Σπάνια λειτουργούσες σωστά.
Δεν πρόσφερες τίποτα.
Σχεδόν δεν υπήρχες.
Μάλλον ενοχλούσες.
Θύμωνα μερικές φορές με τους γονείς που άφηναν τα παιδιά τους να πιτσιλιούνται με τα νερά σου, χωρίς καν να σκέφτονται ότι το πιο πιθανό είναι στο νερό να ρίχνουν αντιχλώριο ή κάποιο φάρμακο.
Ήσουν πάντα δεδομένο. Απλά υπήρχες εκεί μπροστά μου. Σ' έβλεπα μπαίνοντας στο σπίτι μου, βγαίνοντας απ' το σπίτι μου και φυσικά κάθε φορά που έβγαινα στο μπαλκόνι μου από ψηλά.
Τη μέρα που βγήκα στο μπαλκόνι μου και σε είδα μισογκρεμισμένο, κάτι σκίρτησε μέσα μου. Αναρωτήθηκα αν είχα προλάβει να σε φωτογραφήσω πριν σε γκρεμίσουν.
Κι άρχισα να ψάχνω σε όλο το σκληρό μου δίσκο, σε όλους τους φακέλους, φωτογραφίες που να σε περιλαμβάνουν.
- Ήσουν το "στασίδι" για να ξαποστάσουν περαστικοί. Τουρίστες που έχασαν τον δρόμο τους και σταμάτησαν να ανοίξουν τον χάρτη τους για να βρουν τον δρόμο τους.
- Ήσουν η χαρά για τα μικρά παιδιά, η παιδική χαρά που απασχολούσε τα παιδιά όσων έτρωγαν στις γύρω σου ταβέρνες.
-
Ήσουν η βρύση για τα ζώα που διψούσαν.
- Ήσουν το μέρος που σταματούσαν όλοι οι πλανόδιοι μουσικοί και καλλιτέχνες για να δώσουν την παράστασή τους.
Ήσουν στο επίκεντρο της διασκέδασης όταν είχαμε τις ελληνικές βραδιές τα καλοκαίρια-
- Ήσουν στο επίκεντρο των εξελίξεων
- Ήσουν το κέντρο της πλατείας και τις λίγες φορές που λειτουργούσες άλλαζες χρώματα!
Στις 18 Μαρτίου άρχισαν οι εργασίες αντικατάστασης του συντριβανιού με μια ελιά. Αντικειμενικά η ελιά είναι πιο ωραία. -
Το συμπέρασμα που βγαίνει , φωτογραφικά μιλώντας, είναι πως πρέπει να καταγράφονται όλα, καθώς πράγματα που θεωρείς δεδομένα, ξυπνάς μια μέρα κι απλά δεν είναι εκεί.
Άνευ πλάκας τώρα, η ελιά θα αναβαθμίσει τη γειτονιά μας, θα την ομορφύνει κι ελπίζω να προσφέρει σκιά και ξεκούραση στους περαστικούς. Ακολουθεί καρέ-καρέ το φύτεμα της ελιάς,το χτίσιμο με πέτρα κι η διαμόρφωση του χώρου με το γύρω παγκάκι.
Κείμενο, Φωτογραφίες: Sophia Karagianni