Σύλλογος γονέων, κηδεμόνων και φίλων παιδιών με ειδικές ανάγκες νήσου Κω «ο Σωτήρ» Ανακοίνωση

Προβλήματα στέγασης των δομών Ειδικής Αγωγής στην Κω

Η Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση είναι θεσμοθετημένη στην Ελλάδα από την δεκαετία του 1980. Νόμος του 2008 προβλέπει τη συνεκπαίδευση όλων των παιδιών, με και χωρίς δυσκολίες στα ίδια σχολεία, κάτι που προϋποθέτει αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και γενναία χρηματοδότηση (για υποδομές, πρόσληψη και επιμόρφωση εκπαιδευτικών), και το οποίο βρίσκεται μακριά από τη σημερινή πραγματικότητα. Οι δομές της Κω έχουν αρκετές δυσκολίες και ανάγκες, εδώ θα αναφερθούμε στο κτιριακό.

Στην Κω το πρώτο Ειδικό Σχολείο ήταν μη τυπική δομή, ιδρύθηκε από τον Δήμο το 1991μετά από πίεση γονιών που ίδρυσαν και τον Σύλλογό μας,και λειτούργησε ως το 2013. Το 2004 ιδρύθηκε το πρώτο δημόσιο σχολείο, το Ειδικό Δημοτικό και το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης AMEA Δήμου Κω, σημερινό Σβουρένειο, σαν επικουρική δομή. Το 2017 άρχισαν επίσης να λειτουργούν τα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ, αντίστοιχης βαθμίδας Γυμνασίου), και το 2019 το Ειδικό Νηπιαγωγείο. Το Ειδικό Νηπιαγωγείο στεγάζεται σε δυο λυόμενες αίθουσες,στην οδό Φιλίνου.

Την περασμένη χρονιά φοίτησαν εφτά παιδιά κι έχουν εγγραφεί για την επόμενη άλλα δυο. Το σχολείο χρειάζεται μια ακόμα αίθουσα, βοηθητικούς χώρους και ειδικό εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό. Όμως το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι των παιδιών –για πόσο καιρό θα παραμένουν σε λυόμενα; Έπειτα, εάν δεν μπορεί να εφαρμοστεί η συνεκπαίδευση, δεν θα μπορούσε τουλάχιστον να συστεγαστεί με ένα Γενικό Νηπιαγωγείο; Δυσκολότερη είναι η κατάσταση για το Ειδικό Δημοτικό και τα ΕΕΕΕΚ που συστεγάζονται σε μικρές αίθουσες και λυόμενα στο Πλατάνι, στο παλιό 6ο Δημοτικό.

Τα ειδικά σχολεία έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές καθώς οι μαθητές τους έχουν κινητικές και άλλες δυσκολίες.Τα τελευταία χρόνια έγιναν πλήθος αιτημάτων μεταστέγασης των ΕΕΕΕΚ, συναντήσεις με αρμόδιους φορείς, δηλώσεις,σχεδιασμοί και κινήσεις που δεν οδήγησαν πουθενά. Στο Ειδικό Δημοτικό φοίτησαν πέρσι δεκαεφτά μαθητές και την επόμενη χρονιά θα ξεπεράσουν τους είκοσι, συνεπώς το σχολείο θα χρειαστεί έξι αίθουσες αντί για πέντε που έχει σήμερα, ενώ σαν αίθουσα χρησιμοποιείται και το γραφείο του διευθυντή. Επίσης θα χρειαστούν χώροι για εργοθεραπεία, συνεργασία με ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό και γραφείο εκπαιδευτικών.

Σοβαρό είναι το πρόβλημα του πατώματος στο εσωτερικό του σχολείου, που είναι ανισόπεδο και χρειάζεται να καλυφθεί με ξύλινο δάπεδο, όπως και της αυλής, η οποία βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του δρόμου και είναι στρωμένη με τσιμέντο, όπου θα χρειαζόταν χλοοτάπητας ή αντικραδασμικό δάπεδο, και τέλος η μεταφορά της κεντρικής εισόδου στον πλαϊνό δρόμο (Θράκης) αντί στον κεντρικό που δεν έχει πεζοδρόμιο(Κεράμου).

Οι τουαλέτες που χρησιμοποιούνταικαι από τα δυο σχολεία βρίσκονται στην αυλή, χωρίς προθάλαμο, με μια μόνο να έχει προδιαγραφές ΑΜΕΑ. Στα ΕΕΕΕΚ φοίτησαν την περασμένη χρονιά είκοσι μαθητές κι έγιναν ήδη δυο νέες εγγραφές για την επόμενη. Ένα από τα πλέον στελεχωμένα ΕΕΕΕΚ με είκοσι εκπαιδευτικούς,λειτούργησαν σε εφτά τμήματα και πέντε αίθουσες διδασκαλίας, μερικές από τις οποίες χωρίστηκαν με κουρτίνες, διαθέτοντας περίπου οχτώ τετραγωνικά μέτρα για κάθε τμήμα.

Στην πραγματικότητα οι ανάγκες του σχολείου ανέρχονται σε δέκα αίθουσες και έναν μεγάλο χώρο για γυμναστήριο. Πως στριμώχνεται μια ομάδα παιδιών σε οχτώ τετραγωνικά για να κάνει μάθημα; Πώς να τηρηθούν οι αποστάσεις που απαιτούνται λόγω της COVID-19;Πώς να απαντήσει ένας γονιός στο δίλημμα, αν είναι προτιμότερο να κρατήσει το παιδί στο σπίτι, επιτείνοντας όμως έτσι τον αποκλεισμό του; Που μπορεί να απευθύνει την αγανάκτησή του;

Είναι στοιχειώδες δικαίωμα του κάθε παιδιού το να μπορεί να φοιτήσει σε ένα σχολείο με αξιοπρεπείς συνθήκες. Είναι δικαίωμα (και υποχρέωση) των γονιών του να διεκδικούν τα αυτονόητα, δηλαδή ισότιμη πρόσβαση σε υγεία, εκπαίδευση και σεβασμό στη διαφορετικότητά του. Είναι επίσης ευθύνη της Πολιτείας, εφόσον ζούμε σε ένα πολιτισμένο και ευνομούμενο κράτος,να προλαμβάνει και να ενεργοποιείται ώστε να μην χρειάζεται να φτάνουν οι πολίτες σε αυτό το σημείο. Είναι τέλος ευθύνη και της τοπικής κοινωνίας, που τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε ραγδαία, να διατηρήσει τον Ιπποκρατικό χαρακτήρα της και τις βασικές ανθρωπιστικές αρχές του προγόνου της και θεμελιωτή της επιστημονικής ιατρικής