8 Μάρτη 2018

161 χρόνια μετά την εξέγερση των γυναικών εργατριών ραφτών και υφαντουργών της Ν. Υόρκης , που αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος,η γυναίκα της εργατικής λαϊκής οικογένειας  παραμένει θύμα της   αντεργατικής πολιτικής που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα και  από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθώντας  τους στρατηγικούς στόχους  της Ε.Ε  για να ανακάμψει  η κερδοφορία  των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων .

Η γυναίκα  συνεχίζει σήμερα το έτος 2018, να  βασανίζεται από τον φόβο της απόλυσης  και της ανασφάλιστης εργασίας, στοιχείο που  αναδεικνύεται  από το μεγάλο ποσοστό ανεργίας  και απασχόλησης με ευέλικτες μορφές εργασίας.

Της περικόπτονται επιδόματα  και μισθοί, καταργούνται δικαιώματα ,δουλεύει χωρίς συλλογική σύμβαση,φορτώνεται διαρκώς με  οικογενειακές υποχρεώσεις  αφού το κράτος έχει αφήσει υποτυπώδεις υπηρεσίες πρόνοιας ,οι οποίες στην περιοχή μας είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

Στο όνομα της ισότητας καταδικάζεται σε δουλειά μέχρι τα γεράματα σε συνθήκες  εργασιακής ζούγκλας.

Η νέα γυναίκα σήμερα εμποδίζεται και τιμωρείται για την εγκυμοσύνη της ,τώρα και με την επίσημη «βούλα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης  ( δες και τη νομιμοποίηση απόλυσης εγκύου από αυτήν ).

Στην περιοχή μας που επικρατεί  ο αναπτυξιακός κλάδος  του τουρισμού, δικαιώματα που μπορεί να προστατεύουν το γυναικείο οργανισμό θεωρούνται κόστος και η διεκδίκησή τους  είναι «αντιεπαγγελματισμός», συμπληρώνοντας τη γενικότερη επίθεση που δέχεται το σύνολο του εργατικού δυναμικού.

Και ενώ οι ανταγωνισμοί των ισχυρών σκοτώνουν τους λαούς ολόγυρά μας, δημιουργούν πρόσφυγες και ξεριζωμένους, επιδιώκουν να μπλέξουν την γυναίκα στα επικίνδυνα σχέδια τους. Αυτή είναι η επιδίωξη του ΝΑΤΟ  που στοχεύει στη  γυναικεία συμμετοχή στα όργανα του και στις αποστολές του για να πετυχαίνει “τη μεγαλύτερη υποστήριξη”. Δεν δίστασαν να συνδέσουν τους ελεεινούς σκοπούς τους με την επικείμενη 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας.

Αυτό είναι το αποκρουστικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και ΝΑΤΟ ,αυτό που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σπέρνοντας μάλιστα αυταπάτες ότι μπορεί να γίνει ανθρώπινο και φιλεργατικό, παράγοντας σταθερότητας και διασφάλισης ειρήνης .

Αυτά τα δεσμά μπορούμε να τα σπάσουμε, αν ακολουθήσουμε το δρόμο του οργανωμένου αγώνα μέσα από τα ταξικά σωματεία, κόντρα στο μεγάλο κεφάλαιο και σε κάθε κυβέρνησή του, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Σήμερα, η αύξηση της παραγωγικότητας, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης μας δίνουν τη δυνατότητα να έχουμε μόνιμη και σταθερή εργασία, να αμειβόμαστε καλύτερα και να δουλεύουμε λιγότερες ώρες, να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και δυνατότητα να συμμετέχουμε, όλες και όλοι, στην κοινωνική δραστηριότητα. Η απόφαση για τη δημιουργία οικογένειας να μην εξαρτάται από τους οικονομικούς περιορισμούς, αλλά από την ελεύθερη επιλογή του νέου ζευγαριού.

Τη φετινή 8η Μάρτη καλούμε τις εργαζόμενες γυναίκες να οργανωθούν στα ταξικά συνδικάτα, να δυναμώσουν το ΠΑΜΕ και να παλέψουν δίπλα με τους άνδρες συναδέλφους τους για τη ζωή που αξίζει στις ίδιες και στις οικογένειές τους. Να διεκδικήσουν την ανάκληση των απωλειών, πλέρια εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων και του λαού. Να δώσουν τη μάχη για:

Επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της ΕΓΣΣΕ, υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των όρων εργασίας.

Το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία.

Δημόσια και Δωρεάν Κοινωνική Ασφάλιση για όλες και όλους.

Προστασία της μητρότητας. Μέτρα για τη φροντίδα των παιδιών και των νηπίων. Μέτρα προστασίας και φροντίδας των ΑμΕΑ.

Για μια ζωή χωρίς φτώχεια, ανεργία, ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προσφυγιά.

Για την προοπτική μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, όπου οι εργαζόμενοι, γυναίκες και άντρες, θα κάνουν κουμάντο στον πλούτο που παράγουν με κριτήριο και σκοπό την ικανοποίηση των εξελισσόμενων σύγχρονων εργατικών – λαϊκών αναγκών.