Η ενίσχυση των ενεργητικών πολιτικών στην αγορά εργασίας και του δικτύου κοινωνικής ασφάλειας για να αντιμετωπισθούν οι συνέπειες της κρίσης στην ανεργία και οι κοινωνικές επιπτώσεις της,

η περαιτέρω κατάργηση των εμποδίων στον ανταγωνισμό, η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, η αύξηση της αποτελεσματικότητας του φορολογικού συστήματος και η μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης είναι οι βασικές συστάσεις μεταρρυθμίσεων που απευθύνει στην Ελλάδα ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), με έκθεση που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα (Going for Growth 2015).

Ειδικότερα, οι προτεραιότητες που καταγράφει η έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα είναι οι ακόλουθες:

- «Αυξήστε την αποτελεσματικότητα των ενεργών πολιτικών στην αγορά εργασίας και του δικτύου κοινωνικής ασφάλειας». Καλά σχεδιασμένες πολιτικές για την αγορά εργασίας και η έγκαιρη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων όσον αφορά την κοινωνική πρόνοια είναι αναγκαίες για τη μείωση της μακροχρόνιας ανεργίας. Πιο συγκεκριμένα, προτείνεται η ενίσχυση των ενεργητικών προγραμμάτων και η αξιολόγησή τους, η ταχεία αναδιάρθρωση του ΟΑΕΔ, η έγκαιρη εφαρμογή του πιλοτικού προγράμματος για το κατώτατο εισόδημα και, αντλώντας τα αναγκαία διδάγματα, η καθιέρωση ενός πλήρους κλίμακας προγράμματος εγγυημένου ελάχιστου εισοδήματος.

- «Μειώστε τα θεσμοθετημένα εμπόδια στον ανταγωνισμό». Τα γραφειοκρατικά βάρη που παραμένουν στη λειτουργία των επιχειρήσεων και ο ασθενής ανταγωνισμός εμποδίζουν την παραγωγικότητα και τις επενδύσεις, σημειώνει ο ΟΟΣΑ. Συνιστά συγκεκριμένα την απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης και τη μείωση των διοικητικών βαρών στις εξαγωγές, τον συντονισμό και την υλοποίηση του νόμου που ανοίγει τα κλειστά επαγγέλματα και την ταχεία υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων.

- «Βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος». Η αναποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος επηρεάζει αρνητικά τα αποτελέσματα της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και συνεπώς τη συσσώρευση ανθρώπινου κεφαλαίου και την παραγωγικότητα, σημειώνει ο ΟΟΣΑ. Και προτείνει την ταχεία πρόοδο όσον αφορά την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και των καθηγητών, να γίνουν πιο αυτόνομα και υπεύθυνα τα σχολεία, την εφαρμογή των νόμων του 2012 και την ολοκλήρωση της προγραμματισμένης εξωτερικής αξιολόγησης των ανώτατων ιδρυμάτων.

- «Αυξήστε την αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης». Συνιστάται ιδιαίτερα να υπάρξει ταχεία κίνηση προς ένα σύστημα αξιολόγησης των επιδόσεων του προσωπικού που θα βασίζεται σε σαφείς ατομικούς στόχους και η περαιτέρω ανάπτυξη της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

- «Αυξήστε την αποδοτικότητα του φορολογικού συστήματος». Συνιστάται ειδικότερα η αύξηση της αποδοτικότητας του φοροεισπρακτικού συστήματος και η βελτίωση της αποδοτικότητας των ελέγχων.

Αντιστρόφως, εφικτή είναι τεχνικά και η πολιτική κωλοτούμπα…., όταν ετεροχρονισμένα και άκαιρα το 2015 απαιτούμε ως χώρα αυτά που δεν διεκδικήσαμε το 2009.

Το ζήτημα είναι η παρούσα κυβέρνηση να πετύχει κάτι καλύτερο από πριν, δηλαδή ένα βελτιωμένο πρόγραμμα. Αυτό ευχόμαστε όλοι....Τώρα αν χρειαστεί να κάνει και καμία κωλοτούμπα από διαγραφή σε επιμήκυνση, προσωπικά και όλους εκείνους που είναι συνειδητοποιημένοι πολίτες δεν μας πειράζει ιδιαίτερα.... το αντίθετο.

