Ο μικρός Γιώργος έχει μπει από μικρός... στα βάσανα. Αν και 8 ετών πλέον, το αγόρι ακούει από πολύ μικρή ηλικία τις ιστορίες που του εξιστορούσε ο παππούς του, Μιχάλης Αρβύθης, ο οποίος είχε υψώσει τη σημαία στα Ίμια το 1996 μαζί με τον δήμαρχο. Γεννημένος στην Κάλυμνο, ο Γιώργος, επισκέπτεται συχνά την ακριτική Ψέριμο, όπου πλέον ζει μόνιμα ο παππούς του.

Η Ψέριμος είναι ένα μικρό νησί των Δωδεκανήσων ανάμεσα στην Κάλυμνο και την Κω. Όπως δήλωσε στο enikos.gr ο πατέρας του Γιώργου, Σεβαστός Κορφιάς, ο παππούς συνηθίζει να παίρνει μαζί τον εγγονό και να ανεβαίνουν στο υψηλότερο σημείο του νησιού, για να βεβαιωθούν ότι πάντα κυματίζει η γαλανόλευκη σημαία. "Ήταν όνειρο του παππού να μάθει στα εγγόνια του την αξία της σημαίας" υπογράμμισε.

 https://www.enikos.gr/society/767426/o-8chronos-giorgos-ypsonei-ti-simaia-sto-ypsilotero-simeio-tis-ak

Σήμερα, εορτάζεται στη Ρόδο και σε όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου η 73η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα. Ο εορτασμός λόγω των περιοριστικών μέτρων που ισχύουν για τον κορονοϊό γίνεται για πρώτη φορά χωρίς παρελάσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Η 7η Μαρτίου του 1948 αποτελεί ιστορικό ορόσημο για τα νησιά της Δωδεκανήσου. Είναι η μέρα που τα νησιά μας, τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα της εθνικής ολοκλήρωσης, γίνονται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού κράτους. Για να φτάσουμε στην Ενσωμάτωση και στην 7η Μαρτίου 1948, χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες από τον, επί πολλά χρόνια, σκλαβωμένο δωδεκανησιακό λαό.

Ποια είναι η ιστορία του Μιχάλη Αρβύθη

Στις 25 Ιανουαρίου 1996, ο δήμαρχος Καλυμνίων Δημήτρης Διακομιχάλης μεταβαίνει στα Ίμια, που βρίσκονται εντός των Διοικητικών Ορίων του Δήμου Καλυμνίων και υψώνει την ελληνική σημαία. Τον Δήμαρχο συνοδεύουν, ο Διοικητής του ΑΤ Καλυμνίων Γ. Ριόλας και οι Μιχάλης Αρβύθης και ο Θεόφιλος Μιλάτος, χειριστές του ταχυπλόου σκάφους με το οποίο μετέβησαν στα Ίμια.

