Το κείμενο της σημερινής συνέντευξης τύπου με την τοποθέτηση - απολογισμό του Νίκου Μαυροματάκου
Σεπτέμβριος 01, 2014Μετά και το χθεσινό κομμάτι της ορκωμοσίας το νέο δημοτικό συμβούλιο αναλαμβάνει τα καθήκοντά του.
Με την ανάληψη των καθηκόντων της νέας δημοτικής αρχής, κλείνει ένας κύκλος πολιτικής δραστηριότητας του ΡΟΔΟΚΟΚΚΙΝΟΥ, του πρώτου ιστορικά εκλογικού σχήματος που παρενέβη στην τοπική αυτοδιοίκηση, για πρώτη φορά από τη μεριά της ριζοσπαστικής αριστεράς, της δικής μας αριστεράς στο νησί μας. Αυτό από μόνο του αποτέλεσε μια επιτυχία, που έγινε περισσότερο κατανοητή ως τέτοια, στο διάβα του χρόνου ως σήμερα.
Η κατάκτηση μίας και μοναδικής αλλά όπως φάνηκε από τις εξελίξεις ιδιαιτέρως σημαντικής, έδρας στο δημοτικό συμβούλιο, ήταν το λιγότερο που καταφέρθηκε. Το πιο σημαντικό είναι η εδραίωση στην τοπική κοινωνία μιας διαφορετικής φωνής που πραγματικά έθεσε νέους προβληματισμούς και κατευθύνσεις -ως μια ισχυρή αντιπολίτευση, και μάλιστα σε μια εποχή που η χώρα αλλά και η τοπική κοινωνία βιώνει τις συνέπειες της κρίσης.
Η εδραίωση μιας ουσιαστικής επαφής με τους πολίτες- από τα μέσα πλέον- μας έφερε αντιμέτωπους με την αναγκαιότητα κατάθεσης προτάσεων όχι μόνο στην “αφηρημένη” σφαίρα του πολιτικού, αλλά στο “συγκεκριμένο πεδίο” των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι δημότες. Και αυτή είναι για μας η πραγματική ουσία της συμβολής του ροδοκόκκινου.
Οι παρεμβάσεις του Ροδοκόκκινου, μέσω του δημοτικού μας συμβούλου, ήταν διαρκείς, και η απαρίθμηση των ζητημάτων και των παρεμβάσεων που έγιναν τόσο εντός δημοτικού συμβουλίου, όσο και στην ίδια την κοινωνία, καταμετρούνται θετικά. Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην εναντίωση της πληρωμής των λεγόμενων χαρατσιών της ΔΕΗ, τη συμμετοχή σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις τοποθετήσεις σε τοπικά θέματα όπως για το θέμα των τσιγγάνων, για τον αλευρόμυλο samica, για το λαϊκό πανεπιστήμιο, για την δόμηση σε περιοχές natura, για το «Έλλη», για την μόλυνση στην περιοχή της Ιξιάς, για το Πρασονήσι, για το Ήχος και Φως, για την νέα Μαρίνα του νησιού, για το οργανόγραμμα του δήμου, για τα ζητήματα της παλιάς πόλης, για τα πάρκα στην πόλη, για το Θέρμαι, για το ζήτημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (Πρασονήσι, Γκολφ Αφάντου) και ένα σωρό ακόμη ζητήματα.
Για μας, η ουσία της πολιτικής είναι η συμμετοχή, και όχι η διαμεσολάβηση και η ανάθεση.
Έτσι ήρθε η ώρα ΤΟ ΡΟΔΟΚΟΚΚΙΝΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΣΚΥΤΑΛΗ στο νέο σχήμα στη νέα παράταξη ΡΟΔΟΣ ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ με επικεφαλής τον Γιώργο Υψηλάντη. Να συστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις μαζί με πολλούς ακόμα ώστε να ξαναβάλει τα θεμέλια μιας πολιτικής δράσης για την προάσπιση των συμφερόντων των αδυνάμων στον τόπο μας.
Είναι κοντά η ώρα, που θα αλλάξουν τα πράγματα
Το πραγματικό ποτάμι, αυτό της ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής, ξεχειλίζει από άκρη σε άκρη σε όλη την χώρα με τους αγώνες του λαού μας που θα ενταθούν στην ερχόμενη περίοδο..
Ένα ποτάμι που παρασύρει στο διάβα του όλα αυτά που σαν λαίλαπα έπεσαν πάνω στο κεφάλι μας τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που εφαρμόστηκαν τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από το μακρύ της χέρι, που είναι η τοπική μας διοίκηση.
Ένα ποτάμι, που θα αξιώσει τελικά, αυτό που δικαιούται. Τον πλούτο στα χέρια αυτών που τον παράγουν.
Και σε αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλουμε ενεργά με όλες μας τις δυνάμεις μέσα από την δημοτική παράταξη την οποία συμμετέχουμε και στηρίζουμε, -ΡΟΔΟΣ ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ-
Η καταστροφική πολιτική που ασκήθηκε, δεκαετίες τώρα, επηρέασε βαθειά και τις συνθήκες ζωής στον τόπο μας, στη Ρόδο, επιδεινώνοντας την ζωή των συμπολιτών μας.
Η συναίνεση στην πολιτική αυτή φθείρεται, με αυξανόμενη ταχύτητα, και περιορίζεται όλο και περισσότερο, σε αυτούς που έχουν άμεσα οφέλη από την κρίση.
Όλοι εμείς, οι άλλοι, το απολύτως μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, θα πρέπει να παλέψουμε δημιουργικά και συλλογικά για το μέλλον της ζωής μας, για το μέλλον της Ρόδου.
Η συναίνεση στην πολιτική αυτή φθείρεται, με αυξανόμενη ταχύτητα, και περιορίζεται όλο και περισσότερο, σε αυτούς που έχουν άμεσα οφέλη από την κρίση.
Όλοι εμείς, οι άλλοι, το απολύτως μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, θα πρέπει να παλέψουμε δημιουργικά και συλλογικά για το μέλλον της ζωής μας, για το μέλλον της Ρόδου.
Οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές αποτέλεσαν μία μεγάλη μάχη, αλλά παράλληλα μία μόνο στιγμή στον αγώνα, για το σταμάτημα και την ανατροπή των υπαιτίων της κατάστασης .
Η ως τώρα εφαρμογή του Καλλικράτη και του μνημονίου, έχει οδηγήσει την τοπική αυτοδιοίκηση, ένα βήμα πριν την οικονομική και θεσμική διάλυση.
Με συνέπεια ,την συρρίκνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, τη μετακύλιση του κόστους λειτουργίας στους δημότες, καθώς και τη δραματική επιδείνωση των υφιστάμενων εργασιακών σχέσεων.
Στο παραπάνω πλαίσιο, η τοπική αυτοδιοίκηση καλείται να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, οργανώνοντας τις συλλογικές αντιστάσεις για την απόκρουση αυτής της αδιέξοδης και καταστροφικής για τον τόπο πολιτικής.
Και να μετασχηματιστεί παράλληλα, σε αποκεντρωμένη δημοκρατική εξουσία, με λαϊκή συμμετοχή, να γίνει το βασικό στήριγμα του κοινωνικού κράτους και φορέας της παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης του τόπου μας.
Και να μετασχηματιστεί παράλληλα, σε αποκεντρωμένη δημοκρατική εξουσία, με λαϊκή συμμετοχή, να γίνει το βασικό στήριγμα του κοινωνικού κράτους και φορέας της παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης του τόπου μας.
Χρειαζόμαστε μια εκ βάθρων ανατροπή σε όλο το μήκος και το πλάτος της τοπικής αυτοδιοίκησης και σε όλες τις πτυχές της, και έτσι θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μέσα από τη δράση μας στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Η μάχη αυτή είναι δύσκολη και επίπονη γιατί έχει να συγκρουστεί με ιδεολογήματα που καλλιεργήθηκαν δεκαετίες.
Η σύγκρουση αυτή, με το πελατειακό καθεστώς και τα φαινόμενα διαφθοράς, είναι η βάση στην οποία θα πρέπει να πατήσουμε.
Στο ΡΟΔΟΚΟΚΚΙΝΟ ήταν ξεκάθαρο, πως χρειάζονται ευρύτερες τοπικές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, πάνω σε κεντρικούς πολιτικούς άξονες, για την αναχαίτιση της μνημονιακής λαίλαπας και τις τοπικές εκφράσεις της. Με τέτοιο στόχο συμμετέχουμε στο νέο σχήμα ΡΟΔΟΣ ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
Στον αγώνα μας δεν περισσεύει κανείς. Πρόκειται περί συλλογικής μάχης.
Στον αγώνα μας δεν περισσεύει κανείς. Πρόκειται περί συλλογικής μάχης.
οι άξονες της παρέμβασης μας θα μπορούσαν να συνοψιστούν στα παρακάτω
• Η υπεράσπιση, η προστασία και η ανακούφιση των συμπολιτών μας, από τις συνέπειες της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης.
• Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των ανέργων και των νέων που ξενιτεύονται.
• Η ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης, ως το όπλο μας απέναντι στην κρίση.
