Η Πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. συγκαλούν Γενική Συνέλευση των μελών της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ-ΚΩ» ημέρα Κυριακή 04-03-2018 και ώρα 19:00, στην αίθουσα της Λέσχης Αξιωματικών που βρίσκεται στην οδό Αμερικής 50. 

Η ημερήσια διάταξη θα περιλαμβάνει:
1) Ανάγνωση δραστηριοτήτων για την περίοδο από 01-01-2017 έως 31-12-2017.
2) Έγκριση οικονομικού απολογισμού για την περίοδο 01-01-2017 έως 31-12-2017.
3) Έγκριση προγράμματος δραστηριοτήτων για το τρέχον έτος από 01-01-2018 έως 31-12-2018.
4) Έγκριση οικονομικού προϋπολογισμού για την περίοδο από 01-01-2018 έως 31-12-2018.
5)Ενημέρωση για εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου σύμφωνα με το καταστατικό λειτουργίας.
Θα ακολουθήσει φαγητό, ποτό και μουσική. Η προσέλευση σας θεωρείται αναγκαία προκειμένου η Οργάνωση να συνεχίσει τις δραστηριότητες της. Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

ΚΩΣ 23-02-2018
ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.
Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΜΠΕΣΙΡΗ

Αυτά δήλωνε η επικεφαλής της παράταξής μας στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου στις 27/10/2017.

Mε έκπληξη διαπιστώσαμε ότι η συνάντηση του Περιφερειάρχη στις 10 Ιανουαρίου του 2018 με τους αγρότες πραγματοποιήθηκε στο φουαγιέ καθώς εντός του Πολιτιστικού … έβρεχε στην κυριολεξία!

Αναμέναμε να γίνουν διορθωτικές κινήσεις.

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν μπορεί κανείς να δει ένα μέρος της θλιβερής κατάστασης στην οποία σήμερα βρίσκεται το «ανακαινισμένο» Πολιτιστικό κέντρο Πυλίου.

Στον αντίποδα των φανφαρώδη και υβριστικών δελτίων τύπου της φοβερής δημοτικής αρχής Κυρίτση για το μεγάλο έργο που έκαμε στο Πυλί παραθέτουμε τα παρακάτω:

-Στις 16 Δεκεμβρίου του 2015 τροποποιείται το Τεχνικό πρόγραμμα για να εντάξουν τη μελέτη του έργου (την είχαν ξεχάσει)

-Στις 13 Φεβρουαρίου του 2017, και μετά από δύο χρόνια ,κατακυρώνεται το έργο «αποκατάσταση -συντήρηση Πολιτιστικού κέντρο Πυλίου» με 31.981ευρώ.

– Στις 5 Απριλίου του 2017 εγκαθίσταται ο εργολάβος.

Ακολουθούν αλλεπάλληλες παρατάσεις παρότι το έργο έπρεπε να παραδοθεί τον Ιούλιο του 2017.

-Στις 19 Οκτωβρίου του 2017 ψηφίζεται συμπληρωματική σύμβαση γιατί λέει δεν πρόβλεψαν την κατασκευή τσιμεντοκονίας στην αρχική μελέτη!

Η συμπληρωματική σύμβαση ανήλθε στο 36% της αρχικής σύμβασης. Δηλαδή πληρώσαμε επιπλέον 11.576 ευρώ. Συνολικά η «ανακαίνιση» έφτασε τα 43.557 Ευρώ.

Μετά από τρία χρόνια ολοκληρώθηκε(;;;;)- αφού το πληρώσαμε αδρά – το μεγάλο έργο της συντήρησης.

Και όμως την αλγεινή εικόνα στο Πολιτιστικό Κέντρο Πυλίου συνθέτουν τα σημάδια της υγρασίας, οι κουβάδες που μαζεύουν το νερό, το κομμάτι της ψευδοροφής που υποχώρησε, το κρύο (γιατί τα μηχανήματα δεν δουλεύουν), οι μισοτελειωμένες δουλειές και μια δυσάρεστη οσμή με ότι όλα αυτά συνεπάγονται για το κτήριο, τον εξοπλισμό του, τη χρήση του.