Ο διοικητής του Α.Τ Καλύμνου Γεώργιος Ριόλας (Αστυνόμος Β' τότε) στην κατάθεσή του περιέγραψε ως εξής την μετάβαση στα Ίμια: «Ο καιρός ήταν αρκετά ψυχρός, είχε συννεφιά και η θάλασσα είχε ελαφρύ κυματισμό, καθώς επικρατούσε νοτιάς 5-6 μποφόρ.(...) Συζητώντας όλοι μας εν πλω με τον Δήμαρχο, ως παρέα που ήμασταν, μας ανέπτυξε το σκεπτικό της επίσκεψής του ως Δημάρχου στα Ίμια, δεδομένου ότι αυτά ανήκουν ανέκαθεν στη διοικητική περιφέρεια του Δήμου Καλυμνίων. Ήθελε με την επίσκεψή του αυτή να αναδείξει και τονίσει τόσο τη Δημοτική, όσο και την Ελληνική κυριαρχία επ’ αυτών, το ενδιαφέρον του Δήμου για τις νησίδες ως προς την ανάγκη αξιοποιήσεώς τους με την κατασκευή έργων, εξωκκλησίων, μονάδων ιχθυοκαλλιεργειών κ.λ.π. βοηθητικών οικημάτων για τους ψαράδες της Καλύμνου. Επιπλέον συμφωνούσε με τις επισημάνσεις των ατόμων που μας είδαν στην ιχθυόσκαλα ότι επιβαλλόταν να τονισθεί και στα Ίμια η Ελληνική κυριαρχία με το να φέρουν την Ελληνική Σημαία, όπως ήδη είχε συμβεί με τη μέριμνα του Δήμου και των στρατιωτικών Αρχών στα πέριξ νησιά, ώστε να μη φαίνονται εγκαταλειμμένα και να μη διεκδικούνται από την Τουρκία. Συνεχίσαμε την πορεία μας και εντωμεταξύ είδα τον προαναφερόμενο Θεόφιλο Μιλάτο που επιβιβάσθηκε και αυτός στο ταχύπλοο και μας συνόδευε, να δένει με σπάγκο τα δύο ξύλινα πηχάκια, κάνοντάς τα ένα πρόχειρο κοντάρι – ιστό και να δένει σ’ αυτό τη μία Σημαία. Η άφιξη στην Ανατολική νησίδα των Ιμίων Περί ώρα 13.15΄ περίπου της Πέμπτης 25 Ιανουαρίου 1996, φθάσαμε στα Ίμια. Είδα ότι πρόκειται για δύο (2) σχεδόν μακρόστενες και χαμηλού ύψους (15 – 20 μέτρων) βραχώδεις νησίδες (κυριολεκτικώς βραχονήσια, με ελάχιστο χορταράκι και λίγα θυμαράκια και αχινόποδα), η κάθε μία μεγέθους περίπου ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου. Απέχουν η μία της άλλης περί τα 150 μέτρα περίπου. Δεν βρήκαμε εκεί άλλα άτομα, αλλά είδαμε στη δυτική πλευρά να περνά σε κοντινή απόσταση και με νότια κατεύθυνση το περιπολικό σκάφος του Πολεμικού ναυτικού μας «ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ», ενώ στην Μικρασιατική πλευρά και σε απόσταση περί τα 1,5 ναυτικά μίλια διακρίναμε κάποιο τουρκικό πολεμικό σκάφος, να πλέει και αυτό με νότια κατεύθυνση. Ο ορίζοντας ήταν αρκετά θολός λόγω της υγρασίας, αλλά διακρίνονταν -διαγράφονταν αρκετά καθαρά οι απέναντι Μικρασιατικές ακτές και οι προς τα εκεί ευρισκόμενες λοιπές νησίδες. Ο κ. ΑΡΒΥΘΗΣ προσέγγισε το ταχύπλοό του προς αποβίβασή μας σε σχετικά προσβάσιμο βράχο της ανατολικής νησίδας και συγκεκριμένα στην βόρεια πλευρά της, που ήταν σχετικά υπήνεμη. Ο Δήμαρχος Καλυμνίων, δηλαδή ο Δημήτρης ΔΙΑΚΟΜΙΧΑΛΗΣ, επιχείρησε να πηδήξει 1ος στον βράχο. Όμως, επικρατούσε αρκετός κυματισμός, η θάλασσα πιτσιλούσε τα βράχια, ενώ είναι και αρκετά υπέρβαρος. Για τους λόγους αυτούς φοβήθηκε και ματαίωσε την πρόθεσή του, διότι κινδύνευε ή να τσακισθεί στα βράχια ή να καταλήξει στη θάλασσα. Την ίδια δυσκολία και φόβο είχε και ο κ. Μιλάτος, ενώ ο Αρβυθής έπρεπε να πλοηγεί το σκάφος του, καθώς υπήρχε κίνδυνος να τσακισθεί στα βράχια. Για τους λόγους αυτούς, κανείς από τους τρεις τους δεν τολμούσε να πηδήξει στον βράχο της νησίδας. Σκεφθήκαμε να αποχωρήσουμε για να επιστρέψουμε στην Κάλυμνο, αλλά ο Δήμαρχος δεν συμφώνησε. Είπε πως «ήταν κρίμα να φύγουμε από τα Ίμια, χωρίς να ανεβούμε έστω για λίγο σ’ αυτά, να δούμε το περιβάλλον τους». Κατόπιν αυτών, εγώ που είμαι αθλητικός και ευκίνητος, πήδηξα από το ταχύπλοο στον βράχο και το κράτησα κοντά στον βράχο με το σχοινί που μου πέταξαν. Έτσι, ένας – ένας, αποβιβάσθηκαν στη νησίδα αυτή και οι τρεις τους. Αφού ο κ. Αρβυθής ασφάλισε με άγκυρα το ταχύπλοό του κοντά στα βράχια της ακτής, κινηθήκαμε να ανεβούμε και οι τέσσερις μας στο πιο ψηλό σημείο της νησίδας. Ανεβαίνοντας, είδαμε 10 – 15 γίδια, τα οποία φοβήθηκαν από την παρουσία μας και έτρεξαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Επίσης είδαμε στην απέναντι νησίδα να υπάρχουν ακόμη 15 – 20 γίδια. Όλα αυτά ανήκαν, όπως ανέφερα στην αρχή, στον γνωστό μου κτηνοτρόφο της Ψερίμου, τον κ. Αντώνη Βεζυρόπουλο».

