Στην Παγκόσμια Σύνοδο για τη Διαχείριση Κρίσεων των Προορισμών (International Destination Management Crisis Summit), που διοργανώθηκε χθες στο Λονδίνο με τη συμμετοχή των ηγετών της παγκόσμιας τουριστικής αγοράς, συμμετείχαν η υπουργός Τουρισμού Έλενα Κουντουρά και ο γενικός γραμματέας Τουριστικής Πολιτικής και Ανάπτυξης Γιώργος Τζιάλλας.

Αντικείμενο ήταν ανταλλαγή των εμπειριών σε διεθνές επίπεδο για την επιτυχή αντιμετώπιση κρίσεων και την αποκατάσταση της εικόνας των προορισμών.

Η κα Κουντουρά ήταν κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης, όπου παρουσίασε το επιτυχημένο παράδειγμα της διαχείρισης κρίσης για τον προορισμό Ελλάδα το 2015 (capital controls). Χρονιά κατά την οποία ο ελληνικός τουρισμός αν και βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα ιδιαίτερα αρνητικό περιβάλλον -λόγω των συνεχών πολιτικοοικονομικών δυσκολιών και των πληγμάτων στη διεθνή εικόνα της χώρας- παρουσίασε άνοδο.

Η υπουργός αναφέρθηκε στο πλαίσιο των άμεσων και στοχευμένων ενεργειών που σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν σε πολιτικό, επιχειρησιακό και επικοινωνιακό επίπεδο για τη θωράκιση του ελληνικού τουρισμού, την προστασία και την τόνωση της διεθνούς τουριστικής εικόνας της Ελλάδας και την αύξηση του τουριστικού ρεύματος προς τη χώρα μας.

Η επιτυχημένη διαχείριση ανέτρεψε το αρνητικό κλίμα και ο τουρισμός ξεπέρασε κάθε δυσκολία και κατέγραψε ιστορικές επιδόσεις για το 2015 (+26 εκατ. επισκέπτες). Για την επιτυχία αυτή σε προηγούμενες δημόσιες τοποθετήσεις του ο γενικός γραμματέας του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού Taleb Rifai είχε χαρακτηρίσει την Ελλάδα χώρα-πρότυπο και περίπτωση άξιας μελέτης (casestudy).

Είχε πλούσια καριέρα τόσο στο θέατρο, όσο και τον κινηματογράφο.  Οι ρόλοι του, ακόμα κι όταν δεν ήταν πρωταγωνιστικοί, ξεχώριζαν λόγω του ταλέντου του και του τρόπου που ερμήνευε. Ο Αυλωνίτης ξεχώριζε για τις γκριμάτσες, τις μούτες του, όπως λέγονται στον χώρο της υποκριτικής, που προκαλούσαν γέλιο όχι μόνο στο κοινό, αλλά και στους συναδέλφους του. Ήταν αυτοδίδακτος, καθώς δεν φοίτησε σε δραματική σχολή και αυθόρμητος στις παραστάσεις και τα γυρίσματα. Μάλιστα ήταν απολαυστικός στους αυτοσχεδιασμούς και τις προσθήκες του στα αρχικά σενάρια, ενώ πολύ συχνά στο θέατρο «έπαιζε» με το κοινό και σχολίαζε ακόμη και το κοινό.

Πολλές φορές οι συνάδελφοί του αιφνιδιάζονταν από τα αστεία του και γελούσαν τόσο, που δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους. Από την ταινία «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» Μια τέτοια στιγμή ήταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Η Σωφερίνα», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, όπου ο Αυλωνίτης ενσάρκωσε τον θρυλικό Γύλο ή αλλιώς τον Σπανοβαγγελοδημήτρη Νικόλαο του Νικολάου, που εκτός από το «δύσκολο» όνομά του, είχε και πρόβλημα στα μάτια και αλληθώριζε με αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο αστείος. Η σκηνή στο δικαστήριο ήταν από τις πιο ξεκαρδιστικές της καριέρας του. Για να γυριστεί όμως, χρειάστηκε περισσότερες από δέκα λήψεις καθώς οι ηθοποιοί, οι κομπάρσοι, αλλά και οι τεχνικοί δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Αιτία ήταν ο Αυλωνίτης και η στιχομυθία του με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ο οποίος ενσάρκωνε τον πρόεδρο του δικαστηρίου και προσπαθούσε να προφέρει το επίθετο του μάρτυρα, Γύλου. Τις συνεχείς διακοπές στο γύρισμα, περιέγραψε ο ίδιος ο δημιουργός της, ο Αλέκος Σακελλάριος, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ.