Βέβαια τσατίζομαι όταν θυμάμαι τον λαϊκισμό ορισμένων "Αστέρων" (Κατρουγκαλοι, Χρυσόγονοι, κ.τ.λ.) που αποκαλούσαν την επιμήκυνση και την συμφωνία του 2012 του Σαμαρά ως προδοσία που μετατρέπει τη χώρα σε αποικία χρέους....Τώρα θα τους λέει τα ίδια η Χ.Α. γιατί η όποια συμφωνία, θα βρίσκεται εντός του ίδιου ευρωπαϊκού πλαισίου. Αυτά ακριβώς τα έλεγε το ΚΚΕ προεκλογικά όταν ασκούσε κριτική στις επαναστατικές αοριστίες του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα ίδια συνέβησαν όταν οι λεονταρισμοί και οι σκληροί ως απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για Ολάντ, Μέρκελ , Σόιμπλε αντικαταστάθηκαν από εγκώμια για φωτισμένους διανοουμένους και αρχιτέκτονες της νομισματικής πολιτικής της Ευρώπης. Η Γερμανική κατοχή όπως την αποκαλούσαν οι «σύντροφοι» μετονομάστηκε από τον ίδιο τον κ Βαρουφάκη ως γερμανική ηγεμονία, η οποία είναι μάλιστα και επιθυμητή!!! (Δηλώσεις στο BBC). Αυτές βέβαια τις λεπτομέρειες δεν τις πρόσεξαν τα «μεθυσμένα» Ελληνικά ΜΜΕ. Άραγε αυτή η μεταστροφή ενίσχυσε την διαπραγματευτική μας ισχύ?

Αυτό όμως που με τσατίζει περισσότερο, είναι ότι μας θεωρούν χαχόλους και προσπαθούν να βαφτίσουν το κρέας ψάρι....παγιδευμένοι στη δικιά τους δημαγωγία. Παραδεχτείτε ωρε παλικάρια τελικά ότι φιλοδοξείτε να κάνετε καλύτερα (μείωση χρέους χωρίς διαγραφή αλλά με επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων) όσα προσπαθούσαν να κάνουν οι προηγούμενοι.

Παραδεχτείτε ότι και να φύγει η Τρόϊκα με τη σημερινή μορφή της, θα υπάρχει πάλι κάποιος τριμερής εποπτικός μηχανισμός ελέγχου των δανειστών, δηλαδή Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ. Δεν πειράζει αν είπατε και καμία κουβέντα παραπάνω... τώρα προέχει η χώρα. Στην τελική θα συμφωνήσω με εκείνους που υποστηρίζουν ότι o προκλητικός τρόπος λειτουργίας της Τρόικα στην χώρα και η εικόνα των Υπουργών να λογοδοτούν ως μαθητές, έθιξε το φιλότιμο όλων μας.

Φανείτε «σύντροφοι» πολιτικά ειλικρινείς, ανώτεροι και ολίγον ρεαλιστές. Ήδη σήμερα ο Σαμαράς έκανε ένα μικρό βήμα στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. Αναγνωρίστε έμμεσα την κωλοτούμπα και καλέστε και τα υπόλοιπα φιλοευρωπαϊκά ελληνικά κόμματα της αντιπολίτευσης για να συμφωνήσετε σε ορισμένες αδιαπραγμάτευτες κόκκινες γραμμές....

Για τους «συντρόφους» που θα αντιδράσουν στην διαπίστωση μου ότι ήδη έχει συντελεστεί η «κωλοτούμπα», που ενταφιάζει το αίτημα της διαγραφής χρέους, τους παραπέμπω στον κ Γιάνη Βαρουφάκη. Άλλωστε ο ίδιος ο ΥΠΟΙΚ και ο κύριος Τσακαλώτος ισχυρίστηκαν ότι η επιμήκυνση ισοδυναμεί ουσιαστικά με διαγραφή χρέους με άλλη ονομασία. Βαφτίζουμε δηλαδή το ψάρι κρέας για να ξεγελάσουμε τους κουτόφραγκους και να μπορέσει ο Σόϊμπλε να «πουλήσει» στους ψηφοφόρους του αυτή τη λύση.

