Γιώργος Βράγκας: σύμβολο θέλησης, δύναμης και ψυχικού μεγαλείου. Τι να πρωτοπούμε γι’ αυτό το παιδί, του οποίου η μοίρα έπαιξε ένα φρικτό παιχνίδι.

Από τα παρκέ και την αγάπη του για το μπάσκετ, ο ταλαντούχος παίκτης βρέθηκε ξάφνου αντιμέτωπος με τον θάνατο, σε μια άνιση μάχη. Ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ, καθώς η κατάσταση της υγείας του ήταν πολύ άσχημη. Ο ίδιος φρόντισε με τη μαγκιά και τη θέλησή του να γίνει το φαβορί και στο τέλος να βγει νικητής.

Ο νεαρός αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και πηγή ελπίδας για τους πάσχοντες από λευχαιμία. Ακόμα και στα πιο δύσκολα, δεν έχασε ποτέ το θάρρος του, έπεσε πολλάκις, “φλέρταρε” με τον θάνατο, όμως ξανασηκώθηκε πιο δυνατός από ποτέ. Το cyprusbasket τον εντόπισε και ο Γιώργος απαλλαγμένος πλέον από τους φόβους του, πατάει γερά στα πόδια του και δε διστάζει να πει, ούτε κρύβει τίποτα.

Αναλυτικά όσα μας είπε:

“Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου 3 χρόνια όταν τότε είχαμε επίσημο αγώνα στο Ιβανώφειο με την ομάδα του Ηρακλή! Με το ξεκίνημα του παιχνιδιού ζήτησα μόλις στην 3η επίθεση αλλαγή, ο προπονητής μου έμεινε έκπληκτος καθώς σε κάθε παιχνίδι αγωνιζόμουν 35-40 λεπτά!

Ξαναπέρασα κάποια στιγμή στο παιχνίδι και ακολούθησε μέχρι το τέλος του ημιχρόνου το ίδιο ακριβώς πράγμα 2 λεπτά μέσα, 2 λεπτά έξω. Στην ανάπαυλα λοιπόν με έπιασαν όλοι, προπονητές, διοικούντες και με ρώτησαν τι συμβαίνει; Και τους είπα τότε ότι νιώθω πολύ κομμένος και δεν έχω ανάσες. Τότε μάλιστα θυμάμαι μου είπαν να κάνω ένα μπάνιο και να καθίσω στον πάγκο.. Αλλά ως γνωστόν αρνήθηκα και τους είπα θα μπω στο δεύτερο ημίχρονο και θα τους σκίσω! Έτσι και έγινε τελείωσα το παιχνίδι με 35 πόντους και εξαιρετική εμφάνιση!

Μετά το τέλος του παιχνιδιού με έπιασε ο πρόεδρος και μου είπε πως θα με στείλει για αιματολογικές εξετάσεις ώστε να δούμε που οφείλεται όλο αυτό…. Την άλλη μέρα πρωί-πρωί πάω κάνω τις εξετάσεις μου και εκεί ξαφνικά κόβονται τα πόδια μου: οι εξετάσεις μου ήταν 100 και είχα τις 97 με πρόβλημα! Μου είπαν να πάω αμέσως στο νοσοκομείο! Ενημερώνω τους γονείς μου και μέσα σε πανικό, φεύγουμε αμέσως για το Παπανικολάου! Εκεί ακολούθησαν άπειρες εξετάσεις μέχρι που στο τέλος άκουσα ότι πρόκειται για καρκίνο και πιο συγκεκριμένα για οξεία λευχαιμία! Εκεί θόλωσαν όλα, έβλεπα τους γονείς μου σε κατάσταση τραγική: από την μία έκλαιγαν και από την άλλη προσπαθούσαν να μου δώσουν κουράγιο… Την ίδια κιόλας μέρα έπρεπε να νοσηλευτώ γιατί κινδύνευε η ζωή μου… Ακολούθησαν 12 σχήματα χημειοθεραπειών και ένας χρόνος νοσηλείας… Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Και η μόνη λύση για να γίνω καλά ήταν η μεταμόσχευση… Εκεί τα πράγματα πλέον μπαίνουν στο 50 -50 αν θα ζήσεις ή όχι.

