Μήπως είμαστε πολύ απαιτητικές; Μήπως χάσαμε τον αυθορμητισμό μας; Μήπως είμαστε τρομακτικές;

Σκέψου. Πάρε απόσταση, γίνε όσο πιο αντικειμενική μπορείς και δες ότι η ψυχολόγος κ. Μίνου έχει δίκιο. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους άντρες για τη μοναξιά μας, αλλά μήπως κάπου φταίμε κι εμείς;

Αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις γυναίκες. Πολλές γυναίκες. Όμορφες, περιποιημένες, δυναμικές. Γεμάτες αυτοπεποίθηση, έτοιμες να παλέψουν με θεριά και να νικήσουν χωρίς να φοβούνται τίποτα. Σύγχρονες σούπερ ηρωίδες. Αυτό είμαστε.

Πολλές όμως από εμάς καταλήγουν στο σπίτι τους μόνες. Και μόλις βγάλουμε τα τακούνια, το μακιγιάζ και πέσουμε στο κρεβάτι… τα μάγεια λύνονται. Το συναίσθημα παίρνει τα ηνία και η μοναξιά φωνάζει την αλήθεια μας.

“Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας ζούμε την εποχή της αποξένωσης. Οι κοινωνικές επαφές και κυρίως οι κοινωνικές συναναστροφές είναι όλο και λιγότερες και οι άνθρωποι καθημερινά πορεύονται όλο και περισσότερο στη μοναξιά” σημειώνει η ψυχολόγος Ντόρα Μίνου.

Για ένα ποτό με τους φίλους, δυνατά γέλια, καυστικά σχόλια, δολοφονικός αυτοσαρκασμός… και μετά τίποτα. Επιστρέφουμε σπίτι και το ρίχνουμε στο φαγητό. Ή στο κλάμα. Ή απλώς απολαμβάνουμε τη μοναξιά μας, την ησυχία μας, την ηρεμία μας. Αλλά αυτό δεν παύει να λέγεται μοναξιά.

Και στο ανδρικό στρατόπεδο συμβαίνει αυτό, αλλά δεν το φέρνουν τόσο βαρέως. “Πιο επιρρεπείς ωστόσο φαίνεται να είναι οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες και αυτό εγκειται περισσότερο στην πιο έντονη ανάγκη των γυναικών για συναισθηματική ασφάλεια και υποστήριξη, τα οποία όλο και πιο δύσκολα τα βρίσκεις στις μέρες μας” επισημαίνει η ψυχολόγος.

Τι φταίει…
Τα μηνύματα μοναξιάς που έρχονται στο TLIFE είναι πολλά. Γυναίκες μόνες. Κορίτσια μόνα. Φυσικά και φταίει η εποχή και η αποξένωση. Φυσικά και φταίει η αντρική συμπεριφορά. Ποτέ όμως δεν φταίει μόνο ένας. Και η Ντόρα Μίνου μας εξηγεί τη δική μας ευθύνη…

Ξέρεις, όταν συνειδητοποιείς το πρόβλημα, μόνον τότε μπορείς και να το λύσεις.

“Σήμερα βλέπουμε τη γυναίκα πιο δυναμική από ποτέ, αναλαμβάνει όλο και περισσότερους ρόλους, είναι οικονομικά ανεξάρτητη, αυτόνομη, συχνά βλέπουμε να διοχετεύει το δυναμισμό της στην επαγελματική της δραστηριότητα και να κάνει καριέρα. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε ότι όλα αυτά συχνά δεν συμπορεύονται με μια υγική και συντροφική σχέση. Όλο και περισσότερο βλέπεις γυναίκες μόνες, είτε γιατί έχουν βγει από μια προβληματική σχέση, είτε γιατί αποφεύγουν να μπούνε σε σχέση είτε γιατί δεν διατίθενται να δώσουν την ανάλογη φροντίδα που χρειάζεται μια σχέση για να διατηρηθεί”.

Πριν βιαστείς να αντιδράσεις, σκέψου. Μερικές φορές αλλιώς τα σκεφτόμαστε, αλλιώς τα εξηγούμε μέσα μας, αλλά εντελώς διαφορετικά συμπεριφερόμαστε. Η κολλητή μου για παράδειγμα δουλεύει μέχρι το βράδυ και γυρίζει κατάκοπη. Δεν έχει κουράγιο για τίποτα. Απλά κοιμάται. Κι ο φίλος της παραπονιέται. Γιατί δεν φροντίζει για τη σχέση τους. Εκείνη πιστεύει ότι καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια. Κι όμως, αν το δεις αντικειμενικά δεν προσπαθεί. Έχει αφιερωθεί στη δουλειά της.