Κρίμα για τα χρήματα που δαπανήθηκαν.

Κρίμα για το χρόνο που χάθηκε.

Κρίμα που το «κόσμημα» του Πυλίου έτυχε τέτοιας μεταχείρισης.

Ελπίζουμε τα σχολεία που επλήγησαν από τον σεισμό όταν κάποτε ξεκινήσουν οι παρεμβάσεις να μην τύχουν ανάλογης μεταχείρισης.

Για πολιτικές και άλλες ευθύνες δεν κάνουμε καν λόγο… Αν είχαν έστω και λίγη τσίπα θα τις είχαν ήδη αναλάβει.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΟΡΑΜΑ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΝΗΣΟΥ ΚΩ

Η παρουσία της λύρας στον Ελλαδικό χώρο χρονολογείται στα τέλη του 10ου αρχές του 11ου αιώνα σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία. Μέσα στο πέρασμα των χρόνων εξαπλώθηκε και πήρε διάφορα σχήματα κατά περιοχή. Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς φτάνει η λύρα στα Δωδεκάνησα και στην περιοχή της Κω. Αν λάβουμε όμως υπ’ όψιν μας, ότι η πρώτη μορφή τοξωτής (με δοξάρι) λύρας ήρθε από την ανατολή και τις Αραβικές χώρες, τότε τα Δωδεκάνησα θα πρέπει να ήταν από τα πρώτα μέρη της Ελλάδας όπου έφτασε αυτή.
Σε όλα τα Δωδεκάνησα η λύρα αποτελεί το πιο σημαντικό μουσικό όργανο, πότε μόνη της και πότε με την συνοδεία κάποιου κρουστού ή τσαμπούνας, κυριαρχεί στα γλέντια και τις διασκεδάσεις για αρκετούς αιώνες. Περίπου στα τέλη του 19ου, αρχές 20ου αιώνα γίνεται ζυγιά με το νέο τότε λαούτο, όμως σε λίγα χρόνια αρχίζει να εκτοπίζεται σιγά σιγά από το βιολί. Σε κάποιες περιοχές όπως την Κάρπαθο και την Κάσο δεν υποχωρεί καθόλου και διατηρείται απόλυτα μέχρι σήμερα. Σε άλλα νησιά όπως την Ρόδο και την Τήλο συνυπάρχει με το βιολί, αλλά στα βόρεια Δωδεκάνησα έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά.
Η λύρα στην Κω και τα γύρω νησιά Τήλο, Νίσυρο , Αστυπάλαια, Κάλυμνο.(Σύμφωνα με κάποιες αναφορές και στη Λέρο υπήρχαν εκτός από τρίχορδες και τετράχορδες λύρες.)
Το ιδιαίτερο στοιχείο που κάνει την λύρα των παραπάνω νησιών να ξεχωρίζει είναι οι τέσσερις χορδές της, έναντι των τριών που έχουν οι λύρες στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οι διαστάσεις όσων οργάνων βρήκαμε είναι περίπου 45 Χ 15 cm. Τα περισσότερα είναι κατασκευασμένα από ξύλα μουριάς (σκάφος και μπράτσο) και κατράνι το καπάκι. Δύο από αυτά έχουν από δύο συμπαθητικές χορδές και άλλα δύο έχουν από μία. Για το κούρδισμα της δεν έχουμε ασφαλή συμπεράσματα αφού παλαιότερα και χωρίς κουρδιστήρια και διαπασών κούρδιζε ο καθένας με βάση την τονικότητα της φωνής του. Τα πιο πιθανά πάντως κουρδίσματα φαίνεται να είναι το λα-ρε-λα-ρε ή σολ –ντο- σολ- ντο. Σε κάθε περίπτωση