με τα συμπτώματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Για παράδειγμα σε περίπτωση φωτοευαισθησίας, απαιτείται εφαρμογή αντιηλιακού όλο το χρόνο και αποφυγή έκθεσης στον ήλιο. Ουσίες, όπως τα ρετινοειδή χρησιμοποιούνται τοπικά στις υπερπλασίες του δέρματος, ενώ η συστηματική αγωγή που μπορεί να δοθεί από το στόμα περιλαμβάνει κατά περίπτωση ανθελονοσιακά και ανοσοκατασταλτικά φάρμακα κ.ά. «Αυτό που είναι σημαντικό να θυμούνται οι ασθενείς» τονίζει η Δρ Τσιατούρα «είναι ότι τα συμπτώματα ελέγχονται με την κατάλληλη θεραπεία, γι’ αυτό πρέπει να διατηρούμε την καλή ψυχολογία μας».