Την τύχη να παίξει στο πλευρό του Ράσελ Κρόου θα έχει ένα 11χρονο Ελληνόπουλο το οποίο ζει στην Μελβούρνη.

Ο λόγος για τον Ντίλαν Γεωργιάδη, μαθητή της πέμπτης δημοτικού ο οποίος θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του πασίγνωστου ηθοποιού με τίτλο «The Water Diviner».



Στην ταινία ο μικρός Ντίλαν ερμηνεύει ένα παιδάκι από την Τουρκία.

Για αυτό το λόγο μάλιστα αναγκάστηκε να μάθει και λίγα τούρκικα ενώ για περίπου ενάμιση μήνα παράτησε τα μαθήματά του για να πάει στο Σίδνεϊ και την Κωνσταντινούπολη όπου  έγιναν τα γυρίσματα ταινίας.

«Με βοήθησε πάρα πολύ και προσπαθούσε να με διασκεδάσει. Τα πάντα τα έκανε με χιούμορ» ανέφερε ο 11χρονος για τον Ράσελ Κρόου.

Η δράση του φιλμ τοποθετείται στο 1919, με κεντρικό ήρωα έναν Αυστραλό πατέρα, που ταξιδεύει στην Τουρκία, προκειμένου να βρει τους δύο γιους του, αγνοούμενους μετά τη μάχη της Καλλίπολης, το 1915.

Η ταινία, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει σκηνές και από την απόβαση των Ελλήνων στη Μικρά Ασία το 1919 και από μια επίθεση, που φέρεται να έκαναν Έλληνες σε τρένο, που μετέφερε Τούρκους στρατιώτες. Μέσα στο τρένο αυτό ήταν και ο Κόνορ, ο ήρωας, που υποδύεται ο Κρόου.

Το σενάριο το έχει γράψει ο ομογενής Ανδρέας Αναστάσιος (Andrew Anastasios), ο οποίος συνεργάστηκε με τον Andrew Knight, και τη σκηνοθετεί ο ίδιος ο Ράσελ Κρόου.

Πηγή: star.gr

Μέσα από πληροφορίες του clickatlife.gr οι περισσότεροι αστέρες του Hollywood βέβαια «παλεύουν» από πιτσιρίκια να γίνουν γνωστοί. Με αρκετά χρόνια καριέρας στην πλάτη τους και διάφορες τηλεοπτικές ή ακόμα και κινηματογραφικές επιτυχίες, οι πρωτοκλασάτοι σταρ που ακολουθούν έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό ως ενήλικες όμως. Ποιους από αυτούς που ακολουθούν θυμάστε εσείς;

Για παράδειγμα, ο γόης πλέον Jake Gyllenhaal πολύ πριν προταθεί για Oscar β’ ανδρικού ρόλου με το «Brokeback Mountain» είχε υποδυθεί τον γιο του Billy Crystal κάνοντας το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στο «City Slickers», όταν ήταν μόλις 11 ετών.

Τη Drew Barrymore από την άλλη, οι περισσότεροι τη θυμόμαστε στον «E.T.: ο εξωγήινος», σε ηλικία μόλις 6 ετών ενώ και η ατίθαση Lindsay Lohan είναι ο ορισμός του παιδιού- σταρ. Στα 12 της πρωταγωνίστησε στην οικογενειακή κωμωδία «The Parent Trap», όπου έπαιζε μάλιστα διπλό ρόλο υποδυόμενη τις δίδυμες αδερφές ενώ ακολούθησαν τα «Life-Size», «Freaky Friday» και «Mean Girls».

Ίδια πορεία είχε και ο Joseph Gordon-Levitt, που το 1999 είχε εμφανιστεί στην τότε κινηματογραφική επιτυχία «10 πράγματα που μισώ  σε σένα».

Κατασταλαγμένη αναφορικά με την καριέρα της υπήρξε και η Anna Paquin, που πολλοί έμαθαν από το «True Blood». Η ηθοποιός ωστόσο στα 11 μόλις χρόνια της είχε κερδίσει  Oscar β’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στα «Μαθήματα Πιάνου».