η βασική χορδή ήταν η πρώτη με τις υπόλοιπες να παίζουν το ρόλο του ισοκράτη. Ο Στέλιος Κώστογλου μοναδικός εν ζωή Κώος λυράρης που είναι βοσκός και ζει στην μάντρα του στο Ψαλίδι, (κουρδίζει σολ-ντο-φα-ντο) μας αναφέρει ότι την δεύτερη και την τρίτη χορδή τις χρησιμοποιεί σπάνια αλλά με τις ρόγες των δαχτύλων του μόνο ,αφού η απόσταση ανάμεσα στις χορδές δεν επιτρέπει την τοποθέτηση των νυχιών του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην ακούγονται το ίδιο δυνατά όσο η πρώτη που πατιέται με τα νύχια.
Πολλοί ήταν εκείνοι που υπήρξαν λυράρηδες στα πρώτα τους χρόνια και εγκατέλειψαν αργότερα τη λύρα για χάρη του βιολιού όπως ο Βασίλης Χατζηδημήτρης και ο Γιώργης Πόγιας. Μερικοί από τους λυράρηδες της εποχής εκείνης ήταν από την Κέφαλο ο Ζαχαριάς Δημητρακιού ,ο Βασίλης Τσολάκης (Λυριστής), ο Σταμάτης Νέψας, ο Γιώργος Μπίλης (Καλές) από την Αντιμάχεια ο Γιάννης Καντούνιας, ο Βασίλης Καλωνάς ο Τάσος Γιακούμαρος από τη Καρδάμαινα ο Ηλίας Στούππος, ο Δημήτρης Στούππος, και ο Στέργος Στούππος,από το Ασφενδιού ο Κώστας Παπαγγελής, από την Κω ο Αριστοτέλης Κεφάλας,ο Μιχάλης Πης, ο Γιάννης Χατζηβελούδος, ο Δημήτρης Χόνδρος.
Αξίζει όμως να κάνουμε μια μικρή αναφορά σε έναν από αυτούς, στον Αντώνη τον Μάμμη από το Ασφενδιού, 1897-1984 ο οποίος έπαιζε λύρα και ήταν εξαιρετικός στα αυτοσχέδια στιχάκια (μαντινάδες). Αν και ήταν τυφλός, αυτό δεν τον εμπόδιζε να ταξιδεύει για μεγάλα χρονικά διαστήματα, και να βγάζει τα προς το ζην με την λύρα του. Όλοι στα καΐκια και καράβια της εποχής τον γνώριζαν και δεν του έπαιρναν ναύλα και έτσι γύριζε σε όλα τα νησιά. Στην Ρόδο τον έλεγαν το «Κώτικο λυράκι» ενώ στα χωριά της Κω τον ήξεραν με τα παρατσούκλια «Φάκκος» ή «Φτυς» επειδή όταν του ζητούσαν να τους πει ένα τραγουδάκι τους απαντούσε «ευθύς –ευθύς». Σύμφωνα με αναφορές μαρτύρων η χάρη του έφτανε μέχρι την Ικαρία την Πάρο και την Νάξο, στην Σύμη, Νίσυρο αλλά και μέχρι τον Πειραιά. Φορούσε πάντα ένα μακρύ παλτό κάτω από το οποίο έβαζε την λύρα του και έλεγε αυτοσχέδια της στιγμής στιχάκια σε όποιον συναντούσε. Ο κόσμος τον φίλευε δίνοντας του ελιές, αυγά, πατάτες και διάφορα άλλα τρόφιμα ενώ στα καφενεία τον κερνούσαν καφέ, τσάι, ούζο κ.τ.λ.
Τέλος να σημειώσουμε εδώ ότι οι λυράρηδες της Κω σίγουρα ήταν περισσότεροι από αυτούς που αναφέρουμε, όμως αυτά τα στοιχεία έχουμε μέχρι τώρα. Η έρευνα μας δεν σταματά και γι’ αυτό παρακαλούμε όποιος γνωρίζει κάτι σχετικό να επικοινωνήσει μαζί μας.

Μπροβάλετε μπροβάλετε ΄΄Δράσεις΄΄
Γιάννης Μαστόρος-Κυριάκος Παππούλης