Οπως παλιά, λοιπόν. Με το «παλιά» να παραπέμπει στην προ Euro 2016 κατάσταση. Πάνε δυο τρία χρόνια που η Ελλάδα καθάριζε τέτοια ματς χωρίς να θαμπώνει με τις εμφανίσεις της. Μας έλειψε πολύ και τώρα που το ξαναζούμε, το εκτιμούμε ιδιαιτέρως.

Κάπως έτσι, τη 10η μέρα του 10ου μήνα καταφέραμε την 3η νίκη στο 3ο παιχνίδι των προκριματικών. Μέρα που έχει καθιερωθεί ως της «Ψυχικής Υγείας» παγκοσμίως. Τη γιορτάσαμε με διπλό και φτιάξαμε την ψυχολογία μας. Με στυλ από τις μέρες του Ρεχάγκελ και του Σάντος (είχε γενέθλια χθες ο Πορτογάλος και μπορεί να μας έστειλε λίγη από την αύρα του) έπεσε και η Εσθονία.

Τελείωσε με το απόλυτο αυτή η... προκριματική φάση του ομίλου μας και περιμένουμε ήρεμοι κι αποφασισμένοι στον πρώτο «τελικό» τη Βοσνία σε έναν μήνα από τώρα στο Φάληρο. Μπαλάρα δεν παίξαμε, αλλά η εθνική επέδειξε ομαδικότητα και σοβαρότητα. Ανακτά την αυτοπεποίθησή της και βγάζει μέταλλο. Τα χρειάστηκε όταν έκανε από το πρώτο εικοσάλεπτο δυο αναγκαστικές αλλαγές. Μείον δυο βασικοί (Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης) συν τους μείον δυο που είχαν μείνει Αθήνα (Φορτούνης, Τζαβέλλας) και η εξίσωση έβγαινε δύσκολα.

Η «γαλανόλευκη» δεν κατέρρευσε, έστω κι αν απέναντί της είχε την αναποτελεσματική Εσθονία. Είδε τον Σταφυλίδη να εμπνέεται από το προ τετραετίας λαμπρό πέρασμά του από το Ταλίν (δευτεραθλητής Ευρώπης μαζί με Καπίνο, Μπακασέτα, Γιαννιώτα) και το νερό μπήκε στο αυλάκι. Δεν είναι για να βγούμε στους δρόμους, αλλά δεν είναι και του πεταματού. Κάτι καλό ξαναγεννιέται. Ολα θα κριθούν στα ματς με τη Βοσνία και το Βέλγιο.

Ουσιαστικά πάμε για τη δεύτερη θέση, μα ας μη βιαζόμαστε. Να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης και κρίνουμε στο τέλος. Η Ελλάδα παίζει και πάλι ομαδικά, με σχέδιο και είναι συμπαγής. Ουδέποτε μπόρεσε να παίξει φαντεζί ποδόσφαιρο, αλλά σπάνια ενδιαφέρει κάτι τέτοιο σε προκριματικά. Μάλλον έχουμε ξεχάσει βραδιές σαν της Σλοβακίας όταν μας σφυροκοπούσαν ο Χάμσικ και η παρέα του, αλλά φεύγαμε και πανηγυρίζαμε διπλό πρόκρισης. Σημασία έχει να πας στα τελικά.

Για μια ομάδα που διάγει ακόμη μετατραυματικό στρες και προσπαθεί να πείσει πρώτα τον ίδιο της τον εαυτό πως «είναι η Ελλάδα και είναι εντάξει», χρειάζεται πίστωση χρόνου. Τα συστήματα, οι αναλύσεις και η κουβέντα για ποιότητα αρέσουν, αλλά για την ώρα περισσεύουν. Αφού περάσαμε και αυτήν την πίστα, πάμε παρακάτω. Κόντρα στη Βοσνία θα καταλάβουμε πραγματικά πόσα απίδια πιάνει αυτός ο σάκος. Μέχρι τότε ας μάθουμε να μας αρέσει αυτό που έχουμε...

imerisia.gr