Ο Elijah Wood πολύ πριν γίνει το πιο διάσημο Χόμπιτ του κινηματογράφου έχουμε ήδη πει, ότι είχε εμφανιστεί στα 8 του χρόνια στην επιτυχία του 1989 «Επιστροφή στο μέλλον 2» ενώ ο σύντροφός και προστάτης του στο κινηματογραφικό ταξίδι της τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Sean Astin, δεν είναι άλλος από τον πρωταγωνιστή του «Goonies», Mikey από την ομότιτλη ταινία του Steven Spielberg το 1985.

Σήμερα αποτελεί το πρότυπο της γυναικείας ομορφιάς. Κάτι που βέβαια προμηνυόταν ακόμη και όταν η Scarlett Johansson ήταν 13 ετών και έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο «Ζητούνται γονείς» με συμπρωταγωνιστή της μάλιστα τον Elijah Wood.

Αυτό που είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό είναι ότι ο Christian Bale, που όλοι πλέον αναγνωρίζουμε ως κορυφαίο ηθοποιό της γενιάς του, είχε αποφασίσει από πιτσιρίκι τι θέλει να κάνει στη ζωή του.

Και πολύ καλά έκανε. Η πρώτη κινηματογραφική του μάλιστα εμφάνιση ήταν το 1987 στο φιλμ του Steven Spielberg «Empire of the Sun».

Μπορεί ο Haley Joel Osment στην «Έκτη αίσθηση» να έβλεπε νεκρούς αλλά δεν ήταν όποιος κι όποιος νεκρός. Κάτω από το κρεβάτι του ήταν η Mischa Barton, τότε στα 13 της.

Ο γνωστός και μη εξαιρετέος για λάθος λόγους Shia LaBouef, πριν αποκτήσει φήμη από τους «Transformers» είχε κάνει την παρθενική του εμφάνιση με το ρόλο του Louis στην τηλεοπτική επιτυχία του Disney «Even Stevens» ενώ η δύσκολη στις συνεργασίες Katherine Heigl, πριν γίνει αναγνωρίσιμη από το «Grey's Anatomy» και τις αισθηματικές κομεντί που ακολούθησαν, είχε πρωτοεμφανιστεί το 1996 στο «Wish Upon a Star».

Κορυφαία της παρέας του «Californication» και η πανύψηλη Madeline Zima, που αρκετοί λογικά θυμόμαστε από το ρόλο της Grace Sheffield στην τηλεοπτική «Νταντά αμέσου δράσεως» ενώ η Kristen Stewart αρκετά χρόνια πριν γίνει το είδωλο των βρικολάκων και της αιώνιας αγάπης ως Bella Swan στο «Twilight» είχε πρωταγωνιστήσει ως κόρη της Jodie Foster στο «Δωμάτιο Πανικού».

Τελικά πόσους αναγνωρίσατε;

Ο Δημοτικός Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Βρεφονηπιακών Σταθμών  Δήμου Κω ανακοινώνει ότι η προθεσμία υποβολής αιτήσεων εγγραφής και επανεγγραφής παιδιών στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, θα ξεκινήσει από την Πέμπτη 15 Μαΐου έως και την Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014. Για αιτήσεις και πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι γονείς θα μπορούν να απευθύνονται στους κατά τόπους παιδικούς σταθμούς και κατά τις εργάσιμες ημέρες και ώρες.
Βάσει της υπ’ αριθ. απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου 149/2014 και της  υπ΄ αριθ. απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου του Δ.Ο.Π.Α.Β.Σ. Κω 205/2013, τα μηνιαία τροφεία των παιδικών σταθμών μειώνονται στο αντίτιμο των εξήντα ευρώ (60€) έναντι ενενήντα ευρώ (90€), που ίσχυε για όλο το Δήμο. Η απόφαση αυτή  έχει αναδρομική ισχύ από τον Σεπτέμβριο του 2013, συμπεριλαμβάνοντας στο σύνολό τους και τις οικονομικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές για τις μονογονεϊκές οικογένειες, τις τρίτεκνες και πολύτεκνες, καθώς και όσους ενδεδειγμένα παρουσιάζουν οικονομική αδυναμία.
Τέλος υπενθυμίζεται η σημαντική βοήθεια που παρέχεται σε περίπου 200 οικογένειες του νησιού μας με την επιτυχή ένταξή τους στο πρόγραμμα Δράσης «Εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» της Ε.Ε.Τ.Α.Α.  Α.Ε  και του Ιδρύματος  «ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ» για την περίοδο 2013-2014, και η συνέχεια της προσπάθειας για ένταξη ακόμη περισσότερων οικογενειών.
           