Γράφει ο
Γιώργος Ζαχαριάδης
δημοσιογράφος

Γιορτάζουμε κι εφέτος (με όλες τις γνωστές δυσκολίες  λόγω της πανδημίας) την επίσημη επέτειο της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου, τουτέστιν την 7η Μαρτίου 1948. Μια επέτειος που σηματοδοτεί και τον προαιώνιο πόθο των Δωδεκανησίων να βρεθούν στην αγκαλιά της  Μητέρας Ελλάδας ύστερα από αγώνες και θυσίες.

Και για να φτάσουμε στην ημερομηνία αυτή διαδραματίστηκαν μια σειρά από σημαντικά γεγονότα σε διεθνές και εθνικό επίπεδο που σημάδεψαν μια ιστορική διαδρομή. Και η διαδρομή αυτή ξεκίνησε από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το παζάρι για την παραχώρηση της Δωδεκανήσου στην Τουρκία με αντάλλαγμα να μπουν οι γείτονές μας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, τη γερμανική κατοχή, την παραχώρηση των νησιών στη Βρετανία στις 8 Μαΐου 1945 και την ενσωμάτωση με την Ελλάδα στις 31 Μαρτίου 1947.

Ο δήμαρχος της Ρόδου Γ. Χαρίτος προσφωνεί τον βασιλιά Παύλο κατά την άφιξή του στο νησί

Το τέλος της πορείας αυτής γράφτηκε με τον νόμο 518 που ψήφισε η  Βουλή στις 9 Ιανουαρίου 1948 και αποφάσισε την προσάρτηση της Δωδεκανήσου στο Ελληνικό Κράτος, ενώ παράλληλα καθόρισε ως ημέρα της επίσημης Ενσωμάτωσης την 7η Μαρτίου 1948!
Όμως πριν φτάσουμε στην ημερομηνία αυτή υπάρχει ένα επείγον τηλεγράφημα του στρατιωτικού διοικητή Δωδεκανήσου αντιναύαρχου Περικλή Ιωαννίδη με ημερομηνία 4 Νοεμβρίου 1947 που απευθύνεται σε όλους τους δημάρχους της Ρόδου. Το τηλεγράφημα αναφέρει επί λέξει: «Εορταί ενσωματώσεως ανεβλήθησαν επί τινας ημέρας. ΣΤΟΠ. Αναμείνατε νεωτέρας οδηγίας».

Προφανώς γίνονταν συζητήσεις για την ημερομηνία του εορτασμού σε συνδυασμό και με τις υποχρεώσεις του βασιλικού ζεύγους που θα έπρεπε με την παρουσία του στη Ρόδο να τιμήσει την επέτειο!

Σημειώνεται ότι την επόμενη ημέρα της έπαρσης της ελληνικής σημαίας, πέθανε ο βασιλέας Γεώργιος ο Β’. Άλλωστε, την περίοδο εκείνη ο εμφύλιος πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμα του και τελικά επελέγη η 7η Μαρτίου 1948 ως επίσημη επέτειος και αγνοήθηκε παντελώς η 31η Μαρτίου 1947 που είναι η ημέρα κατά την οποία η Βρετανία παραδίδει τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα και στον ιστό του κτηρίου της Διοικήσεως Δωδεκανήσου (σημερινής νομαρχίας) γίνεται η υποστολή της βρετανικής σημαίας και η έπαρση της ελληνικής. Το γεγονός αυτό με όλη την ιστορική σημασία του μαρτυρά  και η μαρμάρινη πλάκα που είναι εντοιχισμένη μέχρι σήμερα  στην είσοδο του κτηρίου και γράφει: ΕΔΡΑ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 1947.