Η ταινία η «Σωφερίνα» ήταν η πρώτη και μοναδική συνεργασία της Αλίκης Βουγιουκλάκη με τη Μάρω Κοντού. Η Βουγιουκλάκη απέφευγε να εμφανίζεται στις ταινίες μαζί με άλλες μεγάλες πρωταγωνίστριες γιατί ήθελε να αποφεύγει και τις «συγκρίσεις» των κριτικών κινηματογράφου, που μπορούσαν να δημιουργήσουν οποιαδήποτε παρεξήγηση.

Το σενάριο ήταν διασκευή του θεατρικού κειμένου του Γιώργου Ρούσου, με τίτλο «Το τελευταίο ψέμα». Η «Σωφερίνα» έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες στις 26 Οκτωβρίου του 1964. Το περίεργο είναι ότι την ίδια εβδομάδα προβλήθηκε για πρώτη φορά και η ταινία «Το Δόλωμα» με το ίδιο πρωταγωνιστικό δίδυμο, Βουγιουκλάκη- Αλεξανδράκη, την παραγωγή της οποίας είχε αναλάβει άλλη εταιρεία. Κάτι τέτοιο δεν είχε ξανασυμβεί, αλλά δεν είχε αρνητικά αποτελέσματα, αφού και οι δύο ταινίες πήγαν καλά σε εισπράξεις. Η «Σωφερίνα» τερμάτισε τέταρτη σε εισιτήρια για εκείνη τη σεζόν, ενώ το «Δόλωμα», δεύτερο.

Η «Σωφερίνα» πάντως έκλεψε τις εντυπώσεις για τους δεύτερους ρόλους, που ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, όπως ο Αυλωνίτης, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Πάντζας, ο Κωνσταντίνου και σε μια μικρή σκηνή, ο Κώστας Χατζηχρήστος. Η εμφάνιση του τελευταίου, ήταν «δώρο» στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, που είχε κάνει κάτι αντίστοιχο, ένα μικρό πέρασμα δηλαδή, στην ταινία «Ο παράς κι ο φουκαράς».... 

mixanitouxronou.gr

Αποδίδουν όπως φαίνεται οι πρωτοβουλίες του υπουργείου Τουρισμού για επέκταση της τουριστικής περιόδου χρόνο με το χρόνο.

Φέτος, σύμφωνα με την αρμόδιο Υπουργό Έλενα Κουντουρά, η σεζόν έχει επεκταθεί στις 240 μέρες έναντι 215 το 2015. Ενώ, μεσοπρόθεσμος στόχος είναι να φτάσει τις 365 ημέρες, ενισχύοντας τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού (ιατρικός, ευεξίας, θρησκευτικός κα).

Χαρακτηριστικά, με εντυπωσιακή αύξηση 51,03% έκλεισε ο Οκτώβριος στη Ζάκυνθο, καταδεικνύοντας ότι μπορεί να είναι εφικτή η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, σύμφωνα με την Πρόεδρο του Συλλόγου Ξενοδόχων Λαγανά, Χριστίνα Τετράδη, Με τη συνολικές αφίξεις στο δεκάμηνο να σημειώνουν αύξηση 11,20%.

Αντίστοιχα, στα Χανιά η τουριστική κίνηση τον μήνα Οκτώβριο είχε άνοδο 27,99% σε σχέση με πέρυσι (επίσημα στοιχεία από το Α/Δ Χανίων «Δασκαλογιάννης»).

Οι περισσότεροι επισκέπτες τον μήνα Οκτώβριο προέρχονταν από τη Μεγάλη Βρετανία (14.424), τη Δανία (13.176), τη Σουηδία (12.158), τη Γερμανία (9.908), τη Νορβηγία (8.810), τη Φινλανδία (8.664), την Ιταλία (4.889, αποκλειστικά μέσω Ryanair) και την Πολωνία (3.854). Αξιοσημείωτος ο αριθμός των αφίξεων και από την Κύπρο, που έφτασαν τις 3.290. Ενώ, ψηλά κρατήθηκε και η κρουαζιέρα στα Χανιά με 11.000 επισκέπτες να αναμένονται ως το τέλος Νοεμβρίου.