Η δύναμη που έγινε… αδυναμία!
“Οι γυναίκες σήμερα παντρεύονται μεγαλύτερες, σε ένα μέσο όρο ηλικίας 30 – 35 ετών. Χωρίζουν πιο εύκολα. Αποφασίζουν να μεγαλώσουν πολλές φορές μόνες τα παιδιά τους ή ακόμη αποφεύγουν να μπούνε σε μια σχέση αν δεν πληρεί “βασικές προϋποθέσεις”, συμπληρώνει η κ. Μίνου.

“Όσο μεγαλώνεις αλλάζουν και τα κριτήρια για τις σχέσεις, γίνεσαι πιο απαιτητική, λιγότερο παρορμητική, θέλεις να είσαι στη σχέση όσο μπορείς «εκ του ασφαλούς» με αποτέλεσμα η λογική να επιβάλλεται στο συναίσθημα και να δυσκολεύεσαι να πάρεις το ρίσκο που απαιτείται για μία συντροφική σχέση. Αυτό είναι ίσως και ένα από τα αντίτιμα που πληρώνει το γυναικείο φύλο για την εξέλιξή του”.

“Επιπλέον, η αναβλητικότητα αυτή συχνά έχει ως αποτέλεσμα να μην επενδύει συναισθηματικά ανάλογα και στις διαπροσωπικές της σχέσεις, να βάζει πιο υψηλά standards στην επιλογή συντρόφου, να μην αποδέχεται και πολλές από τις ιδιαιτερότητες του άλλου” συνεχίζει η ψυχολόγος Ντόρα Μίνου.

Είναι σαφές ότι έχουμε γίνει πολύ επιλεκτικές. Δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Τα θέλουμε όλα ή τίποτα. Δεν συμβιβαζόμαστε. Δεν κάνουμε πίσω. Σύγχρονες αμαζόνες με φόρα…

Οι άντρες έχουν τρομάξει. Αλλά κι εκείνους τους λίγους που ακόμα τολμούν τους έχουμε ευνουχίσει, λένε. Πήραν τα μυαλά μας αέρα, λένε και για αυτό είμαστε μόνες.

“Σταδιακά βλέπουμε ότι όλο και περισσότερο μπερδεύονται οι ρόλοι των δύο φύλων. Ο παραδοσιακός ρόλος του άνδρα κυνηγού τείνει να εξαφανιστεί, η γυναίκα πλέον διεκδικεί πιο εύκολα, απορρίπτει ωστόσο και πιο εύκολα. Αυτή η εγωιστική συμπεριφορά της γυναίκας ουσιαστικά την απομακρύνει από τις πραγματικές συναισθηματικές της ανάγκες” εξηγεί η κ.Μίνου.

Είναι αυτό το σύνδρομο, αυτή η διαστροφή, αυτό το τερατάκι που μπαίνει μέσα μας και γινόμαστε η Ζίνα. Η σούπερ γυναίκα, η αυτάρκης, με τον τσαμπουκά ανα χείρας που σκοτώνει. Είναι η ίδια γυναίκα που θα λιώσει στο κλάμα λίγο αργότερα.

Τρομακτική… γυναίκα!
“Οι άντρες δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να φλερτάρουν, πολλές φορές τρομάζουν με τις δυνατότητες και τις δραστηριότητες μίας γυναίκας και ακόμη και όταν ξεκινούν οι σχέσεις πολλές φορές καταλήγουν σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού και ισχύος. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι πολλά απ’ αυτά που γίνονται σε σχέση με την προσέγγιση και την εξέλιξη μίας συντροφικής σχέσης, όσο δυναμική και να είναι μία γυναίκα, όσο εύκολα να μπορεί και να προσεγγίζει κάποιον άνδρα, καταλήγει στην εποχή μας να νιώθει τόσο μόνη γιατί δεν παύει να αναζητά την συναισθηματική ασφάλεια και την ενίσχυση της γυναικείας φιλαρέσκειας από έναν άνδρα”.

Σεξ εναντίον συντροφικότητας
“Στις σχέσεις πλέον πολύ εύκολα εμπεριέχεται το σεξ και λιγότερο η συντροφικότητα, η φροντίδα και η αποδοχή. Επιπλέον, ως τόπο συνάντησης βλέπεις όλο και περισσότερο να αναδυκνύεται το διαδίκτυο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι σχέσεις να γίνονται όλο και περισσότερο απρόσωπες ενώ παράλληλα είναι βραχυπρόθεσμες και επιφανειακές. Οι άνθρωποι σχετίζονται μεταξύ τους με όλο και περισσότερο «παγωμένα» συναισθήματα με αποτέλεσμα να καταλήγουν μόνοι και δυσαρεστημένοι” καταλήγει η κ. Μίνου.