Πολλές οι αναφορές μου για τα παιδικά μου χρόνια και ναι , είναι εκείνο το ταξίδι με το τότε και το τώρα , τα συναισθήματα , η συνύπαρξη των ανθρώπων , η αλήθεια με την ζωή , όλα τότε αληθινά , σήμερα ;
Στα παιδικά μου χρόνια ζούσα στην Αγ.Μαρίνα!! Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά πάντα θυμάμαι….
Τα σπίτια φτωχικά , το ένα δίπλα στο άλλο. Όμως δεν θα ξεχάσω εκείνες τις στιγμές που ζήσαμε μέσα σ' εκείνα τα σπιτάκια.
Ήταν η ζεστασιά της γειτονιάς , η καλημέρα της καρδιάς, που λεγόταν αληθινά από τους γείτονες. Γέλια χαρές , πίκρες, στιγμές.... μοιραζόμασταν όλοι τότε στη γειτονιά. Ατμόσφαιρα διαφορετική, ανθρώπινη, κάτι που λείπει από την σημερινή εποχή.
Θυμάμαι τα παλιά και ωραία χρόνια εκεί στη γειτονιά μου, στην "Καζέρμα", ότι αρκούσε μόνον η θέληση και όλα λύνονταν στο λεπτό , ούτε τα οικονομικά προβλήματα , ούτε το αβέβαιο αύριο μας εμπόδιζε να ζούμε και να συνυπάρχουμε όλοι "μέσα στην αγκαλιά της γειτονιάς μας". 200 άνθρωποι , όλοι ήμασταν μία όμορφη και δεμένη οικογένεια!!
Όλοι μαζί στη χαρά , στη λύπη και στον καθημερινό αγώνα της ζωής!! Τι συναντά λοιπόν κανείς τα τελευταία χρόνια στην ανθρώπινη συνύπαρξη; Ανταγωνισμό πλαστικής ομορφιάς, αχαριστία , φθόνο, ανταγωνισμό σε υλικά αγαθά, βίλες κότερα και προβολή του "εγώ" σε βαθμό αηδίας!! Αυτή είναι η ζωή μας; Αυτό χρειάζεται η ψυχή μας; Αυτό θέλουμε να ζήσουν και τα παιδιά μας; Αυτό θέλουμε στην κάθε στιγμή της ζωής μας ;
Στιγμές είναι η ζωή μας , τι δεν καταλαβαίνουμε ;
Σήμερα είναι περισσότερο ανάγκη από ποτέ ν’ ανακαλύψουμε ακριβώς το νόημα της ζωής, χρειάζεται επειγόντως αναβίωση και αναβάπτιση στις ανθρώπινες σχέσεις , με συμπεριφορές και λέξεις που να δίνουν νόημα "στο σύντομο πέρασμα μας".
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε αιώνιοι , μία που ήρθαμε και μία που θα φύγουμε , ας ζήσουμε λοιπόν ανθρώπινα όσο μπορούμε και όσο μας έχει απομείνει....