Ίδια εικόνα και στα Δωδεκάνησα με τη Ρόδο να καταγράφει τον καλύτερο Οκτώβριο στην ιστορία της και να λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος με αύξηση διεθνών επισκεπτών 29,13%. Αλλά, και στην Κω οι επαγγελματίες του τουρισμού μιλούν πλέον για μία "σωσμένη" χρονιά, παρά τα προβλήματα που ανέκυψαν στην αρχή της σεζόν λόγω προσφυγικού. Ο Οκτώβριος ήταν εξαιρετικός για την Κω, όπου για πρώτη φορά παρουσιάστηκε αύξηση 19.3% (65.056 διεθνείς επισκέπτες).

Θεαματική επαναφορά και για τη Σάμο, με αύξηση 31,5% στις διεθνείς αεροπορικές αφίξεις για το μήνα Οκτώβριο. Ενώ, σύμφωνα με τις τοπικές αρχές τον φετινό Οκτώβριο η αύξηση των Τούρκων επισκεπτών στη Σάμο ήταν της τάξης του 105% !

«Ηταν στραβό το κλήμα, το ’φαγε κι ο γάιδαρος». Στην κατεύθυνση των κλιμακούμενων τουρκικών προκλήσεων έρχεται να προστεθεί και μια νέα τηλεοπτική σειρά. 
Μετά τις απανωτές δηλώσεις αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λωζάννης και της ελληνικότητας των νησιών του Αιγαίου, έρχεται να προστεθεί και «Η πατρίδα μου εσύ». Πρόκειται για μια φιλόδοξη τηλεοπτική παραγωγή που εξιστορεί τα γεγονότα της περιόδου που προηγήθηκε της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, αλλά σύμφωνα με την εκδοχή των Τούρκων. Οι Ελληνες στρατιωτικοί παρουσιάζονται σαν δολοφόνοι και δυνάστες των φιλήσυχων Τούρκων που βλέπουν τις περιουσίες και τις οικογένειές τους να καταστρέφονται απρόκλητα. Πρωταγωνιστής είναι ο μεγάλος σταρ της γειτονικής χώρας Χαλίτ Εργκέντς, πασίγνωστος στην Ελλάδα από τον ρόλο του ως Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπής. Αυτός υποδύεται τον Τζεβντέτ, τον χαρακτήρα που μετά τον άδικο διωγμό του επαναστατεί και γίνεται Ελληνοφάγος. Στο πλευρό του βρίσκεται η γνωστή ηθοποιός και σύζυγός του στην πραγματική ζωή Μπεργκιουζάρ Κορέλ. Η σειρά έκανε πρεμιέρα μία διόλου τυχαία ημερομηνία, την 29η Οκτωβρίου. Τότε εορτάζεται η θεμελίωση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Μουσταφά Κεμάλ.

Παρά το συχνά και απροκάλυπτα ανθελληνικό πνεύμα τους, οι τουρκικές τηλεοπτικές σειρές αποτελούν μέρος της εγχώριας τηλεοπτικής καθημερινότητας. Κάποτε ο μακαρίτης πρωθυπουργός και πρόεδρος της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ είχε πει: «Δεν θα χρειαστεί πόλεμος για να κατακτήσουμε την Ελλάδα, θα πέσει μόνη της σαν ώριμο φρούτο στις αγκαλιές μας». Αν ζούσε το 2010, θα έτριβε τα χέρια του. Ηταν η χρονιά όπου οι τουρκικές σαπουνόπερες συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό, το οποίο τους χάρισε εξαρχής πολύ υψηλά ποσοστά τηλεθέασης. Μέχρι και το 2014 είχαν παιχτεί 36 τουρκικές σειρές, κατακτώντας δεσπόζουσα θέση στα ελληνικά τηλεοπτικά προγράμματα. Σήμερα συνεχίζουν να απολαμβάνουν τεράστια απήχηση. Οι Ελληνες τηλεθεατές έχουν μετατραπεί σε φανατικούς καταναλωτές της τουρκικής σαπουνόπερας, ενώ σχεδόν όλα τα ιδιωτικά κανάλια τις έχουν εντάξει στο πρόγραμμά τους.

Η Ελλάδα, όμως, δεν αποτελεί τον μοναδικό πελάτη τους. Η τουρκική τηλεοπτική βιομηχανία αναπτύσσεται δυναμικά, καθώς έχει κατακτήσει πάνω από 300 εκατομμύρια θεατές σε περισσότερες από 75 χώρες. Τουλάχιστον 70 σειρές, κατά κανόνα σαπουνόπερες, πέρασαν τα τουρκικά σύνορα και κατέκλυσαν τις αγορές με βασικούς αποδέκτες χώρες της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Το «Αγιάζι του έρωτα», το «Κισμέτ», τα «Ασημένια φεγγάρια» και το «Χίλιες και μία νύχτες» προβλήθηκαν ή συνεχίζουν να προβάλλονται σε αυτές τις χώρες. Το δημοφιλές και εδώ «Εζέλ» έσπασε τα κοντέρ τηλεθέασης σε Κροατία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, κάνοντας μέχρι και 65% τηλεθέαση.