• Η προστασία της αυτοτέλειας της αυτοδιοίκησης, των πόρων και των αρμοδιοτήτων της.
• Η ανασυγκρότηση της δημοτικής μηχανής στην κατεύθυνση της άμεσης και ποιοτικής εξυπηρέτησης των πολιτών.
• Η αποτελεσματική, ποιοτική και οικονομική για τον πολίτη, διαχείριση της καθημερινότητας .
• Η υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικά ελεγχόμενου χαρακτήρα των βασικών αγαθών και υπηρεσιών.
• Η ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα και η ποιοτική και οικολογική αναβάθμιση του τουρισμού.
• Η αγωνιστική διεκδίκηση ολοκλήρωσης των έργων εθνικής σημασίας
• Ο πολιτισμός και ο αθλητισμός, με ενίσχυση του ρόλου των τοπικών συλλογικών πρωτοβουλιών.
• Η εμβάθυνση και ενίσχυση της δημοκρατίας και των συμμετοχικών θεσμών της, με λαϊκές συνελεύσεις, με συμμετοχικό προϋπολογισμό, με τοπικά δημοψηφίσματα.
• Η προάσπιση της δημόσιας και της δημοτικής περιουσίας του τόπου μας που μας ανήκει.
• Για την ενίσχυση της δημοκρατίας, σε όλες τις βαθμίδες λειτουργίας του Δήμου
• Για την ενίσχυση της δημοκρατίας, σε όλες τις βαθμίδες λειτουργίας του Δήμου
Όλα τα παραπάνω αποτελούσαν τους στόχους του ΡΟΔΟΚΟΚΚΙΝΟΥ και αποτελούν και σημερινούς μας στόχους στην νέα προσπάθεια που ξεκινάει.
Ευχόμαστε το επόμενο δημοτικό συμβούλιο να έχει μια γόνιμη και δημιουργική θητεία και στην παράταξή μας ΡΟΔΟΣ ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ καλή δύναμη και αγωνιστικότητα!
Ευχόμαστε το επόμενο δημοτικό συμβούλιο να έχει μια γόνιμη και δημιουργική θητεία και στην παράταξή μας ΡΟΔΟΣ ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ καλή δύναμη και αγωνιστικότητα!
Για να πάρουν οι πολίτες της Ρόδου τις τύχες τους στα χέρια τους!
Με Δημοκρατία-συμμετοχή-αλληλεγγύη- διαφάνεια παντού!
Ν.Μυλωνάς: Για την πιθανή κακοδιαχείριση της απερχόμενης δημοτικής αρχής αρκεί να εφαρμοστεί ο νόμος!
Αύγουστος 23, 2014‘’Είς νόμος απαιτείται εις αυτήν τη χώραν, ο οποίος να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων’’.
-Καθώς πλησιάζουν οι ημέρες ανάληψης της δημοτικής ηγεσίας από την νεοεκλεγμένη δημοτική αρχή φουντώνουν οι φήμες για κακοδιαχείριση και υπεξαίρεση δημοτικού χρήματος με ακραίο παράδειγμα την κατάσταση στην ΒΙΜΕΛ.
Προτείνεται στην νέα δημοτική αρχή να απευθυνθεί σε ορκωτούς λογιστές ή σε γραφεία παροχής εξειδικευμένων υπηρεσιών για να προστατευτούν τα μέλη της από ευθύνες των απερχομένων.
Η εκτίμηση μας είναι ότι πρέπει να ακολουθηθεί ο δρόμος της ελαχιστοποίησης της δαπάνης δημοτικού χρήματος αφού λείπουν οι προϋποθέσεις για ουσιαστική διαφορά στο αποτέλεσμα.
Ο δρόμος αυτός είναι η διαδικασία που ο νόμος προβλέπει. Μεταφέρουμε τμήμα πρόσφατης μελέτης του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Δεκέμβριος 2013) που ερεύνησε το θέμα των ευθυνών των αιρετών, και αποφαίνεται:
‘’….Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της αστικής ευθύνης δημάρχου και δημοτικών συμβούλων ρυθμίζεται με το άρθρο 232 του νόμου 3852/2010. Οι αιρετοί έχουν αστική ευθύνη, δηλαδή υποχρέωση αποζημίωσης προς τον Δήμο ή στο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ή ίδρυμα που αποδεδειγμένα ζημίωσαν. Δεν θεμελιώνεται η αστική ευθύνη όταν η ζημία επήλθε εξαιτίας της απλής αμέλειας του αιρετού. Απαιτείται οπωσδήποτε η τεκμηρίωση του δόλου ή έστω της βαριάς αμέλειας. Επίσης ο αιρετός δεν ευθύνεται έναντι τρίτων, δηλαδή δεν μπορεί να απαιτήσει ο οποιοσδήποτε τρίτος ο οποίος υπέστη ζημία (πχ οι μέτοχοι της ΒΙΜΕΛ) από παράλειψη ή απόφαση του αιρετού όταν αυτός δρα στο πλαίσιο της άσκησης των καθηκόντων του και ως όργανο του οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης ή νομικού προσώπου ή ιδρύματος. Σε αυτή την περίπτωση ο ζημιωθείς μπορεί να διεκδικήσει αποζημίωση μόνο από τον οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμο Κω).
-Για να αποδοθεί η αστική ευθύνη στον αιρετό πρέπει να συντρέξει μία από τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
α) Να κινηθεί η διαδικασία με αίτηση του ιδίου του οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης ή του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή του ιδρύματος αντίστοιχα. Για την λήψη της σχετικής απόφασης αρμόδιο είναι τους Δήμους η οικεία οικονομική επιτροπή χωρίς όμως να αποκλείεται και η κίνηση της διαδικασίας με προηγούμενη απόφαση του δημοτικού ή περιφερειακού αντίστοιχα συμβουλίου. Ανάλογα ως προς τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή τα ιδρύματα αρμόδια είναι η εκτελεστική επιτροπή, εφόσον προβλέπεται να συγκροτηθεί, ή το οικείο διοικητικό συμβούλιο.
β) Να υποβάλλει σχετικό αίτημα ο Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης αυτεπαγγέλτως και
γ) Μετά από αίτηση οποιουδήποτε δημότη!
-Αρμόδιο όργανο ή αρχή για τον καταλογισμό της ζημίας είναι σε πρώτο βαθμό Τριμελής Ελεγκτική Επιτροπή η οποία συγκροτείται στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση . Η απόφαση έχει διαπιστωτικό και επικυρωτικό χαρακτήρα και τα μέλη της είναι: α) Ο Επίτροπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου β) Ο Ελεγκτής Νομιμότητας που υπηρετεί στην αντίστοιχη Αποκεντρωμένη Διοίκηση και γ) Ένας εκπρόσωπος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων.
Η Επιτροπή διερευνά εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος τα καταγγελλόμενα. Αίτηση πρέπει ασφαλώς να εμπεριέχει τα πραγματικά, ιστορικά δεδομένα. Καλεί εν συνεχεία του καταγγελλόμενους ως υπεύθυνους της ζημίας προκειμένου να παρέχουν εξηγήσεις και εν συνεχεία αφού διαμορφώσει άποψη περί της επελθούσας ζημίας αποφασίζει για την απόδοση της αστικής ευθύνης στους εμπλεκόμενους αιρετούς (ή μέλη διοικητικού συμβουλίου ή εκτελεστικής επιτροπής νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή ιδρύματος). Κατά των πράξεων της Τριμελούς Ελεγκτικής Επιτροπής, οι οποίες πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένες, μπορεί να ασκήσει προσφυγή στο Διοικητικό Εφετείο. Μετά την έκδοση της Απόφασης του Διοικητικού Εφετείου μπορεί να ασκηθεί εναντίον της αίτηση αναίρεσης στο Συμβούλιο Επικρατείας.
-Το καθεστώς ατιμωρησίας των εκλεγμένων εκπροσώπων στον Δήμο μας το γνωρίζουμε.
Απλά ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Και όπως έγραφε και ο Ροΐδης (1836-1904) πριν ‘’Είς νόμος απαιτείται εις αυτήν τη χώραν, ο οποίος να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων’’.
Νίκος Μυλωνάς (δημ. σύμβουλος)
Στοιχεια:
Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της αστικής ευθύνης ρυθμίζεται με το άρθρο 232 του νόμου 3852/2010
«1. … οι δήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι σύμβουλοι τοπικών ή δημοτικών κοινοτήτων και οι εκπρόσωποι τοπικών κοινοτήτων, καθώς και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου των δημοτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου και της εκτελεστικής επιτροπής των αντίστοιχων ιδρυμάτων, οφείλουν να αποζημιώσουν το δήμο, την περιφέρεια, το νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ή το ίδρυμα για κάθε θετική ζημία, που προξένησαν σε βάρος της περιουσίας τους από δόλο ή βαριά αμέλεια. Οι ανωτέρω δεν υπέχουν ευθύνη αποζημίωσης έναντι τρίτων.
