Χρειαζόμαστε τελικά κάποιο εγχειρίδιο για να επιβιώσουμε και να μετέχουμε σε μια φυσιολογική σχέση; Έχουμε περισσότερα πτυχία και μεταπτυχιακά σπουδών και στο κομμάτι των σχέσεων είμαστε αγράμματοι.

Σε μια ηλικία που οι γονείς μας ήταν παντρεμένοι με παιδιά, στο αποκορύφωμα της βιολογικής και πνευματικής μας ισχύος εμείς επιλέξαμε. Μοναξιά. Γιατί;

Ανεξάρτητες γυναίκες, αναστατωμένοι άντρες

Στη δική μας γενιά, οι άντρες κατατάσσουν τις γυναίκες σε κατηγορίες, το ίδιο κάνουν οι γυναίκες. Μα μπαίνει ο άνθρωπος σε κουτάκια; Ο καθένας από την πλευρά του θεωρεί ότι έχει το δίκιο. Τα χρόνια περνάνε, γινόμαστε όλοι πιο απαιτητικοί, μαθαίνουμε να ζούμε μόνοι μας και οι σχέσεις δυσκολεύουν μοιραία.

Η πραγματική επικοινωνία ισοπεδώθηκε και κουκουλώθηκε με τον εκσυγχρονισμό και κάπως έτσι χάσαμε το νόημά της πρώτα μεταξύ μας και μετά της μεταξύ φίλων, γνωστών, εραστών, συζύγων.

Μάθαμε να τα βάζουμε εύκολα κάτω, γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Η δική μας γενιά των 40 και μικρότεροι, τα είχαμε όλα στο πιάτο. Μαμάδες και γιαγιάδες που βοηθούσαν στο διάβασμα, μας έκαναν τις εργασίες μας κουβαλούσαν τις τσάντες. Τι μήνυμα μεταδώσαμε στα παιδία; Θα είμαι πάντα εκεί, μην κουράζεσαι. Το μήνυμα μεταφέρεται και στις ερωτικές σχέσεις. Και γίναμε προκομμένοι στη ζωή και τεμπέληδες στον ερώτα.

Μια φορά κι έναν καιρό
Έβλεπες κάποιον και σου άρεσε, απλά και μόνο για αυτό που ήταν. Τα πρώτα ραντεβού έσκαγαν χρωματιστά σαν πυροτεχνήματα κι ο κόμπος της χαράς δεν σε άφηνε να φας και να πιείς όσο θα ήθελες. Σταδιακά γνώριζες και γνώριζε τους φίλους σου, μέσα σε λίγο καιρό είχες να μετράς κοινές στιγμές χαράς, όνειρα, κινήσεις φροντίδας κι απλά γινόσασταν ζευγάρι.

Βγαίνατε έξω μόνοι και δεν έπαιρνες τα μάτια σου από πάνω του. Περίμενες τι θα πει για να τον γνωρίσεις καλύτερα και έπεφτες για ύπνο με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις από εκείνον.

Την επόμενη μέρα ανυπομονούσες για ένα του τηλέφωνο για όλα αυτά που εσύ αισθάνθηκες χθες θεωρώντας την επιβεβαίωση της προηγούμενης συνάρτησης παραγεγραμμένη ενώ μέχρι να σε πάρει μπορεί και να έκανες μόνη σου αναπάντητες από το σταθερό στο κινητό για να τσεκάρεις αν αυτό λειτουργεί.

Back to reality
Τώρα. Βγαίνεις με τις φίλες σου, δουλεύεις όσο και οι άντρες, πολλές φορές και περισσότερο, στη διανομή των ρόλων παίρνεις αυτόν του κυνηγού, δεν ξεβολεύεσαι από το πρόγραμμά σου και συνήθως κανονίζεις τα ραντεβού σου μετά τη δουλειά κατευθείαν, σαν να ήταν συμπληρωματική προέκτασή της κι όχι το κύριο ζήτημα.

Το τελευταίο που σε νοιάζει είναι το πως θα ντυθείς, αφού φοράς τα ρούχα της δουλειάς και την συναισθηματική φόρτιση της ημέρας μαζί. Κατά τη διάρκεια δε του ραντεβού η σκέψη της δουλειάς άγρυπνη βαράει σκοπιά στο μυαλό σου “μην αργήσουμε και πολύ, έχουμε και δουλειές αύριο”.

Κι αναρωτιέμαι αν σήμερα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας γυναίκας τελικά τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άντρες και γιατί συνεχώς μας φταίνε; Μήπως γιατί έχουμε γίνει ίδιες; Μήπως η ετερωνυμία των χαρακτηριστικών που δημιουργούσαν έλξη έγινε ομωνυμία που δημιουργεί ασυμβατότητα;

Μήπως τελικά η σημερινή Σταχτοπούτα από βιασύνη βρίσκει και βάζει μόνη της το γοβάκι της γιατί ο πρίγκιπάς της έχει χαθεί στην κίνηση κάπου στην Κηφισίας;

Μήπως δεν έγιναν οι σχέσεις προβληματικές αλλά εμείς; Οh wait!