Ο Πρόεδρος  του  Δ.Ο.Π.Α.Β.Σ.  Κω  Αθανάσιος  Μπαραχάνος

Το Κούκου! Τσα! είναι ένα παιχνίδι που συναντάται σε όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από τα γλωσσικά και πολιτισμικά εμπόδια. Γιατί, όμως, είναι τόσο διαδεδομένο και αποτελεί σταθερή αξία; Ίσως, επειδή θεωρείται ισχυρό εργαλείο μάθησης...

Κρύβουμε τα μάτια μας και μετά από λίγα δευτερόλεπτα τα αποκαλύπτουμε σιγά-σιγά. Η κίνηση αυτή προκαλεί γέλιο στο μωρό, που γρήγορα μεταδίδεται και σε εμάς. Το κάνουμε ξανά και πάλι γελάμε. Και ξανά.

Το Κούκου! Τσα! δεν σταματά ποτέ. Δεν είναι μόνο τα νέα μωράκια που το απολαμβάνουν. Και εμείς το διασκεδάζαμε, όταν οι γονείς μας έπαιζαν μαζί μας. Όπως και εκείνοι, με την σειρά τους, όταν έπαιζαν με τους γονείς τους και πάει λέγοντας.

Όλοι γεννιόμαστε με μοναδικές προσωπικότητες, κάτω από μοναδικές καταστάσεις και με μοναδικά γονίδια. Αν το κάθε μωρό είναι τόσο ξεχωριστό, τότε, γιατί όλα τους, σε όλο τον κόσμο, όταν ανακαλύπτουν το Κούκου! Τσα! χαίρονται;  Γιατί το παιχνίδι αυτό ποτέ δεν χάνεται;

Τα μωρά δεν διαβάζουν βιβλία, και δεν γνωρίζουν πολλούς ανθρώπους, έτσι η εκπληκτική ανθεκτικότητα και πολιτιστική καθολικότητα του Κούκου! Τσα! είναι ίσως το στοιχείο εκείνο που δημιουργεί κάτι σημαντικό στο μυαλό τους.

Γιατί τα μωρά λατρεύουν το Κούκου! Τσα!;

Δεν είναι μία απλή συνήθεια ή μόδα της εποχής, που περνά. Το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τα θεμέλια, πάνω στα οποία έχει σχηματιστεί η ενήλικη ανθρώπινη σκέψη.

Μία πρώτη θεωρία, που εξηγεί γιατί τα μωρά απολαμβάνουν τόσο το Κούκου! Τσα!, υποστηρίζει ότι ευθύνεται η έκπληξη που δημιουργείται, όταν τα πράγματα που χάνονται από το οπτικό τους πεδίο, εμφανίζονται ξανά. Αυτό μπορεί να μην φαίνεται αστείο για εσάς, αλλά πρέπει να σκεφτείτε ότι για ένα μωρό τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Έρχονται στον κόσμο σε πλήρη σύγχυση και σταδιακά μαθαίνουν να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους. Εσείς γνωρίζετε ότι όταν ακούτε την φωνή κάποιου σημαίνει ότι βρίσκεται κοντά σας, ή ότι όταν μία μπάλα κυλήσει πίσω από τον καναπέ συνεχίζει να υπάρχει, δεν εξαφανίζεται, όμως σκεφτείτε για λίγο πώς καταλήξατε να τα ξέρετε αυτά.