2. Η ζημία καταλογίζεται στα πρόσωπα αυτά με αιτιολογημένη πράξη τριμελούς ελεγκτικής επιτροπής, που συγκροτείται στην έδρα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης με απόφαση του Γενικού Γραμματέα αυτής, και αποτελείται α. Τον Επίτροπο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ή όπου δεν υπηρετεί Επίτροπος, από έναν ανώτερο υπάλληλο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που ορίζεται μαζί με τον αναπληρωτή του από τον Πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου. β. Τον Ελεγκτή Νομιμότητας της οικείας Αυτοτελούς Υπηρεσίας Εποπτείας Ο.Τ.Α. μαζί με τον αναπληρωτή του που ορίζεται από τον Ελεγκτή Νομιμότητας.
γ. Όταν αφορά δήμους ή νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή ιδρύματα αυτών έναν εκπρόσωπο της οικείας Περιφερειακής Ένωσης Δήμων με τον αναπληρωτή του που ορίζονται από το Διοικητικό Συμβούλιο αυτής.
3. Η επιτροπή εξετάζει τις υποθέσεις ύστερα από αίτηση του δήμου ή της περιφέρειας ή του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή του ιδρύματος ή με αίτημα του οικείου Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης που ενεργεί αυτεπαγγέλτως ή ύστερα από αίτηση οποιουδήποτε δημότη, και αποφασίζει μέσα σε εύλογο διάστημα, αφού κάνει έρευνα και καλέσει τα πρόσωπα που θεωρούνται υπεύθυνα για την πρόκληση της ζημίας, προς παροχή εξηγήσεων.
4. Κατά των πράξεων της επιτροπής επιτρέπεται προσφυγή από τον Γενικό Γραμματέα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης και από το πρόσωπο σε βάρους του οποίου έγινε ο καταλογισμός στο Διοικητικό Εφετείο, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται η έδρα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης, μέσα σε προθεσμία 60 ημερών από την κοινοποίηση της πράξης καταλογισμού σε αυτούς. Η προθεσμία για την άσκηση της προσφυγής και η άσκησή της αναστέλλουν την εκτέλεση της πράξης της επιτροπής.
5. Κατά της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου μπορεί να ασκηθεί αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας κλπ
Ο νομοθέτης του ν.3852/2010 επέφερε στο νομικό πλαίσιο της αστικής ευθύνης των αιρετών, μεταβολές ενώ το προϊσχύσαν του άρθρου 141 του ν.3463/2006, για την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση και του άρθρου 71 του Π.Δ. 30/1996, για την νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, όριζε ότι: αποζημίωσης και συνεπώς έχει
-Καθώς πλησιάζουν οι ημέρες ανάληψης της δημοτικής ηγεσίας από την νεοεκλεγμένη δημοτική αρχή φουντώνουν οι φήμες για κακοδιαχείριση και υπεξαίρεση δημοτικού χρήματος με ακραίο παράδειγμα την κατάσταση στην ΒΙΜΕΛ.
Προτείνεται στην νέα δημοτική αρχή να απευθυνθεί σε ορκωτούς λογιστές ή σε γραφεία παροχής εξειδικευμένων υπηρεσιών για να προστατευτούν τα μέλη της από ευθύνες των απερχομένων.
Η εκτίμηση μας είναι ότι πρέπει να ακολουθηθεί ο δρόμος της ελαχιστοποίησης της δαπάνης δημοτικού χρήματος αφού λείπουν οι προϋποθέσεις για ουσιαστική διαφορά στο αποτέλεσμα.
Ο δρόμος αυτός είναι η διαδικασία που ο νόμος προβλέπει. Μεταφέρουμε τμήμα πρόσφατης μελέτης του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Δεκέμβριος 2013) που ερεύνησε το θέμα των ευθυνών των αιρετών, και αποφαίνεται:
‘’….Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της αστικής ευθύνης δημάρχου και δημοτικών συμβούλων ρυθμίζεται με το άρθρο 232 του νόμου 3852/2010. Οι αιρετοί έχουν αστική ευθύνη, δηλαδή υποχρέωση αποζημίωσης προς τον Δήμο ή στο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ή ίδρυμα που αποδεδειγμένα ζημίωσαν. Δεν θεμελιώνεται η αστική ευθύνη όταν η ζημία επήλθε εξαιτίας της απλής αμέλειας του αιρετού. Απαιτείται οπωσδήποτε η τεκμηρίωση του δόλου ή έστω της βαριάς αμέλειας. Επίσης ο αιρετός δεν ευθύνεται έναντι τρίτων, δηλαδή δεν μπορεί να απαιτήσει ο οποιοσδήποτε τρίτος ο οποίος υπέστη ζημία (πχ οι μέτοχοι της ΒΙΜΕΛ) από παράλειψη ή απόφαση του αιρετού όταν αυτός δρα στο πλαίσιο της άσκησης των καθηκόντων του και ως όργανο του οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης ή νομικού προσώπου ή ιδρύματος. Σε αυτή την περίπτωση ο ζημιωθείς μπορεί να διεκδικήσει αποζημίωση μόνο από τον οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμο Κω).
-Για να αποδοθεί η αστική ευθύνη στον αιρετό πρέπει να συντρέξει μία από τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
α) Να κινηθεί η διαδικασία με αίτηση του ιδίου του οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης ή του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή του ιδρύματος αντίστοιχα. Για την λήψη της σχετικής απόφασης αρμόδιο είναι τους Δήμους η οικεία οικονομική επιτροπή χωρίς όμως να αποκλείεται και η κίνηση της διαδικασίας με προηγούμενη απόφαση του δημοτικού ή περιφερειακού αντίστοιχα συμβουλίου. Ανάλογα ως προς τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή τα ιδρύματα αρμόδια είναι η εκτελεστική επιτροπή, εφόσον προβλέπεται να συγκροτηθεί, ή το οικείο διοικητικό συμβούλιο.
β) Να υποβάλλει σχετικό αίτημα ο Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης αυτεπαγγέλτως και
γ) Μετά από αίτηση οποιουδήποτε δημότη!
-Αρμόδιο όργανο ή αρχή για τον καταλογισμό της ζημίας είναι σε πρώτο βαθμό Τριμελής Ελεγκτική Επιτροπή η οποία συγκροτείται στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση . Η απόφαση έχει διαπιστωτικό και επικυρωτικό χαρακτήρα και τα μέλη της είναι: α) Ο Επίτροπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου β) Ο Ελεγκτής Νομιμότητας που υπηρετεί στην αντίστοιχη Αποκεντρωμένη Διοίκηση και γ) Ένας εκπρόσωπος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων.
Η Επιτροπή διερευνά εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος τα καταγγελλόμενα. Αίτηση πρέπει ασφαλώς να εμπεριέχει τα πραγματικά, ιστορικά δεδομένα. Καλεί εν συνεχεία του καταγγελλόμενους ως υπεύθυνους της ζημίας προκειμένου να παρέχουν εξηγήσεις και εν συνεχεία αφού διαμορφώσει άποψη περί της επελθούσας ζημίας αποφασίζει για την απόδοση της αστικής ευθύνης στους εμπλεκόμενους αιρετούς (ή μέλη διοικητικού συμβουλίου ή εκτελεστικής επιτροπής νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή ιδρύματος). Κατά των πράξεων της Τριμελούς Ελεγκτικής Επιτροπής, οι οποίες πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένες, μπορεί να ασκήσει προσφυγή στο Διοικητικό Εφετείο. Μετά την έκδοση της Απόφασης του Διοικητικού Εφετείου μπορεί να ασκηθεί εναντίον της αίτηση αναίρεσης στο Συμβούλιο Επικρατείας.
-Το καθεστώς ατιμωρησίας των εκλεγμένων εκπροσώπων στον Δήμο μας το γνωρίζουμε.
Απλά ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Και όπως έγραφε και ο Ροΐδης (1836-1904) πριν ‘’Είς νόμος απαιτείται εις αυτήν τη χώραν, ο οποίος να επιτάσσει την εφαρμογήν όλων των υπολοίπων νόμων’’.
Νίκος Μυλωνάς (δημ. σύμβουλος)
Στοιχεια:
Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της αστικής ευθύνης ρυθμίζεται με το άρθρο 232 του νόμου 3852/2010
«1. … οι δήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι σύμβουλοι τοπικών ή δημοτικών κοινοτήτων και οι εκπρόσωποι τοπικών κοινοτήτων, καθώς και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου των δημοτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου και της εκτελεστικής επιτροπής των αντίστοιχων ιδρυμάτων, οφείλουν να αποζημιώσουν το δήμο, την περιφέρεια, το νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ή το ίδρυμα για κάθε θετική ζημία, που προξένησαν σε βάρος της περιουσίας τους από δόλο ή βαριά αμέλεια. Οι ανωτέρω δεν υπέχουν ευθύνη αποζημίωσης έναντι τρίτων.
2. Η ζημία καταλογίζεται στα πρόσωπα αυτά με αιτιολογημένη πράξη τριμελούς ελεγκτικής επιτροπής, που συγκροτείται στην έδρα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης με απόφαση του Γενικού Γραμματέα αυτής, και αποτελείται α. Τον Επίτροπο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ή όπου δεν υπηρετεί Επίτροπος, από έναν ανώτερο υπάλληλο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που ορίζεται μαζί με τον αναπληρωτή του από τον Πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου. β. Τον Ελεγκτή Νομιμότητας της οικείας Αυτοτελούς Υπηρεσίας Εποπτείας Ο.Τ.Α. μαζί με τον αναπληρωτή του που ορίζεται από τον Ελεγκτή Νομιμότητας.
