Η Νατέλα αποτυπώνει τα συναισθήματά της πάνω στο χαρτί...

Ηταν 3 Φεβρουαρίου του 2006 όταν η εξαφάνιση ενός ανήλικου αγοριού «πάγωνε» το πανελλήνιο και έστρεφε τα βλέμματα στη Βέροια. Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε η κοινή γνώμη τις εξελίξεις γύρω από την υπόθεση. Ερευνες επί ερευνών, σενάρια επί σεναρίων και ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου προσπαθούσαν να δώσουν απαντήσεις στο μυστήριο της εξαφάνισης και του (επιβεβαιωμένου) θανάτου του 11χρονου Αλεξ Μεσχισβίλι. Εννέα χρόνια μετά το μυστήριο παραμένει άλυτο, μια και η σορός του άτυχου παιδιού δεν έχει βρεθεί και η μητέρα του δεν έχει ένα μνήμα για να κλάψει, να ανάψει ένα κερί...

«Για μένα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα... Ο χρόνος έχει σταματήσει στο 2006. Σε εκείνο το βράδυ που ο Αλεξ δεν γύρισε σπίτι», αναφέρει η Νατέλα Ιντσουαΐντσε στην εφημερίδα Espresso και την Γιούλη Σταρίδα. «Αν και για κάποιους η υπόθεση έχει κλείσει, για μένα είναι ακόμη ανοιχτή, καθώς δεν έχω μάθει την αλήθεια. Δεν έχω βρει ακόμη το παιδί μου. Απλώς περιμένω... Ελπίζω κάποια στιγμή οι εμπλεκόμενοι να μου πουν πού βρίσκεται ο γιος μου. Γιατί όλοι ξέρουν, αλλά σιωπούν. Εγώ όμως είμαι πάντα εδώ, για να τους θυμίζω τι έγινε... Για να μην ξεχάσουν. Γιατί εγώ δεν ξεχνώ!» τονίζει.

Οι αναμνήσεις αλλά και ο πόνος και η θλίψη περιλαμβάνονται στο βιβλίο που γράφει η Νατέλα. «Το βιβλίο αυτό θα είναι το μοναδικό που δεν θα έχει τέλος! Το τέλος θα γραφτεί όταν αυτοί που ξέρουν ανοίξουν επιτέλους τα στόματά τους. θα γραφτεί όταν βρω τα κόκαλα του Άλεξ μου!», δηλώνει χαρακτηριστικά η μητέρα του Άλεξ και συνεχίζει: «Βρήκα καταφύγιο και διέξοδο σε αυτό. Στην προσπάθειά μου να αντιδράσω, να αποδεχτώ όλα όσα έγιναν, άρχισα να γράφω στο χαρτί όσα είχα μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια καταγραφή συναισθημάτων, γεγονότων, σκέψεων. Είναι η δική μου εξομολόγηση. Νιώθω ότι μου έχουν ξεριζώσει την καρδιά. Εντελώς μουδιασμένη. Ο πόνος είναι μεγάλος, αλλά δεν τον αφήνω να με λυγίσει. Γι' αυτό αποφάσισα να κάνω κάτι δημιουργικό για να τον αντιμετωπίσω. Καταγράφω στο βιβλίο τον καημό μου. Γράφω για την ελπίδα μου να τον βρω, όσα έχω βιώσει από εκείνη την τραγική ημέρα που τον έχασα μέχρι και σήμερα. Δεν το κάνω για να βγάλω χρήματα. Αποφάσισα να γράψω γιατί η ιστορία του Άλεξ είναι μοναδική και θα ήθελα μέσα από αυτή να κάνω τον αναγνώστη να σκεφτεί κάποια πράγματα που είναι αιώνια. Να νιώσει σε ένα βαθμό τον πόνο μου, τη λησμονιά. Θα είναι η αφήγηση μιας τραγικής ιστορίας, της δικής μου ιστορίας, που θα είναι αφιερωμένη στον Αλέξανδρό μου».

zappit.gr

Αυτό το project δεν έχει μόνο ωραίες φωτογραφίες αλλά και υπέροχες ιστορίες.

Αποζητούμε να κεντρίσουμε την προσοχή αλλά για καλό σκοπό" αναφέρει η επαγγελματίας φωτογράφος Erin White, στο Boredpanda παρουσιάζοντας το project της με μαμάδες που θηλάζουν στη φύση και μοιράζονται τις ιστορίες τους.
"Παλεύουμε και κάνουμε αυτή την δουλειά για να υποστηρίξουμε όλες τις νέες μητέρες" συνεχίζει, τονίζοντας ότι ο θηλασμός παραμένει μια πράξη που αρκετές φορές προκαλεί αρνητικές αντιδράσεις.

"Μπορείτε να επιλεξετε να υιοθετήσετε τα πρότυπα ομορφιάς που σας επέβαλε η κοινωνία ή να σηκώσετε ανάστημα και να συνειδητοποιήσετε πόσο όμορφες είστε. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι κάτι εύκολο" αναφέρει η White που έχει έδρα τη Γερμανία.

