Η πρώτη αντίδραση, λόγω κόπωσης μετά από την πεντάμηνη ατέρμονη διαπραγμάτευση και κυρίως λόγω συναισθηματικής φόρτισης απέναντι στην πολύ σκληρή στάση των θεσμών, στις παλινωδίες όλων των πλευρών, και στην ταπείνωση που λίγο πολύ όλοι μας βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, είναι να βλέπουμε όλο και περισσότερο τη ρήξη ως ακτίνα φωτός.

Σου επαναφέρει την χαμένη σου αξιοπρέπεια, νοιώθεις έστω και για λίγο κυρίαρχος του παιχνιδιού, λες από μέσα σου «θα τα καταστρέψω όλα και θα πάρω μαζί μου κι όλη την Ευρώπη».

Είναι, ωστόσο, προφανές ότι η κυβέρνηση θεωρούσε καλύτερη λύση μια κάποια συμφωνία, όπως είναι προφανές ότι η προκήρυξη δημοψηφίσματος είναι μια λύση ανάγκης απέναντι στην αποτυχία της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης.

Στο σημείο που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, έπειτα από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας είναι εύκολο να ψηθείς να πεις «όχι». Και πιθανόν να είναι το καλύτερο. Πριν αποφασίσει όμως ο λαός, πρέπει πρώτα να γνωρίζει ακριβώς τι σημαίνει το «όχι» στο οποίο τον προτρέπει συλήβδην ολόκληρη η κυβέρνηση.

Τι σημαίνει η επόμενη μέρα του «όχι»; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο plan B; Υπάρχει κάποιο σχέδιο;

Τι σημαίνει για την καθημερινότητα του λαού; Και αφού πληροφορηθούμε αναλυτικά όλα αυτά τότε να αποφασίσουμε. Αλλιώς θυμίζει το «θύμωσε ο αγάς κι έκοψε το ..πόδι του».

thebest