γ. Όταν αφορά δήμους ή νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή ιδρύματα αυτών έναν εκπρόσωπο της οικείας Περιφερειακής Ένωσης Δήμων με τον αναπληρωτή του που ορίζονται από το Διοικητικό Συμβούλιο αυτής.
3. Η επιτροπή εξετάζει τις υποθέσεις ύστερα από αίτηση του δήμου ή της περιφέρειας ή του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή του ιδρύματος ή με αίτημα του οικείου Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης που ενεργεί αυτεπαγγέλτως ή ύστερα από αίτηση οποιουδήποτε δημότη, και αποφασίζει μέσα σε εύλογο διάστημα, αφού κάνει έρευνα και καλέσει τα πρόσωπα που θεωρούνται υπεύθυνα για την πρόκληση της ζημίας, προς παροχή εξηγήσεων.
4. Κατά των πράξεων της επιτροπής επιτρέπεται προσφυγή από τον Γενικό Γραμματέα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης και από το πρόσωπο σε βάρους του οποίου έγινε ο καταλογισμός στο Διοικητικό Εφετείο, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται η έδρα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης, μέσα σε προθεσμία 60 ημερών από την κοινοποίηση της πράξης καταλογισμού σε αυτούς. Η προθεσμία για την άσκηση της προσφυγής και η άσκησή της αναστέλλουν την εκτέλεση της πράξης της επιτροπής.
5. Κατά της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου μπορεί να ασκηθεί αίτηση αναιρέσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας κλπ
Ο νομοθέτης του ν.3852/2010 επέφερε στο νομικό πλαίσιο της αστικής ευθύνης των αιρετών, μεταβολές ενώ το προϊσχύσαν του άρθρου 141 του ν.3463/2006, για την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση και του άρθρου 71 του Π.Δ. 30/1996, για την νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, όριζε ότι: αποζημίωσης και συνεπώς έχει
Αντισυνταγματικός ο Δημοτικός Φόρος Δωδ/σου!
Αύγουστος 14, 2014Απόφαση «βόμβα» του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, που θεωρήθηκε μόλις χθες, ακυρώνει την επιβολή ΔΗΦΟΔΩ σε εργολαβική εταιρεία, που είχε αναλάβει το έργο της κατασκευής του λιμένα της Ακαντιάς ως αντισυνταγματικό, παρότι το θέμα εξακολουθεί να εκκρεμεί ενώπιον της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας!
Η συνταγματικότητα του ΔΗΦΟΔΩ θα εξεταστεί σε προγραμματισμένη, μετά από αναβολή, συνεδρίαση της Ολομέλειας του ΣτΕ την 14η Οκτωβρίου 2014.
Όπως αποκάλυψε η “δημοκρατική”, το ανώτατο ακυρωτικό διοικητικό δικαστήριο με τις υπ΄αριθμ. 3930 και 3931/2013 αποφάσεις του Β’ Τμήματος του σε επταμελή σύνθεση έκρινε κατά πλειοψηφία αντισυνταγματικό τον φόρο.
Οι αποφάσεις του δικαστηρίου δεν είναι αμετάκλητες, δεν παράγουν δεδικασμένο και φυσικά δεν έχουν έννομα αποτελέσματα.
Πλην όμως οι θέσεις της επταμελούς σύνθεσης βρήκαν σύμφωνο δικαστή του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου, που με την υπ’ αρίθμ.160/2014 απόφασή του έκρινε άκυρη την επιβολή του φόρου σε επιχείρηση του νησιού!
Η εξέλιξη δημιουργεί νέα δεδομένα, αφού μέχρι σήμερα με πάγια νομολογία του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου και του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, έχουν απορριφθεί όλα τα ένδικα βοηθήματα και μέσα κατά βεβαιωτικών πράξεων του ΔΗΦΟΔΩ, ο οποίος εθεωρείτο απόλυτα συμβατός με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Σύνταγμα.
Εν πάση περιπτώσει η δικαστής κ. Ελένη Ηλιου, Πρωτοδίκης Δ. Δ., εξέτασε την προσφυγή της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΜΕΤΡΟ Α.Ε.», που εδρεύει στο Μαρούσι Αττικής, η οποία παραστάθηκε διά του δικηγόρου, κ. Νικολάου Σκορδίλη κατά του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονομικών και του Δήμου Ρόδου, που παραστάθηκε διά του δικηγόρου κ. Θεόδωρου Φραράκη.
Στο διατακτικό της απόφασης αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Επειδή, κατά το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος, οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Από τη διάταξη αυτή, με την οποία θεσπίζεται η αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου, δεν αποκλείεται η διαφορετική φορολογική μεταχείριση κατηγοριών φορολογουμένων, εφ’ όσον όμως η μεταχείριση αυτή δεν είναι αυθαίρετη αλλά στηρίζεται σε γενικά και αντικειμενικά κριτήρια που δικαιολογούνται από τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε κατηγορίας, ενόψει και των εκάστοτε κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. Στο πλαίσιο αυτό παρέχεται στον κοινό νομοθέτη ευρεία ευχέρεια να διαμορφώνει το κατάλληλο, κατά την εκτίμηση του, φορολογικό σύστημα.
Επειδή, μετά την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, στις 31-3-1947, με τις διατάξεις των άρθρων 2 του α.ν. 798/1948 (Α’ 248) διατηρήθηκαν «προσωρινώς» σε ισχύ οι διατάξεις των 187/1938 και 132/1939 Τοπικών Κυβερνητικών Διαταγμάτων της Ιταλικής Διοικήσεως περί επιβολής τοπικού φόρου κατανάλωσης υπέρ των δήμων και κοινοτήτων της Δωδεκανήσου επί των εισαγομένων σ’ αυτήν εμπορευμάτων, καθώς και των εξαγομένων από αυτήν (πρβλ. ΣΕ 2956/1981), αναστελλομένης της ισχύος των αντιστοίχων διατάξεων του Κωδικός Δήμων και Κοινοτήτων.
Στη συνέχεια, όταν, με τις διατάξεις του α.ν. 1910/1951 (Α’ 221) ρυθμίσθηκαν τα των εσόδων όλων των δήμων και κοινοτήτων της χώρας, περιλαμβανομένης, συνεπώς, και της Δωδεκανήσου, με το άρθρο 79 ορίσθηκε ειδικότερα ότι διατηρούνταν σε ισχύ οι υπέρ των Δήμων και Κοινοτήτων της Γεν. Διοικήσεως Δωδεκανήσου εισπραττόμενοι φόροι, τέλη και δικαιώματα, περί των οποίων δεν προέβλεπε ο νόμος αυτός, και οι οποίοι επιτρεπόταν να καταργηθούν με βασιλικό διάταγμα, το οποίο, πάντως, ποτέ δεν εκδόθηκε.
Συνεπώς, υπό το καθεστώς αυτό, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης της Δωδεκανήσου, επιπλέον των προβλεπόμενων από τις πάγιες ρυθμίσεις περί δήμων και κοινοτήτων εσόδων, συνέχιζαν να απολαμβάνουν και του προαναφερθέντος ειδικού τοπικού φόρου κατανάλωσης, κρίθηκε δε ότι η διατήρηση αυτή σε ισχύ των εν λόγω διατάξεων, όπως, άλλωστε, και άλλες φορολογικές αποκλίσεις σχετικά με τη Δωδεκάνησο, δεν παραβίαζαν τις συνταγματικές διατάξεις περί ισότητας και συνεισφοράς των Ελλήνων αδιακρίτως στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεών τους, ενόψει, μεταξύ άλλων, των «διαφόρων συνθηκών» υπό τις οποίες τελούσαν οι φορολογούμενοι στη Δωδεκάνησο σε σχέση με τους φορολογούμενους στη λοιπή Ελλάδα (ΣΕ 2956/1981).
Αργότερα, όμως, ύστερα από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, όταν εγέρθηκαν αμφισβητήσεις σχετικά με τη συμφωνία των πιο πάνω διατάξεων προς το κοινοτικό δίκαιο (βλ. συζητήσεις στη Βουλή, συνεδρίαση ΡΔ/21-4-1994) και απέληξαν σε αποφατική κρίση του ΔΕΚ (βλ. απόφαση της 14/9/1995, συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-485/93 και 486/93, Σιμιτζή κατά Δήμου Κω), αυτές καταργήθηκαν από 1-7-1994 με την παράγραφο 2 του άρθρου 65 του ν. 2214/1994 «Αντικειμενικό σύστημα φορολογίας εισοδήματος και άλλες διατάξεις» (Α’ 75)».