Ο εορτασμός της επετείου στις 7 Μαρτίου 1948 ήταν πράγματι λαμπρός και έγινε παρουσία του βασιλέως Παύλου, της βασίλισσας Φρειδερίκης, το διαδόχου Κωνσταντίνου, της πριγκίπισσας Σοφίας, του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, υπουργών και άλλων επισήμων. Κατά την άφιξη του βασιλικού ζεύγους ο δήμαρχος Ρόδου Γαβριήλ Χαρίτος απένειμε στον βασιλέα Παύλο το χρυσό κλειδί της πόλης.

Οι βασιλείς Παύλος και Φρειδερίκη με τον διάδοχο Κωνσταντίνο και τις πριγκίπισσες Σοφία και Ειρήνη παρακολουθούν τη στρατιωτική παρέλαση. Διακρίνεται ανάμεσα στο βασιλικό ζεύγος η πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη

Πάντως στις εορταστικές εκδηλώσεις της 7ης Μαρτίου 1948 δεν παρέστη ο διοικητής του Ιερού Λόχου (και πρωταγωνιστής του απελευθερωτικού αγώνα στα Δωδεκάνησα) Χριστόδουλος Τσιγάντες! Παραμένει άγνωστο εάν πρόκειται για σκόπιμη απόφαση ή δεν προσκλήθηκε στις εκδηλώσεις.

Ακολούθησε μεγάλη παρέλαση και πολλές άλλες εορταστικές εκδηλώσεις και σε μία απ’ αυτές ο βασιλιάς Παύλος παρασημοφόρησε πολλούς Δωδεκανησίους –κυρίως εκπαιδευτικούς, αλλά και μετά θάνατον  σε εκτελεσθέντες από τους κατακτητές- για την προσφορά και τη θυσία τους στον απελευθερωτικό αγώνα.

Η ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΙΑ
Η τελετή της παρασημοφορίας έγινε στις 8 Μαρτίου στο Δημαρχιακό Μέγαρο παρουσία της βασιλικής οικογένειας και οι τιμηθέντες ήταν οι εξής:
Με τον ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα τον επίτιμο γυμνασιάρχη Δημήτριο Αναστασιάδη τον ιερέα Λουκά Παπαλουκά, τον δάσκαλο Γεώργιο Παπαϊωάννου-Ζίγδη, τον Γεώργιο Κυρμιχάλη, τον ιατρό Νικ. Καραγιάννη και τον Αχιλλέα Κουτρούλη.
Με τον χρυσό σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α’ τους Γεώργιο Θ. Γεωργιάδη, Ιωάννη Οικονομίδη, Γεώργιο Ζερβό, Σπυρίδωνα Σάββα, Καλλιόπη Μάγγα και Κωνσταντίνο Τσιλάτο.

Με τον χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα την κυρία Λέοντος και τους Ζαχ. Παπαζαχαρίου, Χριστόφορο Σακελλαρίδη, θεολόγο Κανάρη Πουζουκάκη, Ζωή Πολεμικού, δημοσιογράφο, Πέτρο Δηλμπεράκη ιατρό, Εμμανουήλ Μπακίρη θεολόγο και Αναστάσιο Γιαρενάκη. Με τον αργυρό σταυρό του  Τάγματος του Φοίνικα τους Μιχαήλ Σελλά, καθηγητή, Πανταλέοντα Παντελίδη καθηγητή, Εμμανουήλ Καλαμπίχη δημοσιογράφο, Θεοδόσιο Αναστασιάδη ιερέα, Μιχαήλ Παρθενιάδη και Αλέξιο Παρθενιάδη.