Ευτυχώς βρέθηκε δότης από την Αμερική καθώς οι γονείς μου δεν ήταν αρκετά συμβατοί με μένα και δεν έχω αδέρφια… Έτσι λοιπόν υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση μυελού των οστών! Τα πράγματα για μένα ήταν δύσκολα, οι πιθανότητες να τα καταφέρω ήταν λίγες! Πολλοί γνωστοί μου ενημερώνονταν από το νοσοκομείο πως η κατάστασή μου είναι κρίσιμη… Τελικά τα κατάφερα, έκανα την μεταμόσχευση και βγήκα από εκεί μέσα ζωντανός! Μετά όμως άρχισε το πραγματικό μαρτύριο, έμεινα ακόμα ένα χρόνο μέσα με άπειρα προβλήματα από την μεταμόσχευση η οποία ναι μεν πέτυχε, αλλά μου δημιούργησε πολλά προβλήματα και για όσους γνωρίζουν με σκότωνε ο ξενιστής!

Οι γιατροί μου έκαναν υπερπροσπάθεια για να με σώσουν, αλλά ταυτόχρονα μας ενημέρωναν καθημερινά ότι θα πεθάνω… Η κατάστασή μου τραγική (δεν αναφέρω το πρόβλημα γιατί ίσως να διαβάσει κόσμος που δεν θα αντέξει τέτοιου ίδιους παρενέργειες)… Τελικά σώθηκα 1, 2, 3, 4, 5 φορές, ασχέτως αν η μητέρα μου υπέγραψε αναγκαστικά 15 ολόκληρες φορές πώς θα πεθάνω…. Εγώ όμως σηκώθηκα και τις 15 και είμαι τώρα εδώ και να ξέρετε ότι μέχρι να πεθάνω θα ξαναπέσω πολλές φορές, αλλά δεν θα σταματήσω πότε να σηκώνομαι! Έτσι λοιπόν, 3 χρόνια μετά, είμαι καλά ή τουλάχιστον έτσι έμαθα να λέω πως είμαι… Είμαι πλέον στην αποθεραπεία όλων των προβλημάτων με έναν και μόνο στόχο: Να επιστρέψω στον χώρο του αθλητισμού! Μπορεί να μην ξαναπαίξω, αλλά την προσπάθεια μου θα την κάνω.. Γιατί έτσι όπως ξαφνικά μια μέρα ο Θεός μου είπε “Γιωργαρα τέλος το μπάσκετ, τέλος η ζωή, τέλος σε όλα”, έτσι και εγώ υπόσχομαι σε όλους εσάς ότι κάποια στιγμή, σε 1 ή σε 2 χρόνια, θα επιστρέψω και πάλι στο Ιβανώφειο. Αλλά αυτήν την φορά θα φύγω με ψηλά το κεφάλι και με μια νίκη στην πλάτη μου απέναντι στο καρκίνο…

Ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που διαβάζετε το άρθρο, ευχαριστώ για την αγάπη σας και την δύναμη, δεν ξεχνώ κανέναν σας! Ευχαριστώ επίσης μέσα από την καρδιά μου όλο το μπάσκετ και τον αθλητισμό και την αγάπη που μου έχουν δείξει οι παλαίμαχοι καλαθοσφαιριστές…!

Τέλος όσον αφορά όλα αυτά, να ξέρετε ότι το δυνατό πράγμα είναι ο άνθρωπος. Ούτε ο κύριος καρκίνος ούτε κανείς άλλος.. Ζήστε το κάθε δευτερόλεπτο την κάθε στιγμή την κάθε ημέρα σαν να μην υπάρχει αύριο… Δυστυχώς τίποτα δεν είναι δεδομένο….

Ευχαριστώ

Γιώργος ΒΡΑΓΓΑΣ”