Με τις φωτογραφίες και τις ιστορίες που τις συνοδεύουν από το ladylike.gr, μας παροτρύνει "να σταθούμε στο πλάι όλων των γυναικών αντί να ντρεπόμαστε".

Natalie

H Νatalie ποζάρει χαμογελαστή και δηλώνει ότι νιώθει πιο πλήρης από ποτέ στο ρόλο της μαμάς. Χρειάστηκε όμως να διανύσει έναν δύσκολο δρόμο για να φτάσει σε αυτό το σημείο.

Όπως εξομολογείται, όταν ήταν μικρή έπεσε θύμα κακοποίησης από τον σύντροφο της μαμάς της. Ο ίδιος άνθρωπος ασκούσε ψυχολογική βία σε όλη την οικογένεια σε βαθμό που η ίδια να παραδέχεται ότι δεν έχει φοβηθεί κανέναν περισσότερο στη ζωή της.

"Όταν έγινα μητέρα, απέκτησα νέα προοπτική στη ζωή. Δε χρησιμοποιώ καν τη φράση δε μπορώ να περιμένω, γιατί κάθε στιγμή είναι τόσο πολύτιμη για εμένα", σημειώνει χαρακτηριστικά.

Scarlet

Η Scarlet αντιμετωπίζει πια το σώμα της ως μια υπενθύμιση του ότι έγινε δύο φορές μητέρα, ότι έζησε δύο φορές το θαύμα.

Στον πρώτο της παιδί δε θήλασε, γιατί η οικογένεια του συντρόφου της δεν ήταν υποστηρικτική. Στον γιό της όμως, που σήμερα είναι 4 μηνών, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ο σύζυγος της είναι υποστηρικτικός και στάθηκε δίπλα της, στην επιλόχειο κατάθλιψη.

"Πάλευα με το βάρος μου από τότε που έγινα για πρώτη φορά μαμά αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ αποδέχομαι το σώμα που υπήρξε το σπίτι για δύο αξιαγάπητους ανθρώπους" αναφέρει η Scarlet ποζάροντας για το project.

Amber

Η Amber γεννήθηκε με λαχόχειλο και λυκόστομα. Από πολύ μικρή έκανε δεκάδες επεμβάσεις, πολλές από τις οποίες επίπονες και με μεγάλη περίοδο ανάρρωσης. Παρ' όλα αυτά, παραδέχεται ότι κανένας πόνος μετεγχειριτικός δεν συγκρίνεται με αυτόν που προκαλούν τα λόγια των ανθρώπων.

"Σαν κοινωνία, πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε επίθεση και να ντροπιάζουμε οτιδήποτε βλέπουμε γύρω μας διαφορετικό", δηλώνει η Amber.

"Χρειάζεται να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον και να αγκαλιάσουμε αυτές τις διαφορές και τις ατέλειες που κάνουν τον κάθε ένα από εμάς μοναδικό. Όλες οι γυναίκες είναι όμορφες και ως μητέρες, πρέπει να αγκαλιάζουμε κάθε ατέλεια γιατί διδάσκουμε στα παιδιά μας το πως να βλέπουν τον εαυτό τους και πως να φέρονται στους άλλους" καταλήγει.

Achley

Η Achley περίμενε υπομονετικά. Κοίταζε γυναίκες διάφορων φυλών να περνούν από τα εξώφυλλα και ζούσε για την στιγμή που θα έπαιρνε το πράσινο φως. Που θα έβλεπε μια μαύρη γυναίκα να καλεί όλες τις μαύρες γυναίκες να βγουν από την κρυψώνα.

"Για χρόνια, μαύρες μαμάδες που θηλάζουν ήταν κάτι σα μύθος, ένα παραμύθι, κάτι που δεν έβλεπες" αναφέρει χαρακτηριστικά. Σήμερα νιώθει απελευθερωμένη και ποζάρει αγκαλιά με το μωρό της, για το project της White.

Kimberly

H Κimberly έχασε την επαφή με το σώμα της στο Κολέγιο, όταν σε ένα πάρτι και μετά από πολύ ποτό, έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. "Ήμουν έξυπνη, ήμουν προσεκτική, δεν έπρεπε να πέσω θύμα βιασμού" αναφέρει σήμερα, προσθέτοντας ότι ένιωθε "έξω" από το σώμα της ακόμα και όταν γνώρισε τον σύζυγο της.

"Η γέννηση του πρώτου μου παιδιού, με καισαρική τομή που δεν ήταν απαραίτητη, φαινόταν σα μια φυσική συνέχεια των όσων ένιωθα σχετικά με ότι δε μπορούσα να ελέγξω το ίδιο μου το σώμα" συνεχίζει.

Όμως, όλα άλλαξαν με τον θηλασμό. "Επιτέλους ξεκίνησα να νιώθω ότι έχω κάποιου είδους ιδιοκτησία της ανατομίας μου" αναφέρει. "Για πρώτη φορά ένιωσα ότι γιορτάζω το σώμα μου, ως ένα υπέροχο και πολύτιμο όργανο περισσότερο παρά σαν ένα κέλυφος προδοσίας" προσθέτει.