Μεταβολή κατά 180 μοίρες, κωλοτούμπα δηλαδή, διαφάνηκε και στις δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών στο Σίτι του Λονδίνου. Ξαφνικά, ο Γιάνης Βαρουφάκης διαβεβαίωσε ότι θα επιμείνει σε (μικρότερα) πρωτογενή πλεονάσματα έστω κι αν αυτό σημάνει εγκατάλειψη των υπεσχημένων κοινωνικών προγραμμάτων, ότι ιδιωτικοποιήσεις (για παράδειγμα, στο λιμάνι του Πειραιά) θα συνεχιστούν, έστω με άλλα κριτήρια και ότι δεν υπάρχει περίπτωση κρατικοποίησης των τραπεζών. Τέλος η κωλοτούμπα επικυρώθηκε τελεσίδικα όταν ο κ Βαρουφάκης δήλωσε ότι θα εφάρμοζαν τα 2/3 του μνημονίου το οποίο προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε, θα έσκιζε..κλπ., κλπ

Τελικά δεν πρόκειται για μία κωλοτούμπα. ..συμφωνώ και εγώ με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο...Αλλά για σειρά γυμναστικών ασκήσεων εδάφους που έχουμε να δούμε από το χρυσό μετάλλιο του Ιωάννη Μελισανίδη στους Ολυμπιακούς... (Γιάννης και αυτός αν και με 2 ν ).
«Σύντροφοι» απελευθερωθείτε γρήγορα από τον προεκλογικό σας δημαγωγικό λόγο, καλέστε και τους υπόλοιπους και συμφωνείστε σε κοινή εθνική διαπραγματευτική ομάδα. Οι διαφορές μας για το χρέος είναι πολύ μικρότερες από όσες θέλατε να παρουσιάζετε προεκλογικά στους πολίτες. Επί της ουσίας δεν κομίζετε κάποια ρηξικέλευθη πρόταση αλλά διαφορετικού τύπου τεχνικές λύσεις.

Προσωπικά δεν θα διαφωνήσω ότι το ντου και ο τσαμπουκάς του κ Τσίπρα στην Ευρώπη διεγείρει τον πατριωτισμό όλων. Ομοίως ένιωσα περήφανος όταν ο Βαρουφάκης είπε έμμεσα στον Σόιμπλε, ότι η Γερμανία έχει ευθύνη για τη διαφθορά και τη χρεοκοπία της Ελλάδας διά της Siemens και ότι καλύπτει τον κ Χριστοφοράκο. Το ζήτημα όμως είναι το αποτέλεσμα και όχι οι εντυπώσεις. Αυτά που κάνει τώρα ο κ Τσίπρας έπρεπε να τα είχε κάνει ο ανεκδιήγητος κ. Παπανδρέου το 2009, την εποχή του Καστελόριζου. Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που τότε το ΠΑΣΟΚ μαζί με το ΛΑΟΣ ψήφισαν τον πρώτο μνημόνιο, η πορεία μας είναι ολίγον μονόδρομος εκτός και αν αποφασίσουμε να απορρίψουμε την Ευρωζώνη.

Από το 2012 έως σήμερα, οι δανειστές και ειδικά οι Γερμανοί εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τον εσωτερικό πολιτικό διχασμό, για τον οποίο ευθύνονται όσοι χρησιμοποίησαν τον λαϊκισμό για να φουσκώσουν τα ποσοστά τους. Εκμεταλλεύτηκαν βέβαια και την ανεπάρκεια και απροθυμία των αστικών κυβερνητικών δυνάμεων να υλοποιήσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις σε δημόσιο, να κυνηγήσουν το λαθρεμπόριο καυσίμων, τη φοροδιαφυγή των υψηλότερων εισοδημάτων και να δημιουργήσουν ένα εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων. Εκεί ήταν που απέτυχε κυρίως επικοινωνιακά αλλά και πολιτικά η προηγούμενη κυβέρνηση.

