Όλοι λατρεύουμε τις ταινίες μουσικού περιεχομένου, μεταφέρουν πολλά αισθήματα μέσα από μια ιστορία που κρύβει έναν  τραγουδιστή ή στην προκειμένη περίπτωση έναν Dj.

Η νέα ταινία της Warner Bros και του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Max Joseph (MTV’s «Catfish: The TV Show»), We Are Your Friends,  είναι εδώ για μας δώσει ένα μικρό δείγμα τι σημαίνει να είσαι νέος Dj.

Οι Διάφοροι ήχοι της πόλης, μια συνομιλία με έναν φίλο που απεβίωσε και μια κουβέντα της κοπέλας που το ενδιαφέρει του δίνει το πάτημα να φτιάξει το απόλυτο κομμάτι που θα ξεσηκώσει ένα μουσικό Φεστιβάλ στην Αμερική με χιλιάδες κόσμο…

Περισσότερα; Επί τις οθόνης!

Έξι χρόνια μετά το τραγικά υποτιμημένο Agora, ο Ισπανο-Χιλιανός σκηνοθέτης των The Others, Abre los Ojos και Mar Adentro, Alejandro Amenábar, επιστρέφει με τη νέα του ταινία, το Regression.

Μινεσότα 1990. Ο ντετέκτιβ Bruce Kenner ερευνά την υπόθεση της νεαρής Angela που κατηγορεί τον πατέρα της για ένα ανείπωτο έγκλημα. Εκείνος παρότι δεν έχει καμία μνήμη γι’ αυτό, παραδέχεται την ενοχή του. Ο ντετέκτιβ με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου θα προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο και θα οδηγηθούν στην αποκάλυψη ενός τρομακτικού μυστικού.

Το trailer είναι πραγματικά συναρπαστικό και ταυτόχρονα υπενθυμίζοντάς μας πως 120 δευτερόλεπτα μπορούν να ενθουσιάσουν χωρίς ουσιαστικά να μας αποκαλύψουν τίποτα.

Πρωταγωνιστούν οι Ethan Hawke, Emma Watson, David Thewlis και David Dencik.

artsandthecity.gr

Η ταινία «Carol», είναι το μεγάλο φαβορί στην κούρσα για τις Χρυσές Σφαίρες καθώς έχει συγκεντρώσει 5 υποψηφιότητες, μεταξύ αυτών του α΄ γυναικείου ρόλου σε δραματική ταινία των δύο συμπρωταγωνιστριών της, της Κέιτ Μπλάνσετ και της Ρούνι Μάρα.

Στον κατάλογο των υποψηφιοτήτων ακολουθούν το «Το Μεγάλο Σορτάρισμα», που πραγματεύεται την χρηματοπιστωτική κρίση, το «The Revenant» με θέμα τον αγώνα επιβίωσης ενός κυνηγού που έχει τραυματιστεί, αλλά και η ταινία «Στιβ Τζομπς» για τον συνιδρυτή της Apple, με 4 υποψηφιότητες έκαστη.

Τη Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου σε δραματική ταινία διεκδικούν οι πρωταγωνίστριες της ταινίας Carol, εκ των οποίων η Ρούνι Μάρα έχει ήδη τιμηθεί για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ των Καννών.

Αντίπαλές τους, η Μπρι Λάρσον (Το Δωμάτιο), η Σίρσα Ρόναν (Brooklyn) και η Αλίσα Βικάντερ (Το Κορίτσι από τη Δανία).

Για το βραβείο της καλύτερης δραματικής ταινίας, η Carol συναγωνίζεται με το Mad Max: Fury Road, The Revenant, Το Δωμάτιο και το Spotlight.

Στην κατηγορία του πρώτου ανδρικού ρόλου, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο που πρωταγωνιστεί στο The Revenant του Αλεχάντρο Ινιάριτου θα «κονταροχτυπηθεί» με τον Μπράιαν Κράνστον (Ντάλτον Τράμπο), τον Μάικλ Φασμπέντερ (Στιβ Τζομπς), τον Γουίλ Σμιθ (Concussion) και τον Έντι Ρεντμέιν (Το Κορίτσι από τη Δανία).

Η 73η τελετή των Χρυσών Σφαιρών θα πραγματοποιηθεί την 10η Ιανουαρίου και θα την παρουσιάσει ο κωμικός ηθοποιός Ρίκι Γκερβές.

Δείτε το βίντεο του MEGA:

Ο Φιλίπ Πετί είναι ένας Γάλλος ισορροπιστής που ονειρεύτηκε να κάνει έναν… «περίπατο» ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους του World Trade Center της Νέας Υόρκης, στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Ακροβατώντας πάνω σ’ ένα συρμάτινο σκοινί! Αυτή είναι η ιστορία του. Και είναι αληθινή! Είναι εξαιρετικό αυτό που κάνει ο Ρόμπερτ Ζεμέκις σε τούτη την ταινία, σε τόσα πολλά επίπεδα. Από πού να το πρωτοπιάσεις; Ναι, υπάρχει το ντοκιμαντέρ «Man on Wire» του Τζέιμς Μαρς, με το ίδιο ακριβώς θέμα, το οποίο κέρδισε το Όσκαρ στην κατηγορία του το 2009. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να συγκρίνουν αυτά τα δύο. Αδίκως. Η «Βόλτα στο Κενό» είναι σινεμά μυθοπλασίας, δεν θέλει να παραστήσει το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.

