Συνήθως ακούει στο όνομα "Αυτός" ή "Ο ένας"

Έχουμε μόνο δύο φωτογραφίες μαζί. Είναι από το βράδυ που φιληθήκαμε για πρώτη φορά και σκάω από ευτυχία δίπλα του – το χαμόγελό μου σχεδόν κοντεύει να πεταχτεί έξω από τα μάγουλά μου. Ήταν τότε που είχε έρθει για διακοπές από το εξωτερικό και θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει για να τον συναντήσει (σημ.: δεν τρέχω ποτέ, ακόμα και αν το λεωφορείο βρίσκεται πέντε μέτρα μακριά μου). Είναι λίγο μαυρισμένος, λίγο αξύριστος, λίγο κουρασμένος. Χαμογελάει κι εκείνος με αυτό το χαμόγελο που κάνει κάθε, μα κάθε φορά τα γόνατά μου να λιώνουν σαν παγωτό βανίλια μες στον Αύγουστο.

Υπάρχει ένας άντρας που δεν τον ξεπερνάς ποτέ. Εμφανίζεται κάποια στιγμή στη ζωή σου και γίνεται Εκείνος. Εκείνος που υπάρχει μέσα σου ακόμα κι αν βρίσκεστε χιλιόμετρα μακριά ή ακόμα κι αν έχετε χρόνια να συναντηθείτε. Εκείνος με τον οποίο δεν έπαψες ποτέ να είσαι ερωτευμένη, όσο κι αν προσπάθησες για το αντίθετο.

Με τον Ορέστη, λοιπόν, ο ηλεκτρισμός που υπήρχε ανάμεσά μας από την πρώτη στιγμή ήταν ικανός να ραγίσει τζάμια. Η σχέση μας ήταν κινηματογραφική: καβγάδες που έκαναν τα κεφάλια μας να καίγονται, στριμωγμένα φιλιά όπου ο ένας κατασπάραζε τον άλλο, μηνύματα που μύριζαν έρωτα και τραγούδια που ταξίδευαν από και προς την Αμερική, όπου δούλευε.

Δεν υπήρξαμε ποτέ επισήμως μαζί, και συνήθως αυτό συμβαίνει με τον κάθε Εκείνον: Ποτέ δεν έχεις κανονική σχέση μαζί του. Μπορεί να μένει σε άλλη χώρα, να είναι με κάποια άλλη, να του αρέσεις αλλά να μη θέλει να κάνει σχέση μαζί σου. Σε κάθε περίπτωση, πάντα υπάρχει κάποιου είδους εμπόδιο και γι’ αυτό Εκείνον δεν τον χορταίνεις ποτέ. Και αυτός είναι, συνήθως, και ο λόγος που δύσκολα σταματάς να τον θέλεις.

Τις περισσότερες φορές όλα μαζί του είναι έντονα αλλά και επίπονα, αφού πάντα παίρνεις μόνο μια γεύση του και ύστερα πάλι χάνεται. Προσπαθείς να τον ξεγράψεις, όμως Εκείνος δύσκολα βγαίνει από το μυαλό σου. Για την ακρίβεια, η παρουσία του ταξιδεύει μαζί σου μέσα στο χρόνο.

Την πρώτη φορά που βγήκα έξαλλη από το αυτοκίνητο του Ορέστη και έκλεισα με δύναμη την πόρτα πίσω μου, πίστευα ότι η ιστορία μας είχε τελειώσει. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ ή ότι, αν τον συναντούσα, θα τον έπνιγα με τα ίδια μου τα χέρια.

Όμως, εκείνος συνέχισε να εμφανίζεται περιστασιακά στη ζωή μου, και όσο κι αν ήθελα να το παίξω κουλ και να πείσω τον εαυτό μου ότι τον είχα ξεπεράσει, το ίδιο μου το σώμα με πρόδιδε με τάσεις λιποθυμίας, ταχυκαρδίες, ακόμα και δέκατα τη στιγμή που οι ματιές μας διασταυρώνονταν. Κάθε φορά. Ήξερα ότι κι εκείνος δεν ήταν ποτέ αδιάφορος απέναντί μου, και έτσι όποτε συναντιόμασταν κολλούσαμε ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς να μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Και ύστερα Εκείνος έφευγε για άλλη μία φορά.

