Όπως είναι γνωστό, η χώρα μας τα τελευταία χρόνια περνά μια βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολύπλευρη κρίση.

Αυτό έχει ως συνέπεια οι προοπτικές της , στην παρούσα φάση, να μην είναι αισιόδοξες. Οι συνάνθρωποί μας και όλοι μας υποφέρουμε, τα παιδιά μας, τα πιο εκπαιδευμένα που υπήρξαν ποτέ στο ελληνικό κράτος, φεύγουν κατά κύματα στο εξωτερικό, στερώντας τα από τη δυνατότητα της προσφοράς τους για την ανάπτυξη και την πρόοδο της κοινωνίας μας.

Στις επικείμενες εκλογές , όπως παντού στον κόσμο και με μεγαλύτερη ένταση στη χώρα μας, ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις συγκρούονται κατά βάση δύο διαφορετικές θέσεις: Από τη μια των δεξιών συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων δυνάμεων και από την άλλη των αριστερών και προοδευτικών.
Οι δεξιές συντηρητικέςκαι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις θεωρούν ότι η ελεύθερη οικονομία, την οποία ευαγγελίζονται,κατά κύριο λόγο εμπορευματοποιούν τα κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, νερό, ενέργεια κ.ά), υπηρετούν πρωτίστως σε όλα τα επίπεδα το κέρδος των ελάχιστων ομάδων και των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών και διαπλεκόμενων εγχώριων επιχειρηματιών εις βάρος των μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού,πολλά από τα οποία με ραγδαίο τρόπο περιθωριοποιούνται και εξαθλιώνονται. Δυστυχώς, οι δυνάμεις αυτές καθιστούν διεθνώς κυρίαρχες τις πολυεθνικές εταιρίες και τις επιχειρηματικές και πολιτικές συναρτήσεις τους στις διάφορες χώρες.

Αντίθετα, οι αριστερές και εν πολλοίς οι αριστερές-προοδευτικές δυνάμεις με μεγαλύτερη μετριοπάθεια, προτάσσουν κατά κύριο λόγο μιαν ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνικό κράτος. Δίνουν δηλαδή έμφαση στα κοινωνικά αγαθά, στην ανάπτυξη με κέντρο τον άνθρωπο και με σεβασμό στο περιβάλλον. Η σύγκρουση αυτών των ιδεών με πλανητική διάσταση είναι απόλυτης στρατηγικής σημασίας και κάνει γελοίο τον ισχυρισμό ότι όλοι είναι ίδιοι.

Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι σωστό να συγχέονται οι αναγκαστικοί ενδιάμεσοι στόχοι που βάζει η Αριστερά εν μέσω αυτής της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, σε σχέση με τους υπερκείμενους στρατηγικούς της στόχους και τις ιδέες της, για τις οποίες έγινε λόγος πρωτύτερα.
Πέρα από τις γενικές αυτές αναφορές, εξίσου σημαντική είναι η αναφορά στα τοπικά θέματα της περιοχής μας, που αγγίζουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες όλων των νησιών μας, οι οποίες, εκτός από τις εφαρμοζόμενες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, επηρεάζονται και από μεγάλα θέματα, όπως το προσφυγικό και το μεταναστευτικό, ένα θέμα πρωτίστως ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, που έχει αρνητικές επιπτώσεις στα νησιά μας. Οι αφετηρίες και οι προεκτάσεις του προβλήματος, εστιάζονται και στην συνευθύνη, αν όχι στην αποκλειστική ευθύνη των κυρίαρχων καπιταλιστικών δυνάμεων που δημιουργούν και συντηρούν πολεμικές διενέξεις σε περιοχές που τώρα δημιουργούν πρόσφυγες… Η πρόσφατη αλλαγή στάσης των ευρωπαϊκών κρατών, μεκυρίαρχη τη Γερμανία, δεν υποδηλώνει τίποτε άλλο από υποκρισία! Η χώρα μας είναι πέρασμα, που οι μεταναστευτικές ροές χρησιμοποιούν για να κατευθύνονται στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Γι αυτό δεν θα πρέπει να γίνεται μισαλλόδοξη πολιτική εκμετάλλευση αυτού του μεγάλου προβλήματος, που πρωτίστως είναι ανθρωπιστικό.

Ένα κυρίαρχο για την περιοχή μας ζήτημα, σε σχέση με την προηγούμενη αναφορά, είναι ότι όλες εκείνες οι συντηρητικές δυνάμεις που κυβέρνησαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τη χώρα και στο τέλος τη χρεοκόπησαν, δεν επεξεργάστηκαν ποτέ σοβαρά αυτές τις περίφημες «νησιωτικές πολιτικές», για τις οποίεςστο παρελθόν κάποιες φορές γινόταν συζήτηση. Σε μεγάλο βαθμό, αυτός είναι ο λόγος που τα νησιά μας έχουν τόσα πολλά προβλήματα σε κρίσιμους τομείς, εκτός από την οικονομία και τους φορολογικούς συντελεστές Φ.Π.Α.,οι οποίοι δεν έχουν κλείσει ακόμη οριστικά και άλλοι όπως η Παιδεία καιη Υγεία, που είναι ο τομέας μου, στο σχεδιασμό του οποίου σε κεντρικό επίπεδο έχω λάβει μέρος στα πλαίσια του κόμματός μου.