Επισημαίνεται παρακάτω ότι από τις σχετικές συζητήσεις στη Βουλή, προκύπτει ότι ο επίδικος φόρος, που επιβλήθηκε δίχως μελέτη και επίκληση ειδικών συνθηκών διαφοροποίησης της Δωδεκανήσου έναντι των λοιπών περιφερειών του Κράτους, προορίσθηκε να αποτελέσει, και μάλιστα μόνιμα και όχι προσωρινά, «υποκατάστατο» του καταργηθέντος με την προαναφερθείσα διάταξη του άρθρου 65 παρ. 2 του ίδιου νομοθετήματος φόρου, προς ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας…
Τονίζονται έτσι στην απόφαση και τα εξής:
«Επειδή, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του χρόνου επιβολής του επιδίκου φόρου, 50 περίπου χρόνια μετά την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, είναι, προφανώς, διαφορετικές εκείνων που υπήρχαν κατά τα αμέσως επόμενα της ένωσης αυτής έτη και δικαιολογούσαν μιαν ειδική, έναντι άλλων περιοχών της χώρας με τα αυτά χαρακτηριστικά, μεταχείριση.
Τούτο προκύπτει άλλωστε και από τη διαφαινόμενη σε σειρά νεότερων φορολογικών ρυθμίσεων μεταβολή της ουσιαστικής εκτίμησης του νομοθέτη, σύμφωνα με την οποία η Δωδεκάνησος δεν αντιμετωπίζεται μεμονωμένα, αλλά μαζί με άλλες περιοχές με τα αυτά χαρακτηριστικά, ενιαία. Ειδικότερα, α) προβλέφθηκε υπό προϋποθέσεις (άρθρο 17 παρ. 4 ν. 1642/1986, Α’ 125, όπως αντικαταστάθηκε με άρθρο 1 παρ. 26 ν. 2093/1992, Α’ 181, άρθρο 21 παρ. 4 ν. 2859/2000, Α’ 248) κατά ενιαίο τρόπο για τα νησιά των νομών Λέσβου, Χίου, Σάμου, Δωδεκανήσου, Κυκλάδων και τα νησιά του Αιγαίου Θάσο, Σαμοθράκη, Βόρειες Σποράδες και Σκύρο, μείωση κατά 30% των συντελεστών φ.π.α., αφού, με το άρθρο 8 του ν. 1881/1990 (Α’ 42) όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 10 του ν. 1884/1990 (Α’ 81), είχε εγκαταλειφθεί η πρόβλεψη σχετικής μείωσης μόνο για τη Δωδεκάνησο (άρθρο 17 εδ. β’ ν. 1642/1986, άρθρο 2 ν. 1676/1986, Α’ 204), β) ο νομοθέτης, ο οποίος είχε αρχικώς ορίσει ειδικά για τη Δωδεκάνησο ότι η κατ’ άρθρο 9 παρ. 1 ν.δ. 3323/1955 (Α’ 214) κλίμακα φορολογικών συντελεστών και ο κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου συμπληρωματικός φόρος εφαρμόζονται μειωμένοι στο ήμισυ, από το ποσό δε του φόρου αυτού ποσοστό 20% αποτελεί έσοδο υπέρ των Δήμων και Κοινοτήτων της Δωδεκανήσου, προέβη ακολούθως σε ειδικές ευνοϊκές ρυθμίσεις ως προς τη φορολογία εισοδήματος που αναφέρονταν μεν στη Δωδεκάνησο, μαζί, όμως, με άλλες περιοχές (νομούς Ξάνθης, Ροδόπης, Έβρου, Λέσβου, Χίου, Σάμου και Δωδεκανήσου, καθώς και περιοχές των νομών Θεσπρωτίας, Ιωαννίνων, Καστοριάς, Φλώρινας, Πέλλης, Κιλκίς, Σερρών και Δράμας, περιλαμβανόμενες σε ζώνη βάθους 20 χιλιομέτρων από τη μεθοριακή γραμμή), ενώ, εξάλλου, με το άρθρο 118 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994, Α’ 151, που προστέθηκε με το άρθρο 8 του ν. 2459/1997, Α’ 17) προέβη σε φορολογικές απαλλαγές και μειώσεις στη φορολογία εισοδήματος, καθώς και σε λοιπές φορολογίες (ειδικό φόρο τραπεζικών εργασιών, φόρο μεταβίβασης ακινήτων), για λόγους αναπτυξιακούς και εθνικούς (συγκράτηση και αύξηση πληθυσμού) σε περιοχές, τις οποίες, όμως, καθόρισε με γενικό και αντικειμενικό τρόπο (νησιά με πληθυσμό κάτω από 3.100 κατοίκους).
Κατά τα λοιπά, λόγοι που δικαιολογούν, και μάλιστα με πάγιο τρόπο, την επιβολή του ένδικου φόρου υπέρ μόνων των ΟΤΑ Δωδεκανήσου και, συνεπώς, σε βάρος εκείνων μόνον που ασκούν εκεί οικονομική δραστηριότητα, κατ’ εξαίρεση όλων όσοι την ασκούν στην λοιπή ελληνική επικράτεια, ούτε από τη φύση του φόρου αυτού συνάγεται ούτε, όπως προαναφέρθηκε, από τις προπαρασκευαστικές εργασίες ψήφισης της σχετικής διάταξης, αναδεικνύεται (πρβλ. ΣΕ 3037/2008 Ολ., 650/1995 7μ.).
Ειδικότερα, επίκληση, με συγκεκριμένο τρόπο, συνθηκών που θα δικαιολογούσαν μια τέτοια διαφοροποίηση, δεν γίνεται ούτε στις απευθυνόμενες στο Συμβούλιο της Επικρατείας από 1-10-1995 και 21-8-2012 γνωμοδοτήσεις του Καθηγητή Σπ. Φλογαΐτη και της Επίκουρης Καθηγήτριας Ελ. Θεοχαροπούλου, αντιστοίχως, ούτε στο 3153/2012 έγγραφο της Διεύθυνσης Οικονομικών ΟΤΑ του Υπουργείου Εσωτερικών, όπου γίνεται χρήση εκφράσεων και επίκληση συνθηκών που προσιδιάζουν, όμως, και σε άλλες περιοχές της Χώρας, όπως, γενικώς, ιδιαίτερων τοπικών συνθηκών και γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων παραμεθόριου νησιωτικού συμπλέγματος με απομονωμένα νησιά, αύξησης εσόδων ΟΤΑ προς εκπλήρωση της αποστολής τους ενόψει και του άρθρου 102 του Συντάγματος και, συνεπώς, σκοπού δημοσίου συμφέροντος, τουριστικού προορισμού κλπ.
Πρόκειται για συνθήκες που θα δικαιολογούσαν μεν ενδεχομένως τη διαφοροποίηση των εν λόγω κατηγοριών με βάση γενικά και αντικειμενικά κριτήρια, όχι όμως μόνης της Δωδεκανήσου.
Για τον λόγο αυτό, δεν αρκεί να στηρίξει θεμιτά την προσβαλλόμενη ρύθμιση, μόνη η, χωρίς συγκεκριμένη εξειδίκευση των λόγων που το επιβάλλουν, επίκληση των διατάξεων των άρθρων 102 παρ. 6 (παρ. 5, μετά την αναθεώρηση με το από 6-4-2001 ψήφισμα της Ζ’ Αναθεωρητικής Βουλής, Α’ 84/17-4-2011) και της προστεθείσας, άλλωστε, με το ίδιο πιο πάνω ψήφισμα ερμηνευτικής δήλωσης στο άρθρο 101 του Συντάγματος περί των ιδιαίτερων συνθηκών των νησιωτικών περιοχών, ούτε εκείνων του άρθρου 106 παρ. 1 του Συντάγματος για την ανάπτυξη των παραμεθόριων νησιωτικών περιοχών, ή εκείνων του άρθρου 9 του ν. 1850/1989 «Κύρωση του Ευρωπαϊκού Χάρτη της Τοπικής Αυτονομίας» (Α’ 114) που ορίζουν ότι οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν δικαίωμα, στα πλαίσια της εθνικής οικονομικής πολιτικής, σε επαρκείς ίδιους πόρους τους οποίους μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους (παρ. 1) τουλάχιστον δε ένα μέρος αυτών πρέπει να προέρχεται από τοπικούς φόρους και τέλη των οποίων το ύψος έχουν το δικαίωμα να ορίζουν μέσα στα όρια του νόμου (παρ. 4), τα προβλεπόμενα από τις οποίες μέτρα οφείλουν να κινούνται εντός των ορίων που τάσσουν οι λοιπές συνταγματικές διατάξεις και αρχές. Κατόπιν των ανωτέρω, η επιβολή του ένδικου φόρου, και μάλιστα πάγια, σε μόνους όσους ασκούν οικονομική δραστηριότητα στη Δωδεκάνησο υπέρ των ΟΤΑ αυτής αντίκειται στην αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου και καθιστά εκ του λόγου τούτου ανίσχυρη τη σχετική ρύθμιση (ΣτΕ 3931/2013 παραπ. ΟλΣτΕ)».
Στην συγκεκριμένη περίπτωση η προσφεύγουσα τεχνική εταιρεία είχε αναλάβει την εκτέλεση του δημοσίου έργου του Λιμένα Ακαντιάς Ρόδου, υπέβαλε με επιφύλαξη στο Δήμο Ρόδου την από 30.6.2005 δήλωση απόδοσης Δημοτικού Φόρου Δωδεκανήσου του άρθρου 60 του Ν. 2214/1994, για το Α’τρίμηνο του έτους 2003.
