Η ενασχόλησή μου με τη κριτική με τα χρόνια έχει μουδιάσει τον ενθουσιασμό της θέασης μιας κινηματογραφικής ταινίας, αλλά ταυτόχρονα με έχει κάνει αρκετά πιο ρεαλιστή όσον αφορά προσδοκίες μου.

Ήξερα ότι το The Intern είναι μια κλασσική παλιομοδίτική ρομαντική κομεντί, με ότι αυτό συνεπάγεται. Έχοντας λοιπόν ρίξει τα στάνταρντς στο ελάχιστο ανεκτό, του έδωσα μια ευκαιρία.

Ο 70χρονος Ben έχει περάσει σαράντα χρόνια εργαζόμενος ως υψηλό στέλεχος σε μια εταιρία που τύπωνε τηλεφωνικούς καταλόγους. Έχει βγει πια στη σύνταξη, όμως η αναπάντεχη χηρεία του, τον έχει κάνει να νοιώθει μόνος και άχρηστος. Η ευκαιρία εμφανίζεται όταν βλέπει μια αγγελία μιας εταιρίας διαδικτυακού εμπορίου ρούχων που ζητούν ηλικιωμένους ως ασκούμενους. Ο Ben κερδίζει τη θέση και παρότι βρίσκεται ξαφνικά σε έναν χώρο γεμάτο από νέους ανθρώπους και μάλιστα σε μια διαδικτυακή εταιρία, τη στιγμή που ο ίδιος δε ξέρει πως ανοίγει ένας υπολογιστής, δε τα βάζει κάτω και κάνει ότι μπορεί για να γίνει χρήσιμος. Το πόστο που του ανατίθεται είναι προσωπικός βοηθός της νεαρής αφεντικίνας, η οποία αρχικά το βρίσκει πολύ κακή ιδέα, όμως σιγά-σιγά αρχίζει και δημιουργείται μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους, με την εμπειρία ζωής του να της αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμη.

Τρεις είναι οι λόγοι που θα σε τραβήξει το The Intern σε μια κινηματογραφική αίθουσα, η σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα Nancy Meyers, που στο παρελθόν έχει δώσει ιδιαίτερα χαριτωμένες ταινίες του είδους όπως το What Women Want, και το πρωταγωνιστικό δίδυμο Robert De Niro και Anne Hathaway. Προκαταβολικά να σας πω ότι από τα τρία, μόνο το ένα λειτουργεί σωστά, και εξηγούμαι…

Ναι, ήξερα τι να περιμένω, και η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας, πέραν της κεντρικής ιδέας, όπως και το ότι καταλαβαίνεις επακριβώς πως θα τελειώσει η ταινία μέσα στο πρώτο τέταρτο με εικοσάλεπτο, δε με ενόχλησε ουδόλως. Πρέπει να παραδεχτώ μάλιστα ότι η πρώτη περίπου της ώρα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Το πρόβλημα όμως ξεκινάει από εκεί και πέρα, με τη σεναριογράφο να προσπαθεί για άγνωστο λόγο να δώσει ένα άτοπο και ενοχλητικά σοβαροφανές ύφος καταπιανόμενη με πραγματικά σοβαρά ζητήματα που δεν ταιριάζουν καθόλου στη ταινία, ενώ για να το κάνει χειρότερο, αποτυγχάνει πλήρως να τα διαχειριστεί, δίνοντας μια άνευρη λύση πολλά δεκάλεπτα αργότερα. Όπως καταλάβατε, όλο αυτό το sidestory όχι απλά είναι άχρηστο και καταθλιπτικό αλλά προσδίδει πολλά επιπλέον λεπτά στη συνολική διάρκεια, η οποία αγγίζει τις κουραστικές 2 ώρες. Nancy Myers out.

Και περνάμε στην επιλογή του Robert De Niro στο ρόλο ενός άνδρα ευαίσθητου, λιγομίλητου, που είναι έτοιμος να βοηθήσει τους πάντες, ένα ημι-άγιο father figure. Σας ταιριάζει ο De Niro σε αυτή τη περιγραφή; Καθόλου όμως! Μετά από τη συμμετοχή του σε τόσες κωμωδίες τα τελευταία χρόνια, θα πιστεύαμε ότι πια τον συνηθίσαμε σε αυτό που κάποτε θα χαρακτηρίζαμε κόντρα ρόλος, όμως και η κόντρα έχει τα όριά της, με τον ηθοποιό να παίζει σαν ψάρι έξω απ’ το νερό, άχαρα και νευρικά. Το ότι πρώτη επιλογή της σκηνοθέτιδας ήταν ο Jack Nicholson, μια παρόμοια φιγούρα με τον De Niro, δείχνει ότι εξ αρχής ο ρόλος ήταν καμένο χαρτί. Μια πιο…γλυκεία επιλογή ίσως να ήταν πιο σωστή. Πάει κι αυτός, λοιπόν…

Τι μας έμεινε, η Anne Hathaway που έχει κάνει πολλά περάσματα στη καριέρα της από την κομεντί και ξέρει πως ακριβώς να την παίζει στη δάχτυλα. Από το γεγονός και μόνο ότι στις κοινές σκηνές με τον De Niro τον εξαφανίζει, δείχνει πόσο καλή δουλειά έκανε.

Τι έμεινε λοιπόν για το φινάλε; Μισή ευχάριστη ρομαντική κομεντί με έξυπνο concept, με μερικές, μάλλον λίγες στιγμές χιούμορ που μπορεί να σας κάνει να σκάσει το χειλάκι σας και μια καλή Anne Hathaway. Αν αυτά και μόνο αυτά σας φτάνουν, καλώς, αλλιώς προσπεράστε.