Τέλος, με το μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων τους Μαρία χήρα Χριστόφορου Λιτού, Γ. Σουσούδη και Φ. Φαρμακίδη κλητήρες στο ελληνικό προξενείο της Ρόδου, Νικόλαο Σβύνο,  Μικέ Ορφανό, Σκεύο Γιαλλούρη, Βασίλειο Γαβαλά, Μιχαήλ Γουρλά, Αντώνιο Κουσκούτη, Κωνστ. Τομάζο, Ιορδάνη Χατζησταμάτη, Ηλία θεοφίλου, Χρήστο Φέσσα, Κωνστ. Πασσαρή και Στ. Ζαμπακλή.
Πάντως παραμένει περίεργο το γεγονός που δεν τιμήθηκαν μετά θάνατον και πολλοί άλλοι Δωδεκανήσιοι πατριώτες που εκτελέστηκαν από τους κατακτητές.
 
ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ
Όταν οι Βρετανοί στρατιώτες αποβιβάστηκαν στη Ρόδο την επομένη της παράδοσης στη Σύμη των Γερμανών στους Συμμάχους και παρήλαυναν στους δρόμους της πόλης, δύο Ροδίτες (Κ. Φουτούλης και Γ. Καρακωνσταντίου) ξεδίπλωσαν πανηγυρίζοντας μια ελληνική σημαία! Δύο Ιταλοί καραμπινιέροι (σημ: και κατά τη γερμανοκρατία η αστυνόμευση στη Ρόδο γίνονταν από Ιταλούς καραμπινιέοους) εμπόδισαν τους δύο Ροδίτες πατριώτες. Το αποτέλεσμα ήταν   να γίνει συμπλοκή και να σκοτωθούν οι δύο Ιταλοί.

Βρετανικό δικαστήριο καταδίκασε τους δύο Ροδίτες σε φυλάκιση οκτώ ετών, αλλά την ημέρα της Ενσωμάτωσης ο βασιλέας Παύλος τους έδωσε χάρη και αφέθηκαν ελεύθεροι με σχετικό διάταγμα που φέρει και την υπογραφή του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά.

Ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου με αγωγή περί αναγνώρισης ακυρότητας διαθήκης και συγκεκριμένα πλαστογράφησης διαθήκης υπέβαλε μιας υπήκοος Σουηδίας κατά ιερέα σε ακριτικό νησί της ζώνης ευθύνης τη Περιφερειακής Ενότητας Ρόδου!! Οπως εκθέτει η ενάγουσα, την 28η Απριλίου 2020 απεβίωσε στο νοσοκομείο της Ρόδου ο αείμνηστος πατριός της, σε ηλικία 74 ετών.
Ο πατριός της έπασχε από καρκίνο του πνεύμονα και νοσηλευόταν στο νοσοκομείο από τις αρχές Απριλίου. Είχε λοίμωξη αναπνευστικού και ο οργανισμός του δεν άντεξε, γεγονός που τον οδήγησε γρήγορα σε αναπνευστική ανεπάρκεια. Ήταν ταλαιπωρημένος από την επάρατη νόσο, σωματικά και ψυχικά για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πριν μπει στο νοσοκομείο για τελευταία φορά, όπως αναφέρει στην αγωγή της, της είπε: “Να ξέρεις, έχω αφήσει τα κλειδιά του σπιτιού μας στον παπά –(…)” , τον εναγόμενο δηλαδή.
Ο πατριός της, παντρεύτηκε την μητέρα της το έτος 1973 και κατοικούσαν αρχικά όλοι μαζί στην Σουηδία κάποια χρόνια, μετά όμως όταν μεγάλωσε, έφυγαν για να μείνουν στην Ρόδο και αργότερα εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο ακριτικό νησί και έχτισαν το σπίτι τους, το 2006. Η μητέρα της είχε μάλιστα βαπτιστεί Χριστιανή Ορθόδοξη.
Η αγάπη που έτρεφε ο ένας για τον άλλον ήταν μοναδική, σπάνια και ήταν από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια που ήξερε, πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Εζησαν μαζί αγαπημένοι και ενωμένοι ώσπου εκείνη απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2012 σε ηλικία 74 ετών και ο τάφος της είναι στο ακριτικό νησί.
Ο πατριός της, όπως εκθέτει η ενάγουσα, ήταν σαν πατέρας για εκείνη.
Της φέρθηκε με απέραντη στοργή, της έδειξε πατρική αγάπη και φροντίδα. Λάτρευε την μητέρα της και εκείνη περισσότερο. Τα παιδιά της, τα είχε σαν εγγόνια του. Πατέρα τον αποκαλούσε. Περνούσαν όλα τα καλοκαίρια μαζί στο σπίτι τους, οικογενειακά μαζί με τα παιδιά της και τις θείες της τις αδερφές της μητέρας της. Δεν απέκτησαν μαζί παιδιά ο πατριός της και η μητέρα της, έζησαν όμως μια ζωή μαζί γεμάτη από ευτυχία.
Το έτος 2012 και συγκεκριμένα στις 9 Αυγούστου ο πατριός της μετέβη σε συμβολαιογράφο και κατέθεσε σε εκείνη σφραγισμένο λευκό φάκελο με την από 23 Οκτωβρίου 2011 ιδιόγραφη διαθήκη του στην οποία δήλωσε ότι μετά τον θάνατό του, αφήνει μοναδικούς του κληρονόμους την σύζυγό του και την κόρη της συζύγου του σε όλη του την κληρονομιαία περιουσία, κατά ποσοστό 1/2 εξ αδιαιρέτου έκαστης.
Η ανωτέρω ιδιόγραφη διαθήκη του πατριού της, δημοσιεύθηκε από την συμβολαιογράφο στις 29 Ιουλίου 2020 σε δημόσια συνεδρίαση του Ειρηνοδικείου Ρόδου.
Ενόσω ζούσε μάλιστα δεν είχε αφήσει ποτέ να εννοηθεί, ότι η ακίνητη και κινητή αυτή περιουσία του θα διατίθετο σε οποιονδήποτε τρίτο.
Στις 3 Αυγούστου 2020, όπως εκθέτει η ενάγουσα, με έκπληξή της, έλαβε γνώση από το αρμόδιο τμήμα Διαθηκών του Ειρηνοδικείου Ρόδου, δυνάμει πιστοποιητικού περί μη δημοσίευσης διαθήκης, ότι υπάρχει και έτερη διαθήκη πλην της ανωτέρω, δημοσιευμένη και μεταγενέστερη από αυτή του πατριού της και συγκεκριμένα η από 9 Μαρτίου 2020 ιδιόγραφη διαθήκη του με την οποία εγκαθιστούσε κληρονόμο του μοναδικό τον εναγόμενο ιερέα σε όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του.
Μάλιστα είχε γραφεί η εν λόγω διαθήκη σε έντυπο υπεύθυνης δήλωσης, ένα μήνα περίπου πριν πεθάνει στο νοσοκομείο.
Η ως άνω αυτή ιδιόγραφη διαθήκη με κληρονόμο τον εναγόμενο, δημοσιεύτηκε στις 7 Ιουλίου 2020 σε δημόσια συνεδρίαση του Ειρηνοδικείου Ρόδου.
Η ενάγουσα αναφέρει ότι η έκπληξή της ήταν ακόμη μεγαλύτερη, καθώς από απλή και μόνο επισκόπηση της ιδιόγραφης διαθήκης του πατριού της κατάλαβε ότι η υπογραφή του και τα γράμματα της διαθήκης και όλο το κείμενο της διαθήκης δεν είχαν καμία σχέση με τα γράμματα του πατριού της διότι δεν ήταν αυτός ο γραφικός του χαρακτήρας τον οποίο, γνώριζε άριστα.
Ανέθεσε προς επιστημονική επιβεβαίωση της πεποίθησής της, σε ειδικό δικαστικό γραφολόγο γραφολογική διερεύνηση της από 9 Μαρτίου 2020 φερόμενης ως ιδιόγραφης διαθήκης του αποβιώσαντος πατριού της.
Οπως υποστηρίζει, μετά την ανάλυση και τη σύγκριση των προσκομιζόμενων από εκείνη εγγράφων και των γραφών κατέληξε εν συντομία στο πόρισμα ότι η ιδιόγραφη διαθήκη, στο έντυπο της υπεύθυνης δήλωσης δεν έχει γραφεί και δεν έχει υπογραφεί από το χέρι του πατριού της, αλλά από άλλο άτομο.
Υποστηρίζει ακόμη ότι λίγο καιρό μετά τον θάνατο του πατριού της ενώ πενθούσαν το χαμό του ακόμη, έμαθε από φίλους και γείτονες, ότι στο σπίτι τους, έχει μπει ο εναγόμενος και άλλαξε κλειδαριά.
Διατείνεται πως ο εναγόμενος διέδιδε στην κλειστή κοινωνία του νησιού ότι του χάρισε ο πατριός της το σπίτι. Στην πόρτα εισόδου του σπιτιού είχε τοποθετήσει ο εναγόμενος ένα σημείωμα, με το όνομα του δικηγόρου του και το τηλέφωνο του για πληροφορίες, διότι, όπως υποστηρίζει, ουδέποτε ήρθε σε διάλογο μαζί του.
Πληροφορήθηκε η δικηγόρος της από το δικηγόρο του εναγόμενου, ότι ο εναγόμενος ιερέας κληρονόμησε το σπίτι του πατριού της, με μια διαθήκη η οποία συνετάχθη, όπως της είπε, στην Μητρόπολη της Ρόδου και ότι επρόκειτο να δημοσιευτεί από το Ειρηνοδικείο Ρόδου.
Στην υπό κρίση περίπτωση βέβαια, η “ιδιόγραφη” διαθήκη του προαναφερόμενου πατριού της, όπως ισχυρίζεται, σε όλη της την έκταση, δεν έχει γραφεί κατά περιεχόμενο και υπογραφεί ιδιοχείρως από τον πατριό της.
Ισχυρίζεται ακόμη ότι ο εναγόμενος διαδίδει ότι θα πωλήσει την οικία του πατριού της, την οικογενειακή της εστία δηλαδή.
Η Σουηδέζα αναφέρει πως σκοπεύει να προσφύγει άμεσα ενώπιον και των Ποινικών Δικαστηρίων, ασκώντας κάθε νόμιμο της δικαίωμα.
Παράλληλα, πραγματοποίησε έρευνα στο Κτηματολόγιο, όπου διαπίστωσε ότι ακόμη και μέχρι σήμερα η διαθήκη δεν έχει κηρυχτεί κυρία. Το ακίνητο του πατριού της, στο οποίο διέμενε και είχε την πλήρη κυριότητα κατά ποσοστό 100%, το οποίο φέρεται να κληροδότησε στον εναγόμενο δυνάμει της ιδιόγραφης διαθήκης του, έχει αντικειμενική αξία 29.446,20 ευρώ ενώ η εμπορική του αξία λόγω θέσης και περιοχής υπερβαίνει τις 200.000 ευρώ.
Την υπόθεση χειρίζονται οι δικηγόροι κκ Παναγιώτα Νούση και Μεταξία Ψουρόγιαννη.