Όπως γνωρίζουμε, στην περιοχή μας βασική συνισταμένη της οικονομίας μας είναι ο τομέας του τουρισμού, ο οποίος δυστυχώς γενικά έχει εν πολλοίς αναπτυχθεί ανορθολογικά και χωρίς ευρύτερη διασύνδεση με ολόκληρη την οικονομία της χώρας. Απαραίτητηπρέπει να θεωρείται η διασύνδεση του τουρισμού με τον πρωτογενή τομέα και το σύνολο της οικονομίας μας, αλλά και η ευθεία διασύνδεσή του με τον πολιτισμό, ουσιαστικά και όχι στα λόγια και επιφανειακά, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Συνεπώς, η επεξεργασία ενός εθνικού σχεδίου για το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας είναι απαραίτητο να συμπεριλάβει και τη νησιωτικότητα, στηριζόμενη στις ιδιαιτερότητες της φυσικής ομορφιάς, τις ιστορικές καταβολές, τον πολιτισμό, την παραγωγική δυνατότητα και κάθε τι άλλο που μετατρέπει τον τομέα παροχής υπηρεσιών σε δυναμικότερο στοιχείο ανάπτυξης της χώρας μας, με βάση όλα τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Ιδέες όπως «το μεταφορικό ισοδύναμο», «ο θρησκευτικός τουρισμός», «ο περιπατητικός και αναρριχητικός τουρισμός», «ο πολιτιστικός τουρισμός», «ο ιατρικός τουρισμός» κλπ.,θα πρέπει να εντάσσονται σε ένα φάσμα οικονομικής ανάπτυξης ισόρροπης και με υγιείς βάσεις προς όφελος του λαού μας και όχι των λίγων ιδιωτικών συμφερόντων.

Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι υπάρχουν στην περιοχή μας τόσα πολλά προβλήματα στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας, αυτό δεν είναι μόνο θέμα χρηματοδότησης λόγω της κρίσης, αλλά και οργάνωσης ενός σύγχρονου αντιγραφειοκρατικού, ευέλικτου και παραγωγικού κράτους, σε συνάρτηση με τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Αυτό συνεπάγεται ότι είναι επείγουσα προτεραιότητα οι βαθιές εκείνες μεταρρυθμίσεις που επιτέλους θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του λαού μας, πάντα με την προοπτική της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισόρροπης ανάπτυξης με βάση τον άνθρωπο.

Ιδιαίτερα ο χώρος της Υγείας στην περιοχή μας, όπως και γενικότερα, σχετίζεται τόσο με την προβληματική πρωτοβάθμια φροντίδα, η οποία πάσχει διαχρονικά σε οργάνωση και στελέχωση, αλλά και με τη νοσοκομειακή περίθαλψη, η οποία θα πρέπει επειγόντως να αποκτήσει μεγαλύτερη πληρότητα και επάρκεια, ώστε να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά τα περισσότερα ιατρικά περιστατικά, για να αποφεύγονται οι δαπανηρές αερομεταφορές. Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει ασφαλώς να αυξηθούν τα ποιοτικά στοιχεία της νοσοκομειακής περίθαλψης σε όλα τα επίπεδα (οργάνωσης, εξοπλισμού, στελέχωσης κλπ.). Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να λειτουργήσουν άμεσα τα νέα τμήματα, όπως το Τμήμα Νεογνών και το Ακτινοθεραπευτικό, για τα οποία γίνεται λόγος, ώστε να μην είναι αναγκασμένοι οι συμπατριώτες μας να μετακομίζουν στο Κέντρο, να επιβαρύνουν ανισομερώς το σύστημα και να επιβαρύνονται και οι ίδιοι οικονομικά και ψυχολογικά σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους.

Πεποίθησή μου, η οποία στηρίζεται σε αντικειμενικά στοιχεία, είναι ότι, χωρίς να αποκλείονται γενικότερες συναινέσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων, μόνο ο Σύριζα, ως το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη και όλες οι άλλες δυνάμεις της κεντροαριστεράς χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος, είναι εκείνες κατά κύριο λόγο οι πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να ωθήσουν να ξεφύγουμε από την κρίση, την ανεργία και την ύφεση, να ξεφύγουμε από τα μνημόνια, να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη και να ξαναδώσουμε στο λαό μας την αισιοδοξία, για ένα μέλλον ισότιμο με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, προοδευτικό, με δημοκρατική νομιμοποίηση και κοινωνική δικαιοσύνη, πράγμα που αφορά σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας μας, εκτός από μια μικρή εγωιστική κερδοσκοπική μειοψηφία.

Τα αναμφισβήτητα λάθη που έγιναν αυτό το μικρό διάστημα διακυβέρνησης της παράταξής μας δεν θα πρέπει να ανατρέψουν την πορεία της χώρας μας σ’ αυτή την κατεύθυνση, επαναφέροντας στην εξουσία εκείνες τις συντηρητικές δυνάμεις που την χρεοκόπησαν και έφτιαξαν αυτό το αποτυχημένο πελατειακό κράτος, όπως τονίζουν συχνά οι ξένοι. Πρέπει σαν κοινωνία να κοιτάξουμε μπροστά, να εμπιστευτούμε το νέο και να αφήσουμε πίσω το παλιό, κάτι που ασφαλώς δεν είναι ηλικιακό. Είναι εθνική ανάγκη να ξεπεράσουμε πρόσωπα, ιδέες και πρακτικές του παρελθόντος που κατέστρεψαν την χώρα και να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον της πατρίδας μας, επουλώνοντας τις πληγές του παρόντος με οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική και πολιτιστική πρόοδο, στηριζόμενη πάνω στις αρχές του ανθρωπισμού, του πολιτισμού και της οικολογίας, όπως ήταν πάντα το αίτημα της Αριστεράς…