Η Jean Piaget, αναπτυξιακή ψυχολόγος, ονομάζει την αρχή αυτή “μονιμότητα αντικειμένου” και πιστεύει ότι τα παιδιά χρειάζονται τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής τους για να την αναπτύξουν. Και φυσικά στα δύο αυτά χρόνια το Κούκου! Τσα! υπάρχει παντού.

Το παιχνίδι δεν είναι απλά ένα αστείο. Βοηθά τα μωρά να δοκιμάσουν ξανά και ξανά τη θεμελιώδη αυτή αρχή της ύπαρξης. Ότι δηλαδή τα υλικά αντικείμενα συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και αν δεν μπορούμε να τα δούμε.

Ίσως, η εξέλιξη κάνει το Κούκου! Τσα! να αποτελεί απόλαυση για τα μωρά, για τους δικούς τους λόγους, δεδομένου ότι έχει αποδειχθεί χρήσιμο στην γνωστική τους ανάπτυξη. Ίσως και όχι. Ίσως, υπάρχει κάτι βαθύτερο από την εκπαιδευτική ιδιότητά του.
Το στοιχείο της έκπληξης

Γιατί τα μωρά λατρεύουν το Κούκου! Τσα!;

Το Κούκου! Τσα! χρησιμοποιεί τη βασική δομή όλων των καλών αστείων και εκπλήξεων, σε συνδυασμό με την προσδοκία. Οι ερευνητές Gerrod Parrott και Henry Gleitman το απέδειξαν κάνοντας ένα πείραμα με ομάδες που αποτελούνταν από έξι, επτά και οκτώ μηνών παιδιά. Μάλλον ακούγεται πολύ διασκεδαστικό για ψυχολογικό πείραμα...

Τον περισσότερο χρόνο το παιχνίδι παιζόταν κανονικά, όμως ορισμένες φορές ο ενήλικας που κρυβόταν, εμφανιζόταν ξανά διαφορετικός ή σε διαφορετική θέση. Τα βίντεο που τραβήχτηκαν αξιολογήθηκαν από ανεξάρτητους παρατηρητές για το πόσο και πότε τα μωρά χαμογελούσαν ή γελούσαν πολύ.

Στις ειδικές περιπτώσεις, τα μωρά χαμογελούσαν, αν και το αποτέλεσμα αποτελούσε μεγαλύτερη έκπληξη. Αντίθετα, κατά τη διάρκεια του κανονικού παιχνιδιού γελούσαν και μάλιστα πολύ. Επιπλέον, η διαφορά αυτή στην απόλαυση εκ μέρους των μωρών ανάμεσα στις δύο μορφές του Κούκου! Τσα! έγινε πιο αισθητή, ανάλογα την ηλικία. Τα μωρά των οκτώ μηνών απολάμβαναν ακόμη λιγότερο τα κόλπα.

Η ερμηνεία των ερευνητών για το συμπέρασμα αυτό κάνει λόγο για τη δυνατότητα που υπάρχει στο παιχνίδι το μωρό να προβλέψει το αποτέλεσμα. Όσο τα μωρά μεγαλώνουν, τόσο αυξάνεται και η πρόβλεψή τους, έτσι η διαφορά με ότι συμβαίνει στην πραγματικότητα αλλάζει και το βρίσκουν όλο και λιγότερο αστείο.

Το μυστικό της διαχρονικότητας του Κούκου! Τσα! είναι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ένα μόνο παιχνίδι. Όσο το μωρό μεγαλώνει, ο ενήλικας δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να προσαρμόσει το παιχνίδι στις νέες του ικανότητες, γεγονός που επιτρέπει και στους δύο να απολαμβάνουν το ίδιο παιχνίδι, αλλά με διαφορετική μορφή.

Η παλαιότερη έκδοση του Κούκου! Τσα! ήταν ο “κώδωνας του κινδύνου”, όπου ο ενήλικας ανακοίνωνε την άφιξή του μέσω της φωνής, προτού φέρει το πρόσωπό του κοντά στο οπτικό πεδίο του μωρού.

