Έχω χάσει τον αριθμό για το σε πόσες μουσικές βιογραφίες έχω αναφερθεί το τελευταίο διάστημα και περιμένουν της σειρά τους για μιας θέση στις σκοτεινές αίθουσες και στη καρδιά των μουσικόφιλων-παύλα-κινηματογραφόφιλων.

Δε ξέρω πόσες από αυτές πραγματικά θα καταφέρουν το στόχο του, αλλά σήμερα θα δούμε μία ακόμα, ίσως από τις πιο αμφιλεγόμενες, το Nina.

Η ταινία ακολουθεί τη ζωή της μεγάλης Nina Simone, την άνοδό της στα σκαλιά της επιτυχίας, καθώς και τη σχέση της με τον μάνατζέρ της Clifton Henderson.

Η ανακοίνωση της παραγωγής μιας βιογραφικής ταινίας για τη ζωή της Nina Simone ήρθε στα τέλη του 2005, όμως έκτοτε το project μπήκε και ξαναβγήκε από το συρτάρι αρκετές φορές, μέχρι να πάρει το τελικό πράσινο φως.

Υπεύθυνη για το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας είναι η Cynthia Mort, μια έμπειρη τηλεοπτική σεναριογράφος (Roseanne, Tell Me You Love Me), τελείως άπειρη όμως στη μεγάλη οθόνη, αφού το μόνο που έχει να επιδείξει στο βιογραφικό της είναι το σενάριο του The Brave One.

Πρωταγωνίστρια του Nina είναι η Zoe Saldana, επιλογή που έτυχε πολύ κακής υποδοχής, λόγω του ότι η ηθοποιός δεν είναι αφροαμερικανή αλλά λατίνα αλλά και ότι απλά δεν έχει καμία σχέση οπτικά με τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία της Simone. Δίπλα της, συμπρωταγωνιστεί ο David Oyelowo (Selma).

Το Nina έκανε πρεμιέρα στην Αμερική τον Απρίλιο, ενώ για την Ελλάδα, η Odeon που έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα, θα το προβάλει στις 2 Ιουνίου σύμφωνα με το artsandthecity.gr.

Έξι χρόνια μετά το τραγικά υποτιμημένο Agora, ο Ισπανο-Χιλιανός σκηνοθέτης των The Others, Abre los Ojos και Mar Adentro, Alejandro Amenábar, επιστρέφει με τη νέα του ταινία, το Regression.

Μινεσότα 1990. Ο ντετέκτιβ Bruce Kenner ερευνά την υπόθεση της νεαρής Angela που κατηγορεί τον πατέρα της για ένα ανείπωτο έγκλημα. Εκείνος παρότι δεν έχει καμία μνήμη γι’ αυτό, παραδέχεται την ενοχή του. Ο ντετέκτιβ με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου θα προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο και θα οδηγηθούν στην αποκάλυψη ενός τρομακτικού μυστικού.

Το trailer είναι πραγματικά συναρπαστικό και ταυτόχρονα υπενθυμίζοντάς μας πως 120 δευτερόλεπτα μπορούν να ενθουσιάσουν χωρίς ουσιαστικά να μας αποκαλύψουν τίποτα.

Πρωταγωνιστούν οι Ethan Hawke, Emma Watson, David Thewlis και David Dencik.

artsandthecity.gr

Ο Φιλίπ Πετί είναι ένας Γάλλος ισορροπιστής που ονειρεύτηκε να κάνει έναν… «περίπατο» ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους του World Trade Center της Νέας Υόρκης, στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Ακροβατώντας πάνω σ’ ένα συρμάτινο σκοινί! Αυτή είναι η ιστορία του. Και είναι αληθινή! Είναι εξαιρετικό αυτό που κάνει ο Ρόμπερτ Ζεμέκις σε τούτη την ταινία, σε τόσα πολλά επίπεδα. Από πού να το πρωτοπιάσεις; Ναι, υπάρχει το ντοκιμαντέρ «Man on Wire» του Τζέιμς Μαρς, με το ίδιο ακριβώς θέμα, το οποίο κέρδισε το Όσκαρ στην κατηγορία του το 2009. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να συγκρίνουν αυτά τα δύο. Αδίκως. Η «Βόλτα στο Κενό» είναι σινεμά μυθοπλασίας, δεν θέλει να παραστήσει το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.

