''Μία μπάλα λέει…. Δεκέμβριος 2020, με το έντυπο μετακίνησης στο χέρι, περνώ έξω από το γήπεδο.

Όλα κλειστά, κίνηση καμία, ερημιά τριγύρω. Ακόμα και τα δύο αδέσποτα που ποτέ δεν έφευγαν από την είσοδο, οι πιο πιστοί οπαδοί απ’ όλους, άφαντα κι αυτά. Κι όμως, κάτι ακούω…. ένα ψιθύρισμα σιγανό και παραπονεμένο:
«Τι κατάντια κι αυτή… μόνη κι έρημη, ξεχασμένη στο κρύο και το σκοτάδι…εγώ που ήμουν πάντα το επίκεντρο της προσοχής, εγώ που μια μου κίνηση αρκούσε για να κάνω τους άλλους να φωνάζουν, να γελάνε, να χαίρονται, να πιάνονται στα χέρια, να αγκαλιάζονται, ακόμα και να κλαίνε. Πόσα μπράβο δεν ειπώθηκαν για χάρη μου, αλλά και πόσες τιμωρίες δεν επιβλήθηκαν όταν κάποιος μου έδειχνε ασέβεια! Αυτή είναι πλέον η μοίρα μου; Όχι, όχι, δεν το πιστεύω. Το σπίτι μου δεν είναι μέρος αδράνειας, ηττοπάθειας, παραίτησης. Οι άνθρωποί του έχουν μάθει να δουλεύουν σκληρά, να πέφτουν και να σηκώνονται, να παλεύουν, να προσπαθούν. Θα κάνω λίγη ακόμα υπομονή….»
…………..άκουσα την μπάλα να λέει…….