Με αυτήν δήλωσε ως ακαθάριστα έσοδα από την παροχή υπηρεσιών κατά την εκτέλεση του πιο πάνω έργου ποσό 306.506,89 ευρώ, ο δε αναλογών ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ. βάσει του συντελεστή καθαρού κέρδους της επιχείρησης (10%) υπολογίστηκε στο ποσό των 1.226,03 ευρώ, στον οποίο προστέθηκε ποσό 613,02 ευρώ που αντιστοιχεί σε πρόστιμο λόγω εκπρόθεσμης δήλωσης, προέκυψε δε, σε βάρος της συνολική οφειλή ύψους 1.839,05 ευρώ.
Το πιο πάνω ποσό καταβλήθηκε στο ταμείο του Δήμου από την προσφεύγουσα στις 30.6.2005 οπότε και εξοφλήθηκε η οφειλή της.
Ακολούθως, με την αριθ. πρωτ. 9444/30.6.2005 αίτηση της προς το Δήμο Ρόδου ζήτησε την επιστροφή μεταξύ άλλων, του πιο πάνω ποσού ως αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου, ισχυριζόμενη ότι ο εν λόγω δημοτικός φόρος αντίκειται στις διατάξεις του Κοινοτικού Δικαίου (άρθρα 90, 95 και 25 της Ε.Ε.Σ.) οι οποίες επιτάσσουν αφενός μεν την ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών έστω και εάν προέρχονται από άλλη περιοχή της ίδιας χώρας, αφετέρου με αυτές απαγορεύεται η επιβολή δασμών ή άλλων φορολογικών επιβαρύνσεων ισοδυνάμου αποτελέσματος.
Ο Δήμος με το από 9.6.2011 υπόμνημα του ζητεί την απόρριψη της προσφυγής ως αβάσιμης, ισχυριζόμενος, μεταξύ άλλων, ότι ο επίμαχος Δημοτικός Φόρος Δωδεκανήσου δεν παραβιάζει την αρχή της ισότητας και της καθολικότητας του φόρου που προβλέπεται από το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος διότι η επιβολή του επίδικου φόρου γίνεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων και βάσει της φοροδοτικής ικανότητας των επιτηδευματιών.
Τέλος, ισχυρίζεται ότι δεν απαγορεύεται η δυνατότητα θέσπισης ή ισχύος τοπικών φόρων που εισπράττονται από τους Ο.Τ.Α. και εξυπηρετούν τοπικές ανάγκες.
Το δικαστήριο κατέληξε ότι η επιβολή του επίδικου φόρου (ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.) και μάλιστα πάγια, σε μόνους όσους ασκούν οικονομική δραστηριότητα στη Δωδεκάνησο υπέρ των Ο.Τ.Α. αυτής, αντίκειται στην καθιερωμένη από το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου και έκρινε ότι μη νομίμως καταβλήθηκε από την προσφεύγουσα ο εν λόγω φόρος για το Α’ τρίμηνο του έτους 2003, κατ’ εφαρμογή της αντισυνταγματικής, διάταξης του άρθρου 60 του ν. 2214/1994, κατ’ αποδοχή ως βάσιμου του σχετικού λόγου της προσφυγής.
Πηγή:www.dimokratiki.gr
Η συνταγματικότητα του ΔΗΦΟΔΩ θα εξεταστεί σε προγραμματισμένη, μετά από αναβολή, συνεδρίαση της Ολομέλειας του ΣτΕ την 14η Οκτωβρίου 2014.
Όπως αποκάλυψε η “δημοκρατική”, το ανώτατο ακυρωτικό διοικητικό δικαστήριο με τις υπ΄αριθμ. 3930 και 3931/2013 αποφάσεις του Β’ Τμήματος του σε επταμελή σύνθεση έκρινε κατά πλειοψηφία αντισυνταγματικό τον φόρο.
Οι αποφάσεις του δικαστηρίου δεν είναι αμετάκλητες, δεν παράγουν δεδικασμένο και φυσικά δεν έχουν έννομα αποτελέσματα.
Πλην όμως οι θέσεις της επταμελούς σύνθεσης βρήκαν σύμφωνο δικαστή του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου, που με την υπ’ αρίθμ.160/2014 απόφασή του έκρινε άκυρη την επιβολή του φόρου σε επιχείρηση του νησιού!
Η εξέλιξη δημιουργεί νέα δεδομένα, αφού μέχρι σήμερα με πάγια νομολογία του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου και του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, έχουν απορριφθεί όλα τα ένδικα βοηθήματα και μέσα κατά βεβαιωτικών πράξεων του ΔΗΦΟΔΩ, ο οποίος εθεωρείτο απόλυτα συμβατός με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Σύνταγμα.
Εν πάση περιπτώσει η δικαστής κ. Ελένη Ηλιου, Πρωτοδίκης Δ. Δ., εξέτασε την προσφυγή της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΜΕΤΡΟ Α.Ε.», που εδρεύει στο Μαρούσι Αττικής, η οποία παραστάθηκε διά του δικηγόρου, κ. Νικολάου Σκορδίλη κατά του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονομικών και του Δήμου Ρόδου, που παραστάθηκε διά του δικηγόρου κ. Θεόδωρου Φραράκη.
Στο διατακτικό της απόφασης αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Επειδή, κατά το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος, οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Από τη διάταξη αυτή, με την οποία θεσπίζεται η αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου, δεν αποκλείεται η διαφορετική φορολογική μεταχείριση κατηγοριών φορολογουμένων, εφ’ όσον όμως η μεταχείριση αυτή δεν είναι αυθαίρετη αλλά στηρίζεται σε γενικά και αντικειμενικά κριτήρια που δικαιολογούνται από τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε κατηγορίας, ενόψει και των εκάστοτε κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. Στο πλαίσιο αυτό παρέχεται στον κοινό νομοθέτη ευρεία ευχέρεια να διαμορφώνει το κατάλληλο, κατά την εκτίμηση του, φορολογικό σύστημα.
Επειδή, μετά την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, στις 31-3-1947, με τις διατάξεις των άρθρων 2 του α.ν. 798/1948 (Α’ 248) διατηρήθηκαν «προσωρινώς» σε ισχύ οι διατάξεις των 187/1938 και 132/1939 Τοπικών Κυβερνητικών Διαταγμάτων της Ιταλικής Διοικήσεως περί επιβολής τοπικού φόρου κατανάλωσης υπέρ των δήμων και κοινοτήτων της Δωδεκανήσου επί των εισαγομένων σ’ αυτήν εμπορευμάτων, καθώς και των εξαγομένων από αυτήν (πρβλ. ΣΕ 2956/1981), αναστελλομένης της ισχύος των αντιστοίχων διατάξεων του Κωδικός Δήμων και Κοινοτήτων.
Στη συνέχεια, όταν, με τις διατάξεις του α.ν. 1910/1951 (Α’ 221) ρυθμίσθηκαν τα των εσόδων όλων των δήμων και κοινοτήτων της χώρας, περιλαμβανομένης, συνεπώς, και της Δωδεκανήσου, με το άρθρο 79 ορίσθηκε ειδικότερα ότι διατηρούνταν σε ισχύ οι υπέρ των Δήμων και Κοινοτήτων της Γεν. Διοικήσεως Δωδεκανήσου εισπραττόμενοι φόροι, τέλη και δικαιώματα, περί των οποίων δεν προέβλεπε ο νόμος αυτός, και οι οποίοι επιτρεπόταν να καταργηθούν με βασιλικό διάταγμα, το οποίο, πάντως, ποτέ δεν εκδόθηκε.
Συνεπώς, υπό το καθεστώς αυτό, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης της Δωδεκανήσου, επιπλέον των προβλεπόμενων από τις πάγιες ρυθμίσεις περί δήμων και κοινοτήτων εσόδων, συνέχιζαν να απολαμβάνουν και του προαναφερθέντος ειδικού τοπικού φόρου κατανάλωσης, κρίθηκε δε ότι η διατήρηση αυτή σε ισχύ των εν λόγω διατάξεων, όπως, άλλωστε, και άλλες φορολογικές αποκλίσεις σχετικά με τη Δωδεκάνησο, δεν παραβίαζαν τις συνταγματικές διατάξεις περί ισότητας και συνεισφοράς των Ελλήνων αδιακρίτως στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεών τους, ενόψει, μεταξύ άλλων, των «διαφόρων συνθηκών» υπό τις οποίες τελούσαν οι φορολογούμενοι στη Δωδεκάνησο σε σχέση με τους φορολογούμενους στη λοιπή Ελλάδα (ΣΕ 2956/1981).