Τα έσοδα της τουρκικής τηλεοπτικής βιομηχανίας από τις εξαγωγές ξεπέρασαν τα 100 εκατ. δολάρια τον προηγούμενο χρόνο. Συγκριτικά, αναφέρουμε ότι το 2007 κυμαίνονταν στο 1 εκατ. δολάρια. Η επιτυχία τους εξηγείται εύκολα αν δει κανείς το δοκιμασμένο μοτίβο της αμερικανικής και της βραζιλιάνικης σαπουνόπερας, το οποίο ακολουθούν ευλαβικά, με τα αφελή δράματα των ηρώων και τη μικροαστική χλιδή που ζωντάνεψε στη μικρή οθόνη και ο Νίκος Φώσκολος τη δεκαετία του 1990 στην Ελλάδα.

Την αρχή της τουρκικής κούρσας έκανε η τηλεοπτική σειρά «Χίλιες και μία νύχτες». Ο πρόεδρος μιας από τις δεκάδες τουρκικές εταιρείες παραγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων Φιράτ Γκουλέντο είναι σαφής: «Το ‘‘Χίλιες και μία νύχτες” άνοιξε αγορές σε μια βιομηχανία που πάσχιζε να βρει οδό ανάπτυξης. Ο Ονούρ και η Σεχραζάτ συνέβαλαν στη διεθνή επιτυχία. Μέχρι τότε χρεώναμε γύρω στα 50 δολάρια το επεισόδιο. Μετά την επιτυχία του συγκεκριμένου σίριαλ η ταρίφα ανέβηκε και έφτασε μέχρι και τις 20.000». Σήμερα στη Μέση Ανατολή το μερίδιο των τουρκικών σειρών φτάνει το 65%, ξεπερνώντας κατά πολύ αυτό των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών. Το Καζακστάν, το Αζερμπαϊτζάν και η Βουλγαρία ήταν από τις πρώτες χώρες που οσμίστηκαν τη δυναμική των τουρκικών σειρών και πρόλαβαν να εξασφαλίσουν αυτά τα τηλεοπτικά προϊόντα σε χαμηλές τιμές.

 Το περιοδικό «Time» έγραψε ότι οι σειρές είναι «το κρυφό όπλο του Ερντογάν». Πράγματι, εκτός από την εμπορική πτυχή τους, φαίνεται να έχουν και ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα. Λειτουργούν ως όχημα της τουρκικής πολιτιστικής επιρροής. Αυτού που παλαιότερα ονομαζόταν «πολιτιστικός ιμπεριαλισμός». Πιστή στο δόγμα Νταβούτογλου για άσκηση επιρροής σε όλα τα επίπεδα, η νεοοθωμανική Τουρκία έχει στόχο να εδραιωθεί ως ηγεμονική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή. Επιδιώκει να λειτουργήσει ως μητρόπολη του μεταοθωμανικού χώρου, δορυφοροποιώντας όχι μόνο τις μουσουλμανικές, αλλά και τις χριστιανικές χώρες που προέκυψαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό δεν προωθείται μόνο με πολιτικοδιπλωματικά μέσα, αλλά και με την ήπια και αποτελεσματική ισχύ της πολιτιστικής επιρροής.


Απόδειξη αυτού είναι ότι το τουρκικό κράτος επιδοτεί συστηματικά τη δημιουργία και την εξαγωγή των τηλεοπτικών αυτών προϊόντων στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία, στα Βαλκάνια, μέχρι και στη Γαλλία, στη Σουηδία και τη Νορβηγία. Φροντίζει μάλιστα να δημιουργεί ακριβές παραγωγές, η δημιουργία των οποίων κοστίζει 100.000 δολάρια την ώρα. Τις πολυδάπανες αυτές παραγωγές επιπέδου Χόλιγουντ στη συνέχεια τις προσφέρει σε τιμές ευκαιρίας με μία και μοναδική προϋπόθεση: να μεταδίδονται στην τουρκική γλώσσα και όχι μεταγλωττισμένες. Βάζει, όμως, και όρους στο περιεχόμενό τους. Οι σειρές πρέπει να προβάλουν την ενότητα της οικογένειας και του ηθικού βίου. Σπάνια ή ποτέ θα δει κανείς τους πρωταγωνιστές να καταναλώνουν αλκοόλ, να καπνίζουν ή να δημιουργούν εξωσυζυγικές σχέσεις.

