Λατρεύω τους γονείς μου, τον αδερφό μου, την οικογένειά μου γενικότερα αλλά και τους καλύτερους μου φίλους. Θεωρώ πως όλοι τους ανεξαιρέτως, θα είναι δίπλα μου όταν τους χρειάζομαι κι αντίστοιχα θα τους συμπαρασταθώ κι εγώ με τη σειρά μου, όποτε το έχουν εκείνοι ανάγκη.

Είμαι βέβαιος πως αισθάνεστε κι εσείς το ίδιο για μια μερίδα ανθρώπων οπότε αντιλαμβάνεστε πλήρως τι και πώς το εννοώ. Αυτό βέβαια, δε με εμποδίζει σε καμία περίπτωση να «τρώγομαι» μαζί τους σε καθημερινή βάση, άλλοτε για σημαντικούς κι άλλοτε για ασήμαντους λόγους.

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει κι εσείς, υπάρχει όμως η τάση να τσακωνόμαστε περισσότερο απ’ όλους με τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν θέση στην καρδιά μας. Και κατά τη γνώμη μου έχει ενδιαφέρον η προσέγγιση του ζητήματος και η προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα «Πού οφείλεται αυτό;».

Αν το σκεφτείτε βιαστικά, θα λέγατε πως το λογικό είναι να συμβαίνει το ακριβώς το αντίθετο και οι αντιπαραθέσεις να αφορούν ανθρώπους οι οποίοι δε μας ενδιαφέρουν και τόσο. Προφανώς, κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να ισχύει. Το neopolis.gr εξηγεί..

Είναι ζήτημα «ασφάλειας»
Οι άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά, δε θα πάψουν να το αισθάνονται αυτό, ότι κι αν συμβεί μεταξύ μας. Το ίδιο κι από τη δική μας πλευρά. Κι επειδή αυτό το ξέρουμε πολύ καλά, αντιμετωπίζουμε τους συγκεκριμένους ως τον «εύκολο στόχο». Δεν πήγε καλά η μέρα στη σχολή ή τη δουλειά; Ξεσπάμε πάνω τους. Δε μας έκατσε ο/η γκόμενος/α; Ξεσπάμε πάνω τους. Τα έξοδα, ενδεχομένως και τα χρέη, μας πνίγουν; Ξεσπάμε πάνω τους. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, πως με τόσες σπίθες και ...μικροεστίες, είναι ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει πυρκαγιά. Μια πυρκαγιά όμως, που όσο ενοχλητική κι αν είναι, δεν αφήνει ποτέ καμένη γη πίσω της. Ή για να είμαι πιο ακριβής, σχεδόν ποτέ...

Υπάρχει σαφώς μικρότερη ανοχή
Η διαπίστωση αυτή, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη αφού πράγματι, αποδεχόμαστε πολύ πιο δύσκολα τα λάθη και τις κακές επιλογές των αγαπημένων μας προσώπων. Παράλληλα, είμαστε περισσότερο ανεκτικοί και με τις ενοχλητικές συμπεριφορές των «ξένων». Θα σας δώσω ένα παράδειγμα το οποίο ίσως σας βάλει στο κλίμα. Πηγαίνετε διακοπές, βρίσκεστε στο ΚΤΕΛ κι ο από πίσω σας κλωτσάει το κάθισμα επί τρεις συνεχόμενες ώρες. Τι θα συμβεί; Πολύ πιθανό να μην του πείτε τίποτα ενώ ακόμη κι αν γίνει παρατήρηση, αυτή θα γίνει σε σχετικά χαμηλούς τόνους. Φανταστείτε τώρα, στη θέση του ξένου να είναι κάποιο από τα αδέρφια σας, ο κολλητός σας ή ο/η σύντροφός σας. Θέλετε να περιγράψω το τι θα ακολουθούσε ή μπορείτε να το φανταστείτε; Νομίζω το δεύτερο...

Στην τελική, είναι η ίδια η αγάπη που τα κάνει όλα
Δε θα μπορούσα να κλείσω διαφορετικά. Όπως κι αν προσεγγίσετε το θέμα, όσες συνιστώσες κι αν αναλύσετε, στο τέλος θα καταλήξετε στο ίδιο συμπέρασμα. Για όλα οφείλεται η αγάπη αυτή καθ’ αυτή. Με τους γονείς μας ας πούμε, οι αιτίες των διαπληκτισμών αναλώνονται ξανά και ξανά. Μία που δεν έφαγες όλο σου το φαγητό, μία που δε φόρεσες ζακέτα, μία που δεν πέρασες 8 αλλά 7 μαθήματα στη σχολή. Πιστεύετε όμως, πως αν δεν ενδιαφέρονταν με όλη τους την ψυχή για εμάς κι αν το 100% της προσοχής τους δεν ήταν στραμμένο πάνω μας, θα κάθονταν να χαλούν τη ζαχαρένια τους για αυτά τα πράγματα; Προφανώς κι όχι. Σίγουρα είναι σπαστικό αλλά ίσως πρόκειται για την πιο κυνική απόδειξη αληθινής αγάπης. Και με τη σειρά μας, τους το ανταποδίδουμε. Ουρλιάζοντας...