«Μανούλες» στο οικονομικό πόκερ οι δανειστές και ειδικά οι γερμανοί, βλέποντας ότι η χώρα κουτσά στραβά θα έβγαινε από το πρόγραμμα, δεν τηρούσαν τα συμφωνηθέντα από το 2012 για απομείωση χρέους. Από τη μία αναβολή στην επόμενη και όλο να μεταθέτουν την τήρηση των συμφωνηθέντων στις καλένδες, η μάλλον κοντά στην Προεδρική εκλογή. Όταν έφτασε η περίοδος της προεδρικής εκλογής οι Γερμανοί όχι μόνο δεν τήρησαν όσα είχαν συμφωνήσει αλλά ουσιαστικά έδειξαν την πόρτα στον Σαμαρά και άνοιξαν την πόρτα στον Τσίπρα. Το ερώτημα λοιπόν το οποίο εγείρεται είναι το εξής: Αν πραγματικά φοβόντουσαν τον Τσίπρα η Μέρκελ και η παρέα της, γιατί δεν έδιναν μερικά ψίχουλα στο Σαμαρά να περάσει τον σκόπελο της προεδρικής εκλογής?

Οι Γερμανοί από ότι φαίνεται θεωρούν ότι βρήκανε απέναντι τους ένα αριστερό ασκέρι (έτσι το χαρακτήρισε ο Βαρουφάκης) και ότι έχουν τη χρυσή ευκαιρία να μας πάρουν και τα «σώβρακα». Με άλλοθι την αριστερή ιδεολογία και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ οι Γερμανοί θέλουν να επιβάλουν περιουσιακούς φόρους όπως αυτούς που προέβλεπαν οι εκθέσεις της Deutsche Bundesbank.
Αυτή τη στιγμή τους δώσαμε πάλι το άλλοθι να μας δημιουργήσουν κρίση ρευστότητας παρόμοια με εκείνη του 2010, ώστε να μας επιβάλουν νέο σκληρότερο μνημόνιο όποια ονομασία και αν έχει. Η λύση λοιπόν είναι να υιοθετηθεί η πρόταση για σύσταση εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης και όχι κωλοτούμπες διά δημοψηφίσματος…

«Σύντροφοι» όταν ετοιμάζεστε να ψηφίσετε τον Αβραμόπουλο (εν ενεργεία αντιπρόεδρο της Ν.Δ. και επί χρόνια υπουργό) για ποιες εξεταστικές μιλάμε? Οπότε γρήγορα όλοι μαζί γιατί η Ελλάδα δεν έχει χρόνο για να ωριμάσετε....Αν αποτύχετε δεν θα ψοφήσει η κατσίκα σας...αλλά η κοινή κατσίκα όλων μας....όπως σωστά επισημαίνει και ο Φαήλος Κρανιδιώτης.

Υ.Γ. Η κατάσταση που βιώνουμε αποτυπώνεται απόλυτα και αλληγορικά μέσα από τους στίχους του τραγουδιού «Κωλοτούμπα» με εναλλακτικό προφητικό τίτλο « Ζεϊμπέκικο του Αλέξανδρου» (συνονόματος με τον Πρωθυπουργό) που τραγουδήθηκε το 1996 από τον Στέλιο Διονυσίου:

Τώρα που 'ρθαν όλα τούμπα
Μια Ελλάδα κωλοτούμπα
Έλα απάνω μου κι ακούμπα
Τώρα που 'ρθαν όλα σκούρα
Ο καθένας μια φιγούρα
Ο καθένας μια καμπούρα

Τώρα που 'ρθε κούφια η ώρα
Εποχή θανατηφόρα
Καραγκιόζη μου προχώρα
Ήρωά μου
Φόρα επάνω σου
Τα όνειρά μου λατρεμένη μου σκιά

Κρεμασμένο σε καλούμπα
Πέταγα πάνω απ' τη Τρούμπα
Έλα απάνω μου κι ακούμπα
Κρεμασμένο στα φεγγάρια
Σ' είδα σκλάβα στα παζάρια
Να σε παίζουνε στα ζάρια

