Ομολογουμένως το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών πάντα γοητεύει τους αναγνώστες των μέσων ενημέρωσης έστω και ως... σενάριο και προσδίδει ένα μυστήριο στην πολιτική ατζέντα...

Ποια είναι όμως τα πραγματικά δεδομένα στο συγκεκριμένο timing;

Τα βασικά ερωτήματα είναι δυο:

1ον. Αν ο ίδιος ο Τσίπρας θέλει ή έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του το ενδεχόμενο πρόκλησης πρόωρων εκλογών;

2ον. Αν οι εκλογές μπορούν να προκληθούν από ατύχημα ή απο την αξιωματική αντιπολίτευση;

Οι απαντήσεις για όποιον γνωρίζει τους πολιτικούς συσχετισμούς είναι εύκολες:

1ον. Ο Τσίπρας ούτε θέλει, ούτε έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του εκλογές πριν από το 2019. Αυτό τουλάχιστον διαβεβαιώνουν κυβερνητικές πηγές που βρίσκονται δίπλα στον Τσίπρα (πιο δίπλα δεν γίνεται).

2ον. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να τις προκαλέσει, το ατύχημα βεβαίως δεν μπορεί να αποκλειστεί, αφού στην πολιτική υπάρχουν πάντα αστάθμητοι παράγοντες.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Είναι αλήθεια ότι η αντιπολίτευση και περισσότερο η αξιωματική, επιθυμεί διακαώς την πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Για να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι, στο Μοσχάτο ευελπιστούν ότι τα εθνικά θέματα θα αποτελέσουν σημείο τριβής στον κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. και θα οδηγήσουν σε πολιτική εμπλοκή...

Τι βάση μπορεί να έχει μια τέτοια πολιτική εκτίμηση;

Μάλλον μηδαμινή.

Και τούτο διότι είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. στο τέλος θα παρουσιάσουν μια κοινή πρόταση στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.

Το σενάριο να μην περάσει αυτή η πρόταση στη Βουλή, έχει εξόχως μικρές πιθανότητες, αφού ακόμα κι αν το απορρίψει η ΝΔ, υπάρχουν άλλα κόμματα που θα το ψηφίσουν. Συνεπώς ζήτημα δεδηλωμένης είναι πολύ δύσκολο να τεθεί.

Ακόμα όμως και στην περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια δεν θα έχουν αίσιο τέλος, αυτό δεν θα γίνει με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης. Έμπειροι διπλωματικοί αναλυτές εκτιμούν πώς αν υπάρξει «στραβή», το πιο πιθανό είναι να γίνει από την πλευρά των... γειτόνων μας και κάτι τέτοιο θα λειτουργήσει πολιτικά υπέρ του Τσίπρα ο οποίος θα ισχυριστεί ότι «η ελληνική κυβέρνηση είχε όλη την καλή διάθεση να βρεθεί λύση...». Σε μια τέτοια περίπτωση ο Πρωθυπουργός θα εμφανιστεί από θέση ισχύος και θα παίξει το χαρτί του βέτο...

Το ερώτημα που θα μας απασχολήσει στο επόμενο διάστημα είναι το ακόλουθο:

Μπορεί το θέμα της ονομασίας να αποτελέσει μήλο της έριδας για τα εσωτερικά κάποιου πολιτικού κόμματος; Κι αν ναι ποιου κόμματος;

Εδώ η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ναι, μπορεί να αποτελέσει σοβαρό εσωτερικό ζήτημα εσωστρέφειας και τριβών στη ΝΔ, λόγω της προϊστορίας του 1992!

Αυτό όμως θα το εξετάσουμε (δημοσιογραφικά) σε μεταγενέστερο χρόνο.

Πάμε τώρα παρακάτω.

Πώς μπορεί να πέσει μια κυβέρνηση;

Με σκάνδαλο «σκαστό» όπως λέμε στη δημοσιογραφία.

