Ο καλόγερος Νήφων , ο Παπαδιαμάντης , ο Χρονάς, η Ζατέλη, ο Χρίστος Χριστοφής και ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης επισκέπτης ο τελευταίος στην πλατεία μου και γνωστή σας πλατεία Μοναστηρακίου. Άνθρωποι που άντεξαν τις κυκλοθυμίες μου γιατί μάλλον τις εκτίμησαν και γιατί μια πανάρχαια αυτομομφή που σέρνει ξοπίσω της η επίσης αρχαία μου κατάθλιψη με επιστρέφει πάντα στην χωροταξία του καλού.  Φανταστικοί και πραγματικοί μου φίλοι. Ο Δαμιανός πολυπράγμων καλλιτέχνης. Σκηνοθέτης, ποιητής, λογοτέχνης. Παιδί της Θράκης, της Καβάλας, της Θεσσαλονίκης και του Παρισιού. Τον θυμάμαι τότε που τυχαία είχαμε γνωριστεί σ’ ένα τσατ room που υπήρχε στο πάλαι ποτέ κραταιό in.gr.  Μπορεί να τον γνωρίζω και 30 χρόνια.

Κι ενώ ξεκινάω πάντα με μυθοποιητικές προθέσεις, προσπαθώ να δώσω λυρισμό στον λόγο μου και γλαφυρότητα στις περιγραφές μου και τα τοιαύτα – πάντα και σαν   αναπόφευκτο παιδί του χάους στήνω πικρές ελεγείες για το χάσκον κενό που απομένει μετά την αποδόμηση όλων των παραμυθιών.  Όμως είμαι βέβαιος πως ποτέ η πίκρα δεν έχει δοθεί με πιο γλυκά γραμμένο τρόπο.

Κάθισα με τον επισκέπτη μου στο γνώριμο Snob  και στέκι μου από τότε που το δούλευε ο Σάμης Γαβριηλίδης. Θνητότητα για την αρχή, ιατρικές περιπέτειες, περιτομές, εξετάσεις ούρων και σπέρματος και κοπράνων. Και μέσα στα απεκκρίματα και τις βδελυρές ουσίες που αφήνει η σάρκα για να μπορέσει από μιας αρχής να θεριέψει το πνεύμα, αναβιβαζόμαστε προς την νόηση και την αίσθηση και ανέφικτους  δικούς μου έρωτες με γιατρούς στρέιτ που εξέτρεψα σε ανιδιοτελείς αγάπες. Έτσι να ξεκινάς από αιματολογικές εξετάσεις PSA και αιμοσφαιρίνης  και να πηγαίνεις στον έρωτα και από εκεί στα σονέτα του Δαμιανού για πλατωνικές του σχέσεις, και τα δικά μου σονέτα,  ο ανεκπλήρωτος πόθος ως δυναμό ενθουσιασμού και προσμονής  και ανυπέρβλητης εγκράτειας για ισόβια συνύπαρξη με το αντικείμενο του. Γιατί καλύτερα να βλέπεις τον ποθητό σου στρέιτ παρά να του εξομολογηθείς τον έρωτά σου.  Και ξεστράτισμα πάλι στην ενσώματη χυδαιότητα και στην φετιχοποίηση  επαγγελμάτων. Για τον μπάτσο της πλατείας  που είδαμε εγώ και ο Δαμιανός εκείνο το απόβραδο και ήταν ο πιο ιδανικός υποταγμένος μιας σχεδόν σίγουρης και συνάμα εντελώς φανταστικής συνεύρεσης μαζί του.  Γιατί οι άνθρωποι ό,τι φαντασιωνόμαστε, είτε σεξουαλικό είτε όχι, πάντα είναι μια ισχυρή ψευδαίσθηση πως το έχουμε.

Για πάντα θα αγαπάω τους γιατρούς που με γιάτρεψαν . Γιατί οι γιατροί θεραπεύουν και θα είναι πάντα ο αδερφός που δεν είχα. Μικροί άγγελοι που άφησαν τα πτίλα της ιπποκρατικής τους καταγωγής επάνω στο πολύπαθο είναι μου.  Και ο Δαμιανός πέρασε την συζήτηση απ’ τους γιατρούς σωτήρες έρωτες φύλακες αγγέλους στην μιζέρια στα σκοτεινόχρωμα ρούχα των ανθρώπων. Και εντελώς το κέντρο της συζήτησης έφυγε από μένα προς εκείνον.  Οι πελάτες στο Snob ήταν για τον Σαλονικιό σκηνοθέτη αυτή η μαυρίλα που επιμένει σαν απόηχος μετά από τόσα χρόνια στην Ορθοδοξία.  Είναι το σύντομο αλλά  ακραία αντιληπτό κατέβασμα του βλέμματος απ’ το φως του Παρθενώνα  στο μπουντρούμι της Παναγίας Παντάνασσας. Η γνωστή εκκλησία της πλατείας Μοναστηρακίου.  Όμως η αντιφατική φύση του φίλου μου παλινωδούσε να θαυμάζει ένα μαυροφορεμένο γκαρσόνι.  Λες και εν τέλει το φως και το σκότος είναι σύμφυτα γιατί απλά το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο.