Αργότερα, όμως, ύστερα από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, όταν εγέρθηκαν αμφισβητήσεις σχετικά με τη συμφωνία των πιο πάνω διατάξεων προς το κοινοτικό δίκαιο (βλ. συζητήσεις στη Βουλή, συνεδρίαση ΡΔ/21-4-1994) και απέληξαν σε αποφατική κρίση του ΔΕΚ (βλ. απόφαση της 14/9/1995, συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-485/93 και 486/93, Σιμιτζή κατά Δήμου Κω), αυτές καταργήθηκαν από 1-7-1994 με την παράγραφο 2 του άρθρου 65 του ν. 2214/1994 «Αντικειμενικό σύστημα φορολογίας εισοδήματος και άλλες διατάξεις» (Α’ 75)».
Επισημαίνεται παρακάτω ότι από τις σχετικές συζητήσεις στη Βουλή, προκύπτει ότι ο επίδικος φόρος, που επιβλήθηκε δίχως μελέτη και επίκληση ειδικών συνθηκών διαφοροποίησης της Δωδεκανήσου έναντι των λοιπών περιφερειών του Κράτους, προορίσθηκε να αποτελέσει, και μάλιστα μόνιμα και όχι προσωρινά, «υποκατάστατο» του καταργηθέντος με την προαναφερθείσα διάταξη του άρθρου 65 παρ. 2 του ίδιου νομοθετήματος φόρου, προς ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας…
Τονίζονται έτσι στην απόφαση και τα εξής:
«Επειδή, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του χρόνου επιβολής του επιδίκου φόρου, 50 περίπου χρόνια μετά την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, είναι, προφανώς, διαφορετικές εκείνων που υπήρχαν κατά τα αμέσως επόμενα της ένωσης αυτής έτη και δικαιολογούσαν μιαν ειδική, έναντι άλλων περιοχών της χώρας με τα αυτά χαρακτηριστικά, μεταχείριση.
Τούτο προκύπτει άλλωστε και από τη διαφαινόμενη σε σειρά νεότερων φορολογικών ρυθμίσεων μεταβολή της ουσιαστικής εκτίμησης του νομοθέτη, σύμφωνα με την οποία η Δωδεκάνησος δεν αντιμετωπίζεται μεμονωμένα, αλλά μαζί με άλλες περιοχές με τα αυτά χαρακτηριστικά, ενιαία. Ειδικότερα, α) προβλέφθηκε υπό προϋποθέσεις (άρθρο 17 παρ. 4 ν. 1642/1986, Α’ 125, όπως αντικαταστάθηκε με άρθρο 1 παρ. 26 ν. 2093/1992, Α’ 181, άρθρο 21 παρ. 4 ν. 2859/2000, Α’ 248) κατά ενιαίο τρόπο για τα νησιά των νομών Λέσβου, Χίου, Σάμου, Δωδεκανήσου, Κυκλάδων και τα νησιά του Αιγαίου Θάσο, Σαμοθράκη, Βόρειες Σποράδες και Σκύρο, μείωση κατά 30% των συντελεστών φ.π.α., αφού, με το άρθρο 8 του ν. 1881/1990 (Α’ 42) όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 10 του ν. 1884/1990 (Α’ 81), είχε εγκαταλειφθεί η πρόβλεψη σχετικής μείωσης μόνο για τη Δωδεκάνησο (άρθρο 17 εδ. β’ ν. 1642/1986, άρθρο 2 ν. 1676/1986, Α’ 204), β) ο νομοθέτης, ο οποίος είχε αρχικώς ορίσει ειδικά για τη Δωδεκάνησο ότι η κατ’ άρθρο 9 παρ. 1 ν.δ. 3323/1955 (Α’ 214) κλίμακα φορολογικών συντελεστών και ο κατά την παρ. 2 του ίδιου άρθρου συμπληρωματικός φόρος εφαρμόζονται μειωμένοι στο ήμισυ, από το ποσό δε του φόρου αυτού ποσοστό 20% αποτελεί έσοδο υπέρ των Δήμων και Κοινοτήτων της Δωδεκανήσου, προέβη ακολούθως σε ειδικές ευνοϊκές ρυθμίσεις ως προς τη φορολογία εισοδήματος που αναφέρονταν μεν στη Δωδεκάνησο, μαζί, όμως, με άλλες περιοχές (νομούς Ξάνθης, Ροδόπης, Έβρου, Λέσβου, Χίου, Σάμου και Δωδεκανήσου, καθώς και περιοχές των νομών Θεσπρωτίας, Ιωαννίνων, Καστοριάς, Φλώρινας, Πέλλης, Κιλκίς, Σερρών και Δράμας, περιλαμβανόμενες σε ζώνη βάθους 20 χιλιομέτρων από τη μεθοριακή γραμμή), ενώ, εξάλλου, με το άρθρο 118 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994, Α’ 151, που προστέθηκε με το άρθρο 8 του ν. 2459/1997, Α’ 17) προέβη σε φορολογικές απαλλαγές και μειώσεις στη φορολογία εισοδήματος, καθώς και σε λοιπές φορολογίες (ειδικό φόρο τραπεζικών εργασιών, φόρο μεταβίβασης ακινήτων), για λόγους αναπτυξιακούς και εθνικούς (συγκράτηση και αύξηση πληθυσμού) σε περιοχές, τις οποίες, όμως, καθόρισε με γενικό και αντικειμενικό τρόπο (νησιά με πληθυσμό κάτω από 3.100 κατοίκους).
Κατά τα λοιπά, λόγοι που δικαιολογούν, και μάλιστα με πάγιο τρόπο, την επιβολή του ένδικου φόρου υπέρ μόνων των ΟΤΑ Δωδεκανήσου και, συνεπώς, σε βάρος εκείνων μόνον που ασκούν εκεί οικονομική δραστηριότητα, κατ’ εξαίρεση όλων όσοι την ασκούν στην λοιπή ελληνική επικράτεια, ούτε από τη φύση του φόρου αυτού συνάγεται ούτε, όπως προαναφέρθηκε, από τις προπαρασκευαστικές εργασίες ψήφισης της σχετικής διάταξης, αναδεικνύεται (πρβλ. ΣΕ 3037/2008 Ολ., 650/1995 7μ.).
Ειδικότερα, επίκληση, με συγκεκριμένο τρόπο, συνθηκών που θα δικαιολογούσαν μια τέτοια διαφοροποίηση, δεν γίνεται ούτε στις απευθυνόμενες στο Συμβούλιο της Επικρατείας από 1-10-1995 και 21-8-2012 γνωμοδοτήσεις του Καθηγητή Σπ. Φλογαΐτη και της Επίκουρης Καθηγήτριας Ελ. Θεοχαροπούλου, αντιστοίχως, ούτε στο 3153/2012 έγγραφο της Διεύθυνσης Οικονομικών ΟΤΑ του Υπουργείου Εσωτερικών, όπου γίνεται χρήση εκφράσεων και επίκληση συνθηκών που προσιδιάζουν, όμως, και σε άλλες περιοχές της Χώρας, όπως, γενικώς, ιδιαίτερων τοπικών συνθηκών και γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων παραμεθόριου νησιωτικού συμπλέγματος με απομονωμένα νησιά, αύξησης εσόδων ΟΤΑ προς εκπλήρωση της αποστολής τους ενόψει και του άρθρου 102 του Συντάγματος και, συνεπώς, σκοπού δημοσίου συμφέροντος, τουριστικού προορισμού κλπ.
Πρόκειται για συνθήκες που θα δικαιολογούσαν μεν ενδεχομένως τη διαφοροποίηση των εν λόγω κατηγοριών με βάση γενικά και αντικειμενικά κριτήρια, όχι όμως μόνης της Δωδεκανήσου.
Για τον λόγο αυτό, δεν αρκεί να στηρίξει θεμιτά την προσβαλλόμενη ρύθμιση, μόνη η, χωρίς συγκεκριμένη εξειδίκευση των λόγων που το επιβάλλουν, επίκληση των διατάξεων των άρθρων 102 παρ. 6 (παρ. 5, μετά την αναθεώρηση με το από 6-4-2001 ψήφισμα της Ζ’ Αναθεωρητικής Βουλής, Α’ 84/17-4-2011) και της προστεθείσας, άλλωστε, με το ίδιο πιο πάνω ψήφισμα ερμηνευτικής δήλωσης στο άρθρο 101 του Συντάγματος περί των ιδιαίτερων συνθηκών των νησιωτικών περιοχών, ούτε εκείνων του άρθρου 106 παρ. 1 του Συντάγματος για την ανάπτυξη των παραμεθόριων νησιωτικών περιοχών, ή εκείνων του άρθρου 9 του ν. 1850/1989 «Κύρωση του Ευρωπαϊκού Χάρτη της Τοπικής Αυτονομίας» (Α’ 114) που ορίζουν ότι οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν δικαίωμα, στα πλαίσια της εθνικής οικονομικής πολιτικής, σε επαρκείς ίδιους πόρους τους οποίους μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους (παρ. 1) τουλάχιστον δε ένα μέρος αυτών πρέπει να προέρχεται από τοπικούς φόρους και τέλη των οποίων το ύψος έχουν το δικαίωμα να ορίζουν μέσα στα όρια του νόμου (παρ. 4), τα προβλεπόμενα από τις οποίες μέτρα οφείλουν να κινούνται εντός των ορίων που τάσσουν οι λοιπές συνταγματικές διατάξεις και αρχές. Κατόπιν των ανωτέρω, η επιβολή του ένδικου φόρου, και μάλιστα πάγια, σε μόνους όσους ασκούν οικονομική δραστηριότητα στη Δωδεκάνησο υπέρ των ΟΤΑ αυτής αντίκειται στην αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου και καθιστά εκ του λόγου τούτου ανίσχυρη τη σχετική ρύθμιση (ΣτΕ 3931/2013 παραπ. ΟλΣτΕ)».