Όσο τα μωρά μεγαλώνουν περνούν από τα κρυμμένα μάτια, στο να απολαμβάνουν τον ενήλικα να κρύβεται και να εμφανίζεται. Όμως, μετά από έναν περίπου χρόνο παίρνουν τον έλεγχο. Έτσι, γίνονται εκείνα πια που κρύβονται και εμφανίζονται ξανά λίγο αργότερα.

Με αυτόν τον τρόπο, το Κούκου! Τσα! μπορεί να συνεχίσει να δίνει θετικά στοιχεία στο παιδί, επιτρέποντας να υπάρχει μία τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε αυτά που γνωρίζει για τον κόσμο ένα μωρό που μεγαλώνει, σε αυτά που μπορεί να ελέγξει και σε εκείνα που ακόμα τον εκπλήσσουν.

Ευτυχώς, για τους ενήλικες το γέλιο ενός μωρού αποτελεί τη μεγαλύτερη απόλαυση, έτσι η επανάληψη του παιχνιδιού δεν τους σταματά από το να τα παίζουν ξανά και ξανά και ξανά.

Πηγή: pathfinder.gr

Οι επικριτές ανησυχούν για την είσοδο εγκύων από την ανατολική Ευρώπη
Από σήμερα τίθεται σε εφαρμογή ο αμφιλεγόμενος νόμος της κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, που δίνει τη δυνατότητα σε φτωχές ή ανήμπορες γυναίκες που αδυνατούν να μεγαλώσουν το παιδί τους, να το φέρουν στον κόσμο «με ασφάλεια και εχεμύθεια».

Τα παιδιά στο τέλος της εφηβείας τους θα μπορούν να μαθαίνουν το όνομα της μητέρας τους, εάν η ίδια έχει δώσει την σχετική άδεια και εάν το επιθυμούν. Ωστόσο, οι επικριτές του νόμου θεωρούν απάνθρωπη την υποχρεωτική παράδοση των παιδιών σε ιδρύματα ή ανάδοχες οικογένειες, ενώ προειδοποιούν ότι θα αυξηθεί ο «τουρισμός της εξαθλίωσης», δηλαδή η είσοδος εγκύων (ιδίως από την ανατολική Ευρώπη) στη Γερμανία για να γεννήσουν σε κάποιο καλό μαιευτήριο.  

Όπως μεταδίδει η ελληνόφωνη υπηρεσία της Deutsche Welle, με την πρωτοβουλία αυτή, το γερμανικό υπουργείο Υγείας καλύπτει ένα τεράστιο νομοθετικό κενό και δίνει λύση σε ένα πρόβλημα που χρονίζει και οδηγεί κάθε χρόνο εκατοντάδες γυναίκες στην απόγνωση. Το νομοσχέδιο δίνει το δικαίωμα στις γυναίκες που για διάφορους λόγους, κοινωνικούς ή οικογενειακούς δεν μπορούν να κρατήσουν το παιδί τους, να το φέρουν στον κόσμο σε κάποιο νοσοκομείο, χωρίς να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους και χωρίς να υποστούν νομικές συνέπειες για την εγκατάλειψή τους.

Η λύση της «βρεφοδόχου»
Μέχρι τώρα υπήρχε μια νομοθετική γκρίζα ζώνη. Οι γυναίκες αναγκάζονταν ή να τοποθετήσουν τα βρέφη τους μετά την εγκυμοσύνη σε κάποια «βρεφοδόχο» ή να αναζητήσουν κάποιο μαιευτήριο που θα δεχόταν άτυπα έναν ανώνυμο τοκετό. Η αβεβαιότητα αυτή οδήγησε κάποιες γυναίκες σε απονενοημένες ενέργειες. Και όπως επισημαίνει η Μόνικα Κλάινε, διευθύντρια της Κοινωνικής Υπηρεσίας των Καθολικών Γυναικών: «Οι έγκυες αυτές δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κατάστασή τους. Δεν είναι σε θέση να βρουν λύση μέχρι τον τοκετό». Πολύ συχνά, εξηγεί Μόνικα Κλάινε, οι γυναίκες αυτές γεννούν τα παιδιά τους χωρίς ιατρική αρωγή, σε υπόγεια ή ακόμη και στην τουαλέτα του σπιτιού τους.

