Στις 7 Μαρτίου η ομάδα του Δημήτρη Χρυσόπουλου και αυτή του Γιάννη Μανούσογλου θα παλέψουν σε ένα ματς –γιορτή για το ποιος θα στεφθεί κυπελλούχος με τον συγκεκριμένο τίτλο να έρχεται στην Κω μετά από δέκα χρόνια όταν τον είχε φέρει ο Μανούσογλου με την ομάδα του Ανταγόρα τότε (είχε κερδίσει 3-2 στην παράταση την Α.Ε.Ρ. Αφάντου).

Σε όλα τις χώρες του κόσμου, σε όλα τα αθλήματα, σε όλα τις πόλεις τα χωριά και γενικά όπου υπάρχει αθλητισμός οι υγιείς σκεπτόμενα παράγοντες που ασχολούνται με τον αθλητισμό πιάνονται από μια μεγάλη επιτυχία για να δημιουργήσουν κάτι ακόμη μεγαλύτερο, κάτι που να έχει πιο στερεές βάσεις για το μέλλον.

Στην Κω έγινε ένα άνοιγμα πέρυσι να γίνει μια ομάδα στο νησί, και κάποιοι παρόλο που έκατσαν στο ίδιο τραπέζι έκαναν πίσω. Είτε γιατί είναι καλύτερος να είσαι πρώτος στο χωριό, είτε γιατί φοβήθηκαν ότι θα χάσουν την καρέκλα του προέδρου είτε γιατί το να ικανοποιείς τον εγωισμό των λίγων σε κάνει καμιά φορά τόσο χαρούμενο που νομίζεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τα πάντα μόνος σου. Βγάζω έξω τα όποια πολιτικά συμφέρονται μπορεί να υπάρχουν κάθε φορά στο μυαλό του καθενός.

Το καλοκαίρι δημιουργήθηκε λοιπόν ο ΔΙ.ΑΣ (η περιβόητη ένωση Αντίμαχου και Α.Ο Δικαίου) η οποία όσο και αν πολεμήθηκε για διάφορους λόγους που είτε ήταν ποια παιδιά θα παίζουν, είτε σε ποια έδρα είτε πότε θα αλλάξει επίσημα το όνομα κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και σταθεί στα πόδια της και μάλιστα να φτάσει ένα βήμα απ’ την κατάκτηση του κυπέλλου και να διεκδικεί το πρωτάθλημα.

Απ’ την άλλη πλευρά η Δόξα Καρδάμαινας ξεκίνησε ουσιαστικά απ’ το μηδέν ξανά την φετινή χρονιά με νεαρούς μόνο ποδοσφαιριστές και φαινόταν ένας σάκος του μποξ για όλους και μια ομάδα που περίμενε απλά να τελειώσει αυτό το βασανιστικό πρωτάθλημα. Ο Δημήτρης Χρυσόπουλος που ταιριάζει απόλυτα στο DNA της, την αναγέννησε, την έκανε ανταγωνιστική την έφτασε για πρώτη φορά στην ιστορία της στον τελικό του κυπέλλου και συνάμα άξια να παλεύει μέχρι το τέλος για τον υποβιβασμό. Μπορεί να πέσει αλλά τον αγώνα της τον έδωσε η Καρδάμαινα. Όταν μια ομάδα απ’ την Ρόδο σταματάει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις γιατί δεν αντέχει οικονομικά η Δόξα (και ο Νικαγόρας και μπράβο τους) συμμετέχει σε όλα τα ματς και παλεύει για τη νίκη μέχρι τέλους.

Ωραία όλα αυτά και πολύ ευχάριστα όμως ας φτάσουμε και στο προκείμενο. Η Δόξα μπορεί να το πάρει και να πέσει κατηγορία και να είναι ακόμη μια ομάδα της Β’ κατηγορίας απ’ την επόμενη χρονιά. Ο ΔΙ.ΑΣ αν δεν πάρει το πρωτάθλημα ποντάρει στην «κάψα» κάποιων για να μην πω κάτι άλλο να μπορέσει να το παλέψει ξανά έχοντας να λογοδοτήσει και σε όλους αυτούς που θα θεωρούν το εγχείρημα αποτυχημένο.

Δυστυχώς ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της ζωής, μας ενδιαφέρει να βγάλουμε το μάτι του διπλανού και δεν μας νοιάζει για το δικό μας. Μας ενδιαφέρει όσοι γράφουν ιστορία τώρα να μην γράψουν ιστορία μεγαλύτεροι απ’ την δικοί μας όσο ήμασταν , διοικούντες, παίκτες, προπονητές ή οτιδήποτε άλλο.

Είναι μια χρυσή ευκαιρία και την δείχνουν αυτές οι δύο ομάδες να ανοίξουμε όλοι την σκέψη μας και το μυαλό μας για να μπορέσει να γίνει κάτι μεγάλο στο νησί γιατί σε λίγα χρόνια θα παίζουν όλες οι ομάδες σε μια κατηγορία και θα γυρίσουμε 30 χρόνια πίσω να παλεύει χωριό με χωριό.

Και πρέπει να το καταλάβουν όλοι αυτό. Και η Α.Ε Κως ή και η Αναγέννηση Ασφενδιού να ανέβει αυτή η κατάρα των πρώην που τα έκαναν όλα καλύτερα θα τους ακολουθεί και θα τους δηλητηριάζει μέρα με την μέρα.

Όχι μην κάνετε μια ομάδα στο νησί…