Τι κάνει, λοιπόν, ο Ζεμέκις για να διαχωρίσει τη θέση του; Μας αφηγείται την ίδια ιστορία, όσο πιο κινηματογραφικά γίνεται, μετατρέποντάς της σε… παραμύθι. Με τον κεντρικό χαρακτήρα (που υποδύεται ο Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ) να εμφανίζεται και, σχεδόν, να μας παίρνει από το χεράκι για να μας ανεβάσει μέχρι τους Δίδυμους Πύργους, περνώντας από κάθε σημαδιακή φάση της ζωής του, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Όπως ένας γονιός που διαβάζει ένα παραμύθι στο ανήλικο παιδί του για να το βάλει να κοιμηθεί! Διότι αυτό που έκανε πραγματικότητα ο Φιλίπ Πετί το καλοκαίρι του 1974, καμία ανθρώπινη φαντασία δεν θα μπορούσε να το πλάσει, πόσω μάλλον ο κινηματογράφος…

Ερχόμαστε, λοιπόν, στην ουσία του κινηματογραφικού μέσου, που θέλει να μας αφηγηθεί μια ιστορία η οποία ξεπερνά το ρεαλιστικό, αγγίζει το εξωπραγματικό και θα μας φέρει στα όρια του καθίσματός μας, όταν ο ήρωας - Πετί θα βρεθεί στο κενό για να περάσει… απέναντι. Κατά κάποιον τρόπο, οι Δίδυμοι Πύργοι εκφράζουν μια διπολική σύγκρουση ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, κάτι που θα βιώσει εντονότερα ο θεατής της «Βόλτας στο Κενό» που δεν έχει δει το ντοκιμαντέρ του Μαρς και μάλλον αγνοούσε ακόμη και την ύπαρξη αυτού του συμβάντος. Το ντοκιμαντέρ αντιπροσώπευε την τεκμηρίωση, το φιλμ αντιπροσωπεύει την ψυχαγωγία. Το πρώτο μας κοινοποίησε την ιστορία δίχως εντυπωσιακά πλάνα ή ντοκουμέντα κινούμενης εικόνας από την εποχή εκείνη, το δεύτερο μας καλεί να το παρακολουθήσουμε στην πράξη, σαν ένα «παραμυθένιο» στιγμιότυπο της κινηματογραφικής φαντασίας. Κι αυτό το ψέμα είναι που θα στιγματίσει στη μνήμη μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το… πραγματικό κατόρθωμα του Πετί.

Θα μας μετατρέψει σε αυτόπτες μάρτυρες, με το ταλέντο του Ζεμέκις και εκείνη τη θαυμάσια ψευδαίσθηση που στην αληθινή ζωή αποκαλούμε σινεμά. Ο Γκόρντον-Λέβιτ θα γίνει ο Πετί κι εμείς… από κάτω, στο κάθισμα του σινεμά, θα έχουμε την καλύτερη θέα σε κάτι που θα φανταζόμαστε ότι είναι «παραμύθι», που θα μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια ή να τιναζόμαστε από τη θέση μας, που θα «βλέπουμε» με άλλη ματιά όταν η συνειδητοποίηση του βιώματος στην αίθουσα μας φέρει πιο κοντά στην αλήθεια τού πραγματικού συμβάντος. Εκείνη η στιγμή είναι συγκινητική.