Πηγή:www.dimokratiki.gr

Με απόφαση που υπέγραψε χθες Παρασκευή 5 Μαρτίου 2021 ο νέος Διοικητής του Νοσοκομείου Καλύμνου Βασίλης Στασινόπουλος θα δημιουργηθούν πέντε (5) νέες κλίνες στη μονάδα covid-19 .

Πιο συγκεκριμένα αποφασίστηκε η προσθήκη στην υπάρχουσα μονάδα covid-19 και η διαμόρφωση του χώρου όπου στεγάζεται το εξωτερικό Ιατρείο ΩΡΛ και ο χώρος μπροστά από αυτό, προκειμένου να δημιουργηθούν δύο (2) επιπλέον δωμάτια νοσηλείας και απομόνωσης με πέντε(5) κλίνες για την αποφυγή διάδοσης του κορωνοϊού.

Να θυμίσουμε ότι με σχετική απόφαση, πριν 10 μήνες στις 14 Απριλίου 2020, είχε δημιουργηθεί η μονάδα covid-19 και λειτουργούν δωμάτια νοσηλείας και απομόνωσης με δέκα (10) κλίνες σε χώρους όπου στεγάζονταν τα εξωτερικά Ιατρεία Καρδιολογικού ,Παιδιατρικού, Πνευμονολογικού, Ορθοπεδικού. Από τις 10 κλίνες οι τέσσερις είναι πλήρως εξοπλισμένες για να λειτουργήσουν ως κλίνες ΜΑΦ

Λόγω της αύξησης του αριθμού κρουσμάτων στην Κάλυμνο, το τελευταίο χρονικό διάστημα οι 10 κλίνες δεν επαρκούσαν για την νοσηλεία ασθενών με covid-19 και για το λόγο αυτό αποφασίστηκε η αύξηση τους κατά πέντε(5)