Τι σημαίνει σκάνδαλο «σκαστό»; Σημαίνει σκάνδαλο διαφθοράς τεραστίου οικονομικού μεγέθους που να αγγίζει μεγάλο κυβερνητικό παράγοντα και μιας και μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αγγίζει τον ίδιο τον Τσίπρα, αφού ο Τσίπρας είναι το μεγάλο χαρτί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. Σκάνδαλο «σκαστό» λοιπόν με στοιχεία, με ντοκουμέντα, το οποίο θα προκαλέσει πολιτικό σεισμό.

Τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει (σ.σ. αν υπήρχε να είστε σίγουροι ότι θα είχε βγει στο φως της δημοσιότητας).

Όλα τα άλλα είναι «να 'χαμε να λέγαμε».

Στον Αλέξη Τσίπρα μπορείς να χρεώσεις δεκάδες λάθη και αστοχίες πολιτικών επιλογών, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να χρεώσεις θέματα διαφθοράς.

Ο ίδιος είναι «καθαρός» και μπορεί να το «πουλάει» πολιτικά, μέσα κι έξω από τη Βουλή!

Συνεπώς, εγκαταλείπεται και αυτό το σενάριο.

Πάμε τώρα να προσγειωθούμε στην πολιτική πραγματικότητα.

Ποια είναι η ημερομηνία ορόσημο για την πορεία της χώρας;

Ο Αύγουστος του 2018. Αν δηλαδή ο Τσίπρας θα καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα σε ασφαλές λιμάνι εξόδου προς τις αγορές, χωρίς οικονομικές και πολιτικές αναταράξεις προκειμένου στη συνέχεια τόσο ο ίδιος, όσο και οι επόμενες κυβερνήσεις να εφαρμόσουν ένα ελληνικής ιδιοκτησίας μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης χωρίς τις αυστηρές επιτηρήσεις των δανειστών.

Για να συμβούν όλα τα παραπάνω, ικανή και αναγκαία συνθήκη (όπως λένε οι μαθηματικοί) είναι να μην «πουλήσουν» τον Τσίπρα οι εταίροι και οι δανειστές.

Εδώ είναι όλο το ζουμί. Αυτό, βεβαίως, δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανένας και κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει.

Αν δηλαδή το καλοκαίρι του 2018 οι δανειστές αθετήσουν τις δικές τους δεσμεύσεις και προχωρήσουν στη δημιουργία προσκομμάτων, τότε τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή.

Ο Τσίπρας δεν έχει κανένα απολύτως περιθώριο να δεχθεί τον παραμικρό επιπλέον «εκβιασμό» από τους δανειστές.

Αυτή θα είναι και η μοναδική περίπτωση που θα αναγκαστεί να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές (κι αυτό είναι εκτίμηση του γράφοντος). Κι εκεί, λογικά, θα πάει με το επιχείρημα: «Εγώ έκανα αυτά που μου ζήτησαν. Δεν κάνω βήμα πίσω σε επιπλέον απαιτήσεις. Αν υπάρχει κάποιος άλλος να εφαρμόσει αυτά που ζητούν οι δανειστές, πάμε σε εκλογές».

Αν πάλι δε συμβεί τίποτα από τα παραπάνω και όλα πάνε κατ' ευχήν για τη χώρα και τον τόπο, τότε οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας όπου ο Τσίπρας θα έχει το πλεονέκτημα ύπαρξης αφηγήματος: «Έβγαλα τη χώρα καθαρή, δώστε μου εντολή να την κάνω ισχυρή».

Γενικό συμπέρασμα που ισχύει και για τους δυο, και για τον Τσίπρα και για τον Μητσοτάκη:

Για να προκαλέσεις εκλογές, πρέπει να έχεις σίγουρο αφήγημα προκειμένου να τις κερδίσεις, όλα τα άλλα είναι... λόγια της πλώρης... Μέχρι στιγμής αφήγημα γιοκ, για κανέναν.

Read more: http://www.newsbomb.gr