Δεν ξέρω γιατί πάντα με τους φίλους μας απ’ όπου κι αν αρχίσει μια συζήτηση πάντα καταλήγει σε έρωτα και σεξ.  Μιλήσαμε και για τέχνη με τον Δαμιανό αλλά αυτός ο φίλος μου δεν  την έχει στο κέντρο του κόσμου του. Και τέλος πάντων καταφέραμε ως συνένοχοι να τα κατακρημνίσουμε όλα  σ’ ένα σύνολο από συντρίμμια που ενωμένα δίνουν και πάλι τον αχρηστευμένο κόσμο που είχαμε έτσι στήσει στην κουβέντα μας εκείνο  το απόβραδο. Ο Δαμιανός είναι ένας καλλιτέχνης που όσο και να προσπαθεί να παρουσιάσει ως χθαμαλά και ασήμαντα τα κατώτερα ένστικτα   π.χ.  τις φυσικές ανάγκες του ανθρώπινου σώματος,  πάντα αυτά τα ένστικτα κλωθογυρίζουν ισοδύναμα με τα υψηλά την σκέψη του. Κι εκεί που θα κάνει πέταγμα ονομάτων μεγάλων και τρανών δημιουργών, Ζενέ, Αρτώ,  Ντε Σαντ, θα σου μιλήσει για λαϊκούς τύπους και Airbnb δωμάτια της Αλεξανδρούπολης.

Έπειτα  είπε κάποια πράγματα για κάτι  φιλοδοξίες που έχει σχετικές με την  απόσυρση του από ανθρώπινες ομάδες που παροξύνουν τα πάθη του. Νομίζω πως οι άνθρωποι εκεί που εκπληρώνουμε την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου από εκεί και θέλουμε κάποια στιγμή να αποσυρθούμε. Να ζεις καμιά φορά είναι κι αυτή η αίσθηση της ασωτίας που πρέπει κάπως και μετά την πάροδο πολλών ετών να συμμαζευτεί σε επιστροφή στην επαφή με τον θεό.

Η ζωή είναι πάντα μια ισόβια μαθητεία διαχείρισης του πόνου, άσκησης στην χαρά και …έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.  Ο Δαμιανός ασχολείται στην τελευταία του παράσταση Προς Μενοικέα με την κατάθλιψη. Και όλο αυτό το έργο  στους διαλόγους του σκάει σαν αναλγητικό και σαν παρηγοριά στα τραύματα των θεατών.  Οι πιο αγαπημένες μου σκηνές σ’ αυτό το πολυδαίδαλο έργο είναι οι σκηνές στις οποίες οι πρωταγωνιστές τραγουδούν δυο τραγούδια. Το ένα  είναι το Εσύ Ό,τι Πεις και το άλλο το  Όποια Και Να Σαι , αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δεν φταίει ο κόσμος ούτε κι εσύ, ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει, και ξαναρχίζω απ’ την αρχή. Μιλήσαμε έτσι αναπόφευκτα και για τα soundtrack της ζωής μας  Για τραγούδια που μας συνόδευσαν σε μεγάλες απώλειες και χωρισμούς.  Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια δική μας μουσική για την ζωή μας.  Ο Δαμιανός θυμήθηκε την Τζένη Βάνου, Αν Είναι Η αγάπη Αμαρτία, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και το Διθέσιο. Τα τραγούδια και η ποίηση είναι πιο πολύ πράγματα  που διερμηνεύεις παρά που συνειδητοποιείς τις προθέσεις των δημιουργών τους.  Αυτό που θέλω να γράψω είναι πως δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί μας αγγίζουν οι  μουσικές και οι στίχοι που μας αγγίζουν.

Εκείνη την νύχτα ο φίλος μου Δαμιανός  με κέρασε τον καφέ και το πιάτο που έφαγα. Θυμάμαι μια φορά που είχαμε τσακωθεί και γύρισε και μου είπε εκείνο το μνημειώδες, «έχουμε τα δεσμά που μας αξίζουν». Είναι απ’ τις περιπτώσεις των εξαιρετικά σπάνιων ανθρώπων που υπάρχουν στις γνωριμίες μας και που είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς.

Η παράσταση Προς Μενοικέα θα παίζεται μέχρι την 1η του Δεκέμβρη. Μπορείτε να βρείτε εισιτήρια στον παρακάτω σύνδεσμο:

του Φώτη Θαλασσινού