Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ σχεδίασαν ένα πρωτοποριακό εργαλείο που θα μπορεί να προβλέπει τον κίνδυνο εμφράγματος και εγκεφαλικού σε κάθε χώρα του πλανήτη.

Το εργαλείο ονομάζεται Globorisk και θα βοηθά τους γιατρούς να εκτιμούν τον κίνδυνο καρδιαγγειακών επιπλοκών κυρίως σε δυσπρόσιτες περιοχές του πλανήτη, όπου η ιατρική παρέμβαση δεν είναι εύκολη.

Τα διαθέσιμα στατιστικά υποδεικνύουν ότι ο κίνδυνος θανάτου από καρδιαγγειακές επιπλοκές είναι μεγαλύτερος σε χώρες μέσου και χαμηλότερου εισοδήματος σε σύγκριση με χώρες υψηλού εισοδήματος.

Το Globorisk σχεδιάζει μοντέλα πρόβλεψης του κινδύνου ανά χώρα κι έτσι μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την κατάρτιση στρατηγικών πρόληψης και αντιμετώπισης, κυρίως σε πληθυσμούς που αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών και δεν έχουν άμεση πρόσβαση σε ιατρική βοήθεια.

Το Globorisk λαμβάνει υπ' όψιν βασικούς παράγοντες κινδύνου για τα καρδιαγγειακά νοσήματα, όπως η αρτηριακή πίεση, η χοληστερίνη, ο διαβήτης, το φύλο και η ηλικία, ώστε να προβλέψει τον κίνδυνο καρδιαγγειακών επιπλοκών ανά πληθυσμιακή ομάδα

onmed.gr

Η ίδια η προσπάθεια που κάνουμε, για να θυμηθούμε κάτι, ευθύνεται που ξεχνάμε τόσα άλλα πράγματα, σύμφωνα με μία νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, που έρχεται να φωτίσει ένα από τα μεγάλα μυστήρια: Γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε τόσο εύκολα από τον κωδικό πρόσβασης του παλιού υπολογιστή τους έως το όνομα ενός παλιού συμμαθητή τους;

Οι επιστήμονες των Πανεπιστημίων Κέμπριτζ και Μπέρμιγχαμ, με επικεφαλής την Μαρία Γουίμπερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης "Nature Neuroscience", σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και τη βρετανική «Ντέιλι Μέιλ», πραγματοποίησαν μία σειρά από πειράματα μνήμης με μία ομάδα 24 εθελοντών, καθώς και μαγνητική απεικόνιση του εγκεφάλου τους.

Οι ερευνητές, αφού αρχικά εντόπισαν τα διακριτά νευρωνικά «αποτυπώματα» συγκεκριμένων αναμνήσεων, διαπίστωσαν ότι η ενθύμηση κάποιου πράγματος οδηγεί στο να εξασθενεί η μνήμη άλλων «ανταγωνιστικών» πραγμάτων. Ουσιαστικά, ο εγκέφαλος καταπιέζει ενεργητικά άλλες μνήμες, προκειμένου να φέρει στο προσκήνιο κάποια συγκεκριμένη μνήμη. Η όλη διαδικασία αποκαλείται μηχανισμός «προσαρμοστικής απώλειας μνήμης».

Όπως είπε η Μαρία Γουίμπερ, «πολλοί άνθρωποι θα ξαφνιαστούν που θα ακούσουν ότι η ανάκληση κάποιων αναμνήσεων έχει και μία πιο σκοτεινή πλευρά, καθώς μας κάνει να ξεχνάμε άλλες μνήμες, καταπιέζοντας τες κυριολεκτικά». Με άλλα λόγια, το να ξεχνάμε δεν είναι μία παθητική διαδικασία, όπως πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, αλλά μία ενεργητική διαδικασία.

Μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες έχουν δύο βασικές θεωρίες: Η μία υποστηρίζει ότι οι παλαιότερες μνήμες δεν εξασθενούν, αλλά απλώς ″σκεπάζονται″ από νεότερες μνήμες (π.χ. το παλιό password από το καινούριο), ενώ, σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία, οι παλαιότερες μνήμες όντως εξασθενούν, όταν νέες ανταγωνιστικές μνήμες έρχονται να καταλάβουν τη θέση των πρώτων. Η νέα έρευνα φαίνεται να υποστηρίζει αυτή τη δεύτερη θεωρία.

