Το θέμα του Εθνικού Θεάτρου Ρόδου έφερε σήμερα στην Ολομέλεια ο Αντιπρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Κρεμαστινός σε συζήτηση σχετικής Eπίκαιρης Eρώτησής του προς τον Υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά.

Ο Δημήτρης Κρεμαστινός ανέδειξε την εγκατάλειψη του Θεάτρου ως ένα χαρακτηριστικό ελληνικό πρόβλημα διαχρονικού χαρακτήρα, όλων των κυβερνήσεων, που όμως ήρθε η ώρα – λόγω των εκτεταμένων καταστροφών- να αποκατασταθεί. Ο Υπουργός Πολιτισμού, αναγνώρισε το διαχρονικό πρόβλημα και ενημέρωσε τον Αντιπρόεδρο της Βουλής ότι το Υπουργείο θα συνεργαστεί με το Δήμο για τη μελέτη και ότι προέχει να ενταχθεί το έργο στο επόμενο ΕΣΠΑ. Απαντώντας στον Αρ. Μπαλτά, ο Δ. Κρεμαστινός ευχήθηκε να μην έχει το έργο την τύχη της κυλιόμενης σκάλας του Αεροδρομίου της Ρόδου η οποία ήταν εκτός λειτουργίας επί δεκατρία χρόνια, ταλαιπωρώντας εκατομμύρια τουριστών.

Αναλυτικά η τοποθέτηση του Δημήτρη Κρεμαστινού στη συζήτηση:
«Κύριε Πρόεδρε, κύριε Υπουργέ, η ερώτηση αφορά ένα πολύ σοβαρό θέμα, διότι δεν είναι τοπικό, αλλά εθνικό. Πρόκειται για το Εθνικό Θέατρο Ρόδου που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Ρόδου, απέναντι από το Δημαρχείο και τη Νομαρχία. Τα εκατομμύρια τουριστών που επισκέπτονται τη Ρόδο κάθε χρόνο το έβλεπαν για χρόνια να καταρρέει. Τελικά, κατέρρευσε. Επρόκειτο για ένα κτήριο που ήταν κόσμημα για την Ευρώπη –έγινε από την ιταλική κατοχή το 1937- και ένα αρχιτεκτονικό κτήριο τέτοιας μορφής με τέτοια ακουστική που την εποχή εκείνη υπήρχε μόνο στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης. Η ακουστική του ήταν τέτοια που δεν μπορούσε κανένας να το φθάσει την εποχή εκείνη.

Βέβαια, τα χρόνια πέρασαν. Καμία συντήρηση δεν έγινε. Σιγά-σιγά, αυτό το θέατρο κατέρρεε και τελικά κατέρρευσε οριστικά. Σήμερα, δηλαδή, είναι ένα ερείπιο. Βρίσκεται, επαναλαμβάνω, στο κέντρο της πλατείας. Έχω εδώ τη φωτογραφία που θα καταθέσω και στον Υπουργό. Φυσικά, ο Υπουργός δεν ευθύνεται. Η σημερινή επίκαιρη ερώτηση δεν έχει την έννοια του κοινοβουλευτικού ελέγχου προς τον Υπουργό. Έχει την έννοια του τι μπορεί να κάνει το Υπουργείο Πολιτισμού, ούτως ώστε, παρά τις οικονομικές συνθήκες, να ευαισθητοποιηθεί το Υπουργείο Οικονομικών να κάνει κάτι, για να μην υπάρχει αυτό το αίσχος για τη χώρα. Δεν είναι μόνο για τη Ρόδο ή τα Δωδεκάνησα, αλλά για τη χώρα, όταν οι ίδιοι οι Ιταλοί που το έφτιαξαν –με Κατοχή, με φασιστικό καθεστώς, δεν έχει σημασία- έρχονται σήμερα, περνούν από κάτω και το βλέπουν με σκωπτικό μειδίαμα για εμάς τους ίδιους, δηλαδή τους Έλληνες.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα θέμα για το οποίο παρακαλώ, πραγματικά, τον Υπουργό να κάνει ό,τι μπορεί, γιατί απ' ό,τι φαίνεται, δεν διαθέτει λεφτά ούτε η Περιφέρεια ούτε ο Δήμος. Κατά συνέπεια, η εγκατάλειψη θα εκκρεμεί και θα αιωρείται στην αιωνιότητα. Οπότε, η παράκληση είναι σαφής και συγκεκριμένη.

Εκείνο το οποίο πράγματι ξέρω ή έχω ακούσει είναι ότι υπάρχουν 3 εκατομμύρια ευρώ από το προηγούμενο ΕΣΠΑ δεσμευμένα στην Περιφέρεια. Εάν πράγματι υπάρχουν, αυτό θα είναι το εναρκτήριο λάκτισμα –ας μου επιτραπεί η έκφραση.

Όμως, θα ήθελα να προσθέσω, και η έννοια της ερώτησης είναι αυτή, είναι ότι το Υπουργείο Πολιτισμού πρέπει να πιέσει περισσότερο και την Περιφέρεια και ενδεχομένως το Υπουργείο Οικονομικών, για να τελειώνει αυτή η ιστορία, η οποία έχει παρατραβήξει. Καλό είναι να τα τελειώνουμε αυτά.

Θα πω κάτι το οποίο είναι ευτράπελο, αλλά είναι αληθινό, για την προηγούμενη Κυβέρνηση. Ευτυχώς, πραγματοποιήθηκε. Για δεκατρία χρόνια η μοναδική ηλεκτρική σκάλα του αεροδρομίου της Ρόδου, από όπου περνάνε τέσσερα με πέντε εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο, δεν λειτουργούσε. Φανταστείτε το! Χρειάστηκαν πέντε αλλεπάλληλες ερωτήσεις στην προηγούμενη Βουλή, για να λειτουργήσει η σκάλα μετά από δεκατρία χρόνια.

Ξέρετε πώς έγινε αυτή η ιστορία; Θα την διηγηθώ, για να μείνει και στα Πρακτικά της Βουλής. Άκουσα δύο ξένους, Εγγλέζους, τουρίστες να συζητάνε μεταξύ τους ειρωνικά, σκωπτικά και να λένε «Ετούτοι εδώ», εμείς δηλαδή οι Έλληνες, «Δες τα χάλια τους» και έλεγαν ότι έρχονται τόσα χρόνια στη Ρόδο και η σκάλα εξακολουθεί ακόμα να μη λειτουργεί.

Σκεφτείτε, έναν ο οποίος ήταν ανάπηρος ή έναν καρδιοπαθή που δεν μπορούσε να ανέβει τα σκαλιά, τα οποία ήταν καμιά τριανταριά, έπρεπε να τον πάρουν δίπλα στο ισόγειο για να τον βγάλουν έξω προς το αεροπλάνο. Σε ένα αεροδρόμιο διεθνές με –επαναλαμβάνω- διακίνηση τεσσεράμισι με πέντε εκατομμύριων ανθρώπων τον χρόνο.

Λοιπόν, αυτά τα πράγματα, τα οποία δυστυχώς είναι διαχρονικά, καλό είναι να τα λέμε και στη Βουλή για να πιέζουμε περισσότερο την εκάστοτε κυβέρνηση. Πρέπει να το κάνουμε γιατί το πρόβλημα είναι διαχρονικό, δεν είναι δηλαδή της σημερινής Κυβέρνησης ή της χθεσινής.»