Θυμίζουμε ότι πριν από ένα χρόνο γράψαμε αυτό το κείμενο.Η κατάσταση παραμένει η ίδια? Αν έτσι είναι, μας διακατέχει βαθιά θλίψη για την αναλγησία του ΔΗΜΟΥ

Πέρυσι σαν σήμερα

Η ΦΘΟΡΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ________________
Ο χρόνος μας θυμίζει ευχάριστες ή δυσάρεστες στιγμές. Είναι ένας μεγάλος αντίπαλος του ανθρώπου και της ζωής. Αυτός, ο (χρόνος), παραμένει άφθαρτος, αλλά και ισοπεδωτικος συγχρόνως.
Το «περίπτερο» μέσα στο χώρο της μαρίνας αφέθηκε και εγκαταλείφτηκε να φθαρεί, από τους ίδιους τους ανθρώπους. Πληγώνει και η φθορά και η ανυπαρξία ενδιαφέροντος.
Θα μπορούσε εύκολα να αξιοποιηθεί με την συμμετοχή και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Να αναπτυχθει ένας πνεύμονας αναψυχής και μαζί ένα καφε-ρεστοράν όπως ήταν παλιά.
Βλέποντας το, έτσι όπως έχει καταντήσει ερείπιο, μισογκρεμισμένο, με την ανελέητη φθορά του χρόνου να ακουμπάει τις θύμησες που ζωγράφισε ο χρόνος μαζί με την φθορά, μας φέρνει στο νου τα φλερτ που αναπτύχθηκαν την όχι και τόσο μακρυνή εποχή, τα ξενύχτια, τα αυτοσχέδια ροκ εντ ρολ πάρτι,και, τα θαλασσια νυχτρινα μπάνια.
Δεν είναι οι αναμνήσεις που μοσχοβολουν στην ψυχή μας, είναι η ανθρώπινη ανεπάρκεια που κυριαρχεί διασκορπισμένη σε πολιτικούς και αρχές, και ματώνει την ματιά μας.
Φίλος καλός, αξιοματουχος της δημοτικής αρχής, μας παρατήρησε ότι, είμαστε
καταγγελτικοι στον λόγο και προσπαθούμε να κάνουμε τον δημόσιο ελεγκτή. Να σημειώσουμε ότι: ποτέ δεν επιδιώξαμε κάτι τέτοιο γιατί δεν είναι στον χαρακτήρα μας. Εμείς επισημάνσεις κάνουμε, αφουγκραζομαστε και αν είναι εύστοχες οι παρατηρήσεις, τις καταγράφουμε στην φιλόξενη Aegeanws. Άλλωστε καταγράφοντας τα γεγονότα τα εντάσσουμε στον δικό μας αξιακο κόσμο. Τα αξιολογούμε σύμφωνα με την δική μας κλίμακα αξιων. Έχουμε ταυτότητα προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική και, όχι πάντα πολιτική.
Στο δια ταυτα. Αν θυμάμαι καλά η σύμβαση της μαρίνας προβλέπει, την κατασκευή ενός παρόμοιου περιπτέρου, κάτι που δεν έχει πραγματοποιηθεί. Να το ξεχάσουμε κι αυτό?
Δημήτρης Καλλούδης