Κρεμασμένο σ' ένα ψέμα
Άσ' το μη το κάνεις θέμα
Ξέρω, σ' έχω μες στο αίμα
Έρωτά μου
Είμαι τρύπα σ' ένα κέρμα
Γκόμενά μου
Της ζωής μου συντροφιά

Κι όπως πέφτει το σκοτάδι
Και ανάβει σαν καράβι
Ο μπερντές μας κάθε βράδυ
Στο ντιβάνι
Κι οι σκιές μας στο ταβάνι
Έρωτά μου
Ζωγραφίζουν δυο παιδιά

Πεταλάς Σάββας

Ελάχιστες μεταρρυθμίσεις και μεγάλη λιτότητα, ήταν το αποτέλεσμα της ελληνικής κρίσης. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια συμφωνία για ριζικές μεταρρυθμίσεις, η οποία θα τηρηθεί πραγματικά.

Η ελληνική κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο, αλλά θα πρέπει να πείσει τους εταίρους ότι είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε αλλαγές. Αλλιώς θα πρέπει να φύγει, γράφουν οι FT.

Ο ελληνικός λαός υπέφερε αλλά εις μάτην. Οι αλλαγές στην πολιτική και στην οικονομία που χαρακτηρίζονται από πελατειακές σχέσεις και διαφθορά ήταν μετρημένες. Είναι πιο φτωχοί απ’ ότι πίστευαν ότι είναι. Αλλά παρά τις θυσίες δεν προέκυψε μια πιο παραγωγική Ελλάδα, γράφει ο M. Wolf στους FT.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για την χώρα είναι η ριζική αλλαγή, οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Πρέπει να υπάρξει εκσυγχρονισμός και σχετικές αλλαγές στην νομοθεσία. Σε αυτά τα ζητήματα πρέπει να εστιάσει η διαπραγμάτευση. Η συμφωνία πρέπει να είναι αυτή: βαθιές και ριζικές μεταρρυθμίσεις σε αντάλλαγμα για μια διαφυγή από τα δεσμά του χρέους.

Αυτή η συμφωνία δεν είναι ανάγκη να επιτευχθεί αυτό τον μήνα. Οι Έλληνες έχουν δίκιο που ζητούν χρόνο. Αλλά χρειάζεται να πείσουν τους εταίρους ότι αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τις μεταρρυθμίσεις.

Τι θα γίνει αν φανεί ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν κάτι τέτοιο; Η νομισματική ένωση είναι ένας «συνεταιρισμός» κρατών, όχι μια ομοσπονδιακή ένωση. Ένας τέτοιος συνεταιρισμός μπορεί να είναι αποτελεσματικός μόνο ως μια κοινότητα αξιών. Αν η Ελλάδα θέλει να γίνει κάτι τελείως διαφορετικό, είναι δικαίωμά της. Αλλά θα πρέπει να φύγει. Ναι, η ζημιά θα είναι αξιοσημείωτη και το αποτέλεσμα μη επιθυμητό. Αλά μια ανοιχτή πληγή θα ήταν χειρότερη, υποστηρίζει ο αρθρογράφος και προσθέτει:
«Οπότε ας ηρεμήσουμε και ας μιλήσουμε. Και τότε θα δούμε αν οι συζητήσεις μπορούν να γίνουν πράξεις».

Το να περιμένει κανείς να ακολουθήσει η Ελλάδα το πρόγραμμα άλλων χωρών της Ευρώπης είναι γελοίο, πιστεύει κανείς ότι θα ήταν πετυχημένη συνταγή; Δείτε το χρέος σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, όπου εφαρμόζονται τέτοιες πολιτικές: το χρέος διπλασιάστηκε υπό την ηγεσία των Τόρις (συντηρητικοί, η παράταξη του νυν πρωθυπουργού, Ντ. Κάμερον). Το όλο σύστημα καταρρέει εξαιτίας της διαφθοράς των φιλελεύθερων δημοκρατικών κυβερνήσεων από τις μεγάλες επιχειρήσεις που οδήγησε τις ηγεσίες να συναινούν σε φθηνά εργατικά χέρια, φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματίες κλπ.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Ένα σύστημα που αρπάζει τα χρήματα από τα έθνη, αυξάνοντας το κρατικό χρέος, ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες κερδίζουν μεγάλα ποσά και αγοράζουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία. Η Ελλάδα έχει δίκιο που λέει όχι σ’ αυτό…Αλλιώς οδεύουμε προς ένα μονοπάτι σκλαβιάς, ή κοντά στην σκλαβιά…

Προφανώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πλάνο διάσωσης ακόμη και συλλέγει ιδέες από τις συναντήσεις που πραγματοποιεί και στην συνέντευξη τύπου της επόμενης μέρας τις παρουσιάζει. Ακόμη και αν είχαν κάποια ιδέα, μέχρι σήμερα, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ποτέ εφαρμόσει αυτά που συμφώνησε με την διεθνή κοινότητα. Συνεπώς αυτή η εμπιστοσύνη πρέπει τώρα να κερδηθεί με πραγματική δράση. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, μπορούμε να αφήσουμε ένα περιθώριο αμφιβολίας για τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, συμπεραίνει ο Wolf.

dimokratiki.gr

 

Μπορεί η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη; Το ερώτημα αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εκστρατείας με υπονοούμενα, απειλές και κόντρα απειλές, που εκτυλίσσεται σε όλη την Ευρώπη.
Πρόκειται για ένα επικίνδυνο παιχνίδι.

Το αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, που κατέλαβε την εξουσία στις κοινοβουλευτικές εκλογές, επιμένει ότι η λιτότητα πρέπει να λήξει και οι επίσημοι πιστωτές πρέπει να αποδεχτούν ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει όλο το χρέος της.

Το μήνυμα αυτό βρήκε απήχηση στους εξουθενωμένους από την λιτότητα ψηφοφόρους. Εχει όμως προκαλέσει σκληρές αντιδράσεις από πολιτικούς στο Βερολίνο, τους επιτρόπους στις Βρυξέλλες και τους κεντρικούς τραπεζίτες στην Φρανκφούρτη, που δηλώνουν ότι τέτοιου είδους απαιτήσεις δεν συμπλέουν με την συμμετοχή στο ευρώ.


Ολοι επιμένουν ότι πρόκειται για μια διαμάχη που αφορά την στρατηγική, και όχι το μέλλον της Ελλάδας στο ευρώ. Αλλά οι κουβέντες για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, έχουν επιστρέψει στα πρωτοσέλιδα.

Την δυνατότητα των Ευρωπαίων να επικροτούν, και μάλιστα ενίοτε να υποδαυλίζουν, τις κουβέντες για Grexit, ενισχύουν τα σινιάλα από τις αγορές που δείχνουν ότι μια έξοδος από το ευρώ θα ζημιώσει την Αθήνα περισσότερο από όσο τους εταίρους της.

Οι τιμές των ενεργητικών έχουν βουλιάξει στην Ελλάδα, ενώ έχουν παραμείνει σταθερά στην υπόλοιπη ευρωζώνη. Η τραπεζική ενοποίηση έχει αρχίσει να σχηματοποιείται. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υποσχέθηκε ποσοτική χαλάρωση, με την μορφή των αγορών κρατικών ομολόγων σε ευρεία κλίμακα. Και ο διοικητής της ΕΚΤ, Mario Draghi, έχει καταφέρει να προσφέρει ανακούφιση με την υπόσχεσή του ότι θα κάνει «ότι χρειαστεί» για να προστατεύσει το ενιαίο νόμισμα.

Η έξοδος της Ελλάδας δεν συμφέρει κανέναν. Για την Ελλάδα, την όποια λύτρωση θα μπορέσει να προσφέρει μια νέα και πιο αδύναμη δραχμή, θα ακολουθήσουν πολλά χρόνια στο «καθαρτήριο», με τραπεζικές καταρρεύσεις, προβληματικές οικονομικές σχέσεις, συσσωρευμένη κοινωνική οργή.