Δεν ήταν όμως μόνο το ότι δεν είχαμε ποτέ τόσο χρόνο μαζί ώστε να σιχαθώ τις μικρές κακές του συνήθειες ή ώστε να βαρεθώ να τον βλέπω να τρώει πίτσα στον καναπέ. Ή το ότι δεν ήξερα πώς θα ήταν μια κανονική, καθημερινή σχέση μαζί του, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί να διαπίστωνα ακόμα και ότι δεν ταιριάζουμε.

Ο λόγος που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από τον Ορέστη ήταν ότι μαζί του ζούσα αυτό που πίστευα εγώ ότι είναι ο απόλυτος έρωτας. Μαζί του ένιωθα η μοιραία πρωταγωνίστρια ενός ερωτικού δράματος, βουτηγμένου στο πάθος, το οποίο μπορούσε να βάλει κάτω όλα τα τούρκικα σίριαλ του Βοσπόρου.

Ζούσα τη φαντασίωσή μου, χωρίς τις δυσκολίες και τις τριβές μιας πραγματικής σχέσης. Και αυτό από το οποίο δεν μπορούσα να ξεκολλήσω δεν ήταν τόσο ο Ορέστης όσο η εικόνα του εαυτού μου όταν περνούσαμε λίγες μέρες μαζί. Γιατί αυτό από το οποίο δυσκολεύεσαι να χωρίσεις σε κάθε σχέση δεν είναι πάντα ο Άλλος, όσο ο άνθρωπος στον οποίο μεταμορφώνεσαι όταν βρίσκεσαι μαζί του ή όσα σε έκανε εκείνος να ονειρευτείς ότι μπορείτε να ζήσετε μαζί.

Το κατάλαβα την τελευταία φορά που τον είδα μαζί με την κοπέλα του και άρχισα να τραβάω το μανίκι της Δήμητρας, καθώς με κατέβαλε εκείνο το γνώριμο συναίσθημα στα γόνατα. Μετά το πρώτο σοκ και κοιτάζοντάς τον από μακριά να γελάει με το χέρι του τυλιγμένο στη μέση κάποιας άλλης, ήξερα ότι δεν ήθελα τον Ορέστη αλλά αυτό που είχαμε μαζί. Μια σχέση που σε ξεσηκώνει, σε παρασέρνει, σε πετάει από τον έναν τοίχο στον άλλο. Μια σχέση μέσα στην οποία αισθάνεσαι ότι ζεις και δεν ασχολείσαι με το ποιος θα πλύνει τα πιάτα. Και απλώς είχα πειστεί ότι όλα αυτά ενσαρκώνονταν στο δικό του πρόσωπο.

Ακόμα όμως και αν συνειδητοποιήσεις την αλήθεια, δεν σημαίνει πως Εκείνος θα σου είναι ποτέ τελείως αδιάφορος (ή και το αντίστροφο). Μπορεί αυτό που καίει ανάμεσά σας, εφόσον δεν το αφήνετε και οι δύο να σβήσει, να συνεχίσει να ζει στις συναντήσεις σας ακόμα και για πάντα.

Όχι όμως γιατί Εκείνος είναι ο άντρας των ονείρων σου, όπως μπορεί να θέλεις να πιστεύεις. Αλλά πολύ απλά γιατί, όπως είπε και η Νίνα Σιμόν, a love that cannot live yet never dies.

Οι άλλοι
Έχεις, λοιπόν, αυτό τον άντρα που υπάρχει στο μυαλό, στην καρδιά και ενίοτε στη ζωή σου. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που είναι πραγματικά δίπλα σου, γίνονται μέρος της καθημερινότητάς σου και δεν είναι απλώς μια παρουσία που την αναστατώνει μια στο τόσο. Μη βιαστείς να συγκρίνεις τους άντρες που γνωρίζεις με Εκείνον. Είναι λογικό να σου φαίνονται λίγοι μπροστά στη συναρπαστική φαντασίωση που έχεις φτιάξει. Από την άλλη, το πιθανότερο είναι ότι Εκείνος δεν θα σου κάνει μασάζ στα πόδια ένα απόγευμα που θα γυρίσεις κουρασμένη από τη δουλειά.

44% από εσάς δεν είχατε ποτέ κανονική σχέση με αυτόν που θεωρείτε ότι είναι ο Ένας και Μοναδικός.

cosmopolitan.gr