Στην συγκεκριμένη περίπτωση η προσφεύγουσα τεχνική εταιρεία είχε αναλάβει την εκτέλεση του δημοσίου έργου του Λιμένα Ακαντιάς Ρόδου, υπέβαλε με επιφύλαξη στο Δήμο Ρόδου την από 30.6.2005 δήλωση απόδοσης Δημοτικού Φόρου Δωδεκανήσου του άρθρου 60 του Ν. 2214/1994, για το Α’τρίμηνο του έτους 2003.
Με αυτήν δήλωσε ως ακαθάριστα έσοδα από την παροχή υπηρεσιών κατά την εκτέλεση του πιο πάνω έργου ποσό 306.506,89 ευρώ, ο δε αναλογών ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ. βάσει του συντελεστή καθαρού κέρδους της επιχείρησης (10%) υπολογίστηκε στο ποσό των 1.226,03 ευρώ, στον οποίο προστέθηκε ποσό 613,02 ευρώ που αντιστοιχεί σε πρόστιμο λόγω εκπρόθεσμης δήλωσης, προέκυψε δε, σε βάρος της συνολική οφειλή ύψους 1.839,05 ευρώ.
Το πιο πάνω ποσό καταβλήθηκε στο ταμείο του Δήμου από την προσφεύγουσα στις 30.6.2005 οπότε και εξοφλήθηκε η οφειλή της.
Ακολούθως, με την αριθ. πρωτ. 9444/30.6.2005 αίτηση της προς το Δήμο Ρόδου ζήτησε την επιστροφή μεταξύ άλλων, του πιο πάνω ποσού ως αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου, ισχυριζόμενη ότι ο εν λόγω δημοτικός φόρος αντίκειται στις διατάξεις του Κοινοτικού Δικαίου (άρθρα 90, 95 και 25 της Ε.Ε.Σ.) οι οποίες επιτάσσουν αφενός μεν την ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών έστω και εάν προέρχονται από άλλη περιοχή της ίδιας χώρας, αφετέρου με αυτές απαγορεύεται η επιβολή δασμών ή άλλων φορολογικών επιβαρύνσεων ισοδυνάμου αποτελέσματος.
Ο Δήμος με το από 9.6.2011 υπόμνημα του ζητεί την απόρριψη της προσφυγής ως αβάσιμης, ισχυριζόμενος, μεταξύ άλλων, ότι ο επίμαχος Δημοτικός Φόρος Δωδεκανήσου δεν παραβιάζει την αρχή της ισότητας και της καθολικότητας του φόρου που προβλέπεται από το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος διότι η επιβολή του επίδικου φόρου γίνεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων και βάσει της φοροδοτικής ικανότητας των επιτηδευματιών.
Τέλος, ισχυρίζεται ότι δεν απαγορεύεται η δυνατότητα θέσπισης ή ισχύος τοπικών φόρων που εισπράττονται από τους Ο.Τ.Α. και εξυπηρετούν τοπικές ανάγκες.
Το δικαστήριο κατέληξε ότι η επιβολή του επίδικου φόρου (ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.) και μάλιστα πάγια, σε μόνους όσους ασκούν οικονομική δραστηριότητα στη Δωδεκάνησο υπέρ των Ο.Τ.Α. αυτής, αντίκειται στην καθιερωμένη από το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου και έκρινε ότι μη νομίμως καταβλήθηκε από την προσφεύγουσα ο εν λόγω φόρος για το Α’ τρίμηνο του έτους 2003, κατ’ εφαρμογή της αντισυνταγματικής, διάταξης του άρθρου 60 του ν. 2214/1994, κατ’ αποδοχή ως βάσιμου του σχετικού λόγου της προσφυγής.
Πηγή:www.dimokratiki.gr
Με τον υπουργό Εσωτερικών συναντήθηκε ο Γιώργος Χατζημάρκος
Αύγουστος 13, 2014Σήμερα το πρωί..
Με τον υπουργό Εσωτερικών κ. Αργύρη Ντινόπουλο, συναντήθηκε σήμερα το πρωί ο νέος Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου κ. Γιώργος Χατζημάρκος.
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, η συνάντηση αφορούσε γενικότερα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και ζητήματα που αφορούν τα νησιά της Ρόδου.
Εντός της ημέρας αναμένονται σχετικές ανακοινώσεις από τον κ. Χατζημάρκο.
Πηγή : Με τον υπουργό Εσωτερικών συναντήθηκε ο Γιώργος Χατζημάρκος | Rodiaki.gr
Με τον υπουργό Εσωτερικών κ. Αργύρη Ντινόπουλο, συναντήθηκε σήμερα το πρωί ο νέος Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου κ. Γιώργος Χατζημάρκος.
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, η συνάντηση αφορούσε γενικότερα θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και ζητήματα που αφορούν τα νησιά της Ρόδου.
Εντός της ημέρας αναμένονται σχετικές ανακοινώσεις από τον κ. Χατζημάρκο.
Πηγή : Με τον υπουργό Εσωτερικών συναντήθηκε ο Γιώργος Χατζημάρκος | Rodiaki.gr
Επιστολή προς Υπ.Ανάπτυξης Βουλευτών Ν.Δ. και ΝΟΔΕ για την κατάργηση δημοσίευσης των προκηρύξεων του Δημοσίου και των Οργανισμών Τ.Α.
Αύγουστος 04, 2014Κοινή επιστολή που υπογράφουν οι βουλευτές της ΝΔ, η πρόεδρος της ΝΟΔΕ και ο γραμματέας της περιφερειακής οργάνωσης προς τον υπουργό κ. Δένδια σχετικά με την διάταξη του πολυνομοσχεδίου, με την οποία καταργείται η υποχρεωτική δημοσίευση στον Τύπο των προκηρύξεων του Δημοσίου και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Ρόδος, 1 Αυγούστου 2014
ΠΡΟΣ: Υπουργό Ανάπτυξης & Ανταγωνιστικότητας
κ. Νικόλαο Δένδια
Υφυπουργό Ανάπτυξης
Γεράσιμο Γιακουμάτο
ΠΡΟΣ: Υπουργό Ανάπτυξης & Ανταγωνιστικότητας
κ. Νικόλαο Δένδια
Υφυπουργό Ανάπτυξης
Γεράσιμο Γιακουμάτο
Κύριε Υπουργέ
Επικοινωνούμε μαζί σας προκειμένου να σας καταθέσουμε τον προβληματισμό μας για την διάταξη του πολυνομοσχεδίου, με την οποία καταργείται η υποχρεωτική δημοσίευση στον Τύπο των προκηρύξεων του Δημοσίου και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι σαφές ότι αν ισχύσει κάτι τέτοιο, ο περιφερειακός τύπος θα υποστεί καίριο πλήγμα, αφού πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα έσοδα που έχει.
Πέρα από την αναστολή έκδοσης εφημερίδων, ως παράπλευρη αλλά σοβαρή απώλεια θα είναι χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο του τύπου και κυρίως των περιφερειακών μέσων ,που θα μείνουν χωρίς δουλειά.
Εκτιμούμε επίσης ότι μέσα από τη συγκεκριμένη διάταξη ελλοχεύει ο κίνδυνος να προκύψει ένα απόλυτα ελεγχόμενο πεδίο ενημέρωσης και να συρρικνωθεί η πολυφωνία και ο πλουραλισμός.
Με τον τρόπο αυτό ακυρώνεται ο ρόλος αλλά κυρίως η λειτουργία του επαρχιακού τύπου, που συμβάλλει στην ενημέρωση των τοπικών κοινωνικών και αποτελεί βήμα δημόσιου διαλόγου
Είναι δεδομένο επίσης ότι το δημοσιονομικό όφελος από τη συγκεκριμένη δαπάνη , είναι ελάχιστο.
Στο ισοζύγιο όμως κόστους-ωφέλειας, το κόστος θα είναι ιδιαίτερα υψηλό και οι συνέπειες αρνητικές για τα περιφερειακά μέσα.
Θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη διάταξη πρέπει να επανεξεταστεί άμεσα και να αναληφθούν οι ανάλογες πρωτοβουλίες από την πλευρά σας, είτε στη διαδικασία της δεύτερης ανάγνωσης στην Επιτροπή Οικονομικών είτε στο δεύτερο θερινό τμήμα.
Με εκτίμηση,
Βασίλης Υψηλάντης Νατάσα Βενετοκλή
Βουλευτής Δωδεκανήσου Πρόεδρος ΝΟΔΕ Δωδεκανήσου
Μάνος Κόνσολας Τάκης Μιχαήλου
Βουλευτής Δωδεκανήσου Γραμματέας Περιφερειακής Οργάνωσης Ν. Αιγαίου
Ροή Ειδήσεων
Ελλάδα
Δωδεκάνησα
Οικονομία
RSS