Σύνδεσμος: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:

http://www.nature.com/neuro/journal/vaop/ncurrent/full/nn.3973.html

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Cambridge και του Stanford μέσω έρευνας και εξειδικευμένου ερωτηματολογίου διαπίστωσαν, πως ίσως τελικά το facebook να μπορεί να ψυχολογήσει το άτομο καλύτερα απ’ ότι κάνουν οι στενοί του φίλοι, η οικογένειά του ή ακόμα και το ίδιο το άτομο.

Το αξιοσημείωτο, αρχικά, είναι ότι, ενώ ο άνθρωπος είναι έτσι σχεδιασμένος ώστε να έχει σωστή κρίση και να μπορεί να κάνει έξυπνη παρατήρηση των ανθρώπων γύρω του, με στόχο την επίτευξη καλύτερων σχέσεων, σε αυτό το κομμάτι έρχεται να κερδίσει το παιχνίδι ένα κοινωνικό δίκτυο ή πιο απλά οι υπολογιστές.
Αυτό πιθανότατα συμβαίνει, επειδή ένας υπολογιστής στερείται το φίλτρο της προκατάληψης και της μεροληψίας και έχει την ικανότητα και την απόσταση να κρίνει στεγνά και χωρίς παρεμβολές τη συμπεριφορά ενός ατόμου μας αναφέρει το clickatlife.gr.

Τα «likes» δεν είναι τυχαία κουμπιά

Για τη διεξαγωγή της έρευνας, οι μελετητές διέδωσαν μέσω facebook ένα ερωτηματολόγιο, τα πορίσματα του οποίου είχαν στόχο να εντοπίσουν τα επίπεδα ειλικρίνειας, ευσυνειδησίας, εξωστρέφειας, ευχαρίστησης και νευρικότητας σε κάθε άτομο που συμπλήρωνε το ερωτηματολόγιο.
Στη συνέχεια, δημιουργήθηκε ένας αλγόριθμος που περιλάμβανε τα αποτελέσματα κάθε ατόμου, βάση των 5 προαναφερθέντων στοιχείων, αλλά και τα likes του κάθε ατόμου σε αναρτήσεις στο κοινωνικό δίκτυο σε τομείς που είχε δώσει πρόσβαση το ίδιο το άτομο.

Για την καλύτερη δε, σύνδεση των likes με τα πέντε χαρακτηριστικά προσωπικότητας, οι ερευνητές χρησιμοποιήσαν likes σε κοινές αναρτήσεις μεταξύ του δείγματος, ώστε να μπορούν να τα σχετιστούν με τα πορίσματα του ερωτηματολογίου. Όσο περισσότερα τα likes, τόσο πιο ακριβής ο αλγόριθμος και τα συμπεράσματά του.

Πιο συγκεκριμένα, η έρευνα καταλήγει ότι με μόνο 10 likes, ο υπολογιστής ξεπερνάει σε ακρίβεια την κρίση ενός συναδέλφου του ατόμου, με 150 likes την άποψη της οικογένειας του ατόμου και με 300 likes, ξέρει καλύτερα το άτομο, ακόμα και από το σύντροφό του.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι, το facebook μοιάζει να γνωρίζει τα άτομα και τις προτιμήσεις τους καλύτερα και από τα ίδια τα άτομα.
Εν ολίγοις, το δείγμα κλήθηκε να απαντήσει ερωτήσεις για την ποσότητα αλκοόλ που καταναλώνει μέσα στην εβδομάδα
και την ικανοποίηση που νιώθει από τη δουλειά του.

Συγκρίνοντας τα αποτελέσματα (από τις προσωπικές απαντήσεις του κάθε ατόμου και την εικόνα του υπολογιστή) αποδείχθηκε ότι το facebook ερμηνεύει καλύτερα τις συμπεριφορές του ατόμου, καθώς στερείται ενός βασικού παράγοντα αλλοίωσης, που είναι η τάση να ωραιοποιεί το άτομο την εικόνα του, δίνοντας, άθελά του, λάθος στοιχεία και αντιλαμβανόμενο διαφορετικά τις συνήθειές του.

