Ο Γιάννης Ιωαννίδης, δεν υπήρξε μόνο ένας από τους πρωτοπόρους της δημοσιογραφίας, στο νησί μας..

Ούτε ο εκδότης, μιας από τις πιο έγκυρες περιφερειακές εφημερίδας της χώρας. Ο Γιάννης, είναι η Ιστορία της δημοσιογραφίας στη Κω. Όλες οι εξελίξεις σε αυτήν φέρουν την σφραγίδα του. « Και εγώ από εκεί ξεκίνησα. Τι συνέβη;» μου έγραψε η Άννα Σβύνου, όταν είδε το πρώτο σχόλιο μου, για τον ξαφνικό θάνατο του. Δεν είναι μόνο η Άννα, και εγώ που ξεκινήσαμε από εκεί. Στην Κω, τότε που φεύγαμε από την εποχή των χωματόδρομων για να περάσουμε σε αυτήν του ξαφνικού και εύκολου χρήματος, οι ανησυχίες των νέων ανθρώπων, οι θέσεις, οι απόψεις τους, είχαν μόνο ένα μέσο για να εκφραστούν. Το Βήμα της Κω! Τον Γιάννη Ιωαννίδη! Για τον δημοσιογράφο Γιάννη Ιωαννίδη θέλω να μιλήσω. Για την προσφορά του. Για την αγάπη του για την Κω και τη νέα γενιά. Αυτός, ας είναι ο δικός μου φόρος τιμής, στον άνθρωπο που χωρίς την βοήθεια, την ανοχή και την ενθάρρυνση του, στα πρώτα μου βήματα, πιθανόν να μην υπήρχα στο δημοσιογραφικό χάρτη.
 
Είναι, δύσκολο, την εποχή που με ένα κλικ, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα σωρό πληροφορίες να περιγράψει κανείς την εικόνα μιας κοινωνίας, που η μοναδική πηγή ενημέρωσης και διαλόγου, ήταν μόνο μία εφημερίδα. Επί της ουσίας, η ενημέρωση του νησιού ήταν ένας άνθρωπος που έκανε τα πάντα. Έγραφε ρεπορτάζ, αγγελίες, έβγαζε φωτογραφίες, έκανε το κασέ. Λιθογραφία τότε. Ήταν τόσος ο φόρτος του, που στα γραφεία της οδού Ναυαρίνου, είχε αναρτήσει μια πινακίδα, στην οποία έγραφε: «το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ο χρόνος. Ελπίζω η παραμονή σας στο χώρο να μην το μεγαλώσει». Σε αυτή έπεσε το βλέμμα μου, όταν το χειμώνα του 1982, πήγα να διαμαρτυρηθώ για ένα δημοσίευμα, γεγονός που σηματοδότησε την αρχή της φιλίας μας. Βέβαια, ήταν, αδιανόητο τότε να πας να «την πεις στον Ιωαννίδη.» Η παρέα όμως είχε θάρρος. Συχνάζαμε (δηλαδή ξημεροβραδιαζόμασταν) στο Happy Club, του τεράστιου Θανάση Πουλιού, δίπλα ακριβώς από τα γραφεία και το τυπογραφείο της εφημερίδας. Μας έβλεπε κάθε μέρα και μας χαιρετούσε με χαμόγελο. «Ρε, είστε οι καλύτεροι» μας φώναζε και έμπαινε στην εφημερίδα. Πάντα ήταν πρόσχαρος με τους νέους.
 
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ως δημοσιογράφος, ασχολούνταν πάντα με τα ζητήματα της νέας Γενιάς. Θα θυμάται ο Θεοδόσης Νικηταράς, ο Σεβαστός Τρούμπας, ο Βασίλης Μανιάς, ο Χρήστος Παρασκευάς ( και οι υπόλοιποι του «κινήματος του 82»,) την συμβολή του Γιάννη και του «ΒτΚ» στον αγώνα της μαθητιώσας νεολαίας για να υπάρξει βιβλιοθήκη στο νησί. Η υποστήριξη του ήταν αμέριστη και πολύ σημαντική. Δεν δίστασε, αυτός που κατά κανόνα, απέφευγε τις συγκρούσεις να επιτεθεί ευθέως στις αστυνομικές και δικαστικές αρχές, όταν έκριναν σκόπιμο να μας κατεβάσουν εν ώρα μαθήματος, με περιπολικό, στην Αστυνομία για να δώσουμε εξηγήσεις επειδή ετοιμάζαμε κατάληψη! Θυμάμαι, είχα μπει στο στόχαστρο λόγω (για να λέμε και την αλήθεια) της προκλητικής συμπεριφοράς μου! Με προστάτεψε με ένα τρόπο που λίγοι γνωρίζουν! Ανέλαβε την κηδεμονία μου στο σχολείο! Αυτός ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης!
 
Οι μέρες ραδιοφώνου, που ακολούθησαν στο νησί, έχουν επίσης την υπογραφή του Γιάννη. Ήταν η δημοσιογραφική ψυχή της ραδιοφωνικής προσπάθειας του SUPER FM, που έφερε και την υπογραφή του Λάκη Βαγιανού. Η καταξίωση του σταθμού, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στα ερτζιανά της Κω, στηρίχθηκε στο δικό του όνομα. Σε αυτό το μεγάλο ραδιοφωνικό σχολείο, «φοίτησαν» και αναδείχθηκαν, ο Γιώργος Αναγνώστου, ο Γιώργος Τσαντήλας, ο Γιάννης Ρέπιτς, ο Γιάννης Πανέρας, η Άννα Αυγούλη, η αφεντιά μου και τόσοι άλλοι, που αργότερα έβαλαν την δική τους σφραγίδα στην εξέλιξη των ΜΜΕ στο νησί. Αλλά και η εποχή της τηλεόρασης, την υπογραφή του Γιάννη Ιωαννίδη έχει. Ο ΔΗΡΑΣΚ έχει τμήμα ειδήσεων, επειδή υπέγραψε ο Ιωαννίδης. Μόνο αυτός πληρούσε (και δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος στο νησί) τις προϋποθέσεις του νόμου για να πάρει την άδεια. Ο Γιάννης, τυπικά, είναι ο διευθυντής ειδήσεων του ΔΗΡΑΣΚ. Στο όνομα του, υπάρχουν οι ενημερωτικές εκπομπές της δημοτικής τηλεόρασης. Είναι κάτι που πρέπει να το γνωρίζουμε, όταν καταγράφουμε την ιστορία των ΜΜΕ στο νησί.
 
Το όνειρο του Γιάννη, ήταν να αποκτήσει η Κως μια καθημερινή εφημερίδα. «Τρεις καθημερινές εφημερίδες έχει η Ρόδος, δεν μπορεί η Κως να έχει μία;» έλεγε. «Και που θα βρεις θέματα και κόσμο;» παρατηρούσα. Κουνούσε προβληματισμένος το κεφάλι του. Ο Γιάννης έφυγε αναπάντεχα. Μένουν τα όσα δημιούργησε και οι παρακαταθήκες που άφησε. Προσωπικά, του είμαι ευγνώμων για τα όσα έκανε για μένα και αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκε στο δρόμο της ζωής μου!! Καλό ταξίδι Δάσκαλε!!! Η Κως χωρίς εσένα, για μένα δεν είναι η ίδια!