Το σημαντικότερο, όμως, κριτήριο είναι να προβάλουν θετικά τη χώρα προωθώντας την εικόνα μιας ισχυρής οικονομικά και πολιτικά Τουρκίας. Είναι τέτοιος ο έλεγχος πάνω στο σενάριο και την παραγωγή των σειρών που ο ίδιος ο Ερντογάν άσκησε δημόσια σκληρή κριτική στο σίριαλ για τον Σουλεϊμάν, όταν θεώρησε ότι παρεκκλίνει από τον σκοπό του. Συγκεκριμένα, σε ομιλία του στα εγκαίνια περιφερειακού αεροδρομίου δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής πέρασε όλη του τη ζωή πάνω στο άλογο. Δεν είναι ο χαρακτήρας που απεικονίζεται στην τηλεοπτική σειρά». Είχε ενοχληθεί από το γεγονός ότι η σειρά ασχολιόταν με ίντριγκες στο χαρέμι του σουλτάνου.

Ο Τούρκος πρόεδρος είχε φτάσει ακόμα να πει ότι «έχουν ειδοποιηθεί οι Αρχές και αναμένεται η Δικαιοσύνη να λάβει τη σωστή απόφαση». Αμέσως μετά, το Τουρκικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (RTUK) επέβαλε πρόστιμο στην τηλεοπτική σειρά, επειδή «δεν έδειξε τον πρέποντα σεβασμό στην ιδιωτική ζωή μιας ιστορικής προσωπικότητας». Οι τουρκικές πρεσβείες στις χώρες όπου προβάλλονται αυτά τα προϊόντα μαζικής κουλτούρας έχουν ειδική εντολή να τα προωθούν. Πραγματοποιούνται μάλιστα συσκέψεις στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, στο οποίο έχει δημιουργηθεί μια ειδική υπηρεσία που καταπιάνεται μόνο με τα τουρκικά σίριαλ και τις τηλεταινίες, η οποία στη συνέχεια δίνει οδηγίες στους παραγωγούς.


Το εγχείρημα έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Ο Τούρκος πρέσβης στη Σαουδική Αραβία ανακοίνωσε προσφάτως ότι «τα τουρκικά δράματα έχουν καταφέρει να εκτινάξουν τον αριθμό των τουριστών από τη Σαουδική Αραβία». Επίσης, οι Ιορδανοί ταξιδιωτικοί πράκτορες είδαν τους ταξιδιώτες για την Τουρκία να αυξάνονται κατά 25% όταν έβαλαν στην ξενάγηση το παλάτι όπου διαδραματίζονταν τα «Ασημένια φεγγάρια». Το σίριαλ «Η πατρίδα μου εσύ» δεν είναι η μοναδική παραγωγή που επιχειρεί να αλλοιώσει την Ιστορία. Η τουρκική ταινία «Αλωση 1453» (Fetih 1453) κόστισε περισσότερα από 17 εκατ. δολάρια και χρειάστηκε περίπου τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί. Χρησιμοποιήθηκαν περίπου 20.000 κομπάρσοι, 44.000 μέτρα ύφασμα, 25.000 τ.μ. χαρτί και στούντιο των 2.500 τ.μ. Σύμφωνα με τα τουρκικά ΜΜΕ, είναι χωρίς αμφιβολία η ταινία με τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό στην ιστορία του τουρκικού κινηματογράφου. 

Η εφημερίδα «Hurriyet» ανέφερε ότι μόνο για το τρέιλέρ της δαπανήθηκαν 600.000 δολάρια. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από το τουρκικό κράτος και βασίστηκε στο μοντέλο των χολιγουντιανών περιπετειών ώστε να έχει την επιθυμητή απήχηση στο δυτικό κοινό.
Οι παραγωγές αυτές αποφέρουν χρήματα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι υπηρετούν τον σκοπό προβολής της Τουρκίας. Για την ακρίβεια, το νεοοθωμανικό καθεστώς χρησιμοποιεί την τηλεοπτική και κινηματογραφική παραγωγή για να προβάλει μια εξωραϊσμένη εικόνα της τουρκικής Ιστορίας και της κοινωνικής πραγματικότητας στο εξωτερικό.