Τι κάνει, λοιπόν, ο Ζεμέκις για να διαχωρίσει τη θέση του; Μας αφηγείται την ίδια ιστορία, όσο πιο κινηματογραφικά γίνεται, μετατρέποντάς της σε… παραμύθι. Με τον κεντρικό χαρακτήρα (που υποδύεται ο Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ) να εμφανίζεται και, σχεδόν, να μας παίρνει από το χεράκι για να μας ανεβάσει μέχρι τους Δίδυμους Πύργους, περνώντας από κάθε σημαδιακή φάση της ζωής του, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Όπως ένας γονιός που διαβάζει ένα παραμύθι στο ανήλικο παιδί του για να το βάλει να κοιμηθεί! Διότι αυτό που έκανε πραγματικότητα ο Φιλίπ Πετί το καλοκαίρι του 1974, καμία ανθρώπινη φαντασία δεν θα μπορούσε να το πλάσει, πόσω μάλλον ο κινηματογράφος…

Ερχόμαστε, λοιπόν, στην ουσία του κινηματογραφικού μέσου, που θέλει να μας αφηγηθεί μια ιστορία η οποία ξεπερνά το ρεαλιστικό, αγγίζει το εξωπραγματικό και θα μας φέρει στα όρια του καθίσματός μας, όταν ο ήρωας - Πετί θα βρεθεί στο κενό για να περάσει… απέναντι. Κατά κάποιον τρόπο, οι Δίδυμοι Πύργοι εκφράζουν μια διπολική σύγκρουση ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, κάτι που θα βιώσει εντονότερα ο θεατής της «Βόλτας στο Κενό» που δεν έχει δει το ντοκιμαντέρ του Μαρς και μάλλον αγνοούσε ακόμη και την ύπαρξη αυτού του συμβάντος. Το ντοκιμαντέρ αντιπροσώπευε την τεκμηρίωση, το φιλμ αντιπροσωπεύει την ψυχαγωγία. Το πρώτο μας κοινοποίησε την ιστορία δίχως εντυπωσιακά πλάνα ή ντοκουμέντα κινούμενης εικόνας από την εποχή εκείνη, το δεύτερο μας καλεί να το παρακολουθήσουμε στην πράξη, σαν ένα «παραμυθένιο» στιγμιότυπο της κινηματογραφικής φαντασίας. Κι αυτό το ψέμα είναι που θα στιγματίσει στη μνήμη μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το… πραγματικό κατόρθωμα του Πετί.

Θα μας μετατρέψει σε αυτόπτες μάρτυρες, με το ταλέντο του Ζεμέκις και εκείνη τη θαυμάσια ψευδαίσθηση που στην αληθινή ζωή αποκαλούμε σινεμά. Ο Γκόρντον-Λέβιτ θα γίνει ο Πετί κι εμείς… από κάτω, στο κάθισμα του σινεμά, θα έχουμε την καλύτερη θέα σε κάτι που θα φανταζόμαστε ότι είναι «παραμύθι», που θα μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια ή να τιναζόμαστε από τη θέση μας, που θα «βλέπουμε» με άλλη ματιά όταν η συνειδητοποίηση του βιώματος στην αίθουσα μας φέρει πιο κοντά στην αλήθεια τού πραγματικού συμβάντος. Εκείνη η στιγμή είναι συγκινητική.

Η «Βόλτα στο Κενό» φυσικά (και μάλλον πάνω απ’ όλα) είναι και ένα τεχνολογικό επίτευγμα, αφού το urban τοπίο που απεικονίζει στην κορύφωση του φιλμ αποτελεί ένα - δυσάρεστο - παρελθόν, πια. Δεν το θυμίζει, όμως. Καθόλου δεν την προσανατολίζει σ’ εκείνη την κατεύθυνση ο Ζεμέκις. Ούτε σαν «ειρωνεία», ούτε σαν «φόρο τιμής». Ο ήρωας εδώ είναι πάντοτε ο Πετί και το κατόρθωμά του, μέσα σε ένα κινηματογραφικό κάδρο που σοκάρει με τη φυσικότητα της φωτογραφίας τού Ντάριους Βόλσκι, την ψηφιακή και λειτουργικότατη 3D αναπαράσταση κτηρίων και περιβάλλοντος χώρου, αλλά και την ερμηνευτική άνεση του Γκόρντον-Λέβιτ, ο οποίος σε πείθει ότι κάνει αυτό που βλέπεις! Ο τελευταίος δέχεται αρκετά επικριτικά σχόλια για τη διγλωσσία των διαλόγων του ή την προβλέψιμα «σπασμένη» (και ιδιαίτερα γραφική στο ξεκίνημα του φιλμ) αγγλική προφορά του (λόγω της εθνικότητας του ήρωα). Ο Ζεμέκις τον υπερασπίζεται διαρκώς, με το «άλλοθι» της επιθυμίας του Πετί να μιλά αγγλικά με όλους τους βοηθητικούς χαρακτήρες, ώστε να εξασκεί τη γλώσσα για το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη, να μας πείθει σταδιακά και να ξεχνάμε τα όποια... ηχητικά ζητήματα μαζί του. Επιπλέον, καθώς ο ρόλος τού αφηγητή μάς γίνεται όλο και πιο οικείος στην πορεία του φιλμ, από ένα σημείο και μετά αδιαφορούμε πλήρως για το πώς και σε ποια γλώσσα μιλάει!