Για την Ευρώπη, αν σπάσει το ταμπού της εξόδου από το ευρώ, οι αγορές πιθανότατα θα αναθεωρήσουν την ήπια άποψη που έχουν για άλλες αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης και για το ρίσκο του «ντόμινο». Αν η Ελλάδα φύγει, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ξεχάσουν ότι θα ξεπληρωθούν τα δάνεια που έδωσαν, τα οποία θα είναι ακόμη πιο επίφοβα με την υποτιμημένη δραχμή.

Αλλά δεν επαρκεί η άρνηση της πιθανότητας Grexit. Χρειάζεται μια αξιόπιστη λύση για να μην γίνουν κακοί υπολογισμοί και ατυχήματα στο χείλος του γκρεμού.

Για να μην γίνει αυτό, η Ευρώπη πρέπει να προσφέρει μια ουσιώδη ανακούφιση –μειώνοντας το ελληνικό χρέος στο ήμισυ και την απαιτούμενη δημοσιονομική προσαρμογή επίσης στο ήμισυ- σε αντάλλαγμα για μεταρρυθμίσεις.


Η υπό προϋποθέσεις και σταδιακή ανακούφιση, θα έχει στόχο να κατεβάσει το ελληνικό χρέος κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, σε τρία χρόνια. Ετσι, θα εναρμονιστεί με ένα χρέος «αισθητά χαμηλότερο από το 110% του ΑΕΠ», που προώθησε το ΔΝΤ και συμφώνησαν οι υπουργοί της ευρωζώνης το 2012. Και δεν θα εξαρτάται από τις -υπεραισιόδοξες όπως αποδείχθηκαν- εκτιμήσεις για την ανάπτυξη, τον πληθωρισμό, την δημοσιονομική προσαρμογή και την κοινωνική συνοχή της Ελλάδας. 

Η Ελλάδα πρέπει να προσφερθεί να σταματήσει να «σέρνεται» στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που απέχει από τις ελίτ ίσως αποδειχθεί πιο πρόθυμος από τους προκατόχους του στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων.

Η προσπάθειά του θα ενισχυθεί αν υπάρξει ανακούφιση στο θέμα της λιτότητας και πολιτική ανάταση από την μείωση του χρέους. Το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας βρίσκεται ήδη κοντά στο 2% του ΑΕΠ, το επίπεδο που χρειάζεται για να είναι βιώσιμη η οικονομική θέση της κυβέρνησης, εφόσον συμφωνηθεί η ανακούφιση από το χρέος. Ως κίνητρο για μεταρρυθμίσεις, τα περισσότερα έσοδα θα διατεθούν για κοινωνικές δαπάνες.


Η ανακούφιση από το χρέος θα είναι δύσκολη –αν μη τι άλλο επειδή θα πρέπει να προέλθει από κυβερνήσεις οι οποίες έχουν συνεισφέρει στα ευρωπαϊκά κεφάλαια διάσωσης (το χρέος προς τον ιδιωτικό τομέα υπέστη ήδη μεγάλο κούρεμα το 2012).

Τους επίσημους πιστωτές περιορίζει η ίδια η πολιτική τους: Είναι δύσκολο να πείσουν για την βοήθεια προς την Ελλάδα, η οποία προκάλεσε μόνη της την κρίση της με την δημοσιονομική της ασωτεία. Ομως η Ελλάδα έχει κάνει τεράστιες προσπάθειες και θυσίες, με πολύ λίγα ορατά αποτελέσματα. Η ανακούφιση από το χρέος προς τον επίσημο τομέα στο πλαίσιο ενός ισχυρού και αξιόπιστου προγράμματος, δεν είναι κάτι καινούργιο: Οι πραγματιστές την έχουν προτείνει από το 2012.

Η ευρωζώνη έχει ξεπεράσει τα ταμπού της για τις διασώσεις, την αναδιοργάνωση του ιδιωτικού χρέους και την τραπεζική ενοποίηση. Οπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσει την απροθυμία της Ελλάδας για τις βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η Ευρώπη πρέπει να ξεπεράσει τα ταμπού της με την αναδιάρθρωση χρέους.

Πηγή Euro2day