Για κάποιες απεγνωσμένες γυναίκες υπάρχει και η λύση της «βρεφοδόχου». Πρόκειται για ένα μεγάλο συρτάρι, συνήθως κοντά σε κάποια βοηθητική είσοδο των νοσοκομείων ή συναφών ιδρυμάτων, όπου οι γυναίκες παραδίδουν τα βρέφη, χωρίς να είναι υποχρεωμένες να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους.

Στη Γερμανία υπάρχουν ακόμη περίπου 100 τέτοιες βρεφοδόχοι, οι οποίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά την νομοθετική ρύθμιση του «ανώνυμου τοκετού». Τα περισσότερα από τα παιδιά που παραδίδονται στην βρεφοδόχο δεν μαθαίνουν ποτέ ποιοι είναι οι γονείς τους, μολονότι το Συνταγματικό Δικαστήριο έχει λάβει μια σαφή απόφαση που προβλέπει ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να γνωρίζει την καταγωγή του.

«Η βρεφοδόχος είναι η χειρότερη λύση που μπορεί να προσφέρει σε μια γυναίκα και στο παιδί της μια οργανωμένη κοινωνία», υποστηρίζει η Μόνικα Μπράντνα, εκπρόσωπος του Γερμανικού Ινστιτούτου Νεότητας. Η κα Μπράντνα διηύθυνε μια έρευνα γύρω από την ανώνυμη παράδοση βρεφών και το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε είναι συγκλονιστικό: πολλοί φορείς που δέχθηκαν τα παιδιά δεν γνωρίζουν τίποτε για την τύχη τους. Το νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας έλαβε υπόψη του τα προβλήματα αυτά. Στο σχετικό κείμενο προβλέπεται ότι μια γυναίκα μπορεί να γεννήσει σε ένα νοσοκομείο και τα στοιχεία της να παραμείνουν απόρρητα για 16 χρόνια. Τότε το παιδί που θα γεννήσει θα έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί ποια είναι η μητέρα του, υπό έναν διπλό όρο: να έχει δώσει την άδεια η μητέρα και να το επιθυμεί και το ίδιο το παιδί.

Οι επικριτές του νόμου αντιμετωπίζουν αρνητικά το γεγονός ότι η μητέρα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί να μάθει το παιδί της την ταυτότητά της.

Ισοπεδωτική η υποχρεωτική παράδοση των παιδιών
Η Γερμανική Ένωση Μαιευτήρων (DHW) εκφράζει τη δυσαρέσκειά της και για ορισμένες άλλες πτυχές της νέας νομοθετικής ρύθμισης. Μεταξύ άλλων η DHW επικρίνει το γεγονός ότι οι γυναίκες που κάνουν χρήση του σχετικού νόμου οφείλουν να παραδώσουν τα παιδιά τους. Όπως επισημαίνει η Καταρίνα Γέσκε, εκπρόσωπος του DHW, «το να θέλει μία γυναίκα να διασφαλίσει την ανωνυμία της δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι δεν επιθυμεί ή δεν είναι σε θέση να μεγαλώσει το παιδί της» Η Κ. Γέσκε αναφέρει ως παράδειγμα τις γυναίκες που αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε κέντρα φιλοξενίας, έχοντας πέσει θύματα οικογενειακής βίας.

Οι ενστάσεις δεν εξαντλούνται ωστόσο στο σημείο αυτό. Η εχεμύθεια που εγγυάται ο νόμος μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε παράνομο «ιατρικό τουρισμό». Αυτό που αποκαλείται και «τουρισμός της εξαθλίωσης». Ήδη σήμερα πολλές Ανατολικοευρωπαίες, συνήθως άπορες, αξιοποιούν την ελεύθερη διακίνηση εντός της ΕΕ για να γεννήσουν τα παιδιά τους με καλή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε κάποιο γερμανικό μαιευτήριο. Εκτιμάται ότι το φαινόμενο αυτό θα ενταθεί όταν θα τεθεί σε ισχύ ο νόμος.

Πηγή: tovima.gr