Στις ματωμένες πτυχές της Ιστορίας μας ξεχωρίζει το μεγαλείο των ηρώων και των ηρωίδων του 1940. Όταν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 ήχησαν στις μεγάλες πόλεις της πατρίδας μας άγριες οι σειρήνες του πολέμου, ίσως κανείς δεν φανταζόταν την εποποιία που θα ακολουθούσε και το μεγαλείο της.. Αν και οι πληγές από τη Μικρασιατική καταστροφή δεν είχαν επουλωθεί ακόμη, τα πολιτικά πάθη που ευθύνονταν για τον εθνικό διχασμό, δεν είχαν εκλείψει και η προηγηθείσα παγκόσμια οικονομική κρίση είχε πλήξει και την Ελλάδα, οι περιφρονημένοι Έλληνες έδειξαν άφθαστο ψυχικό μεγαλείο και πολεμική αρετή, ώστε η έκπληκτη ανθρωπότητα άρχισε να ελπίζει, αφού ο Άξονας δεν ήταν αήττητος. Η Ελλάδα του ’40 κατόρθωσε να μετουσιώσει την αβάσταχτη εθνική οδύνη και την πληγωμένη περηφάνια σε φιλότιμο και σε πείσμα επιβίωσης. Και όταν το άδικο χέρι του πολέμου χτύπησε την πόρτα μας, το πείσμα της επιβίωσης έγινε όραμα ελευθερίας και εθνικής αξιοπρέπειας, ακριβώς γιατί η γενιά του ’40 είχε αυτό που εμείς δεν έχουμε σήμερα. Όραμα δυνατό, συγκροτημένο, ακαταγώνιστο. Όραμα πίστης και φιλοπατρίας. Όραμα που πήγαζε από την απαίτηση του δικαίου και προσέβλεπε στην κοινή ελευθερία. Όραμα που ενισχυόταν από την πεποίθηση ότι ο δικαιοκρίτης Θεός ενισχύει τον αγώνα μας. Και ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία πως η πληγωμένη Παναγιά της Τήνου ήταν μαζί μας, είχε αναλάβει τη δίκαιη υπόθεση των Ελλήνων και οδηγούσε το όραμα.

Τότε γονατίσαμε για να μη γονατίσουμε. Και σταθήκαμε όρθιοι! Τότε, που οι μεγαλύτεροί μας λαοί είχαν γονατίσει μπροστά στον ολοκληρωτισμό των όπλων, σταθήκαμε όρθιοι και δεν γονατίσαμε στην υπέρτατη βία, στην προσβολή της ιδέας του ανθρώπου, στη σφαγή των αμάχων μας από την μία και από την άλλη μπροστά στην αδικία, την εξαπάτηση και την αγνωμοσύνη εκείνων που και για τη δική τους ελευθερία πληρώσαμε δυσανάλογο φόρο. Και επιβιώσαμε τότε, κρατώντας στα χέρια μας τα κρεουργημένα παιδιά μας, προσκυνώντας νοερά τα άθαφτα, αλιβάνιστα κόκαλα των Ευζώνων μας στα απόκρημνα φαράγγια της Ηπείρου και της Αλβανίας και της ερήμου του Ελ Αλαμέιν. Και ραίναμε με τα δάκρυά μας τα υγρά μνήματα των γενναίων μας στους βυθούς της Μεσογείου, θρηνώντας με ελληνική, πάντα, αξιοπρέπεια πάνω στα ποτισμένα από το αίμα της σφαγής χώματα των Καλαβρύτων και των Διστόμων των ολοκαυτωμάτων μας. Δεν γονατίσαμε τότε, γιατί στις εμπροσθοφυλακές και στα μετόπισθεν ένας μαρτυρικός λαός ολόκληρος, ενωμένος, γονατιστός στη Χάρη «του Κυρίου των κυριευόντων» και της Πλατυτέρας Κυρίας Θεοτόκου, ιερουργούσε μέσα στις εκκλησίες και στις ψυχές τη θυσία της πίστεως και της αγάπης της Πατρίδος. Ένας ολόκληρος λαός τότε σταθήκαμε όρθιοι πάνω στα γόνατα! Και το θαύμα συνεχίστηκε βγαλμένο μέσα από τα ερείπια, τα ορφανεμένα σπίτια, τους ομαδικούς τάφους.

ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΞΕΝΟΔΟΥΛΕΙΑ

Σήμερα, 78 χρόνια από τότε, γονατίσαμε από τον αποχρωματισμό της πλημμυρίδας μιας «παγκοσμιοποίησης», που μας πλάνεψε και δήθεν όρθιους μας κρατούσε - συγχρονισμένους σε άλλες συχνότητες από τις καθιερωμένες δικές μας, με γόνατα που δεν τα είχε αγιάσει η ιερή γονυκλισία στη θεία βοήθεια - και πέσαμε…. Και μας έριξαν σε αδιέξοδους δρόμους…και γονατίσαμε….Γονατίσαμε και πτωχεύσαμε, κυρίως και προ παντός, διότι απεμπολήσαμε τον Ορθόδοξο πνευματικό μας πλούτο, ή ορθότερα, διότι απεμπολήσαμε τον ίδιο τον Χριστό και πορευτήκαμε το δρόμο της άνεσης αντί της προσφοράς και της θυσίας, του εγώ αντί του εμείς. Το δρόμο της θεωρίας αντί της πράξης, του συμβιβασμού αντί του δρόμου της συνέπειας ως τον θάνατο, που ακολούθησαν οι πρόγονοί μας. Ανάγκη επιτακτική, σήμερα, που χρεοκόπησε το ευδαιμονιστικό μοντέλο ζωής κι αποδείχθηκε φενάκη η αειφόρος ανάπτυξη, σήμερα που άλλου είδους ολοκληρωτισμοί οδηγούν τις τύχες της ανθρωπότητας, σήμερα που η πατρίδα μας διασύρεται και βάλλεται πανταχόθεν, που αμφισβητείται ακόμη και η εθνική μας κυριαρχία να ξαναβρούμε το δρόμο της πίστης, της ελευθερίας, της αρετής, του καθήκοντος και της θυσίας. Χρειαζόμαστε, επειγόντως, όραμα. Όραμα πίστης και φιλοπατρίας, όπως αυτό της γενιάς του ’40! Τώρα που ο τόπος ματώνει, μπροστά στο φάσμα της νέας οικονομικής κατοχής, από τον πόνο των ανέργων, των αδικημένων, των θυμάτων της βίας, που προσπαθούν να στεγνώσουν τα δάκρυά τους μπροστά στο αδιέξοδο, τώρα που η ευημερία ως ζωή παχυλή και επίπεδη ξεθωριάζει, τώρα είναι η ώρα, που τα μάτια θολά από το γνόφο της πολύμορφης ανασφάλειας δακρύζουν και ανασηκώνονται προς τον ουρανό και ζητούν, επιτακτικά, την τακτική της προσευχής και τη θερμή επίκληση της Αγίας Σκέπης, για να μη γονατίσουμε. «Τη κραταιά σου Σκέπη και ακοιμήτω πρεσβεία, το των Ελλήνων Γένος, φύλαττε Κόρη αβλαβές. Σε γαρ κεκτήμεθα πάντες, καταφυγήν εν ανάγκαις».

ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Με όποια λίγη ή πολλή πίστη έχουμε στο Χριστό, ας ζητήσουμε από Αυτόν τη δύναμη της έγερσης, της αντίστασης καθώς μας καλεί με τον αδιάψευστο λόγο Του: «Ζητάτε και θα σας δοθεί, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχτεί. Γιατί όποιος ζητάει, λαβαίνει, και όποιος χτυπά, θα του ανοίγετε» (Ματθ.7,7-8). Έτσι, θ’αρχίσουν μέσα μας διεργασίες και αλλοιώσεις, όπως εκείνες του Ασώτου Υιού, που κάποια στιγμή της απόλυτης εξαθλίωσης «ελθών εις εαυτόν», βρήκε τον εαυτό του και είπε το μεγάλο εκείνο: «Πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου» (Λουκά 15,18). Και ο Απόστολος Παύλος: «΄Εγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός» (Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι, αναστήσου από τους νεκρούς και θα σε φωτίσει ο Χριστός)1 (Εφεσίους 5,14)

Ας καθρεφτίσουμε, λοιπόν, την καρδιά μας στην καρδιά των πατέρων και των πάππων μας και ας παραδειγματιστούμε, και με τη βοήθεια του Θεού να φανούμε αντάξιοί τους. Να βροντοφωνάξουμε και πάλι ένα νέο, ιστορικό «ΟΧΙ», στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης που ισοπεδώνει την ελπίδα και τις ζωές των λαών όλης της γης. Στη «Νέα Τάξη» που οδηγεί σε νέα καθεστώτα δουλοπαροικίας και απροσχημάτιστης δουλείας και μέσω αυτών στον παγκόσμιο έλεγχο της ανθρωπότητας από δυνάμεις μη φιλάνθρωπες. Το χρωστάμε σ’αυτούς που πέρασαν, σ’αυτούς που θά’ρθουν!

...