Η «Βόλτα στο Κενό» φυσικά (και μάλλον πάνω απ’ όλα) είναι και ένα τεχνολογικό επίτευγμα, αφού το urban τοπίο που απεικονίζει στην κορύφωση του φιλμ αποτελεί ένα - δυσάρεστο - παρελθόν, πια. Δεν το θυμίζει, όμως. Καθόλου δεν την προσανατολίζει σ’ εκείνη την κατεύθυνση ο Ζεμέκις. Ούτε σαν «ειρωνεία», ούτε σαν «φόρο τιμής». Ο ήρωας εδώ είναι πάντοτε ο Πετί και το κατόρθωμά του, μέσα σε ένα κινηματογραφικό κάδρο που σοκάρει με τη φυσικότητα της φωτογραφίας τού Ντάριους Βόλσκι, την ψηφιακή και λειτουργικότατη 3D αναπαράσταση κτηρίων και περιβάλλοντος χώρου, αλλά και την ερμηνευτική άνεση του Γκόρντον-Λέβιτ, ο οποίος σε πείθει ότι κάνει αυτό που βλέπεις! Ο τελευταίος δέχεται αρκετά επικριτικά σχόλια για τη διγλωσσία των διαλόγων του ή την προβλέψιμα «σπασμένη» (και ιδιαίτερα γραφική στο ξεκίνημα του φιλμ) αγγλική προφορά του (λόγω της εθνικότητας του ήρωα). Ο Ζεμέκις τον υπερασπίζεται διαρκώς, με το «άλλοθι» της επιθυμίας του Πετί να μιλά αγγλικά με όλους τους βοηθητικούς χαρακτήρες, ώστε να εξασκεί τη γλώσσα για το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη, να μας πείθει σταδιακά και να ξεχνάμε τα όποια... ηχητικά ζητήματα μαζί του. Επιπλέον, καθώς ο ρόλος τού αφηγητή μάς γίνεται όλο και πιο οικείος στην πορεία του φιλμ, από ένα σημείο και μετά αδιαφορούμε πλήρως για το πώς και σε ποια γλώσσα μιλάει!

Το τελευταίο ημίωρο είναι ένα χάρμα οφθαλμών, ένα φινετσάτο «ακροβατικό» που εντυπωσιάζει, από έναν σοβαρό τεχνίτη του Χόλιγουντ. Που αποκτά και μια θαυμάσια, ποιητική διάσταση, καθώς αγγίζει και την πλευρά τού καλλιτέχνη, την ψυχή κάθε υπερβατικού καλλιτέχνη ο οποίος αφοσιώνεται τόσο στην ιδέα της δημιουργίας του, που δεν κατανοεί τα όρια της πιθανής αυτοθυσίας, της απώλειας της λογικής και του στοιχήματος με τη ζωή (ας έλειπε και η στιγμή με το περιστέρι, διάβολε!).