Το τελευταίο ημίωρο είναι ένα χάρμα οφθαλμών, ένα φινετσάτο «ακροβατικό» που εντυπωσιάζει, από έναν σοβαρό τεχνίτη του Χόλιγουντ. Που αποκτά και μια θαυμάσια, ποιητική διάσταση, καθώς αγγίζει και την πλευρά τού καλλιτέχνη, την ψυχή κάθε υπερβατικού καλλιτέχνη ο οποίος αφοσιώνεται τόσο στην ιδέα της δημιουργίας του, που δεν κατανοεί τα όρια της πιθανής αυτοθυσίας, της απώλειας της λογικής και του στοιχήματος με τη ζωή (ας έλειπε και η στιγμή με το περιστέρι, διάβολε!).

Εκεί ο θεατής παραδίδει τα όπλα, ξεχνά μικρές αφέλειες ή αδυναμίες στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, αδιαφορεί για το πόσο εγωκεντρικός ή «καβαλημένος» μπορεί να ήταν ο Πετί, και απογειώνεται μαζί με το έργο σε ένα θριαμβευτικό φινάλε που θα ήθελες να χειροκροτήσεις λες και βρισκόσουν εκεί, κάτω από τους Δίδυμους Πύργους, τον Αύγουστο του 1974. Το συναίσθημα υπερνικά την αμφιβολία, τον κυνισμό, την όποια αβεβαιότητα ότι το φιλμ που παρακολούθησες ήταν ένα «τρικ» που πήγε να σε ξεγελάσει. Αισθάνεσαι κάτι τόσο όμορφο, που θα θελήσεις να κρατήσεις για πάντα. «Forever», εύχεσαι (ή διερωτάσαι;) κι εσύ. Την τελική απάντηση σου τη δίνει ο Ζεμέκις. Με σοκαριστική απλότητα, μα με βαθιά αντίληψη σκέψης, καθώς η εικόνα χάνεται μπροστά από τα μάτια σου. Κι εκεί δακρύζεις.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ; Είναι μια από τις ταινίες - event της φετινής σεζόν, δίκαια. Οι οπαδοί του ντοκιμαντέρ για τον Πετί θα το χλευάσουν μερικώς, αλλά μάλλον εχθρεύονται το σινεμά ως ψυχαγωγία για να αντιδράσουν πραγματικά αρνητικά απέναντι σε όλα τα κατορθώματα που ζωντανεύει με απίστευτο επαγγελματισμό στην οθόνη ο Ζεμέκις. Το 3D ενισχύει ουσιαστικά τα παιχνίδια της κάμερας και τσιτώνει τα νεύρα του θεατή, χωρίς να σου πλασάρεται με «in your face» τρόπο (εννοείται ότι πρέπει να προτιμηθεί η θέαση του φιλμ κατ’ αυτόν τον τρόπο). Με λίγα λόγια, αποτελεί ένα από τα πιο απαραίτητα joyrides που σε καλούν για μια αρκετά υπερβατική εμπειρία στο σινεμά σήμερα. Πώς μπορείς να αρνηθείς τη μαγεία της κινηματογραφικής τέχνης (ή και «απάτης») όταν ήδη σέβεσαι το ακατόρθωτο που τόλμησε ο Πετί; Οι ακροφοβικοί και υψοφοβικοί, πάντως, θα τσιρίξουν! Tου Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr Βρείτε το freecinema.gr στο facebook

Νέες υπηρεσίες κι επιλογές έρχονται παρέα με το νέο YouTube Red αφού όπως φαίνεται η Google ετοιμάζεται να προβάλει μέσα από εκεί τηλεοπτικές ταινίες και σειρές.

 Η Google και το YouTube σκοπεύουν να εξασφαλίσουν δικαιώματα για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες με σκοπό να προβάλλονται αποκλειστικά μέσα από την συνδρομητική υπηρεσία YouTube Red.Η κίνηση αυτή του YouTube, να αποκτήσει δηλαδή την δυνατότητα προβολής Video On Demand, το κάνει απευθείας αντίπαλο υπηρεσιών όπως είναι το  Netflix, το Amazon Prime Instant Video και το Hulu και όπως φαίνεται αυτό θα γίνει πραγματικότητα μέσα στο 2016 αφού οι πληροφορίες θέλουν την δημοφιλή υπηρεσία να είναι ήδη σε συνομιλίες με διάφορα studio.