Κλείνοντας θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η μονάδα covid-19 του Νοσοκομείου Καλύμνου μέχρι τώρα έχει λειτουργήσει κατά υποδειγματικό και αποτελεσματικό τρόπο από το Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που την στελεχώνει.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο σύνολο τους σχεδόν οι ασθενείς με covid-19 που χρειάστηκε να νοσηλευτούν στην μονάδα του Νοσοκομείου Καλύμνου έτυχαν πλήρους περίθαλψης και χρειάστηκε να πραγματοποιηθεί μόνο μία διακομιδή ασθενούς.

https://kalymnos-news.gr/2021/03/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-5-%CE%BD%CE%AD%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7/

Μήνυμα του Περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου, Γιώργου Χατζημάρκου, για την 73η επέτειο από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου

Σε ένα έτος ορόσημο για το ελληνικό Έθνος, η 73η επέτειος από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στον εθνικό κορμό, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο και ισχυρότερο συμβολισμό.
Κάθε γενιά αντιμετωπίζει τις δικές της προκλήσεις και προσθέτει σελίδες στην μακραίωνη και τιμημένη ιστορία του ελληνικού Έθνους.
Η πατρίδα μας ψήλωσε και δυνάμωσε, όταν στις 7 Μαρτίου 1948, η Δωδεκάνησος έγινε το τελευταίο εδαφικό και πληθυσμιακό κομμάτι που ενώθηκε με τον ελλαδικό κορμό.

Η απότιση τιμής σε αυτό το ιστορικό ορόσημο για τα νησιά μας και την πατρίδα μας, αποτελεί ταυτόχρονα μια διαρκή και επείγουσα υπόμνηση των αξιών της σύνεσης, της ομοψυχίας, της ευθύνης, της προνοητικότητας, της εγρήγορσης και της αποφασιστικότητας για την υπεράσπιση των εθνικών μας ζητημάτων. Ο αγώνας για Ελευθερία και Δημοκρατία είναι διαρκής. Οι συνθήκες μόνο αλλάζουν.

Και στη σημερινή συγκυρία, που τα νησιά της Δωδεκανήσου δίνουν τον αγώνα τους μέσα σε ένα στο πρωτόγνωρο περιβάλλον περιορισμών που διαμόρφωσε η παγκόσμια υγειονομική κρίση αλλά και η διαρκής προκλητικότητα της γείτονος, η ανάγκη για εθνική επαγρύπνιση καθίσταται επιτακτική.

Στη σημερινή μεταβατική εποχή, η Δωδεκάνησος επέδειξε και θα επιδείξει στο μέλλον επινοητικότητα, φιλοτιμία και γενναιότητα, δικαιώνοντας την πεποίθηση ότι μπορεί να κατέχει μικρά κομμάτια γης, αλλά ταυτόχρονα κατέχει μεγάλα και ένδοξα στοιχεία δύναμης και προσφοράς στις καρδιές των ανθρώπων, ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες.

Είναι ανάγκη συνεπώς, η πατρίδα να ανταποκριθεί στο ιστορικό της χρέος και να ενισχύσει τη νησιωτική επικράτεια. Είναι χρέος μας να αναδείξουμε και να αξιοποιήσουμε τις μεγάλες δυνατότητες των νησιών προς όφελος τόσο των νησιωτών, όσο και της χώρας συνολικά.
Τα νησιά μας πρέπει να αποκτήσουν πλήρως το αυτονόητο δικαίωμα στην ισοτιμία και την ισονομία, πρέπει να απολαύσουν τη δυνατότητα να ασκηθούν κατάλληλες νησιωτικές πολιτικές, όχι ως ειδικό προνόμιο, αλλά ως ελάχιστη υποχρέωση της πολιτείας απέναντί τους. Στην ιστορία τους και στην προσφορά τους.
Αυτή είναι η πρόκληση και το μεγάλο στοίχημα. Και για τις επιδόσεις μας στο στίβο της αξιοποίησης των δυνατοτήτων μας, θα κριθούμε από τους ιστορικούς του μέλλοντος .

Ο Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου
Γιώργος Χατζημάρκος