Οι υπολογιστές και οι αλγόριθμοι δεν έχουν συναισθήματα

Εν κατακλείδι, αν και τα αποτελέσματα εξέπληξαν και τους ίδιους τους ερευνητές η αλήθεια είναι ότι υπάρχει εξήγηση πίσω από αυτή την ακρίβειά τους. Κατ’ αρχάς, ένας υπολογιστής δεν ξεχνάει ποτέ και τίποτα, εν αντιθέσει με τον άνθρωπο που κρίνει τις καταστάσεις και τους ανθρώπους βάση κυρίως των πρόσφατων εμπειριών του. Ο υπολογιστής δίνει το ίδιο βάρος σε όλα τα στοιχεία και τις πληροφορίες που έχει, δεν έχει προσωπική ιστορία που να επηρεάζει την κρίση του, δεν κρίνει θετικά ή αρνητικά μια κίνηση και δεν συμπαθεί ή αντιπαθεί κανένα. Έχοντας γλιτώσει λοιπόν, από την υποκειμενικότητα της κρίσης μπορεί και βγάζει αντικειμενικά και λεπτομερειακά πορίσματα.

Ωστόσο, ένας υπολογιστής, όσο ακριβής και σχολαστικός και να είναι δε μπορεί να τα κάνει όλα. Δε μπορεί να «διαβάσει» τις γκριμάτσες ενός ατόμου, ούτε και να αισθανθεί αυτά που μπορεί να νιώσει κάποιος όταν βρίσκεται στον ίδιο χώρο με ένα άτομο.
Επιπλέον, μια τέτοια έρευνα μπορεί να έχει δείγμα, μόνο, νεαρής ηλικίας (και όχι μεγαλύτερης), το οποίο κάνει εκτενή χρήση των κοινωνικών δικτύων.
Τέλος, η αλήθεια παραμένει και όσο ελλιπής και να είναι η κρίση ενός υπολογιστή, με τη βοήθεια ενός απλού αλγορίθμου μπορεί να βγάλει σωστά συμπεράσματα για το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου, καθώς είναι απαλλαγμένος από ιδέες και κουλτούρες απέναντι στο φύλο, την καταγωγή ή τη φυλή που ανήκει το άτομο, κρίνοντας το άτομο ως τέτοιο και μόνο.

Στον «πάγο» μπαίνουν τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών στα πανεπιστήμια, καθώς το υπουργείο Παιδείας εξετάζει την αλλαγή του πλαισίου λειτουργίας με βασικό άξονα την επιβολή ή όχι διδάκτρων.

Σύμφωνα με την Καθημερινή, πανεπιστημιακοί θεωρούν ότι ο τομέας έχει κορεσθεί, όμως αντιμετωπίζουν αρνητικά την προοπτική της κατάργησης των διδάκτρων, αφού αυτά αποτελούν σημαντική πηγή εσόδων για τα ΑΕΙ εν μέσω μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης.

Σημειώνεται πως από τα έσοδα του μεταπτυχιακού το 10% αποδίδεται στον ΕΛΚΕ του ΑΕΙ, το 25% στο ΑΕΙ για κάλυψη δαπανών του προγράμματος και το 65% για λειτουργικές δαπάνες του προγράμματος (κυρίως αμοιβές). Πάντως, το τελευταίο διάστημα έχει αναβληθεί η έναρξη πέντε μεταπτυχιακών προγραμμάτων που είχε προγραμματισθεί για μέσα στην άνοιξη, εν αναμονή των αποφάσεων του υπουργείου Παιδείας για το νέο πλαίσιο λειτουργίας των μεταπτυχιακών.

Για το 2014-2015 το υπουργείο Παιδείας χρηματοδότησε συνολικά 230 μεταπτυχιακά στα ελληνικά πανεπιστήμια. Το επικρατέστερο σενάριο, είναι να γίνει η αξιολόγηση όλων των μεταπτυχιακών και κατόπιν ο ορισμός κριτηρίων, βάσει των οποίων ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα θα μπορεί να έχει δίδακτρα

dikaiologitika.gr