Με τον Πρόεδρο κ.Κίννα και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Ταξί Κω, συναντήθηκε ο Δήμαρχος Κω κ.Γιώργος Κυρίτσης.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε κλίμα συνεννόησης , συνεργασίας και αμοιβαίας κατανόησης.
Ο Δήμαρχος Κω κ.Κυρίτσης ενημέρωσε τους εκπροσώπους των ιδιοκτητών ταξί για τις επικείμενες παρεμβάσεις του Δήμου στις πιάτσες των ταξί, προκειμένου να υπάρχει καλύτερη εξυπηρέτηση των επιβατών.

Υπήρξε ταύτιση απόψεων σε μια σειρά θεμάτων, όπως:
-Η πάταξη του φαινομένου της άγρας πελατών.
-Η επέκταση της δημοτικής συγκοινωνίας στο αεροδρόμιο και στα χωριά.
-Ο ανοιχτός διαγωνισμός για την ενοικίαση των τουριστικών τρένων του Δήμου Κω.
Ο κ.Κυρίτσης τόνισε ότι κάθε κυκλοφοριακή αλλαγή ή παρέμβαση θα γίνεται μετά από διάλογο και δημόσια διαβούλευση με τους φορείς αλλά και τους ιδιοκτήτες ταξί και τους επαγγελματίες.
Παράλληλα εξήρε την κίνηση του Συνδέσμου των ιδιοκτητών ταξί να προχωρήσουν στην αγορά ειδικού οχήματος για την εξυπηρέτηση των ΑμεΑ, χαρακτηρίζοντας την ως κίνηση κοινωνικής ευθύνης.

Σε δήλωση του, για τη συνάντηση με το Σύνδεσμο των Ιδιοκτητών Ταξί, ο Δήμαρχος Κω κ.Κυρίτσης αναφέρει:
‘’Νέα Αρχή σημαίνει όλοι και όλα από την αρχή. Διάλογος και συνεννόηση για θέματα κοινού ενδιαφέροντος.
Συμφωνήσαμε σε όλα σχεδόν τα θέματα με τους εκπροσώπους του Συνδέσμου των Ιδιοκτητών Ταξί, τους οποίους θεωρούμε ως κοινωνικό εταίρο του Δήμου.
Χαίρομαι γιατί όλοι αντιλαμβάνονται ότι η δημοτική συγκοινωνία και τα ταξί δεν είναι ανταγωνιστικά μέσα μεταφοράς και το ένα μέσο συμπληρώνει το άλλο.
Το να υπάρχει δημοτική συγκοινωνία στο αεροδρόμιο και στα χωριά , αποτελεί προστιθέμενη αξία για το νησί μας. Συνδέεται με το έργο της εξυπηρέτησης πολιτών και επισκεπτών.’’

Νέες πανοραμικές φωτογραφίες από την πυρκαγιά που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Captain Elias, που φιλοξενεί του μετανάστες. 

Όπως θα δείτε και από τις φωτό, που μας παραχώρησε ο κ. Χριστοδουλίδης Εμμανουήλ, η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο και ευτυχώς δεν εξαπλώθηκε. Δεν υπήρξαν τραυματίες, παρά μόνο μεγάλες υλικές ζημιές

Στις 23-05-2015 το απόγευμα συνελήφθησαν στην πόλη της Κω από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφάλειας Κω -18- υπήκοοι Συρίας (16 άνδρες και 2 γυναίκες που συνόδευαν 7 παιδιά), -6- υπήκοοι Αφγανιστάν (3 άνδρες και 3 γυναίκες που συνόδευαν 2 παιδιά) και -1- άνδρας υπήκοος Πακιστάν για παράνομη είσοδο στη χώρα, προερχόμενοι από τα έναντι τουρκικά παράλια. Διενεργείται προανάκριση.

Μεγάλη φωτιά ξέσπασε πριν από λίγο στην περιοχή της Λάμπης, και συγκεκριμένα, στο ξενοδοχείο Captain Elias, όπου διαμένουν οι μετανάστες..

Κάτοικοι της περιοχής που αντιλήφθηκαν τον καπνό, έσπευσαν στο σημείο για να σβήσουν την πυρκαγιά, ενώ άμεσα ενημερώθηκε και η πυροσβεστική. Αυτή τη στιγμή ισχυρές δυνάμεις της πυροσβεστικής υπηρεσίας, του λιμενικού και της αστυνομίας προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά, ενώ έχει επεκταθεί και σε εξωτερικό χώρο διπλανού σπιτιού..Άγνωστη παραμένει μέχρι στιγμής η αιτία που προκάλεσε τη φωτιά..Ανάστατοι είναι οι κάτοικοι της περιοχής και οι ιδιοκτήτες σπιτιών, οι οποίοι όπως μας δήλωσαν αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα από τη διαμονή των μεταναστών στην εν λόγω περιοχή.

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες η φωτιά είναι υπό έλεγχο..Όσον αφορά του μετανάστες όλοι βρίσκονται με τα προσωπικά τους είδη εκτός του χώρου διαμονής, ενώ βρίσκεται και κλιμάκιο της οργάνωσης των γιατρώνν χωρίς Σύνορα . 

Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Κώστα Χατζηπαυλή για τα 2 πρώτα βίντεο

«Δώσε μου ό,τι όνομα θες, δεν έχει σημασία, ούτως ή άλλως είμαστε χαμένοι στην ανωνυμία, καταντήσαμε αριθμοί». Το βλέμμα της 23χρονης Γιασμίν ακολουθεί την τετράχρονη κόρη της Νάγια και τον σύζυγό της Νιντάλ.

