iΚάθε φορά που υπερβαίνουμε τον εαυτό μας κερδίζουμε πρόσκαιρους θριάμβους σε έναν αγώνα με ετυμηγορία την ήττα και τη λεηλασία της ύπαρξης.

Η θυσία του εγώ είναι ο έσχατος ελιγμός σε μια σκυταλοδρομία, όπου ο επόμενος ίσως έχει περισσότερες ανάσες, για να φτάσει στο τέλος. Σκοπός του ανθρώπου είναι να διαιωνίσει τη συλλογική ελπίδα και όχι να χαράξει φιλάρεσκα το δικό του στη γη απολίθωμα.

Όμως, δυο μόνο σπαθιά μας δίνει η ζωή, για νααντισταθούμε στη βεβαιότητα της απώλειας και να κληροδοτήσουμε στους επόμενους την πιθανότητα μιας ανέλπιστης νίκης: Την αισθητική και τη δράση.

Αισθητική, γιατί το κάλλος που συνοδεύει τις επιλογές μας είναι ο πρόωρος κατοπτρισμός της αρμονίας και της πνευματικότητας, που σαν κότινος στεφανώνει την αντίσταση μας.Και συμμετρία, που όσοι ασχημονούν εναντίον μας ούτε αντιλαμβάνονται ούτε ποτέ θα υπερκεράσουν.

Η αισθητική είναι η χρωματική παρακαταθήκη, που απαξιώνει και προκαλεί τις μίζερες ζωές, όσων συμβιβάζονται με τη θλιβερή και προαποφασισμένη έκβαση.Και δράση, επειδή όσο κι αν είναι ασθμαίνουσα, περικλείει όλη την ορμή, που κάποτε θα ματώσει τις ειμαρμένες και θα προϊδεάσει την πορεία για προορισμούς αχαρτογράφητους. Το να αλλάζεις την καθημερινότητα του ενός είναι η ανεπαίσθητη κίνηση, που διασώζει τον ακροβάτη από την άβυσσο.

Σκοπός του ανθρώπου είναι την ώρα που οι υποκριτές ομιλούν για δεοντολογίες και ηθικές, να διαπραγματεύεται με τις ατελέσφορες αλλά καίριες πράξεις του το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου