Αυτό το βίντεο θα σας ταρακουνήσει και θα σας κάνει να αναθεωρήσετε τη στάση σας απέναντι σε αυτούς που σας έχουν ανάγκη.

Σε όλους έχει τύχει να μας πλησιάσει κάποιος άστεγος και να μας ζητήσει κάτι, είτε χρήματα είτε φαγητό.

Οι περισσότεροι από εμάς τους αντιμετωπίζουμε επιφυλακτικά και θεωρούμε ότι μας κοροϊδεύουν.

Ομως, κι αν έχουν πράγματι ανάγκη από κάτι τόσο απλό όσο μια τυρόπιτα;

Αν αυτός ο άνθρωπος που σας ζητάει ευγενικά λίγο φαγητό, έχει να φάει 2-3 μέρες;

Ρισκάρεις να τον αφήσεις έτσι, την ώρα που για σένα δεν είναι τίποτα να δώσεις 2 ευρώ για να του αγοράσεις ένα σουβλάκι;

Αυτό το κοινωνικό πείραμα έχει ένα εκπληκτικό τέλος που μας διδάσκει πολλά.

Ο άστεγος αυτός άνδρας περνάει από διάφορες παρέες που τρώνε σε ταβέρνες και σουβλατζίδικα και ζητάει κάτι να φάει. Οι περισσότεροι τον αντιμετωπίζουν κάνοντας πλάκα, του λένε ότι μόλις τα έφαγαν όλα, ότι δεν έχουν φάει ούτε εκείνοι ακόμα ή απλά τον αγνοούν.

Στη συνέχεια, μέλη της ομάδας που έκαναν το πείραμα πηγαίνουν σε έναν αληθινό άστεγο και του δίνουν δύο σουβλάκια λέγοντάς του ότι τους περίσσεψαν.

Αμέσως μετά, ο πρώτος άστεγος πλησιάζει τον αληθινό άστεγο και του ζητάει κάτι να φάει.

Δείτε λοιπόν τι κάνει αυτός ο πραγματικά άστεγος άνδρας, μια πράξη που κανένας από τους προηγούμενους ανθρώπους δεν έκανε. Γιατί οι άστεγοι είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Νιώθουν αλληλεγγύη για τους διπλανούς τους, σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς.

Εξάλλου, η γενναιοδωρία και η καλοσύνη είναι αρετή των δυνατών, και όχι των πλουσίων ή των φτωχών.

«Καμιά καλή πράξη, όσο μικρή κι αν είναι δεν πάει χαμένη»

Αίσωπος

thetoc.gr

Ο Κώστας Δήμου, είναι ένας από τους ανθρώπους που όταν τον γνωρίσεις, δεν μπορείς παρά να τον θαυμάσεις.

Είναι η στάση του προς την ζωή τέτοια που μπορεί να γίνει κινητήριος δύναμη για όλους μας.

Σήμερα, βρίσκεται στην 5η θέση του κόσμου στην Άρση Βαρών σε πάγκο.
Σε 25 μέρες, θα βρίσκεται στην Μαλαισία για αγώνες στο άθλημά του και το καλοκαίρι, θα βρίσκεται στην Παραολυμπιάδα του Ρίο, όπου και θα στοχεύσει σε ένα μετάλλιο.

Δύσκολος στόχος, υψηλός στόχος, αλλά ο Κώστας Δήμου αυτά τα στοιχήματα τα κερδίζει γιατί αυτό ακριβώς είναι.

Ένας νικητής της ζωής.

Πριν από 7 χρόνια σαν σήμερα, η μοίρα του έπαιξε ένα από εκείνα τα βρώμικα παιχνίδια της. 
Ο πολίστας του Εθνικού Πειραιά και του Παναθηναϊκού μετέπειτα, μετά από ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητό του στο δρόμο για την Άμφισσα, για πρώτη φορά, δεν ένιωθε τα πόδια του.

Η ζωή του σώθηκε χάρη στη δύναμη της ψυχής του και το πείσμα του όμως θα έπρεπε πια να μάθει σε έναν καινούριο τρόπο ζωής καθώς η ζημιά που είχε υποστεί στην σπονδυλική του στήλη δεν του επέτρεψε να ξαναπερπατήσει.

Ο Κώστας κι ο αθλητισμός, έννοιες άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους αφού μέχρι το ατύχημά του ήταν ένας από τους πλέον ικανούς φουνταριστούς στο πόλο, έχοντας κατακτήσει τίτλους με τον Εθνικό Πειραιά και φορώντας το σκουφάκι του Παναθηναϊκού όταν τραυματίστηκε.

Κι αν κάποιος πίστευε πως ο Κώστας μετά το ατύχημά του και τα καινούρια δεδομένα θα παραιτούταν από τον αθλητισμό, ήταν γελασμένος.

Ο «Godzilla» όπως χαϊδευτικά τον λένε οι φίλοι του, βρήκε την δύναμη να επανέλθει και να διαπρέψει στον αθλητισμό αλλά παράλληλα να παραδίδει μαθήματα ψυχικής δύναμης σε όλους μας!

Μακριά από μιζέριες, ψευτό-οίκτους και μάσκες, ο Κώστας είναι αυτός που ήταν πάντα και οι φίλοι του καμαρώνουν γι’αυτόν και περιμένουν εκείνο το μετάλλιο… από την κορυφή του κόσμου!

Ο ίδιος σήμερα το πρωί, έγραψε στο Facebook του :

«Σαν σήμερα πριν 7 χρόνια και τέτοια ώρα, ζούσα κάτι το οποίο δεν εύχομαι να ζήσει ούτε ο εχθρός μου. Για πρώτη φορά μετά από ένα ατύχημα, δεν ένιωθα τα πόδια μου και ήμουν μέσα σε παγωμένο νερό, 10 μέτρα κάτω από έναν αγροτικό δρόμο που δεν πέρναγε ψυχή, παγωμένος και ανύμπορος περιμένοντας να γίνει κάποιο θαύμα και να με βρει κάποιος εκεί στο πουθενά, γιατί από την μια ήθελα να ζήσω για μένα και για την οικογένειά μου και από την άλλη ένιωθα την ζωή μου να φεύγει. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και αφού κατάφερα να αντέξω άλλες 3 ώρες μέσα στο κρύο, το θαύμα που ζήτησα έγινε και με βρήκανε.
Τώρα, μετά από 7 χρόνια, έχω δει κι έχω νιώσει και έχω ζήσει διάφορες συμπεριφορές που στην αρχή με ρίχνανε αλλά κατάφερνα όπως πάντα να τα ξεπερνάω.
Γι’αυτό ήθελα να πω ότι όποιος δεν με σέβεται σαν άνθρωπο και πιστεύει ότι αυτός μπορεί να με λυπάται δεν κάνει ούτε για να του μιλάω και δίπλα μου θα έχω ανθρώπους μόνο που με σέβονται, με αγαπάνε και δεν ντρέπονται που είναι μαζί μου, γιατί δυστυχώς το έχω δει και αυτό σε αυτόν τον τέλειο και ψεύτικο κόσμο και φυσικά με αυτούς που με βλέπουν σαν τον Κώστα Δήμου όπως και πριν γιατί πολύ απλά είμαι ο ίδιος.
Και κάτι ακόμα. Δεν είμαι ήρωας γιατί οι ήρωες είναι κάτι άλλο. Είμαι απλά έναν δυνατός άνθρωπος που από τύχη κι επειδή ήθελα πολύ να ζήσω τα κατάφερα και ότι πρόβλημα και αν συναντώ προσπαθώ να το ξεπερνώ γιατί αυτό έχω μάθει από μικρός να κάνω. Never Give Up and moving forward».

Ο Τζάκσον Κόνορς είναι από τις περιπτώσεις που μας δείχνουν με τον ιδανικότερο τρόπο πως όσα εμπόδια και αν βγουν μπροστά, μπορούμε πάντα να κυνηγήσουμε το όνειρο μας... έστω και αν είσαι με ένα χέρι!

Με “όπλο” του το χαμόγελο και τη δύναμη ψυχής που διαθέτει, ο πεντάχρονος Αμερικανός θέλει να πετύχει στο μπάσκετ, παρόλο που γεννήθηκε χωρίς το κάτω μέρος του δεξιού του χεριού

Ο μικρός Τζάκσον παίζει ήδη για την ομάδα Steady Buckets της Νέας Υόρκης και είναι παράδειγμα για όλους!

Ο ταλαντούχος πιτσιρικάς έχει μάθει να ντριμπλάρει και με τα δύο χέρια και να κάνει κινήσεις που λίγοι συνομήλικοί του μπορούν να κάνουν.

Αναρωτιέσαι πως είναι ο θάνατος; Θέλεις να ξέρεις πως νιώθεις όταν κλείνεις τα μάτια σου μια και καλή…δια παντός!

Που πάει η ψυχή, που ταξιδεύουμε και με ποιο προορισμό;

Κάποιες απαντήσεις έρχεται να δώσει ο άντρας που έχει πεθάνει ήδη δύο φορές- για δύο λεπτά (περίπου).

Και τις δύο φορές κατάφερε να ξαναβρεί ανάσα και ζωή. Την πρώτη τα έχασε μετά από ατύχημα με μοτοσικλέτα και τη δεύτερη από υπερβολική δόση παυσίπονων.

Τώρα προσπαθεί να μοιραστεί την εμπειρία μέσω του Reddit και να τι γράφει!

«Η πρώτη φορά ήταν πριν το ατύχημα και το μόνο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου ήταν «oh fuck».Τη δεύτερη φορά δεν είχα ιδέα.Πονούσα πολύ και ξαφνικά δεν υπήρχε τίποτα, απλά δεν υπήρχε ζωή. Μετά ένιωσα να με ξυπνάνε και συνέχισα να πονάω».

«Ήταν απλώς ένα μαύρο κενό. Δεν είχα σκέψεις, ούτε συνείδηση…τίποτα. Και τις δύο φορές απλώς δεν ήμουν εκεί. Ήταν όλα μαύρα. Θα το περιέγραφα σα να πήρα έναν υπνάκο. Έναν σύντομο ύπνο χωρίς όνειρα, που ξυπνάς και αισθάνεσαι σαν να έχεις κοιμηθεί μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν στην πραγματικότητα «λείπεις» μόλις 15 λεπτά, και συνεχίζει:

«Ο μόνος λόγος που το ξέρω είναι γιατί οι γιατροί ήταν υποχρεωμένοι να μου πουν ότι πέθανα. Αν οι γιατροί δεν μου έλεγαν τίποτα θα σκεφτόμουν απλά ότι πήρα ένα υπνάκο χωρίς όνειρα».

«Αυτό που βίωσα ήταν…τίποτα»!…καταλήγει.

Αυτή η εμπειρία του απόλυτου τίποτε δεν τον έκανε να φοβηθεί το θάνατο (δηλώνει άθεος).

«Γνωρίζω ότι ακούγεται απολύτως καταθλιπτικό ότι όταν πεθαίνεις δεν υπάρχει απολύτως τίποτα, ότι απλώς… εξαφανίζεσαι . Ειλικρινά όμως αυτό με έκανε να φοβάμαι λιγότερο το θάνατο. Όταν πεθαίνεις, απλώς πεθαίνεις. Δεν ανησυχείς για τίποτε πια. Αυτή είναι η καλύτερη γαλήνη την οποία θα βρεις ποτέ, κανένας παράδεισος δεν μπορεί να μοιάσει σε αυτό».

parapolitika.gr