Μόλις πριν λίγες ώρες το πλοιάριο που τους μετέφερε στην Ελλάδα είχε φτάσει στις ακτές της Κω. Μιλά με έναν λόγο που δεν έχει εξάρσεις, σαν στεγνός θρήνος γεμάτος ερωτηματικά. «Ποιος καταράστηκε την Συρία; Γιατί ο Θεός επιτρέπει αυτή την τραγωδία; Η πατρίδα μου ήταν όμορφη, οι άνθρωποι έντιμοι, δεν ήμασταν πλούσιοι αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι. Τώρα κάθε οικογένεια έχει έναν νεκρό, έναν αγνοούμενο. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη φυγή».

Χριστιανή από το Χαλέπι, σπούδαζε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο και η κόρη της ήταν μηνών, όταν ξέσπασε ο πόλεμος. «Ο θάνατος εκεί είναι παντού. Τον αδελφό μου τον σκότωσαν. Ήταν 28 ετών και η γυναίκα του περίμενε το πρώτο τους παιδί. Περπατούσε στον δρόμο και χτυπήθηκε από όλμο. Ο ανιψιός μου γεννήθηκε ορφανός».

Η Γιασμίν άφησε πανεπιστήμιο και σπίτι και πήγε στη Λιβύη όπου ο άντρας της βρήκε μια δουλειά. Αλλά οι μάχες άρχισαν να μαίνονται και εκεί. «Δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στη Συρία με το μωρό. Το σπίτι μας είχε καταστραφεί κι ένα κατάστημα που είχε ο άντρας μου έγινε στάχτες. Δεν είχαμε πού να γυρίσουμε». Έφυγαν για την Ιορδανία, αλλά η ζωή εκεί για τους πρόσφυγες ήταν πολύ δύσκολη. «Δεν υπήρχαν δουλειές για μας, μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία, αρνούνταν ακόμη και σπίτι να μας νοικιάσουν κι όταν άκουγαν στον δρόμο να μιλάμε με συριακή προφορά μας κοιτούσαν εχθρικά». Έφυγαν για την Τουρκία, όπου έμειναν λίγους μήνες προσπαθώντας να βρουν δουλειά για να επιβιώσουν. Μάταια. Αποφάσισαν να περάσουν στην Ευρώπη.

Η πρώτη φορά που επιχείρησαν να περάσουν στην Ελλάδα ήταν τραυματική. «Κινδυνέψαμε να πνιγούμε. Ήμασταν 15 άνθρωποι σε μια πολύ μικρή βάρκα. Μετά από λίγο άρχισε να γεμίζει νερό. Ήμουν τρομοκρατημένη κι έλεγα ‘Θεέ μου ας πεθάνω εγώ, δεν αντέχω να δω το παιδί μου να πνίγεται’. Καλέσαμε βοήθεια και όταν ήρθαν Τούρκοι λιμενικοί εκλιπαρούσα τον άντρα μου ‘δως τους το μωρό να σωθεί’. Εκείνος δεν ήθελε κι έλεγε ‘πώς θα τους εμπιστευτώ το παιδί μας;’ Μας επέστρεψαν στην Τουρκία και λέγαμε πως ποτέ πια δεν θα επιχειρούσαμε θαλάσσιο ταξίδι. Αλλά το ξανακάναμε. Μπορείς να καταλάβεις ποια απόγνωση μπορεί να οδηγήσει μια μάνα να προσπαθήσει ξανά αυτό το ταξίδι με το παιδί της;»

Η Γιασμίν μιλά σαν να αφηγείται κάποιου άλλου την ιστορία και διστάζει πριν συνεχίσει. «Έμεινα έγκυος πριν έναν χρόνο και ζήτησα από έναν γιατρό να διακόψει την κύηση. Ξέρω πώς ακούγεται, αλλά δεν είχα άλλη διέξοδο: όταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, πρέπει να νιώθει ότι το φροντίζεις, του προσφέρεις μια ζωή, ότι μπορεί να σε εμπιστευτεί. Έχω ήδη τη Νάγια και δεν μπορώ να της προσφέρω τίποτα. Στην πατρίδα μου δεν έχουμε ηλεκτρικό, νερό, φαγητό, ούτε δουλειά. Και στην προσφυγιά που ζούμε για περισσότερο από τρία χρόνια, πάλι δεν έχουμε τίποτα. Φεύγεις και δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου. Προσπαθείς να χωρέσεις όλη σου τη ζωή σε μια βαλίτσα. Ακόμη κι αυτά χάθηκαν στον πάτο της θάλασσας στην πρώτη μας απόπειρα να έρθουμε στην Ευρώπη».

Όσοι πρόσφυγες φτάνουν στην Ελλάδα, έχουν συνήθως ένα σχέδιο ζωής: άλλοι να ζητήσουν άσυλο εδώ, άλλοι να πάνε σε άλλη χώρα, όλοι όμως αναζητούν καταφύγιο και ασφάλεια. Εκείνη νιώθει χαμένη. «Δεν ξέρω τι να περιμένω ή τι να σχεδιάσω. Δεν ξέρω τι θα απογίνουμε. Ούτε καν αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε. Πριν τέσσερα χρόνια όλοι μας συμπαθούσαν, τώρα κανείς δεν μας θέλει. Γιατί; Το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να γυρίσω μια μέρα στη Συρία. Να βρεθώ στη γειτονιά μου, με την οικογένειά μου και να γνωρίσει η Νάγια την πατρίδα της, τους παππούδες της. Έστω και για μια μέρα. Αλλά όπως ήταν πριν τον πόλεμο».

Ήταν τα τελευταία της λόγια, πριν χαθούν τα ίχνη της. Δεν θέλησε να δώσει κανένα στοιχείο επικοινωνίας, λέγοντας «μόνο να μιλήσω ήθελα».

unhcr.gr