Εκεί ο θεατής παραδίδει τα όπλα, ξεχνά μικρές αφέλειες ή αδυναμίες στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, αδιαφορεί για το πόσο εγωκεντρικός ή «καβαλημένος» μπορεί να ήταν ο Πετί, και απογειώνεται μαζί με το έργο σε ένα θριαμβευτικό φινάλε που θα ήθελες να χειροκροτήσεις λες και βρισκόσουν εκεί, κάτω από τους Δίδυμους Πύργους, τον Αύγουστο του 1974. Το συναίσθημα υπερνικά την αμφιβολία, τον κυνισμό, την όποια αβεβαιότητα ότι το φιλμ που παρακολούθησες ήταν ένα «τρικ» που πήγε να σε ξεγελάσει. Αισθάνεσαι κάτι τόσο όμορφο, που θα θελήσεις να κρατήσεις για πάντα. «Forever», εύχεσαι (ή διερωτάσαι;) κι εσύ. Την τελική απάντηση σου τη δίνει ο Ζεμέκις. Με σοκαριστική απλότητα, μα με βαθιά αντίληψη σκέψης, καθώς η εικόνα χάνεται μπροστά από τα μάτια σου. Κι εκεί δακρύζεις.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ; Είναι μια από τις ταινίες - event της φετινής σεζόν, δίκαια. Οι οπαδοί του ντοκιμαντέρ για τον Πετί θα το χλευάσουν μερικώς, αλλά μάλλον εχθρεύονται το σινεμά ως ψυχαγωγία για να αντιδράσουν πραγματικά αρνητικά απέναντι σε όλα τα κατορθώματα που ζωντανεύει με απίστευτο επαγγελματισμό στην οθόνη ο Ζεμέκις. Το 3D ενισχύει ουσιαστικά τα παιχνίδια της κάμερας και τσιτώνει τα νεύρα του θεατή, χωρίς να σου πλασάρεται με «in your face» τρόπο (εννοείται ότι πρέπει να προτιμηθεί η θέαση του φιλμ κατ’ αυτόν τον τρόπο). Με λίγα λόγια, αποτελεί ένα από τα πιο απαραίτητα joyrides που σε καλούν για μια αρκετά υπερβατική εμπειρία στο σινεμά σήμερα. Πώς μπορείς να αρνηθείς τη μαγεία της κινηματογραφικής τέχνης (ή και «απάτης») όταν ήδη σέβεσαι το ακατόρθωτο που τόλμησε ο Πετί; Οι ακροφοβικοί και υψοφοβικοί, πάντως, θα τσιρίξουν! Tου Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr Βρείτε το freecinema.gr στο facebook

Με εξαίρεση το ντοκυμαντέρ Touching the Void, αν δε με γελάει η μνήμη μου, για να βρούμε τη τελευταία ορειβατική ταινία επιβίωσης, πρέπει να γυρίσουμε στο Vertical Limit του 2000! Αρκετά χρόνια πέρασαν λοιπόν, και φέτος ήρθε η μεγάλη στιγμή για να ανεβούμε στη κορυφή του Έβερεστ.

Να δούμε όμως πως θα κατεβούμε…

Το Everest είναι βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα του Μαΐου του 1996, όταν λόγω χιονοθυελλών, πολλοί ορειβάτες που είτε είχαν φτάσει είτε προσπαθούσαν να φτάσουν τη κορυφή του βουνού έχασαν τη ζωή τους. Το σενάριο έχει πατήσει πάνω σε πέντε διαφορετικά βιβλία ώστε να μας δώσει μια πιο ολοκληρωμένη οπτική των όσων συνέβησαν εκείνες τις ημέρες στις παγωμένες βουνοπλαγιές.

Το σενάριο έγραψαν οι Simon Beaufoy (127 Hours, Slumdog Millionaire), Lem Dobbs (Dark City, The Score), William Nicholson (Les Misérables, Unbroken), Mark Medoff (Children of a Lesser God) και Justin Isbell ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο ισλανδός Baltasar Kormákur (2 Guns, Contraband).

Πρωταγωνιστούν οι Jake Gyllenhaal, Jason Clarke, Josh Brolin, John Hawkes, Sam Worthington, Robin Wright, Michael Kelly, Keira Knightley, Emily Watson, Thomas Wright, Martin Henderson και Elizabeth Debicki.

Ότι και να πει κανείς, οι συντελεστές μπροστά και πίσω από τις κάμερες, πραγματικά ζαλίζουν. Ελπίζουμε ο Ισλανδός να έχει καταφέρει να τους χειριστεί καταλλήλως και να μας παρουσιάσει ένα πραγματικό υπερθέαμα που θα μας κόψει την ανάσα.

Το Everest θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας σύμφωνα με το artsandthecity.gr, θα ξεκινήσει τη προεία τους στους κινηματογράφους στα μέσα του Σεπτέμβρη και στην Ελλάδα θα το δούμε λίιιγο αργότερα, τη 1η του Οκτώβρη.

Δείτε τα δύο trailers Που δόθηκαν στη δημοσιότητα…